5 ฉุกเฉิน

5

ฉุกเฉิน

“แต่คุณคงจะลืมไปว่าก่อนที่ผมจะจัดการกับคุณ ผมต้องจัดการไอ้ตัวปัญหาให้พ้นก่อน..แต่ว่า..ไอ้ตัวปัญหาของคุณเนี่ย..”

“คงเริ่มจัดการตัวเองไปแล้วเรียบร้อย”

“พี่พีท..”

หลังจากที่กลับมาถึงโรงพยาบาลเธอก็นึกถึงคำพูดของปฐวีไม่หยุด เพราะสายตาของเขามันบ่งบอกว่าเขากำลังอยู่เหนือเธอ

“ปฐวีว่ายังไงบ้างหนูนิด”รัดเกล้าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ตอนแรกทั้งถามทั้งบ่นไปด้วยแต่ณิชชยาก็ยังคงเงียบและอยู่ ๆ ก็พูดชื่อคนรักขึ้นมา

“เขาไม่ยอม หนูนิดว่าเขาต้องไปรู้เรื่องอะไรมาแน่ ๆ หนูนิดรู้สึกว่าเขาทำเหมือนว่าเขาอยู่เหนือหนูนิดทุกอย่าง”

“จริง ๆ หมอนั่นก็อยู่เหนือหนูนิดมาตลอด..เกล้าหมายถึงว่า..”

“ไม่เป็นไร เขาอยู่เหนือหนูนิดมาตลอดจริง ๆ เขาแค่อาจจะรู้สึกแพ้ที่อยู่ ๆ ก็กลายเป็นคนที่โดนทิ้งไว้คนเดียว..โดยที่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด”ณิชชยาว่าและยิ้มน้อย ๆ ให้เพื่อนสนิท รัดเกล้ามองเพื่อนสาวที่กลับเข้าไปในห้วงภวังค์ของตนเอง เธอปล่อยให้ณิชชยาตกอยู่ในห้วงความคิดนั้นไปจนกว่าจะดีขึ้น ส่วนเธอก็ทำได้แค่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่พูดอะไร

“นึกสมัยมหา’ลัยเหมือนกันเนอะเกล้า”สักพักณิชชยาก็หันมาบอกเพื่อนสนิท รัดเกล้าเองก็หันหน้ามายิ้มให้ “อืม เหมือนตอนที่เราทำงานพาร์ทไทม์กันจนเหนื่อยแล้วมานั่งพักกันตรงที่ที่ไม่มีใครเห็น”รัดเกล้าเสริม

“ตอนนั้นจะสนุกก็สนุก จะเศร้าก็เศร้า สุดไปหมดทุกอย่างจริง ๆ ”

“พอโตแล้วมันก็สนุกไปอีกแบบเนอะเกล้า”

“คิดว่าสนุกก็สนุก คิดว่าโชคดีก็โชคดี คิดว่าโชคร้ายก็โชคร้าย..เพราะงั้นนะหนูนิด เกล้าอยากให้หนูนิดคิดในแง่ดีไว้ก่อน ไม่ว่าจะเจอกับอะไร เราล้วนมีคำตอบและทางออกให้ตัวเองเสมอ”รัดเกล้ายกมือขึ้นลูบหัวเพื่อนรักและเลื่อนลงมาจับมือให้กำลังใจแทน

ณิชชยายิ้มพร้อมทั้งน้ำตาที่เริ่มเอ่อ แต่มันเป็นน้ำตาที่เต็มไปด้วยความอุ่นใจและคำขอบคุณ นี่เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เธอคิดว่าเธอโชคดีที่สุด

โชคดีที่ได้มีเพื่อนดี ๆ ในวันที่เธอรู้สึกเคว้ง

เป็นเพื่อนที่ทำให้เธอสามารถพูดออกมาได้ทุกอย่าง

โชคดีแล้วจริง ๆ

“เอาล่ะ เราเข้าไปหานนท์กันดีกว่า”

