Ano Ang Mga Sikat Na Manga Na Nakatuon Sa Kalungkutan?

Kakaibang daan ang nilalakbay ng kalungkutan sa mundo ng anime, sapagkat halos bawat kwento ay may dalang emosyon na tumatagos sa puso ng nanonood. Kadalasang nagsisimula ito sa mga karakter na may malalim na pinagdaraanan, gaya ng pag-alis ng mahal sa buhay, pagkakaroon ng pagkatalo, o kaya’y mga pangarap na hindi natutupad. Isang magandang halimbawa ay ang ‘Your Lie in April’, kung saan ang mga tema ng pag-ibig at pagkawala ay talagang nagbigay ng impact hindi lamang sa mga tauhan kundi pati na rin sa mga manonood. Ang paghangad at pag-asa sa gitna ng kalungkutan ay nakakaantig, tampok na nakikita sa mga sandaling tinalakay ang mga alaala ng mga abala at masayang pagkakataon na iniiwan ang mga karakter na mag-isa. Napaka-eksakto ng pagkakasalaysay; hindi nag-atubiling ipakita ang masakit na mga pangyayari habang may mga sinansyang makulay na alaala. Ang paraan ng pag-serye ng mga ganitong emosyon ay talagang nakaka-angkop sa sining ng anime, at ito ang dahilan kung bakit tayo ay tila nadurugtungan sa kwentong mga ito. Isang napaka-mahuhusay na aspekto ng anime ay ang kanilang kakayahan na gawing tangible ang kalungkutan. Gamit ang paleta ng kulay, musika, at mga detalyadong eksterior, kayang ipamalas ng mga tagapaglikha ang damdamin sa isang napaka-magandang paraan. Kadalasan, ang isang tunog na pag-iyak o ang pagbukas ng isang masakit na kwento ay nakakaantig sa pakiramdam. Kumikilos ang mga tauhan na tila naglalakad sa harap ng ating mga mata, nais nating yakapin ang kanilang pinagdaraanan. Sa mga kwento naman na gaya ng ‘Clannad: After Story’, tunay na napakalalim ng inilalarawan na kalungkutan na tumatalakay sa pamilya at mga pangarap. Kasama ng bawat takbo ng kwento, nahalatang ang pakikibaka ng mga tauhan sa kanilang mga emosyon ay hindi na lamang kwento kundi isang repleksyon ng kanilang mga lungkot na dinaranas sa totoong buhay. Kaya't sa mga ganitong tema, tila nakakaramdam tayo na hindi tayo nag-iisa sa ating mga pakikibaka; may mga kwentong katulad ng ating mga dinadanas at non-stop kung paano tayo makakatagpo ng pag-asa sa kabila ng lahat. Nakahanga ang paraan ng pagbibigay-diin sa poot, takot, at kasiyahan sa mga naratibong ito. Ipinapakita na ang kalungkutan ay hindi lamang isang solong damdamin, kundi isang kumplikadong sutla ng mga karanasan. Dito, ang mga karakter ay totoo at ang nilalaman ay mas matindi at nakakaantig, isang tunay na paglalakbay na nagbibigay ng inspirasiyon sa lahat ng aspektong ating kinakaharap, kaya't naaalala natin ang kanilang kwento hanggang sa uli.

