Ano Ang Mga Sanhi Ng Dismayado Sa Mga Fanfiction Sa Online?

Dahil sa mga aspekto ng isang pelikula, hindi lang sa soundtrack nagtatapos ang lahat. Isipin mo, kahit na talagang maganda ang mga musika, maaaring hindi pa rin ito makatulong kung ang kwento ay mabigat o wala sa tono. May mga pagkakataon na ang isang mahusay na soundtrack ay napupuno ang isang mahina o sablay na script. Ang musical score ay dapat na umaakma sa emosyon ng bawat eksena, ngunit, kung ang mga karakter ay hindi makatotohanan o ang pacing ng kuwento ay sobrang bagal, ang lahat ng ganda ng musika ay parang napupunta rin sa wala. Sa mga pagka-umiiral ng mga ganitong sitwasyon, ang pagkadismaya ay natural na reaksyon. Ang pagkakaiba ng interes ay nagiging kapansin-pansin, at kahit gaano pa kahusay ang musika, kung ang ibang bahagi ng pelikula ay hindi tumutugma, nagiging dahilan ito ng pagkadismaya. Minsan, ang isang soundtrack kahit gaano ka-epic ay hindi nakakapagsalba kapag ang mahahalagang bahagi ay tila nawala sa mga mahahalagang detalye. Sinusubukan ng mga tagagawa ng pelikula na pukawin ang damdamin sa pamamagitan ng music, ngunit kung ang storyline ay napakabagal o hindi kapani-paniwala, mahirap talagang mahulog sa mundo ng pelikula. Mahalaga ang pagkakasunod-sunod ng mga eksena, ang pagbuo ng mga karakter at ang kanilang mga laban, at dito pumapasok ang soundtrack. Kung hindi ito nagtutulungan, itinatayo lang nito ang expectation na walang katotohanan. Nasa atin ang mga mataas na inaasahan tungkol sa mga pelikulang ipinakilala. May mga pagkakataong inaasahan natin na ang music ay magiging bahagi ng kabuuang karanasan, ngunit kung ang script o ang mga dialogo ay sablay, kahit anong ganda ng musika ay hindi magiging sapat upang mailigtas ang buong proyekto mula sa pagkadismaya. Lahat tayo ay nais na lumabas na namangha, pero minsan, mahirap talagang asahan ang bago, lalo na kung hindi makayanan ng mismong kuwento ang bait ng musikang kasama nito.

Ang isang dismayadong pagtatapos na talagang pumukaw sa akin ay mula sa 'The Hunger Games' trilogy ni Suzanne Collins. Sa huling bahagi, ang 'Mockingjay', ang mga fans ay umasa sa isang mas maliwanag na kinabukasan para kay Katniss at Peeta. Pero sa huli, nagdulot ito ng lungkot at pag-aalinlangan. Ipinakita na kahit gaano pa katatag ang ating mga bayani, may mga sakripisyo at pagkalugi na kasamang dala ng digmaan. Ang pagkamatay ni Prim, ang kanyang mahal na kapatid, ay isa sa mga pinakapainit na titik na syang nagpasakit sa puso ng maraming tagabasa. Sabi nga ng mga tao, ang mga bayani ay hindi laging nag-uuwi ng tagumpay. Ang ganitong klase ng pagtatapos ay nag-iwan ng masalimuot na damdamin at isang reyalidad na umiiral sa totoong buhay – hindi lahat ng kwento ay may masayang wakas. Samantalang ang ilan ay maaaring masaktan sa ganitong daloy ng kwento, ako naman ay naisipan na ito ay nagpapakita ng lalim at katotohanan ng mga karanasan ng tao. Napagtanto ko na ang buhay ay puno ng mga hindi inaasahang pangyayari. Malubhang nagpapaka-aktibo si Collins sa pagpapahayag ng ganitong uri ng emosyon, kaya naman nagustuhan ko lalo ang kanyang kwento. Isa itong paalala na kahit gaano kita katatag, may mga pagkakataong bigo tayo, at doon lumalabas ang ating tunay na lakas sa pagbangon muli.

Sobrang dami ng mga tagahanga ng anime ang nadisimya sa mga adaptation dahil sa ilang hindi pagkakatugma sa orihinal na materyal. Isipin mo ang mga sitwasyon kung saan ang mga paboritong eksena mula sa manga ay tuluyang nawala o binago nang husto. Isang halimbawa ay ang 'Tokyo Ghoul', kung saan nagkaroon ng maraming pagbabago sa mga karakter at storyline. Maraming tagahanga ang nag-expect ng mas detalyadong pagsasalaysay, ngunit ang resulta ay hindi naging kasiyasiya sa kanilang mga mata. Ipinapakita nito na ang mga tagahanga ay may malalim na koneksyon sa orihinal na nilalaman at kapag hindi ito naipakita ng tama, nagiging sanhi ito ng pagka-frustrate. Sa kabilang dako, ang animation style at produksyon ay isang malaking salik. Sa mga pagkakataong ang animation ay poorly executed o ang mga karakter ay hindi naipapakita nang maayos, tila nababasag ang imahinasyon ng mga tagahanga. Halimbawa, ang 'Berserk' na adaptation ng 2016 ay umani ng napakaraming negatibong feedback, hindi lamang mula sa mga tagahanga kundi maging mula sa mga kritiko. Malayo ito sa magandang detalye ng manga, at ang resulta ay isang hindi kapani-paniwala na biswal. Kaya, hindi ito basta-basta. Nathintal ng mga tagahanga ang kanilang mga inaasahan sa mga adaptations, kaya kapag hindi ito nakamit, nagiging ugat ito ng dismayado. Ang pagkakaroon ng mataas na pamantayan sa kanilang paborito ay hindi naman masama; sa katunayan, ito ay bahagi ng pagiging masugid na tagahanga!

