Ano Ang Pinakapopular Na Fanfiction Na Umiikot Sa Sampung Mga Daliri?

Alon ng alaala ang sumasalubong sa akin kapag nababanggit ang ’Alamat ng Sampung Daliri’. Naalala ko noon kapag gabi at may lampara, may isang lola sa baryo na nagsasalaysay ng iba’t ibang bersyon nito — pero karaniwan, ito’y isang maikling kuwentong paliwanag kung bakit tayo may sampung daliri at kung paano ito naging bahagi ng ating pagkatao. Sa pinakapayak na anyo, sinasabi ng ilang bersyon na ang mga tao noon ay walang daliri at may isang mahiwagang nilalang o diwata na pinagkalooban tayo ng mga daliri para makapagluto, makapagsulat, at makipagkamay. Sa ibang bersyon naman, ito ay naging aral: may batang sakim o tamad na nawalan ng ilang daliri dahil sa kaniyang mga kasalanan, at dahil sa pagsisisi ay naibalik din ang kabuuan. Ang mahalaga sa akin ay hindi ang eksaktong detalye — kundi ang papel ng alamat bilang panturo sa kabataan: pagpapahalaga sa paggawa, pagkakaisa, at pagiging mapagbigay. Nakakatuwa ring makita kung paano naglalaro ang kolonyal at pan-panlipunang impluwensya sa mga bersyon: may halong relihiyosong moral, may halong lumang paniniwala tungkol sa espiritu ng kalikasan. Para sa akin, ang alamat ay buhay—iba-iba ang bersyon pero pareho ang hangarin: magturo at magbigay ng hiwaga sa simpleng bagay na araw-araw nating ginagamit, ang ating mga daliri.

Sa totoo lang, tuwang-tuwa ako kapag naiisip kung paano nila pinagplanuhan at isinapelikula ang eksena ng 'sampung mga daliri' — parang maliit na obra na sobrang detalyado. Una, malaki ang ginagampanang rehearsal: hindi lang ang mga aktor ang nag-eensayo, kundi pati mga kamay—mga poses, movement timing, kung saan lilipad ang kamera, at kung paano magmumukhang natural ang bawat galaw. Karaniwang nagsisimula sila sa storyboarding at blocking, pagkatapos ay gagamit ng close-up lenses (macro o short telephoto) para makuha ang texture ng balat at mga detalye ng kuko. Sa set, importante ang ilaw. Malumanay na softbox o butterfly light ang madalas gamitin para pantay ang illumination at hindi masyadong magpakita ng blemishes, pero minsan hard light ang pipiliin para sa dramatic na anino sa gitna ng daliri. May mga production na gumagamit ng hand doubles o prosthetics kung kailangan ng mas dramatikong aksyon, at kung modernong pelikula, may touch of CGI para mag-duplicate o ayusin ang mga daliri sa post. Editing-wise, match-on-action cuts at close reaction shots ang nagse-seal ng emosyon, habang sound design — pagdikit ng balat o kaluskos ng damit — ang nagpapalalim ng realism. Personal, ang paborito kong bahagi ay yung intimacy: kahit simpleng shot ng kamay, kayang magkuwento ng taus-pusong damdamin. Kapag maganda ang choreography ng mga daliri at magkakasundo ang cinematography at sound, nagiging poetic ang eksena — maliit pero makahulugan.

Grabe naman, hindi ako makapaniwala kung gaano karaming beses akong naghanap ng impormasyon tungkol sa pamagat na 'Sampung mga Daliri'—pero heto ang naobserbahan ko bilang isang madaldal na tagahanga ng sine: may ilang pelikula at maiikling pelikula na may magkaparehong pamagat o salin sa iba’t ibang bansa, kaya hindi ito laging tumutukoy sa iisang direktor. Madalas kapag may ganitong generic na pamagat, kailangang tukuyin ang taon o ang bansang pinagmulan para makuha ang tamang direktor. Bilang praktikal na payo mula sa akin: tingnan ang credits sa simula o dulo ng pelikula, bisitahin ang 'IMDb' o ang opisyal na pahina ng festival kung indie film ito, at suriin ang poster o synopsis kung may taon. Kapag nakita ko na ang year at bansa, mabilis kong mahahanap ang tamang pangalan ng direktor. Sa personal, ang paghahanap ng tamang direktor sa ganoong paraan ang lagi kong ginagawa—medyo detective work pero mas satisfying kapag nakumpirma na.

Hinahawakan ko ang aking mga sariling kamay at parang may maliit na pelikula na bumabalik sa isip ko tuwing nakikita ang simbolong sampung daliri. Sa unang tingin, literal ito — madaling maintindihan: kumpletong bilang, pagkakakilanlan, at pang-araw-araw na koneksyon. Pero lagi kong naiisip na pinili ng may-akda ang sampung daliri dahil simple at universal ang mensahe nito: lahat tayo may kamay, lahat tayo dumadaan sa paggawa, paghawak, at pagbuo ng bagay-bagay. Ito ang simbolo ng gawa at pananagutan na madaling maiugnay ng mambabasa, bata man o matanda. Bukod doon, may personal na lambing din ang kamay — marka ng buhay, peklat, at mga bakas ng alaala. Ang daliri ay nagsasalita ng indibidwalidad (fingerprints) at sabay-sabay nagpapahiwatig ng kabuuan kapag magkakasama. Kaya sa narrative, nagiging matibay na imahe ito para ipakita ang tema ng pagkakaisa ng maliit na piraso tungo sa isang mas malaking kabuuan. Hindi lang bilang numero; bilang mga daliri ng pagkatao at koneksyon, mahusay na pagpipilian ng simbolo para maghatid ng malalim at madaling maunawaan na emosyon.