Kalimutan mo na ba ang mga eksena sa 'A Silent Voice'? Ang pelikulang ito ay puno ng emosyonal na lalim at talagang bumabayo sa puso. Ang kwento ay umiikot sa isang batang lalaki na si Shoya, na quarry ang mga pang-aapi sa isang batang babaeng may kapansanan sa pandinig, si Shoko. Sa kanyang paglalakbay, natutunan niyang harapin ang kanyang mga pagkakamali, kasama na ang mga damdaming pinagdaraanan ng mga tauhan. Ito ay puno ng tema ng kalungkutan, pagkamakasalanan, at pagtanggap. Ika nga, habang sinusundan mo ang kwento, mas mahirap ‘di ba? Sinasalamin nito ang mga tunay na emosyon na nagbibigay-diin sa hirap ng pagkakaunawaan at pagpapatawad. Habang nailalarawan ang sakit at pagkawalang pag-asa, may mga pinakahihintay rin na eksena ng pag-asa at pagbawi, kaya ito ay taglay ang puso ng isang tunay na sining. Sa ibang dako, ang 'Grave of the Fireflies' ay isa pang pelikula na talagang nagpapakita ng lalim ng kalungkutan. Kinasasangkutan ito ng kwento ng dalawang magkapatid na lumalaban para sa kanilang kaligtasan sa gitna ng giyera. Ang hubog ng kanilang relasyon ay nagbibigay ng napaka-emosyonal na pagtingin sa mga epekto ng digmaan sa mga bata. Ang pelikulang ito ay puno ng mga malinis na eksena na nagpapakita ng pakikipagsapalaran nila. Kaya, makikita mo ang kalungkutan sa bawat hakbang ng kanilang paglalakbay. Isa ito sa mga makapangyarihang kwento na nag-iiwan ng lasting mark sa puso ng sinumang makapanood. Walang alinlangan, ang 'Your Name' din ay may mga bahagi ng kalungkutan, kahit na ito ay puno ng mga himig ng pag-ibig at pag-asa. Nagsasama ang mga temang tulad ng pagkakahiwalay at paghahanap na agad makikita sa kwento ng dalawang pangunahing tauhan na sina Taki at Mitsuha. Ang kanilang pagkakalayo ay nagdudulot ng kalungkutan, ngunit sa paglipas ng kwento, ang kanilang pagnanais na makasama ay nagbibigay ng liwanag sa kanilang mga kampanya. Ang pelikulang ito ay hindi lamang kwento, kundi isang pakikipagsapalaran sa damdamin na ipinaaabot sa sinumang manonood. Huwag ding kalimutan ang 'The Boy in the Striped Pajamas', na talagang nagbibigay ng malalim na pagninilay tungkol sa kalungkutan sa pook ng digmaan. Ang kwento ay nagpapakita ng pagkakaibigan sa magkabilang panig ng pader ng isang concentration camp. Sa mga bata na hindi alam ang katotohanan ng kanilang mga mundo, ang kalungkutan ay bumabalot sa bawat pagkakataon. Ang pagkakaibigan nina Bruno at Shmuel sa kasukdulan ng kwento ay tila palaging nagmumungkahi na sa kabila ng mga hadlang at kagalitan sa mundo, ang tunay na pagkakaibigan ay nariyan pa rin. Ang mga ganitong uri ng kwento ay talagang bumabagabagsak sa puso ng mga tao, kaya't ganito ang kalungkutan na dapat natin inyong pahalagahan.

