Ngunit si Erin, sa loob ng limang taon, pinaniwala niya ang sarili na sapat na sa kanya ang maliliit na bagay na ginagawa ni William para sa kanya. Kahit ang pinaka-payak na sandali nila ay ginawa niyang kayamanan—mga alaala na naging dahilan kung bakit patuloy siyang lumalakad sa dilim, umaasang may liwanag sa dulo, at makakamtan niya ang pag ibig ng lalaki.Ngunit ngayon, malinaw na ang lahat sa kanya: ito na ang katapusan.“Erin,” malambing na sabi ni Menchie, nakakunot ang kilay na tila nag-aalala, kahit halatang kaplastikan iyon. “Pasensya na sa pagkasira ng kasal ninyo ni William ngayon. Humihingi ako ng paumanhin.. Ng dahil sa akin, hindi natuloy ang kasal niyo...”Pagkasabi niya niyon, agad niyang kinuha ang braso ni William, parang sinasadyang ipakita kay Erin na siya ang may hawak ng sitwasyon. Naging malambing ang tinig niya habang bahagyang sumasandal sa lalaki. “William, nakita mo? Nag-sorry na ako. Huwag ka nang magalit sa akin…”“Hm,” maikling tugon ni William, walang e
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-12-16 อ่านเพิ่มเติม