Ano Ang Papel Ni Simoun Sa Nobelang El Filibusterismo?

Pagmulat ko ng unang pahina ng 'El Filibusterismo', agad akong nahulog sa komplikadong anyo ni Simoun. Sa unang tingin siya'y misteryoso dahil hindi mo agad alam kung anong itinatago niya: yaman, galit, o lihim na misyon. Ang paraan niya ng pag-arte—mga pilak na ngiti, maingat na kilos, at mga bagay na parang pangkaraniwan lang pero may malalim na intensiyon—ang nagpapakapit sa imahinasyon ko.\n\nHabang binabasa ko ang nobela, napagtanto ko na ang misteryong iyon ay instrumentong sinadya ng may-akda para itago ang tunay na pagkakakilanlan at motibasyon. Si Simoun ay hindi simpleng kontrabida; siya ang maskarang nagtatanggol sa sugatang pagkatao ni Crisostomo Ibarra mula sa 'Noli Me Tangere'. Iyon ang nagpapalalim ng misteryo: ang bawat engkwentro niya ay may dalawang kahulugan—kung ano ang nakikita ng mga tao at kung ano ang lalim ng hinanakit na pinapanday ng kaniyang nakaraan.\n\nSa totoo lang, mas mabigat sa akin ang tanong kung sino ang dapat humatol—ang taong gumamit ng pamamaraan o ang lipunang nagpatuloy na maghasik ng kawalan ng katarungan. Hanggang ngayon, naiisip ko si Simoun bilang kombinasyon ng katalinuhan, pighati, at pagnanasa para baguhin ang takbo ng mundo kahit pa madilim ang paraan.

Sobrang tumama sa akin ang karakter ni Simoun noong unang beses kong binasa ang 'El Filibusterismo'—hindi lang bilang isang tauhan, kundi parang isang simbolo ng nabangong galit laban sa kolonyal na sistema. Sa una, nakikita ko siya bilang produkto ng sistemang puminsala sa mga idealismo. Siya ay kumakatawan sa paglipat mula sa mapayapang reporma patungong radikal na paghihiganti: isang taong sinanay ng kawalan ng hustisya na gumamit ng lihim, manipulasyon, at panlilinlang para abutin ang layunin. Ang pagiging mangangalakal at nagpapayaman na may maskara ng pagkabighani ay nagpapakita rin kung paano nag-adapt ang mga Pilipino sa mga patakarang kolonyal—ang paghalo ng umiiral na kapangyarihan at panlabas na impluwensya. Sa huli, Simoun ay babala: na ang pagbalik-loob sa karahasan at pagkamuhi ay maaaring magwasak hindi lang ang mananakop kundi pati ang mga inaasikaso mong pinoprotektahan. Ang simbolismong ito ay kumplikado, puno ng sakit at pagkukulang; hindi siya simpleng bayani o kontrabida, kundi salamin ng panahong pilit hinubog ng kolonyalismo at ng resulta ng pinagsama-samang pagkasira ng moralidad at pag-asa.

Napakapayat ng isang pangungusap ni Simoun na paulit-ulit kong binabalikan: ang ideya na kailangang wasakin ang lumang sistema upang muling itayo ang hustisya. Hindi ko ilalagay bilang eksaktong sipi ang sinabi niya dahil mas mahalaga sa akin ang diwa — na ang paghihimagsik at panlilinlang ay tugon sa matagal nang pang-aapi. Sa unang taludtod na iyon, ramdam ko ang galit, pagkasuklam, at isang malamlam na pag-asa na parang apoy na kumukulong sa loob. Tiyak na may moral na komplikasyon: hindi siya santo at hindi rin bayani sa simpleng kahulugan. Para sa akin, ang pinakamahalagang linya ay yung nagpapakita na hindi siya naniniwala sa mabagal na reporma. Nakikita ko rito ang tanong kung ang dahas ba ay kailanman makapagbibigay ng tunay na pagbabago o kung ito ay maglilapat lamang ng panibagong sugat sa lumang hiwaga ng kolonyalismo. Kapag binabasa ko muli ang 'El Filibusterismo', ang linya na iyon ang sumisigaw sa akin sa entablado ng moralidad — isang babala at paalaala na hindi basta-basta naiiba ang dugo sa patron ng lipunan. Nag-iiwan ito ng pait at pilit na tanong: hanggang kailan tatanggapin ang pang-aapi bago sumabog ang galit?