ผ่านไปจวบจนสองอาทิตย์แล้วที่ณิชชยาพยายามจะไม่คิดเรื่องของปฐวีอีกแต่เขาก็ยังคอยมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ตัว จนบางครั้งก็เผลอกลับไปคิดเรื่องเมื่อหลายปีก่อนวนอยู่แบบนั้นจนต้องตัดสินใจปิดช่องทางการติดต่อของเธอทั้งหมดและเปลี่ยนทุกอย่างใหม่แทน เพื่อให้เขาหยุดเพียงเท่านั้น

“เรานี่มันโง่จริง ๆ ปิดไปยังไงคนอย่างเขาก็หาเราเจออยู่ดี”แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ลืมนึกไปว่าขนาดเกือบสิบปีผ่านไป เขายังสามารถตามหาตัวเธอเจอได้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร

“เอาเถอะ ถึงแบบนั้นมันก็ช่วยได้ในระยะหนึ่ง อย่างน้อยก็ขอให้นนท์หายดีก่อน..สักนิดก็ยังดี”เธอนั่งภาวนาอยู่ภายในห้องพิเศษของทางโรงพยาบาลเพราะถึงแม้ว่า ธนนท์จะอาการหนักแค่ไหน แต่ร่างกายของเขาก็แข็งแรงมากพอที่จะฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บได้เร็ว จนตอนนี้ได้ย้ายตัวมาอยู่ที่ห้องพิเศษแทนเพื่อรอให้เขาฟื้นขึ้นมา

หญิงสาวเดินเข้าไปหาน้องชายที่ยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอจับมือของเด็กหนุ่มขึ้นมาและลูบหัวน้องชายเบา ๆ

“พี่หวังว่า ถ้านนท์ฟื้นขึ้นมาแล้ว นนท์จะได้เรียนรู้อะไรจากเหตุการณ์ในครั้งนี้บ้างนะ..หวังว่าน้องชายของพี่จะไม่เจ็บตัวอีก ขอร้องล่ะนนท์”เธอกระซิบบอก

ธนนท์

แต่เหมือนคำพูดของณิชชยาจะเข้าไปถึงโสตประสาทภายของคนที่ยังคงหลับตาอยู่ การตอบสนองของธนนท์เกิดขึ้นแล้วหลังจากที่ผ่านไปได้สองอาทิตย์นับตั้งแต่วันที่เขาบาดเจ็บสาหัส

เด็กหนุ่มค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของพี่สาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจที่น้องชายเริ่มได้สติกลับคืนมา

“นนท์! นนท์ฟื้นแล้ว! นนท์นอนอยู่นิ่ง ๆ ก่อนนะ พี่ตามหมอก่อน!”ณิชชยาแทบจะทำอะไรไม่ถูกเพราะความดีใจที่มีอยู่มาก มันทำให้เธอลนลานจนต้องพยายามทำให้ตัวเองมีสติ และรีบตามหมอเข้ามาดูอาการของน้องชายทันที

“คนไข้ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ ตอนนี้กลับมาเป็นปกติแล้ว การรับรู้ส่วนต่าง ๆ ก็ปกติดีทุกอย่าง ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว แต่ว่าในระยะแรกหมออยากให้ญาติคอยพยุงเวลาคนไข้อยากจะลุกเดินหรือลุกขึ้นนั่งก่อนจนกว่าจะหายดีแล้วจริง ๆ ”

“ขอบคุณนะคะ คุณหมอ คุณพยาบาล”เธอว่าพร้อมกับที่หมอและพยาบาลขอตัวออกไปทำหน้าที่ขอตนเองต่อ

“ไม่สบายตัวเลยหนูนิด”คำแรกที่ว่าขึ้นหลังจากนอนหลับไปสองอาทิตย์เต็ม ทำให้ณิชชยาแทบจะเขกกะโหลกคนที่นอนอยู่ แต่เธอก็ทำได้แค่ยิ้มและส่ายหน้าก่อนจะเดินมาลูบหัวน้องชาย “อย่าทำแบบนี้อีกนะนนท์ เข้าใจไหม”

“นนท์ขอโทษ นนท์จะไม่ทำให้หนูนิดเสียใจอีกแล้ว”

“นนท์ต้องไม่ทำให้ตัวเองเจ็บ พูดแบบนี้ถึงจะถูก”เธอยิ้มอยู่เช่นเดิม แต่เป็นยิ้มที่มีน้ำตาแห่งความโล่งใจออกมาด้วย..โล่งใจที่น้องชายไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้

“ขอบคุณนะนนท์ที่เกิดมาแข็งแรง ขอบคุณจริง ๆ ”ธนนท์มองหน้าพี่สาวที่ขอบคุณเขาซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น จนทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิมที่ทำให้ณิชชยาเสียใจ

....

