Ano Ang Teorya Ng Fans Tungkol Sa Backstory Ng Inútiles?

Habang nagbabasa ako ng iba't ibang teorya sa forum, napabilib talaga ako sa dami ng creativity ng mga fans tungkol sa backstory ng 'inútiles'. Marami sa amin ang humuhugot ng ideya mula sa mga maliliit na detalye—mga marka sa balat nila, paulit-ulit na laruan na lumilitaw sa mga eksena, at ang kakaibang wika na ginagamit ng ilang karakter. Ang pinaka-popular na teorya, sa tingin ko, ay na ang 'inútiles' ay produkto ng isang lihim na eksperimento noong digmaan: sinubukan silang gawing mga bio-mechanical na sundalo pero nag-backfire, kaya iniwan at itinuring na basura ng mga gumawa sa kanila.

Sumusuporta rito ang mga fan clues tulad ng lumang numero sa leeg ng ilang 'inútiles', mga flashback na sugat na hindi tugma sa kasalukuyang panahon, at tech relics na half-functional. May mga nagmumungkahi rin na ang mga elemento ng relihiyon at ritwal sa mundo ng kwento ay senyales na sila ay itinuturing na sumpa o sakripisyo. Ang teoryang ito ang nagpapadikit sa madla dahil nagbibigay ito ng moral na dilemma—sino ang may pananagutan sa mga nilikhang ito at ano ang ibig sabihin ng pagkatao para sa mga ito?

Personally, mas gusto ko yung mas nuanced na wari—hindi lang sila eksperimento kundi may dating pamilya at salaysay na sinupil ng korporasyon o estado. Nakakainip sa isip na imagine na ang bawat 'inútil' may maliit na alaala ng buhay nila noon, at iyon ang nagdudulot ng malalim na emosyonal na impact kapag lumalabas ang kanilang nakaraan sa mga kwento. Para sa akin, ang ganda ng mga theory na ito ay hindi lang dahil cool sila, kundi dahil nabibigyan ng boses ang mga character na dati ay kakaunti lang ang screentime.

Tuwang-tuwa ako sa isa pang pangkat ng teorya na simple pero poetic: ang 'inútiles' ay embodiments ng mga bagay na nawala sa mundo—pag-asa, alaala, at pangakong hindi natupad. Hindi sila literal na eksperimento o aristokratikong produkto; sa halip, mga simbolikong nilalang na nabuo dahil sa collective guilt at trauma ng komunidad.

Karamihan sa mga fans na sumusuporta sa ganitong pananaw ay naghahanap ng mga senyales sa visual storytelling: mga ulap na lagi silang sinusundan, mga luma at pumutok na laruan, at mga motif ng paglimot (mga photos na ikaw-amoy na natutunaw). Sa fanfic scene, makikita mo ang mga slice-of-life na kwento kung saan unti-unti silang nakakatanggap ng mga piraso ng memorya mula sa mga taong nakapaligid sa kanila—maliit na reconciliation na maganda at nakakaantig.

Sa huli, gusto ko ang ganitong uri ng teorya sapagkat nagbibigay ito ng puwang para sa hopeful reconciliation sa halip na puro trauma. Masarap isipin na kahit ang mga bagay na tinaguriang 'walang silbi' ay maaaring maging daan para maalala at mapatawad ang nakaraan.

Nagulat ako noon nang dumami ang mga teorya kasama ang mas malalim at madilim na pananaw: ang 'inútiles' daw ay hindi simpleng eksperimento kundi anak ng lumang kastilang aristokrasya na na-banlawan ng lipunan. Ang idea dito ay lumang pamilya ang nagpasimula ng ritualistic na paglikha sa mga ito para protektahan ang kanilang kayamanan, ngunit nauso ang corruption at kalaunan inabandona ang mga nilikha.

Sinusuportahan ng mga tagasuporta ng teoryang ito ang mga motif ng sirang mansyon, lumang crest na paulit-ulit lumilitaw sa backdrops, at mga sulat na napakalabo na tila sinira para itago ang isang lihim. Ang tono ng teorya ay mas mabigat at medyo historikal—mas interesado ito sa power dynamics kaysa sa sci-fi origin. Nakakatawag pansin na kapag tiningnan mo mula sa perspective ng marginalized history, nagiging commentary ang kwento tungkol sa kung paano binubura ng mga may kapangyarihan ang resulta ng kanilang kasalanan.

Ako, medyo naiiyak kapag iniisip ito—parang social horror na nagsisilbing paalala na ang kasaysayan ng mga ordinaryong tao ay madalas nakakubli sa magagarbong pahayag ng nakaraan. Kung susundin ang track na ito, magbubukas ito ng maraming moral na usapan sa fanfics at discussions.