Habang binabalikan ko ang mga kabanata, ramdam ko agad ang contrast nila—parang dalawang magkaibang panahon sa iisang katauhan. Si Crisostomo Ibarra sa 'Noli Me Tangere' ay puno ng pag-asa; bumalik siya mula sa Europa na may paniniwala na pwedeng ayusin ang mga mali sa lipunan sa pamamagitan ng edukasyon, reporma, at mabuting intensyon. Simple at direktang layunin niya ang pagkakamit ng pagkakaunawaan at pag-unlad para sa bayan at mga kababayan niya. Lumipas ang kuwento at lumitaw si Simoun sa 'El Filibusterismo' bilang isang taong iba na sa lahat ng aspeto: matalino, mapanlinlang, mayaman, at handang gumamit ng dahas at panlilinlang para mabago ang sistema. Hindi na siya naniniwala sa mga maliit na reporma; ang kanyang solusyon ay pagdurusang panlalaban at paghihiganti. Sa personal na antas, mas malamig at kalkulado si Simoun—ang romantikong idealismo ni Ibarra ay napalitan ng mapanirang pragmatismo. Sa madaling salita, si Ibarra ang idealistang naniniwala sa pagbabago sa loob ng sistema, habang si Simoun ang radikal na kumapit sa ideya ng gisingin at wasakin ang umiiral na kaayusan. Pareho silang produktong kolonyal na lipunan at parehong may malalim na pag-ibig para sa bayan, pero magkaiba ang pananaw at paraan ng paglaban nila, at doon nagmumula ang trahedya ng kanilang pagkatao.

Talagang nakakapanabik maghanap ng mga collectibles na may larawan ni Simoun — parang treasure hunt para sa mga mahilig sa kasaysayan at literary fandom! Kung hinahanap mo ang literal na mga produkto, magandang simulan sa mga online marketplace dahil mas marami ang nag-ooffer ng fanart prints, enamel pins, stickers, at enamel jewellery na inspired ni Simoun mula sa 'El Filibusterismo'. Subukan i-search ang Etsy para sa handcrafted at custom pieces, Redbubble o Society6 para sa prints at apparel, at eBay kung naghahanap ka ng rare o vintage finds. Sa lokal naman, Shopee at Lazada ay may mga indie sellers o small shops na gumagawa ng themed merchandise; huwag kalimutang i-check ang Carousell at Facebook Marketplace para sa secondhand o locally-made items na minsan mas mura at unique. Ang isang malaking tip: dahil public domain na ang nobela ni Rizal, maraming artists ang gumagawa ng interpretative art — iba-iba ang estilo kaya mas satisfying mag-browse at makakita ng version na tumatagos sa panlasa mo. Isa pang swak na ruta ay ang pag-commission ng artist: maraming Filipino illustrators sa Instagram, Twitter/X, at Ko-fi ang tumatanggap ng commissions para sa prints, keychains, acrylic stands, at badges. Kapaki-pakinabang na magbigay ng malinaw na references (halimbawa specific na depiction ng Simoun mula sa edisyon ng 'El Filibusterismo' o isang sikat na fan interpretation) at mag-set ng expectations sa size, material, at shipping. Karaniwang presyo ng maliit na prints o stickers nagsisimula sa PHP100–300, enamel pins at keychains nasa PHP200–800 depende sa complexity, habang mga larger prints o custom figurines ay mas mataas. Kung ayaw mo ng wait time, tingnan ang mga print-on-demand shops na nagpi-print ng artworks sa canvas, shirts, at posters; dito mabilis makuha pero minsan limitado ang kalidad depende sa provider. Huwag ding kalimutang tingnan ang mga lokal na comic conventions, book fairs, at bazaars (tulad ng ToyCon o lokal na mga art markets) dahil maraming independent creators ang nagbebenta ng original fanworks at madalas may exclusive designs na hindi makikita online. Praktikal na payo bago bumili: gamitin ang tamang keywords sa paghahanap — halimbawa ‘‘Simoun’’, ‘‘Crisostomo Ibarra’’, ‘‘El Filibusterismo merch’’, ‘‘Rizal fanart’’. Basahin ang reviews ng seller at tingnan ang mga sample photos ng tunay na produkto; i-check din ang return policy at shipping fees lalo na kung international seller. Kung magko-commission, magbayad sa secure platforms (PayPal, GCash with seller na may magandang track record, o platform escrow kung available) at humingi ng progress shots para maagapan ang revisions. Para sa collectors, magandang alamin ang tamang pag-iimbak ng prints at pins (acid-free sleeves para sa paper, airtight boxes para sa metal items) para tumagal. Sa huli, ang saya ng paghahanap at ang kwento sa likod ng bawat piraso ang nagbibigay ng espesyal na halaga — kahit simpleng poster o custom keychain, may dating kapag alam mong sining at pag-aalaga ang nasa likod nito. Malapit sa puso ko ang mga moments kapag nadadala ko ang isang bagong piraso sa bahay at naiimagine kung paano ito magkakasundo sa koleksyon; nakaka-good vibes talaga.