Sa pag-iisip tungkol sa mga nobela na talaga namang tumatalakay sa kalungkutan, ang 'Norwegian Wood' ni Haruki Murakami ang unang pumasok sa isip ko. Ang kwento ay nakatuon sa isang binata na naglalakbay sa kanyang mga alaala ng pagmamahal at pagkawala. Ang paraan ng pagkakaayos ng mga character at kanilang mga emosyon ay mahalaga, at talagang ramdam mo ang bigat ng kanilang pakikibaka, hindi lang sa pag-ibig kundi pati na rin sa paghahanap ng sarili. Ang artistikong pagsasalarawan ng kalungkutan ay talagang nakakaapekto sa puso. Nakakabighani kung paano pinag-uugatan ng mga damdaming ito ang mga desisyon at pag-uugali ng mga tauhan. Madalas akong bumalik sa nobelang ito, lalo na kapag gusto kong maramdaman ang lalim ng emosyon. Isang ibang klaseng nobela ay ang 'The Bell Jar' ni Sylvia Plath. Ang kwento ni Esther Greenwood ay tila isang paglalakbay sa madilim na bahagi ng ating isip. Ginugugol niya ang kanyang mga araw sa pakikibaka sa depresyon at pagkakahiwalay mula sa mundo. Siguradong masakit ngunit napaka-totoo nito sa maraming tao. Para sa akin, napakahalaga ng nobelang ito hindi lamang sa pagkilala sa mga damdaming iyon kundi pati na rin sa pag-unawa na hindi tayo nag-iisa. Isa pang makabagbag-damdaming kwento ay 'A Little Life' ni Hanya Yanagihara. Minsan, naiisip ko kung gaano kalalim ang kalungkutan na nararamdaman ng mga tauhan na nagsasalamin sa mga likha natin. Natutunan ko rito na may mga kwentong hindi talaga nagiging masaya, pero narito sila upang i-highlight ang mga hirap ng buhay na tayo mismo ay nakakaranas. Ang relasyon ng mga tauhan ay napaka-chatty ngunit puno ng mga galit at takot na sa kabilang banda, nakaka-engganyo at nakaka-inspire. Ipinapakita nito na kahit na may kalungkutan, may mga tao pa ring handang magsuportahan; talagang isang napakapayak na aral. Huwag nating kalimutan ang 'The Book Thief' ni Markus Zusak. Ang kwento ay nakasilip sa mga workings ng kalungkutan sa panahon ng digmaan. Ang batang si Liesel ay bumubuo ng kanyang buhay sa mga salitang kanyang binabasa, kahit na ang mundo sa paligid niya ay puno ng panganib at damdaming wala sa lugar. Kailanman, ang pagbasa ng mga salita ay nagbibigay sa kanya ng kaligtasan mula sa kanyang mga alalahanin. Ito ay isang kwento ng pag-asa at kalungkutan na nagtuturo sa atin na kahit saan, ang kaalaman at kulturang dala ng mga libro ay pwedeng maging ilaw sa pinakamadilim na mga sandali.

Isang partikular na fanfiction na tumatalakay sa tema ng kalungkutan na sumikat sa mga nakaraang taon ay ang ‘Atonement’ na may batayan sa ‘Harry Potter’. Bagamat ang mga kwento sa ganitong fanfic ay maraming kasiyahan at mga aksyon, muling sinuri ng may-akda ang madilim na bahagi ng mga tauhan, lalo na sa kwento ni Snape. Nakakatawang masilayan kung paano nagiging mas kumplikado ang mga relasyon ng mga tauhan kapag ini-explore ang kanilang mga personal na pagdurusa. Ang pagkabata ni Snape, ang kanyang pagmamahal kay Lily, at ang pagsisisi sa mga nagawa niyang pagkakamali ay hindi lamang nakakatakot kundi napaka-emosyonal din. Para sa mga tagahanga, ito ay nagbukas ng kahulugan sa mga tauhan sa orihinal na kwento at nagbigay-diin sa kung paano ang mga mapapait na alaala ay maaari pa ring gawing inspirasyon. Kumpleto ang kwentong ito ng pagninilay-nilay, at talagang nahikayat ako na muling pag-isipan ang mga tema ng pag-ibig, sakripisyo, at ang ligaya na naglalaman ng sakit. Madalas akong bumalik dito hindi lamang para sa kwentong kwento, kundi para rin sa mga mahuhusay na sining at detalyadong pagsasalaysay na nagbibigay liwanag sa madilim na sulok ng puso ng tao.