Habang naglalakad ako sa isang online shop na puno ng merchandise mula sa mga paborito kong anime, napansin ko ang pagkakaiba-iba ng mga produkto at sa mga pagkakataong nadirinig ang pag-uusap ng iba pang mga tagahanga. Tumalon ang puso ko sa galak habang tinitingnan ang mga figurine, posters, at mga damit na kumakatawan sa mga tauhan na pinalad kong makasama sa mga kwento. Ngunit sa likod ng saya, umuulan ng dismaya sa akin tuwing may masamang kalidad na merchandise. Paano ba naman kasing hindi makairita makita ang isang paboritong tauhan na produkto na hindi gumanap sa aking inaasahang antas? Ang mga detalye na hindi wasto, o worse, ang mga produkto na madaling masira ay tila nagsasaad na hindi pinahalagahan ang aming suporta. Nakakaapekto ito hindi lamang sa aking karanasan bilang tagahanga, kundi pati na rin sa pananaw ko sa brand. Dapat talagang pinahalagahan ang mga materyal na ito dahil sila ang nag-uugnay sa atin sa ating inaasam na mundo. Sa huli, umaasa akong sana ay magpursige pa ang mga kumpanya na gumawa ng mas maayos na mga produkto dahil may halaga ang bawat piraso na binibili ng mga tao. Sa isang banda, ang mga merch na may mababang kalidad ay nagiging daan para sa mas malalim na pagninilay-nilay. Parang sinasabi nito sa akin na mahalaga ang pamumuno na nakapaloob sa fandom. May mga pagkakataon ding ang mga madaling sirain na item ay nagiging kwento: ang mga ito ay nagiging parte ng alaala sa mga kasamahan ko sa fandom, at kadalasang nagiging tagpuan ng mga ulat at kwentuhan. Kung hindi dahil sa mga ito, baka hindi ko rin mapagtanto kung gaano kahalaga ang mga simpleng bagay na nakapagdudulot sa akin ng saya. Kahit na dismayado ako sa ilang merchandise, dalangin ko na patuloy pa rin ang suporta ng komunidad para sa mas magandang kalidad sa hinaharap.

Nakamamanghang isipin kung gaano kalaki ang epekto ng dismayadong pag-arte sa isang serye sa TV. Isang halimbawa nito ay ang mga hindi umaangkop na emosyonal na eksena na nagiging dahilan ng pagbaba ng kalidad ng kwento. Sa ilang mga pagkakataon, ang mga karakter na dapat ay puno ng damdamin ay tila walang buhay, na nagdulot sa mga manonood ng pakiramdam ng pagkadismaya. Nangyari ito sa isang sikat na serye sa TV na pinanood ko, kung saan ang isang pangunahing tauhan ay dapat na makaranas ng matinding trahedya, pero tila hindi nakakabit ang pag-arte niya. Ang pagkakaroon ng ganitong sitwasyon ay nag-udyok sa akin na muling suriin ang mga pinagmulan ng disenyo at pag-uugali ng mga tauhan. Madalas kong iniisip kung paano ang mga ganitong sandali ay nagiging dahilan ng pagkakaiba ng mga masasayang tagpo at pagiging pangkaraniwan sa mga kwento. Bilang isang regular na manonood, napansin ko na ang dismayadong pag-arte ay hindi lamang nakakaapekto sa tauhan kundi pati na rin sa kabuuang daloy ng kwento. Kung ang isang aktor ay hindi makahatid ng tamang emosyon, naaalter ang tone ng bawat eksena. Ang seryeng 'The Walking Dead' ay naging magandang halimbawa ng pag-aaksaya ng potensyal ng mga tauhan dahil sa ilang di-umano'y 'dismayadong' pagganap sa mga sumunod na season. Habang ang mga kwento sa mga naunang season ay tila mas may lalim, ang ilan sa mga karakter ay nagmumukhang parang mga shell na lang, na wala nang silbi sa plot. Sa ganyang sitwasyon, parang nagiging mahirap itong sundan at mahirap ring maging invested sa kanilang mga karanasan. Makikitang malaking epekto ang dala ng mga dismayadong pagganap sa pagbuo ng isang kwento o serye. Nakakapanlumong makita na ang isang magandang kwento ay sinisira ng hindi magandang aktor o hindi tama ang pagganap sa mga eksena. Ang ating mga inaasahan bilang mga manonood ay bumababa rin, at hindi na natin nakikita ang maliwanag na mensahe ng kwento. Kaya, mahalaga na ang bawat aktor ay talagang nagsusumikap at bumubuo ng mga emosyon na naaayon sa kanilang karakter, na kailangang maging totoo at kapanapanabik para sa mas magandang show experience.