Semua Bab หวนคืนรัก หัวใจดวงเดิม: Bab 1 - Bab 7

บทนำ“อรุณสวัสดิ์ครับพี่สาว”“อะไรกันเนี่ยเรา ขึ้นมหา’ ลัยแล้วยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้”ณิชชยาหันไปหาน้องชายที่กอดเธอจากด้านหลังในขณะที่เธอกำลังทำอาหารอยู่ “กอดหน่อยไม่ได้หรือไง วันนี้ต้องไปนอนที่คอนโดแล้ว”“อยู่กับหนูนิดมาตั้งนาน พอได้ห่างกันจริง ๆ ก็ใจแป้วเหมือนกันนะเนี่ย แล้วอีกอย่างวันนี้หนูนิดว่านนท์ไม่ได้แล้วนะ เพราะวันนี้นนท์ตื่นเช้าม๊ากมาก” ธนนท์ยิ้มแก่นเอ่ยบอกผู้เป็นพี่สาว ณิชชยายิ้มให้น้องชายก่อนจะใช้มือเขกกะโหลกธนนท์ไปหนึ่งที“ก็เป็นแค่ตอนแรกนั่นแหละเรา พอไปเจอเพื่อนเดี๋ยวก็อยู่ที่นู่นยาว ไม่กลับบ้าน แล้วอีกอย่างห้ามไปมีเรื่องกับใครเด็ดขาดเลยเข้าใจไหม” ณิชชยากำชับขึ้นอีกครั้งหลังจากที่กำชับแล้วกำชับอีกตั้งแต่ที่รู้ผลประกาศว่าธนนท์ติดมหาวิทยาลัยดังในกรุงเทพมหานครแน่นอนว่าการไปอยู่คอนโดของธนนท์ก็เพราะว่าเด็กหนุ่มติดมหาวิทยาลัยที่อยู่อีกฝั่งกับบ้านของตน หากอยู่ใกล้กันณิชชยาคงไม่ยอมให้น้องชายไปอยู่ที่อื่นแน่เพราะตอนมัธยมปลาย ธนนท์มักมีเรื่องกับคนอื่นเสมอ หลายครั้งที่ณิชชยาต้องทิ้งงานไปพบอาจารย์ที่ห้องปกครอง“แฮะ ถ้าไม่มีใครมาหาเรื่องก็ไม่มีหรอกครับ”“เดี๋ยวเถอะ ถึงมาหาเรื่องก็

2มีเรื่อง“ได้มาแล้วครับท่านรอง ข้อมูลภายในแฟ้มนี้มีครบทุกคนแล้วครับ”เสียงของคุณธีร์ดังขึ้นพร้อมกับวางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะทำงานของเจ้านาย“ขอบคุณมากครับ คุณจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ”เจ้านายว่าเท่านั้น คุณธีร์จึงก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนเดินออกไปปฐวีมองซองเอกสารสีน้ำตาลตรงหน้า เขาเปิดมันออกและอ่านด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งก่อนจะค่อย ๆ กำรูปภาพใบหนึ่งจนบางส่วนยับยู่ยี่เป็นรูปที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีไฟประทุอยู่ด้านในจิตใจอย่างยากที่จะทำให้มันดับลงได้ “มีความสุขดีจังเลยนะ”“คุณหมอพาทิศ อรุณเวช..”“อย่างนั้นเหรอ?”“มีความสุขได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ ณิชชยา”“น้องรัก?”พอดูข้อมูลสลับกับรูปภาพในมือก็พบเข้ากับรูปที่เด็กชายรักชลิต หลานชายของเขาอยู่ในอ้อมกอดของณิชชยาด้วยท่าทางที่มีความสุข แต่เสียงรบกวนก็เกิดดังขึ้นด้านหน้าของเขา มีเสียงต่อสายตรงเข้ามาหาเขาจนต้องเก็บทุกอย่างไว้ในลิ้นชักใต้โต๊ะทำงานทันที ทำให้ชายหนุ่มยังไม่ทันจะได้รู้เรื่องต่อ“ขออนุญาตค่ะท่านรอง”“มีอะไรครับ”“คุณจีรัณณ์มาขอพบท่านรองค่ะ ไม่ทราบว่า..”“เอ่อ! คุณจีคะ เดี๋ยวค่ะ!”ไม่ทันพูดจบก็มีเสียงห้ามแทรกเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวที่สวยสมบ