Tila may diwa ng pagkakaiba-iba ang kalungkutan sa pop culture, hindi ba? Sa maraming kwento—mula sa mga anime tulad ng 'Your Lie in April' hanggang sa mga pelikulang Sundance—ang mga tema ng kalungkutan ay kadalasang nagiging pangunahing salik na nagbibigay ng lalim sa mga karakter. Ang kanilang paglalakbay mula sa kalungkutan papunta sa pag-asa ay tila nag-uugnay sa atin, bilang mga tagapanood, sa mas malalim na pag-unawa sa ating sariling emosyon. Iniisip ko kung gaano karaming tao ang bumabaon sa kanilang mundo sa mas mabigat na mga kwento, na nagbibigay-daan sa kanila na mas mapagkaisa sa mga damdaming minsang nahihirapan tayong ipahayag sa totoong buhay. Hindi maikakaila na ang mga pabula ng mga nawalang pag-asa, mga hindi pagkakaunawaan, at mga nakakadurog na tagpo ay mukhang bumabalik sa atin; maaari rin itong maging paraan ng pagproseso sa mga trahedya na ating dinaranas. Halimbawa, sa 'Attack on Titan', ang mga naturaing nasasakta ng mga tauhang ito ay nagsisilbing isang sinag ng pagkakahanap ng kaalaman at pagsasabuhay ng katotohanan. Masasabi kong may halaga ang mga saloobin at karanasan na dala ng kalungkutan, at nagiging kasangkapan ito sa pagbuo ng mga kwento na makakabuo ng matibay na ugnayan sa atin. Kapag pinapanood ko ang mga ganitong kwento, napapansin kong nakikilala ko ang mga damdamin na naging bahagi ng buhay ko. Parang mini therapy session ang maramdaman ang mga bagay na talagang mahirap, pero sa sariling antas, nagiging inspirasyon ito hindi lamang para sa akin kundi para sa ibang tao. Kaya't sa tila madilim na tema, nagkakaroon tayo ng bagong pananaw kung paano natin maaaring pagsamahin ang takot at pag-asa, na siyang nagbibigay linaw sa mas makulay na bahagi ng ating buhay. Namnamin natin ang mga kwentong ito; tunay na napakabuti nitong panlipunan. Minsan, naiisip ko rin ang epekto nito sa mga artist—ang kalungkutan ay isang mahusay na inspirasyon sa sining! Ang mga dekoradong kwento na naglalaman ng kalungkutan ay nagbigay-daan sa mga manunulat at artist na bumuo ng mas maraming bagay na nakakaantig. Sa tuwing nanonood ako ng mga documentary sa mga animator na isinilang mula sa lungkot, isang parte ng akin ang nagiging mas makulay. Nakakaalis ito ng takot sa mismong pag-eempleyo ng mga ideya at tema sa nilalaman. Talaga namang nagbibigay-pagkakataon ang kalungkutan sa pop culture upang mas mapahalagahan natin ang mga kwento; para sa akin, ito ay isang mahalagang bahagi ng sining at ng mga mensahe na nais iparating ng mga tao. Isang pagkakataon ito na tunay na simple pero kay lalim!

Isang mundo ng damdamin at mga kwento ang bumabalot sa atin, at kapag sinabi mong kalungkutan, marami tayong may matutunan mula sa mga teleserye. Isang magandang halimbawa ay ang 'Your Lie in April'. Ang kwentong ito ay umiikot sa isang batang pianista na nawalan ng inspirasyon matapos ang pagkamatay ng kanyang ina. Sa kanyang pakikisalamuha sa isang masiglang violinist, natutunan niyang muling buksan ang kanyang puso at yakapin ang musika. Ang kakaibang pagsasama ng saya at lungkot sa kwento ay talagang tumatagos sa kaluluwa. Aaminin kong umiiyak ako sa ilang mga eksena, sapagkat nakakabighani ang paglalakbay ng mga tao sa pagtanggap sa kanilang mga sariling damdamin. Madalas akong magmuni-muni kung gaano kahalaga ang mga koneksyong ito sa buhay, at kung paano sila makapagbibigay liwanag kahit sa gitna ng pinakamadilim na mga sandali. May isang