Sobrang nakakatuwa kapag napag-uusapan si Simoun — parang laging may bagong anggulo na sumisibat online. Marami talagang teorya ang umiikot sa karakter niya mula sa 'El Filibusterismo', at hindi lang yung mga akademikong diskurso; may buhay ang mga haka-haka sa mga forum, Wattpad, Reddit, at kahit sa mga Facebook at Twitter threads. Isa sa pinakaklasikong teorya ay yung pagkakaugnay niya kay Crisostomo Ibarra—na alam naman ng lahat sa teksto—pero may mga nagsasabi pa na may mas malalim na dahilan kung bakit niya pinili ang landas ng paghihiganti: trauma, sakit ng pagkabigo sa reporma, o isang matagal nang planong pag-iral bilang isang simbolo ng galit. May nag-aanalisa rin na ang pagkatao ni Simoun ay representasyon mismo ng hinlalaki ng pag-aalsa—hindi lang isang tao kundi isang konsepto na ginawang tao ni Rizal para kontrahin ang mga nagsusulong ng doktrenya ng reporma kumpara sa rebolusyon. May mga mas malikhain at minsang kontrobersyal na teorya: may nagsasabing na-plano niyang mamatay o kaya'y nagkunwaring nasawi para masiguro ang pag-usbong ng ideya ng rebolusyon; may iba namang nagmumungkahi na siya ay double agent — nag-aanak ng kaguluhan para manipulahin ang mga may kapangyarihan; may kritikal na pananaw na sinasabing biktima rin siya ng sariling paghahangad ng kapangyarihan. Sa mas modernong fan spaces, may mga fanfic na lumilikha ng alt-ending kung saan buhay si Simoun at nagtungo sa ibang bansa, o kaya'y nakipagsabwatan kay Basilio o Tadeo sa ibang konteksto. May mga nagche-cross-over pa nga siya sa ibang iconic anti-hero tulad ng 'V' mula sa 'V for Vendetta'—isang mas creative slash speculative take na nagpapakita kung paano magka-connect ang motibasyon ng isang taong pinahihintulutan ng kasaysayan na maging marahas at trahedya. Hindi mawawala ang mga pagbabalik-tanaw sa Freemasonry, European revolutionary influences, at ang posibleng implikasyon ng personal na relasyon niya sa ibang karakter—may ilan na speculative tungkol sa sexual orientation ni Simoun at kung paano nakaapekto iyon sa kanyang pagkilos sa lipunan ng kolonyal na Pilipinas. Bilang mambabasa at tagahanga, na-eenjoy ko ang dami ng pananaw dahil pinapalalim nito ang pag-intindi sa akda—hindi lang kung sino si Simoun, kundi kung ano ang ibig sabihin ng paghihiganti, hustisya, at sakripisyo sa ilalim ng kolonyalismo. Ang maganda sa mga online na teorya ay nag-uudyok silang pag-usapan ang teksto sa buhay na-walang takot magpahayag ng emosyon: may makasarili, may makatao, at may radikal na pagbasa. Syempre, may mga teorya ring mas speculative kaysa sa integridad ng orihinal na teksto, pero madaling tangkilikin ang ilan bilang paraan ng pag-eeksperimento ng ideya—parang fan art pero gamit ang kwento at karakter. Sa huli, masaya ako na kahit ilang siglo na ang nakalipas, buhay pa rin ang diskusyon tungkol kay Simoun at patuloy siyang nagbibigay ng spark sa mga bagong henerasyon ng mambabasa at manlilikhang online.