“เดี๋ยววันนี้เราอยู่กับแม่นะ ให้พี่เขาไปทำงาน เขาลามาหลายวันแล้ว เดี๋ยวครูใหญ่กับรองครูใหญ่จะเรียกเอา”คุณขวัญฤดีว่าและยื่นจานผลไม้ให้กับลูกชายที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ

“ผมอยู่คนเดียวได้ แม่ไปขายของที่ร้านต่อเถอะครับ”

“เจ้าเด็กคนนี้นี่ แม่ก็เป็นห่วงแกแทบแย่ ยังจะมาพูดแบบนี้อีก”

“ก็แม่บ่นตลอด งอนแม่เล่า”

“แม่บ่นก็เพราะเป็นห่วงแกไหมล่ะ”

“เอาล่ะ ทั้งสองคนน่ะ เลิกทะเลาะกันเหมือนเด็ก ๆ ได้แล้วค่ะ นนท์ห้ามดื้อกับแม่นะ ส่วนแม่ก็ห้ามบ่นน้องด้วยนะคะ เลิกงานแล้วเดี๋ยวหนูนิดกลับมาค่ะ”

ณิชชยาลุกขึ้นห้ามทัพของสองแม่ลูกที่กำลังเถียงกันอยู่ เธอว่าแล้วก็ออกไปหลังจากที่คุณขวัญฤดีและธนนท์ตกปากรับคำของเธอแล้วเรียบร้อย

แต่พอมาถึงโรงเรียนแล้วก็เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้น คุณครูทุกคนต่างพากันวิ่งจ้าละหวั่น เด็ก ๆ ก็ดูตกใจไปด้วย และพากันมุงดู ทำให้ณิชชยารีบเข้าวิ่งเข้าไปว่าเกิดอะไรขึ้น

“น้องรัก!”ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือรักชลิตกำลังอยู่ในอาการหอบ เธอจึงรีบเข้าไปและหายาพ่นในกระเป๋าของลูกศิษย์แต่หาเท่าไรก็หาไม่พบ

“ฉัตร! พร! ยาในกระเป๋าน้องรักไปไหน”

“ไม่มี! ฉันลองหาดูแล้วแต่ก็หาไม่เจอ!”

“โทรแจ้งรถพยาบาลหรือยัง”

“ครูใหญ่โทรแจ้งแล้ว ตอนนี้กำลังมา”

“น้องรัก อดทนไว้นะคะ รถพยาบาลกำลังจะมาแล้ว”ณิชชยาพยายามปฐมพยาบาลเบื้องต้น ทำให้น้องรักนั่งตัวตรงและบอกให้น้องรักตั้งสติให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่นานนักเสียงรถพยาบาลก็ดังขึ้น และพาน้องรักไปที่โรงพยาบาลให้เร็วที่สุดโดยมีณิชชยาไปด้วยเพราะเป็นครูประจำชั้นของเด็กชาย

ในระหว่างที่กำลังเดินทางไปที่โรงพยาบาล ณิชชยายังคงจำมือของน้องรักไว้ น้องรักเองก็ยังคงจับมือของคุณครูไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความกลัว ทำให้ณิชชยาพยายามปลอบใจเด็กน้อยอยู่ตลอดเวลา

“น้องรักไม่ต้องกลัวนะคะ ครูอยู่นี่นะ หนูไม่ต้องกลัวแล้วนะ”หญิงสาวว่าไปก็เสียงสั่นไป ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าเธอดวงผูกติดอยู่กับโรงพยาบาลบ่อยเหลือเกิน ถ้าจบจากเรื่องของเด็กชายรักชลิตเธอคงต้องไปทำบุญบ้างแล้ว