serye na di ko malilimutan, at ito ay 'Anohana: The Flower We Saw That Day'. Napakabigat ng tema nito, kung saan ang isang grupo ng mga kaibigan ay nahaharap sa mga sugat ng nakaraan pagkatapos ng pagkawala ng kanilang kaibigan. Ang paglalakbay ng pagtanggap sa pagkamatay at ang pakikisalamuha sa isa't isa ay nagbibigay ng malalim na mensahe tungkol sa pananabik at pagsisisi. Nakakainspire itong pag-isipan na hindi tayo nag-iisa sa ating mga pakik struggles. I think it's a beautiful yet heart-wrenching reminder na ang mga relasyon natin ay maaaring baguhin ang ating pananaw sa buhay. 'Rascal Does Not Dream of Bunny Girl Senpai' ay isa ring serye na tila naglalarawan ng teenage angst at kalungkutan sa mga hindi nakikitang mga strugglers sa buhay. Ang eksena kung saan ang mga karakter ay nahaharap sa kanilang mga emosyonal na pasakit sa kabila ng mga supernatural na pangyayari ay sobrang nakakaemotek. Ang distansya at mga takot ng mga kabataan ay talagang tunog na tunay, kaya't namumuo ang kanilang takot sa pag-ibig at pagkakahiwalay. Para sa akin, isang magandang pagninilay-nilay ang kwentong ito sa pakikipaglaban sa mga internal na kontra at ang hinanakit na dala ng pagkawala. Sa huli, ang 'March Comes in Like a Lion' ay isang tunay na hiyas pagdating sa pagtalakay sa kalungkutan. Ang pokus dito ay hindi lamang sa sachiness ng pagiging isang shogi player kundi pati na rin sa kanyang pagsusumikap na makahanap ng mga dahilan upang mangarap sa kabila ng mga mabibigat na hamon sa kanyang buhay. Natutunan ko mula sa seryeng ito na ang bawat pinakamaliit na tagumpay ay importante at dapat ipagdiwang. Sa pagtatapos, ang pagkilala sa ating mga damdamin at pagyakap sa mga ito ay isa sa mga pinakamahalagang hakbang sa pagbabago at pag-unlad.

Sobrang malalim ang nadarama ko tuwing naiisip ang mga kulay na nauugnay sa kalungkutan—parang may playlist sa ulo ko na tumutugtog ng mabagal na piano. Para ilarawan ang lungkot sa Tagalog, madalas kong gamitin ang 'bughaw' o 'asul' bilang pangunahing kulay; hindi lang basta asul na maligamgam kundi 'madilim na bughaw' o 'mapusyaw na bughaw' depende sa nuance. Ang madilim na bughaw ay nagpapahiwatig ng mabigat, malalim na lungkot—parang gabing walang bituin. Samantalang ang mapusyaw na bughaw ay medyo mahinahon, parang nostalhik na pag-iisip na may tamis at kirot sabay-sabay. Bukod doon, ang 'kulay-abo' ang paborito kong gamiting pantukoy ng panlulumo. Kapag sinabing 'kulay-abo ang umaga' o 'nilaon ang kanyang mga araw sa kulay-abo', ramdam agad ang kawalan ng sigla at pag-asa. Hindi mawawala rin ang 'itim' kapag pinapahayag ang matinding pagdadalamhati—ang itim ang simbolo ng pagluksa, biglaang pagkawala, o madness ng kalungkutan. Minsan gumagamit ako ng 'lila' o 'maputing lila' kapag may halo pang sentimental na pangungulila—parang sakit na may konting pag-alaala. Sa pagsusulat o pagguhit, natutunan kong hindi lang ang mismong pangalan ng kulay ang nagpapahayag ng damdamin kundi ang mga modifier: 'mapanglaw', 'malabong', 'naglalaho', 'pinunasan ng ulan'. Kapag pinagsama, nagkakaroon ng texture ang emosyon—'mapanglaw na kulay-abo' o 'malalim na bughaw na hati sa gitna'. Palagi kong sinasabi sa sarili, mas epektibo ang kulay kapag sinamahan ng imahe: kulang ang salita kung walang siwang ng konkretong detalye. Sa huli, iba-iba ang epekto ng bawat kulay sa puso ko—pero kapag tumama, ramdam mo agad kung gaano kalalim ang lungkot.