Naku, laging sumisilip sa isip ko ang madilim at maalinsangang Maynila na inilarawan sa 'El Filibusterismo'—diyan ginawa ni Simoun ang kabuoang plano niya. Hindi ito isang simpleng pag-aalsa lang; maingat niyang inihanda ang pagyanig sa puso ng kolonyal na lipunan: ang mga piling pulitiko, prayle, at mayayamang Pilipino na nagtitipon-tipon sa mga engrandeng handaan at okasyon sa kabisera. Ang kanyang pangunahing instrumento ay isang 'lampara' na may nakatagong pampasabog—idinedebelop niya ito sa loob ng lungsod at planong ipalagay sa isang malaking bankete para magdulot ng malawakang kaguluhan. Habang binabasa ko, nai-imagine ko ang mga silid, ang kumikislap na kubyertos, at ang tensyon sa pagitan ng makapangyarihan at pinagsamantalang masa. Si Simoun ay hindi nagtangkang maglunsad ng labanan sa bukas na lugar; pinili niyang paghaluin ang pulitika at kabaliwan sa mga lugar kung saan nagtitipon ang kapangyarihan—sa loob mismo ng Maynila, sa mga salon, bahay-pahingahan ng mataas na tao, at mga handaan ng sosyalidad. May kalakip na simbolismo ang lokasyon: ang puso ng opresyon ay doon nakaupo, kaya doon niya pinili kumalas. Hindi natupad nang tuluyan ang plano dahil sa mga pangyayaring sumunod at sa epekto ng moral na dilemmas ng ilang tauhan, pero malinaw sa akin na ang estratehiya ni Simoun ay lumikha ng salang politikal sa sentro ng kapangyarihan—sa Maynila mismo. Para sa akin, kakaiba ang tibok ng nobela kapag naiisip mong ang pagsabog ay hindi lang pisikal kundi simboliko rin ng pagnanais niyang puksain ang sistemang gumagapang sa bayan.

Kakaibang damdamin ang sumasalubong tuwing iniisip ko sina Isagani at Simoun sa konteksto ng ‘El Filibusterismo’. Si Isagani para sa akin ay larawan ng kabatang idealismo: mapusok sa damdamin, malikhain sa panulaan at matapang maghayag ng sariling paninindigan. Madalas siyang kumakatawan sa pag-asa na maaayos ang lipunan sa pamamagitan ng edukasyon, dangal, at paninindigan sa tama. Hindi niya tinatanggap agad ang mararahas na pamamaraan dahil naniniwala siyang may ibang daan para baguhin ang mali — kahit minsan ay nauuwi iyon sa personal na sakripisyo o pagkabigo. Samantalang si Simoun ay representasyon ng kabaligtaran: ang taong nawasak ng karanasan, nagbalatkayo, at gumamit ng kayamanan at panlilinlang upang pukawin ang rebolusyon. Ang kanyang mga hakbang ay maingat, mailap, at madalas malamig ang lohika — pinapaboran niya ang mabilis at marahas na pagbagsak ng sistema. Sa moral na sukat, si Simoun ay mas kumplikado: ang paghahangad ng katarungan ay natabunan ng paghihiganti, at dito nagiging babala ang kanyang kwento. Sa bandang huli, naiiba ang kanilang mga landas pero pareho silang may mapait na aral. Nakakabilib na pareho silang naglalarawan ng iba’t ibang anyo ng paglaban: ang isa ay paninindigan at tula, ang isa ay estratehiya at sigaw. Personal, mas naaantig ako sa Isagani kapag gusto ko ng pag-asa, habang si Simoun naman ang pulos repleksyon ng galit na hindi napapawi.