น้องรักถูกพาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพื่อความปลอดภัยของเด็กชาย ตอนนี้น้องรักก็ปลอดภัยดีแล้ว และสิ่งที่ยากที่สุดและต้องทำสำหรับคุณครูเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินกับลูกศิษย์ก็คือการโทรหาผู้ปกครองเพื่อแจ้งข่าวของเด็ก ๆ

ณิชชยาพยายามตั้งสติขึ้นอีกครั้งก่อนโทรไปที่เบอร์ของปาลิตา ซึ่งในใบข้อมูล แม้ไม่มีชื่อของปาลิตาเป็นผู้ปกครอง แต่ก่อนเข้าเรียนปาลิตาได้กำชับว่าให้โทรเข้าเบอร์ของเธอทันที หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับน้องรัก

“ฮโหล?”เสียงปลายสายดังขึ้น

“สวัสดีค่ะคุณปาลิตา”

“คุณ? คุณครูน้องรัก?”

“ใช่ค่ะ ฉันณิชชยา ครูประจำชั้นของน้องรักนะคะ คือ..คือตอนนี้โรคประจำตัวของน้องรักได้กำเริบขึ้นในขณะที่กำลังเข้าเรียนอยู่ ตอนนี้น้องรักอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันอยากจะให้คุณปาลิตามาที่โรงพยาบาลตอนนี้ค่ะ”

“ได้ค่ะ! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”เสียงของปาลิตาดูตกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอื่นนอกจากเป็นห่วงหลานชาย ปลายสายว่าแค่นั้นและตัดสายไป ส่วนคนเป็นครูก็พยายามที่จะทำให้ทุกอย่างเรียบร้อยตามปกติ และแจ้งกับทางครูใหญ่เรื่องของน้องรักด้วย

....

“คุณณิชชยา”ไม่นานนักเสียงของปาลิตาก็ดังขึ้นด้านหลัง เธอจึงรีบหันไปมองคนที่มาใหม่ แต่สิ่งที่พบตรงหน้า ไม่ได้มีแค่ปาลิตาที่มาที่นี่

ปฐวี?

ปฐวีเขามาที่นี่กับปาลิตา

และหน้าของพวกเขาสองคน พอมองดูดี ๆ แล้วก็คล้ายกันมาก

“หลานชายผมเป็นยังไงบ้าง”ปฐวีเดินเข้ามาถามณิชชยาด้วยความร้อนรน เขาจับไหล่ณิชชยาและบีบแน่นจนเธอปวดไปหมด

“ใจเย็น ๆ นะคะ ตอนนี้คุณหมอกำลังทำการรักษาอยู่ อีกสักพักก็คงออกมาแล้ว”เธอพยายามบีบมือเขากลับและดึงให้มือเขาหลุดออกไป

“จะใจเย็นได้ยังไง? เธอเป็นครูภาษาอะไรน่ะ? ทำไมดูแลเด็กไม่ทั่วถึงแบบนี้ เด็กในห้องก็มีอยู่ไม่กี่คน ทำไมน้องรักถึงกลายเป็นแบบนี้ได้?”

“ฉันขอโทษนะคะที่ดูแลเด็ก ๆ ไม่ทั่วถึง แต่ว่าฉันมีธุระที่สำคัญต้องไปจัดการ ฉันฝากคุณครูที่เหลืออยู่คอยดูแลอยู่ไม่ห่างและแจ้งพวกเขาแล้วว่าน้องรักมีโรคประจำตัว”

“จะธุระสำคัญอะไรก็ช่าง นั่นมันเรื่องของเธอ เธอเป็นครู เธอควรจะดูแลเด็ก ๆ ได้ดีกว่านี้ ไม่เคยได้ยินหรือไง? ว่าครูต้องดูแลลูกคนอื่นให้เป็นเหมือนลูกตัวเอง”ปาลิตายังคงว่ากลับไปไม่ลดละหลังจากที่เธอตั้งสติและหายตกใจแล้ว