Nakakatuwa isipin kung gaano kadalas naitanong iyon sa mga book groups ko — personal kong hinalungkat ang maraming listahan at archive para sa 'Sampung mga Daliri'. Sa sarili kong paghahanap, wala akong nakita na opisyal na English translation na inilabas ng malalaking publisher o ng anumang kilalang university press. Madalas lumilitaw ang pamagat na ito sa mga lokal na talaan sa Filipino at sa mga koleksyon, pero bihira ang dokumentadong tala ng isang opisyal na salin na may credit sa isang tagasalin at ISBN. Kung interesado ka talaga at gustong tiyakin, inirerekomenda kong tingnan ang website ng orihinal na publisher o ng National Library of the Philippines, at maghanap sa WorldCat o Library of Congress catalog kung may entry para sa 'Sampung mga Daliri' na may translation note. Minsan kasi, may mga bahagi lang na naisalin sa mga akademikong journal o anthology, kaya sulit ding silipin ang mga Philippine studies journals. Ako, medyo na-curious na rin — parang hamon para sa mga tagasalin na gawin itong mas kilala sa ibang wika, at sana magkaroon ng opisyal na English version balang-araw.

Alam mo ba na maraming kantang pambata ang nagiging bahagi ng kolektibong alaala kaya madalas hindi malinaw kung sino mismo ang unang sumulat? Madalas kapag naririnig ko ang pamagat na 'Sampung Daliri', iniisip ko agad ang simpleng bilang-bilang at pagpapatugtog ng daliri na tradisyonal na nursery rhyme — at sa ganitong kaso, wala talagang iisang kilalang may-akda. Marami sa mga ganitong awitin ay nagmula sa oral tradition, kinaipon ng mga pamilya at komunidad, at unti-unting nairekord o naangkop ng iba't ibang musikero sa paglipas ng panahon. May pagkakataon din na may modernong kompositor na gagawa ng sariling bersyon na pinamagatang 'Sampung Daliri', kaya makakakita ka ng iba’t ibang kanta na pareho ang pamagat pero magkaiba ang liriko at musika. Nakakaaliw na makita kung paano inaangkop ng mga lokal na tagapag-awit at guro para sa mga bata ang ganitong mga piraso — minsan instrumental, minsan lullaby, at kung minsan ay may simpleng sayaw na kasamang paggabay ng kamay. Kung kailangan kong magbigay ng buod: kung ang tinutukoy mo ay ang klasikal at madalas ginagawang counting rhyme, kadalasang tinuturing itong tradisyunal at walang iisang naka-credit; kung ito naman ay partikular na awitin na may tiyak na kompositor, karaniwang makikita ang pangalan ng may-akda sa liner notes o sa credit ng pag-record. Masarap pa ring isipin kung paano naging bahagi ng pagkabata ng marami ang simpleng ideya ng 'Sampung Daliri'.

Todo ako sa mga detalye pagdating sa kamay, kaya oo — makakakita ka talaga ng fanart na nagpapakita ng sampung daliri nang sobrang detalyado. Madalas itong makita sa mga close-up scene: paghahawak ng kamay, pagbuo ng spells, o dramatic na paghataw ng espada kung saan kitang-kita ang bawat litid at kulubot ng balat. Marami ring artist ang nagpo-post ng 'hand studies' para ipakita kung gaano nila pinapansin ang anatomy, mga kuko, at variations sa haba at proporsyon ng daliri. Kapag naghahanap ako ng ganitong klase ng art, lumalabas sa Pixiv, ArtStation, at Twitter ang maraming halimbawa — mula sa semi-realistic hanggang hyper-detailed realistic styles. Ang mga skillful na fanartists minsan gumagamit ng photo refs, 3D hand models, o magsasama ng implants ng ilaw para mas lumabas ang ragasa at mga anino sa pagitan ng mga daliri. Para sa akin, mas nakakabilib kapag hindi lang puro linya ang ginawa kundi ramdam mo ang tactile na texture ng balat at kuko sa drawing.

Ang unang imahe na pumapasok sa utak ko pag naiisip ang sampung daliri ay isang mesa na puno ng kulay—mga brush, keyboard, kawali, at controller na magkahalo. Hindi lang sila simpleng bahagi ng katawan; para sa akin, simbolo sila ng paggawa at paglikha. Ang sampung daliri ang nagbukas ng matematika sa mundo natin dahil sa base-ten system—kaya hindi lang emosyonal na simbolo kundi praktikal na pundasyon ng sibilisasyon. Ako, na mahilig mag-drawing at mag-mod ng mga laro, laging naaamaze kung paano kayang gawing sining ng mga kamay ang simpleng ideya. Sa bahay namin, ang mga kamay ay paraan din ng paggalang at koneksyon: ang pagmano, ang pag-extend ng palad sa pagbibigay, ang paghawak habang nagluluto. May simbolikong bigat ang gestures na ‘to—pagbati, pag-uumang, pagtutulungan. At hindi ko malilimutan ang uniqueness ng fingerprints; parang sabi nila, bawat tao may sariling marka, at ang sampung daliri ang nagbubukas ng personal na kwento. Kaya kapag tinitingnan ko ang mga kamay, nakikita ko hindi lang lakas o kakayahan kundi mga tulay na nagkokonekta sa atin—mula sa paggawa hanggang sa pagpapakita ng pagmamahal. Sa totoo lang, simpleng bagay pero napakalalim ang kahulugan para sa akin.