บทที่ 1

ฉันชื่อซูเม่ย มีลูกอายุห้าเดือน ก่อนหน้านี้สามีของฉันเพิ่งตกงาน เขาซึมเศร้าและเอาแต่อยู่ในบ้านทั้งวัน

เพื่อหารายได้เสริมจุนเจือครอบครัว ฉันจึงต้องฝากลูกเอาไว้กับแม่สามีและออกหางานทำ

ฟ้าไม่ทอดทิ้งคนดี ฉันเห็นว่าบ้านเศรษฐีหลังหนึ่งกำลังรับสมัครพี่เลี้ยงแรกเกิด เงินเดือนสูงมาก

ตอนที่ฉันไปสมัครงาน คุณผู้หญิงของบ้านหลังนั้นกำลังอุ้มลูกน้อยนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ

แต่แม่สามีของเธอกลับบ่นไม่หยุดว่า เป็นแม่ภาษาอะไร แม้กระทั่งน้ำนมยังไม่มีสักหยด ส่วนคุณผู้ชายของบ้านก็ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

คุณผู้ชายคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ สวมแว่นตากรอบทอง ดูแล้วทั้งสุภาพและมีการศึกษาดี

ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับสถานที่ที่หรูหราแห่งนี้เลย

“เธอคือซูเม่ยสินะ?” คุณผู้หญิงกวาดสายตามองฉันขึ้นลง ในตอนนั้นสายตาเธอก็หยุดอยู่ที่หน้าอกของฉัน “คนแนะนำบอกว่าเธอกำลังอยู่ในระยะให้นมบุตรใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ” ฉันตอบรับเสียงเบา

แม่สามีของเธอพุ่งตัวเข้ามาเปิดเสื้อผ้าของฉัน “ลูกชายของฉันเป็นหมอ เธอไปให้เขาตรวจหน่อยสิว่าน้ำนมของเธอมีปัญหาหรือเปล่า หลานชายของฉันจะดื่มน้ำนมที่สกปรกไม่ได้”

เนื่องจากช่วงนี้หน้าอกฉันขยายใหญ่ขึ้นจนรู้สึกคับแน่น ดังนั้นวันนี้ฉันจึงไม่ได้สวมชุดชั้นในออกมา แต่ใส่เพียงเสื้อเสริมฟองน้ำเท่านั้น

เมื่อหญิงชราคนนั้นเปิดเสื้อของฉันขึ้นอย่างกะทันหัน เสื้อตัวหลวมก็ไม่สามารถปกปิดหน้าอกนูนของฉันได้ หน้าอกส่วนใหญ่ถูกเปิดเผยออกมา ตัวฉันสั่นสะท้านภายใต้สายตาของคุณผู้ชายคนนั้น

ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากคุณผู้ชาย ฉันที่รู้สึกอายมากจึงรีบดึงเสื้อกลับลงมา หลังจัดแจงแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ยังไม่กล้าเงยหน้ากลับขึ้นไปมอง

“แม่จะทำอะไรน่ะ คนแนะนำพาเธอไปตรวจสุขภาพเรียบร้อยแล้ว หมอบอกว่าน้ำนมของเธอไม่มีปัญหา”

เมื่อได้ยินดังนั้นแม่สามีถึงได้ปล่อยมือออก แล้วพูดเสียดสี “หลานชายของฉันมีค่ามาก เวลาจะให้นมเขาก็ระวังหน่อยก็แล้วกัน”

หลังจากที่คุณผู้หญิงไล่คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปแล้ว เธอถึงพูดขึ้นอย่างเหนื่อยล้า “ร่างกายฉันผลิตน้ำนมไม่ได้ แม่ของฉันก็ไม่ยอมเด็กกินนมผง ดังนั้นพวกเราต้องจ้างพี่เลี้ยงเด็กแรกเกิดเพื่อมาให้นมเขา ถ้าเธอรับไม่ได้ฉันก็เข้าใจนะ ไปหางานอื่นต่อก็จะไม่ว่าอะไร”

เธอพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ฉันลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ของทางบ้าน ฉันก็กัดฟันและตอบรับว่า “ฉันทำได้ค่ะ”

ดังนั้นฉันจึงได้งานนี้มา งานที่ทำในแต่ละวันก็ง่ายมาก อาหารสามมื้อกับงานบ้านก็มีคนจัดการให้ แม้กระทั่งอาหารที่ฉันกินก็ยังมีนักโภชนาการมาดูแล

สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือ ให้นมเด็กเวลาเขาหิวเท่านั้น

วันนี้ขณะที่ฉันกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนของเจ้าของบ้าน และให้นมเด็กอยู่นั้น เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน มีคนเดินเข้ามา

ฉันคิดว่าเป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้หันกลับไปมอง และพยายามกล่อมเด็กน้อยในอ้อมกอดให้ปล่อยปากที่กัดหน้าอกฉันอย่างอดทน แต่มือของผู้ชายคนหนึ่งก็ยื่นมาจากด้านหลัง

“ชิงชิง ฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่า หลังเธอคลอดลูกแล้ว หน้าอกของเธอใหญ่ขึ้นไม่น้อยเลย”

มือข้างนั้นเลื่อนจากด้านหลังมาลูบหน้าอกของฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนคลอดก็มีหน้าอกคัพ D แต่หลังจากคลอดลูกแล้วหน้าอกของฉันก็อยู่ประมาณคัพ E มือขนาดใหญ่ของผู้ชายก็ยังจับได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

ฉันตกใจจนลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับไปมองชายคนนั้น เด็กที่อยู่ในอ้อมกอดก็ตกใจกับการกระทำของฉัน เขาจึงเผลอคายจุกสีแดงเชอร์รี่ออกจากปาก

เพื่อความสะดวกในการป้อนนม ฉันจึงปลดเสื้อผ้าลงจนมากองอยู่ที่เอว ภายใต้สายตาตกตะลึงของชายคนนั้น น้ำนมค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างเชื่องช้า

“ที่รัก ทำไมวันนี้คุณกลับมาเร็วจังเลยคะ?”

ขณะที่ใบหน้าและใบหูของฉันแดงก่ำ คุณผู้หญิงก็เดินเข้ามาในห้อง เมื่อเธอเห็นคุณผู้ชายก็รู้สึกตกใจมาก

“อื้อ เพราะฉันคิดถึงเธอกับลูกมาก” ขณะที่คุณผู้ชายกำลังพูด สายตาของเขากลับจับจ้องมาทางฉัน แม้กระทั่งลูกกระเดือกยังขยับขึ้นลง ฉันรู้สึกเหมือนน้ำนมกำลังหยดออกมาอีกแล้ว ฉันอายมากจนพูดเสียงเบาว่า “พี่ชิง ช่วยอุ้มน้องก่อนได้หรือเปล่า ฉันจะไปทำความสะอาดน้ำนม”

ตอนนั้นเหมือนคุณผู้หญิงเพิ่งจะสังเกตเห็นถึงการมีอยู่ของฉัน เธอจึงรีบมาอุ้มเด็กเอาไว้

ฉันรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยภายใต้สายตาอันร้อนแรงของคุณผู้ชาย ก่อนหนีกลับเข้าห้องตัวเอง จากนั้นก็รีบใช้ทิชชูหลายแผ่นทำความสะอาดน้ำนมที่เปื้อน