Mga Kalansay Sa Tabi Ng Basurahan

Nadiagnose ako ng terminal cancer at gusto ko humingi ng 100 dolyar sa mayaman kong mga magulang para bumili ng burial suit, pero pinagalitan nila ako ng tatlong oras.

“Alam mo ba na ang 100 dolyar ay kayang suportahan ang mga bata sa naghihirap na mga lugar ng matagal na panahon? Paano ba ako nagkaroon ng gastador na anak?”

“Paano ka magkakaroon ng cancer, buhay mayaman ka buong buhay mo? Kung may sakit ka talaga, sige mamatay ka na. Patunayan mo sa akin na may sakit ka!”

Naupo ako ng walang pag-asa sa labas ng ospital, naramdaman ko ang dalawang barya sa bulsa ko—sapat na para sa bus pauwi. Hindi pa ako nakakakain ng buo ng ilang araw na, pero ang mga magulang ko ay gumagastos ng malaking halaga para ispoil ang kapatid kong babae sa pagrenta sa Disneyland para lang sa kanya.

Samantala, iniwan nila ako sa malamig, at tagong basement, tinawag nila itong “pagmamahal.”

Sa basement, hawak ko ang nag-iisa kong pag-aari, ang laruan na nasa akin na noong bata pa ako, at nangako akong hinding-hindi ako uuwi.

Noong makakatulog na ako, tumawag ang ama ko. Nanginginig akong sumagot, ang narinig ko lang ay ang galit niyang boses sa kabilang linya.

“Saan mo nakuha ang pera mo sa account? Magnanakaw ka, nagnakaw ka na naman ba sa pamilya? Inilipat ko ang pera na nasa account mo sa kapatid mo! Hindi siya gastador tulad mo!”

Pero ang 20,000 dollars na nasa account ko ay galing sa part-time job na ginawa ko noong nakaraang buwan.

Sumarado ang mga kamao ko, nakaramdam ako ng bara sa lalamunan ko na hindi ko malunok. Umaasa ako na ililigtas nila ako, pero kahangalan lang ito. Binuksan ko ang bibig ko, pero walang mga salitang lumabas.

Ang ama ko, iniisip na guilty ako, ay minura pa ako ng ilang beses bago ibinaba ang tawag.

Nakaramdam ako ng sakit sa buong katawan ko. Ang sakit, sagad hanggang buto, ay kumalat sa mga biyas ko, dahilan para bumagsak ako sa kama, kinain ako ng hilo.

Tinignan ko ang bank account ko at ang natira lang ay 30 dolyar. Pinilit ko na tumayo, determinadong bumili ng painkillers sa ospital.

Pero noong naglakad ako patungo sa ospital, nakita ko si Yolana Bowen na naglalakad palapit sa akin.

Mayroon siyang fever patch sa noo, at sa likod niya ay mga magulang ko, habang nakakaawang nakatingin sa kanya, kasama ang grupo ng mga doktor.

“Grace, bakit ka nasa ospital? Hindi kita nakikita sa school lateley. Narinig ko na nakatira ka kasama ang boyfriend mo.” Napatingin siya sa sikmura ko.

Dahil sa sakit ko, mas sensitibo ako sa lamig kumpara sa iba. Makapal ang suot ko na damit, kung saan mukha akong mabigat kaysa karaniwan.

Sinubukan itago ni Yolana ang gulat niya, tinakpan niya ang kanyang bibig. “Grace, buntis ka? Paano ka hinayaan ng boyfriend mo na pumunta mag-isa sa ospital?”

Narinig ito ng mga magulang ko, agad silang nanigas.

“Kaya pala kailangan mo ng pera? Magpapa-abort ka? Sinungaling ka. Gumawa ka ng cancer story para lokohin ako. Paano mo nagawa sumpain ang sarili mo para sa pera!”

Kung nag-abala silang magtanong, malalaman nilang matagal na akong nagdrop out. Paano ako magkikipaglokohan pa sa ibang mga lalake?

Hinatak ako ng ama ko sa tenga, handa na pagalitan ako. Naging malabo ang paningin ko, at nahirapan akong tumayo, halos bumagsak na.

Gusto ko ibigay sa kanila ang diagnosis sa akin at sabihin na huwag makinig sa kung ano-anong pinagsasasabing kalokohan ni Yolana, pero hindi man lang nila ito tinignan. Sa halip, tinapakan nila ang papel.

“Hindi ko alam kung kaninong anak ka nabuntis. Lumayo ka sa akin para hindi mo madumihan ang mga mata ko!”

“Hindi ako buntis! Hindi ako nagsinungaling, pakiusap maniwala kayo.”

Tuluyan nila akong hindi binigyan ng pansin, hinawakan ang kamay ni Yolana at naglakad palayo.

Ginamit ko ang natitirang pera ko para bumili ng painkillers, nilunok ko ang ilang tabletas ng sunod-sunod. Pero bakit ang sakit pa din ng puso ko? Bakit sobrang lamig ng pakiramdam ko?

Kinaladkad ko ang katawan ko na may sakit, nakatitig sa gray-blue na kalangitan, hindi ako sigurado kung anong gagawin ko.