Kalungkutan, sa aking pananaw, ay parang isang madilim na ulap na bumabalot sa mga tauhan ng isang kwento, pipigil sa kanilang pag-unlad at pag-unawa sa totoong halaga ng pagkakaroon. Sa mga akdang tulad ng 'Norwegian Wood' ni Haruki Murakami, ang kalungkutan ay nagpapakita ng mga laban at pagkatalo. Ang mga tauhan dito ay hindi lamang nagdadalamhati sa mga nawawalang tao kundi pati na rin sa mga pagkakataong hindi nila nasamantala. Napakabigat ng kanilang emosyon na nagiging sanhi ng pagkakahiwalay nila sa iba, na lumilikha ng isang mas kumplikadong ugnayan sa kanilang mga kapwa. Ang pag-aaral sa mga ganitong tema, lalo na ang panlabas na anyo ng mga tauhan, ay nagtatampok ng tunay na takbo ng buhay, kung saan ang bawat aral na natutunan mula sa mga pagkakamali ay may kasamang presyo ng kalungkutan. Makikita rin ang epekto nito sa kanilang desisyon at pananaw, na nagiging dahilan ng mas malalim at mas makulay na karanasan ng mambabasa. Pumapasok din ang kalungkutan sa mga karakter sa mga kwento tulad ng sa 'The Bell Jar' ni Sylvia Plath. Sa kwentong ito, makikita ang salamin ng mga damdamin ng pagkakahiwalay at estrangement. Si Esther Greenwood, ang pangunahing tauhan, ay lumilipad sa isang mundo na hindi niya nauunawaan, na halos tila nalulumbay sa bawat hakbang na kanyang ginagawa. Ang kanyang mga internal na pakikibaka ay isang patunay kung paano ang kalungkutan ay isang mabisang paraan ng pagpapahayag ng pagkatuklas sa sariling pagkatao, bagamat kadalasang masakit. Dito, ang mga emosyon ay hindi lamang limitadong sa mga sakit na nararamdaman, kundi pati na rin sa paghahanap ng mas malalim na kahulugan at katotohanan sa kanyang buhay. Dagdag pa, sa mga kwentong gaya ng 'A Monster Calls' ni Patrick Ness, ang kalungkutan ay nagsisilbing tulay sa pagtanggap ng katotohanan. Ang tauhang si Conor O'Malley ay nagiging isang simbolo ng lahat ng mga bata na nakakaranas ng sakit at kalungkutan dulot ng pagkawala. Ang malaon niyang pag-unawa sa pagkamatay ng kanyang ina, na sinusubukan niyang talikuran, ay nagiging panawagan ng pag-unawa sa sarili sa gitna ng panibugho at takot. Ang kalungkutan dito ay nakapagbigay-diin sa proseso ng pagpagaling, na sa kabila ng sakit, naroon pa rin ang pag-asa, at ito ang tunay na ganda ng kwentong ito. Nakakapagtaka kung paano ang mga tauhan ng mga kwento ay dumaranas ng iba't ibang pagsubok dahil sa kalungkutan, ngunit sa dulo, ito rin ang nagpapalakas sa kanila na lumaban muli. Ang epekto ng kalungkutan ay hindi basta-basta bumabagsak sa mga pahina, ito ay bumubuo ng mas malalim na koneksyon sa pagitan ng mambabasa at tauhan. Hindi natin maipagkaila na bahagi ng ating pagkatao ang makaranas ng ligaya at lungkot, at sa mga tao sa magandang kalikasan ng mga nobela, nadarama natin na hindi tayo nag-iisa sa ating mga laban. Parang sinasabi sa atin ng mga kwentong ito na kahit gaano pa man kadilim ang mundo, may liwanag na naghihintay sa dulo.