Ang Live Na Hatol

Umakyat ako sa plataporma para humarap sa trial. Sa malaking screen sa harap ko, bumaha ang mga komento ng real-time.

"Siya ang unang taong matapang na humarap sa trial!"

"Ang mga kriminal ay susuko lamang sa harap ng hindi maitatanggi na ebidensya."

"Magsisimula na ang palabas!"

Bago kami magsimula, binigyan ako ng hukom ng isang huling babala. "Defendant, alam mo ba ang proseso ng trial at nauunawaan mo ang mga kahihinatnan nito? Sigurado ka bang gusto mong dumaan dito?"

Kung ako ay mapatunayang nagkasala sa trial, ako ay diretsong dadaan sa euthanization, at ang pagmamay-ari ng aking mga laman-loob ay mapupunta sa aking mga magulang.

Pagkatapos, magagamit nila ang puso ko para iligtas si Suzy Jones.

Sa kinauupuan ng plaintiff, pinandilatan ako ng aking mga biyolohikal na magulang.

Napakasigurado nila na mananalo sila sa trial na ito.

Hindi ko maintindihan kung bakit. Ako ang kanilang biyolohikal na anak na babae, ngunit ilang taon nila akong pinahihirapan, kinasusuklaman ako, at sinasaktan.

Ngayon, gusto pa nilang kunin ang puso ko mula sa akin.

Maraming beses akong naghinala na si Suzy ang tunay nilang anak, hindi ako.

Sa ngayon, nakaupo siya sa tabi nila, natatakpan ng mask at sunglasses ang mukha niya kaya hindi ko makita ang ekspresyon niya.

Pumikit ako at huminga ng malalim, saka tumingin ng may determinasyon sa judge. "Magsimula na tayo."

Lumingon ang judge sa bar ng plaintiff. "Mga plaintiff, alam ba ninyo na ang trial..."

Bago pa siya makatapos, siningitan siya sa sasabihin ni Nanay, "Kami ang mga magulang niya! Paano kaya kami matatalo sa kasong ito? Bilisan niyo na lang at tapusin na 'to! Walang oras na sayangin si Suzy!"

…

At kaya nagsimula ang trial.

Ang unang kaso ay isinampa laban sa defendant—ang pagtanggi na tuparin ang kanyang mga obligasyon sa pamilya, pagpapabaya sa kanyang ama na walang magawa kundi mapunta sa kama, at ang pagkakaroon ng makasariling pamumuhay.

Sa screen, pinunasan ng aking ina ang mga luha sa kanyang mga mata habang inilarawan niya ang mga detalye ng kaso.

Hindi mayaman ang pamilya namin. Ang aking ama ay nagtrabaho nang walang kapaguran upang maipagpatuloy ako sa pag-aaral at kolehiyo, ngunit nang siya ay magkasakit nang malubha, tumanggi akong makita siya, gamit ang dahilan na ako ay abala sa paaralan.

Nabigo akong magpadala ng pera para sa kanyang mga gastusin sa pagpapagamot, na naging dahilan upang magkaroon siya ng permanenteng kapansanan sa kanyang kaliwang binti.

"OMG, walang puso!"

"Walang utang na loob! Sayang ang edukasyon!"

Ang mga komento ay brutal. Ipinakita sa screen kung paano ako patuloy na tinatawag ng aking ina, dinala pa ang aking may kapansanan na ama sa kolehiyo upang hanapin ako, lahat ay walang silbi.

Pati ang judge ay napasimangot dahil doon.

Sa panig ng plaintiff, mukhang mayabang ang mga magulang ko. Nakita kong bahagyang nagtaas ng baba si Suzy.

Tahimik akong nakaupo sa upuan ng defendant habang mabilis na ikinabit ng staff ang memory extraction device sa aking ulo. Tumunog ang kuryente. Naramdaman ko ang matinding sakit na tumutusok sa utak ko.

Mariin kong kinagat ang labi ko, walang ingay.

Pagkalipas ng ilang segundo, dalawang malalaking salita ang lumabas sa screen—Not Guilty.

Ang screen ay binaha ng mga question mark mula sa madla.

"Paanong hindi siya guilty?"

Ibinaba ng aking ina ang kanyang ulo na parang guilty.

…

Ipinakita ang aking mga alaala sa screen.

Noong ako ay walong taong gulang, dumating si Suzy upang manirahan sa amin.

Siya at ako, kasama ang kanyang mga magulang, ay naaksidente sa sasakyan. Namatay on the spot ang kanyang mga magulang.

Matalik na kaibigan ng tatay ko ang tatay niya kaya hindi nagdalawang isip ang tatay ko na ampunin si Suzy sa aming pamilya.

Sumang-ayon kaagad ang nanay ko—dati niya pa gusto si Suzy.

Simula noon, naging impiyerno na ang buhay ko.

Anumang bagay na nagustuhan ni Suzy, kailangan kong ibigay ito sa kanya—kahit na iyon ay ang aking mga textbook at takdang-aralin.

Hindi ko ginusto. "Pagagalitan ako ng teacher," protesta ko.

Sinampal ako ng tatay ko sa mukha. "Kakawala lang ng mga magulang niya. Malaking bagay ba ang ibigay mo ang isang notebook sa kanya?"

Bago ang aming huling pagsusulit sa taong iyon, nagustuhan ni Suzy ang lahat ng panulat na pag-aari ko.

Tumanggi akong ibigay ang mga ito sa kanya. Kumuha ng walis ang tatay ko at pinalo ako gamit ito.

"Walang puso at makasariling bata ka! Malaking bagay ba ang mga panulat na ito? Ibigay mo kay Suzy!"

Habang sumisigaw ako sa sakit, niyakap ng nanay ko si Suzy at pinapatahan habang umiiyak si Suzy. "Ayos lang. Bibilhan kita ng mga bago."

Namumula ang mga mata, sinabi ni Suzy, "Pero... ang mga panulat na iyon ay tulad ng mga panulat na ibinigay sa akin ng aking ina noong kaarawan ko..."

Nanginginig na binigay ko sa kanya ang buong pencil case ko. "Wag niyo na ako saktan!" naiyak ako. "Kunin niyo na, kunin niyo na lang lahat! Ayoko sa mga ito!"

Hindi ako dumalo sa mga pagsusulit ko noong araw na iyon.

…

Nang bumagsak ako sa bawat papel sa aking huling pagsusulit, napilitan akong huminto sa pag aaral.

"Masyado ka namang tanga para sa paaralan," panunuya ng aking ama. Paglingon kay Suzy, nanlambot ang mga niya dito. "Iba si Suzy. Palagi siyang nangunguna sa klase niya."

Ako yung laging nangunguna sa klase ko.