“ตา พอแล้ว”แต่ปฐวีก็เอ่ยห้ามน้องสาวขึ้นมาเสียก่อน

“พี่วีคะ แต่ว่า..!”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอพูดอะไรสักนิดได้ไหมคะ? เรื่องโรคประจำตัวของน้องรักมันเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อและเป็นเหตุสุดวิสัย เด็ก ๆ รู้ว่าน้องรักป่วยเป็นโรคอะไรและพยายามที่จะไม่พาน้องรักเล่นอะไรที่เสี่ยงอันตราย คุณครูเองก็เหมือนกัน พวกเราพยายามที่จะหลีกเลี่ยงอันตรายทุกรูปแบบและน้องรักยังสามารถใช้ชีวิตและเรียนรู้เหมือนกับเพื่อน ๆ ของเขา”

“วันนี้ฉันยอมรับว่าฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในขณะที่ฉันไม่อยู่ แต่ฉันเชื่อว่าเด็ก ๆ และคุณครูทุกคนพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดความสามารถ และฉันจะไม่โทษใครทั้งนั้น”

“แต่ตอนที่น้องรักมีอาการกำเริบกลับไม่มียาพ่นอยู่ในกระเป๋าของน้อง ฉันควรถามพวกคุณมากกว่า ว่าทำไมยาในกระเป๋าน้องรักถึงหายไป พวกคุณเช็คทุกอย่างภายในกระเป๋าของน้องรักเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะว่าของไม่ขาดหรือมีอะไรหายไปก่อนที่จะมาส่งน้องที่โรงเรียน?”

“เพราะถ้าพวกคุณไม่ได้เช็คหรือตรวจดูให้ละเอียด พวกคุณก็ควรจะโทษตัวเองมากกว่าที่อย่างน้อยก็เป็นสาเหตุของเรื่องนี้เหมือนกัน”

“นี่เธอ!”

“พี่บอกให้พอไงตา!”ปาลิตาถูกดุขึ้นกลางวง โทษฐานที่หญิงสาวใช้อารมณ์เกินกว่าเหตุ เขาเข้าใจว่าน้องสาวก็คงเป็นห่วงหลานชายมาก แต่ปาลิตากลับแสดงท่าทีที่ร้อนใจปนกับความไม่ปลื้มณิชชยาจนออกนอกหน้า จึงทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ถึงความไม่พอใจที่มีอยู่มากของน้องสาวและมันก็ควรพอแค่นั้น

เพราะทั้งหมดที่ณิชชยาพูดมาก็เป็นเหตุผลที่มีน้ำหนักมากพอสมควร มากพอที่จะทำให้ปฐวีคิดตามได้

“ที่ผ่านมาโรงเรียนอนุบาลอุ่นรักไม่เคยมีประวัติที่ไม่ดี พี่ให้คนของพี่เช็คมาแล้วก่อนที่จะให้น้องรักเข้าเรียนที่นี่ เพราะฉะนั้นคำพูดของหนู..คุณณิชชยามีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้พี่เชื่อ”ปฐวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ทำให้ปาลิตาพูดอะไรต่อไม่ได้เพราะนี่เป็นการตัดสินใจของพี่ชาย เธอทำได้แค่ถอนหายใจและทำหน้าหงุดหงิดออกมาให้ณิชชยาได้เห็นก็เท่านั้น

ให้รู้กันไปเลยนับตั้งแต่วันนี้ว่าเธอไม่ชอบหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนัก

และแน่นอนว่าณิชชยาก็ได้รับรู้แล้วว่าทำไมปาลิตาถึงไม่ชอบหน้าเธอตั้งแต่วันแรกที่พาน้องรักเข้ามาเรียนที่โรงเรียนอุ่นรักวิทยา

เพราะปาลิตาเป็นน้องสาวของปฐวี

เขาก็คงจะไปพูดอะไรให้น้องสาวตัวเองเกลียดเธอไปด้วย เรื่องนี้ไม่ได้แปลกใหม่อะไรนักหรอก

“ถ้าพี่วีจะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณหมอจะออกมา ถ้าอย่างนั้นตาจะไปจัดการเรื่องนี้ก่อนนะคะ”ปาลิตาว่า ปฐวีก็พยักหน้าเป็นการบอกว่าตกลง ตัวเธอเองก็ไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่เท่าไร เพราะเธอรู้ดีว่าปฐวีต้องการอะไร แม้ณิชชยาจะไม่ถูกใจเธอเท่าไรแต่มันก็เป็นเรื่องของทั้งสองคน

เธอไม่อยากเข้าไปยุ่ง