4เขา“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ! หนูนิด? ทำไมหนูนิดไม่บอกแม่”คุณขวัญฤดีและคุณเลอสรร ผู้เป็นแม่แท้ ๆ และพ่อเลี้ยงรีบเดินทางมาที่โรงพยาบาลหลังจากที่ได้รับเรื่องจากจอมพลและธานีว่าตอนนี้ลูกชายกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล“จอมพลกับธานีโทรไปบอกคุณลุงกับแม่เหรอคะ”“ใช่ แต่ไม่ต้องไปว่าสองคนนั้นหรอก ไม่บอกน่ะสิจะเป็นเรื่องใหญ่”คุณเลอสรรบอก“คุณลุงกับแม่ไม่ต้องตกใจนะคะ ตอนนี้นนท์ดีขึ้นแล้ว ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงนี้กันก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูนิดจะไปเบิกค่ารักษาพยาบาลก่อน”“ของหนูนิดไม่ต้องเบิกหรอก เดี๋ยวใช้ของลุงดีกว่า”“แต่ว่า..”“เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เพราะฉะนั้นเรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรนะ”เขาว่าขึ้นอีก แม้ว่ามารดาของเธอและท่านจะแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันตามกฎหมายแล้ว ส่วนเธอและธนนท์ก็จดทะเบียนเป็นลูกบุญธรรมของคุณเลอสรรแล้วก็ตาม แต่ณิชชยาก็ยังรู้สึกเกรงใจท่านอยู่ดี“เก็บไว้ใช้ยามจำเป็นจริง ๆ ดีกว่าค่ะคุณลุง หนูนิดไหวค่ะ”เธอยิ้มให้และยืนยันว่าไม่เป็นไรจริง ๆ เลอสรรจึงยอมให้ลูกบุญธรรมไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง ....“ค่ารักษาพยาบาลของคุณธนนท์มีคนจ่ายแทนไปแล้วนะคะ”เสียงของพยาบาลเอ่ยบอกหญิงสาวที่ยืนอยู่หน

6เด็กหนอเด็กแต่พอปาลิตาออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงแค่เขาและเธออยู่สองคน ต่างคนก็ต่างเงียบ ความกังวลของณิชชยายังคงอยู่จนปฐวีรู้สึกได้“คุณนั่งสิ เดินไปเดินมาก็ไม่ได้ทำให้คุณหมอออกมาตอนนี้หรอก”“คุณไม่ห่วงหลานชายคุณบ้างหรือไงคะ”“ห่วงสิ”“แต่มันก็เป็นเหตุสุดวิสัยอย่างที่คุณว่าจริง ๆ ”“ทำไมทีเรื่องนี้ถึงมีเหตุผลได้ แต่กลับเรื่องของเรา..”“ผมไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลกับเรื่องแบบนั้น เพราะคุณก็ไปโดยไม่มีเหตุผลอะไรให้ผมเหมือนกัน เพราะงั้นมันคนละอย่าง ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย”เขาสวนกลับไปอย่างดื้อรั้นและหันหน้ากลับไปเหมือนเดิม ยังคงมีเพียงแค่หญิงสาวที่ยังคงมองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม..ชอบเอาชนะเหมือนเดิม เอาแต่ใจเหมือนเดิม เธอคิดแค่นั้นก็เลิกคิด หันหน้าไปมองที่ห้องฉุกเฉินในใจก็ยังนึกกังวลเพราะคนป่วยเป็นแค่เด็กอายุไม่กี่ขวบทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างกันโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา เขาไม่ชวนเธอทะเลาะและเธอก็ไม่ชวนเขาคุย เวลาผ่านไปนานจนทำให้เขาและเธอเริ่มกลับมาเครียดอีกครั้งและหลังจากนั้นไม่นานนัก หมอและพยาบาลก็พากันออกมา“ตอนนี้น้องปลอด