Paano Gawing Makabagbag-Damdamin Ang Tula Sa Pamilya?

Sa pagbisita ko sa mga tula na isinulat para sa mga ama, napansin ko na mas malalim ang ugnayan ng wika at damdamin. Ang mga tula ay nagiging daan para ipahayag ang mga saloobin na minsang mahirap ipahayag sa bibig. Sa bawat taludtod, may kasamang mga alaala, pangako, at mga aral mula sa mga ama na naghubog sa atin at nagbigay ng inspirasyon. Ang pagbibigay ng pugay sa ating mga magulang sa pamamagitan ng tula ay hindi lamang nagpapahayag ng ating pagmamahal, kundi nagsisilbing pagkakataon upang mas lalo nating maunawaan ang kanilang mga sakripisyo. Mas nakikilala natin ang kanilang mga pinagdaraanan at pangarap. Kaya't tuwing nagsusulat ako ng tula para sa aking ama, it's like digging deep into my heart, at nagiging gabay ito sa aking personal na pag-unlad. Nakakatulong ito na maging mas bukas ako at mas malalim sa aking mga relasyon sa iba, lalo na sa mga taong mahalaga sa akin. Sa mga pagkakataong sumasali ako sa mga open mic o poetry reading, talagang ibang saya ang dulot nito. Nababahagi ko ang mga tula ko, at hindi lamang para sa aking ama, kundi para sa lahat ng taong nagmamahal at nag-aalaga. Nakakatulong ang mga ganitong aktibidad hindi lang para sa aking sariling pag-unlad kundi pati na rin sa paglikha ng komunidad. Ipinapakita nito na kaya nating bumuo ng mga ugnayan sa pamamagitan ng mga salita, at isa itong magandang paraan upang ipakita ang pagpapahalaga sa mga magulang sa mas makabagbag-damdaming paraan. Ang mga tula rin ay nagiging mabisang tool sa pag-reflect ng aking mga damdamin at iniisip. Sa bawat pagsulat, napagtatanto ko ang mga pagsubok na dinaranas ko at ng mga tao sa paligid ko. Ito ay nagsisilbing therapeutic outlet, na tumutulong sa akin na makahanap ng kaaliwan at tulong sa mga panahon ng sakit o pagdududa. Ang proseso ng paglikha ay tila isang journey na nagdadala sa akin sa mas maliwanag na pananaw sa aking buhay. Sapagkat kaya mong balikan ang mga alaala at damdaming nais mong itago, nagiging pagkakataon ito na muling magbukas ng mga nakaraang sugat at matutong magpatawad, hindi lamang sa iba kundi maging sa sarili. Ang mga tula ay tila isang mahalagang bahagi ng aking paglalakbay, na akin nang mahigpit na tinatanganan bilang simbolo ng aking paglago at personal na pag-unlad. Minsan, nakikita ko ang tula bilang isang materyal na pagsasanay at pagpapahayag, isang paraan upang ipakita ang ating pinapahalagahan. Binubuo natin ang bawat salita at linya, tila bumubuo ng mas malalim na pagsasalarawan ng ating mga karanasan. Minsan, ang simpleng pagsulat para sa mga ama ay nagiging paraan upang ilabas ang mga damdaming matagal na nating itinagong. Hindi makikita ito sa araw-araw na usapan, ngunit sa tula, lumalabas ang mga diyalogong iyon. Kaya kahit sa mga simpleng pagtitipon, ang mga tula para sa mga ama ay nagiging makabuluhan. Para bang sinasabi natin, 'Salamat sa lahat, at hindi kita malilimutan.'

Sobrang nakakaawa at sabay nakakainis ang kwento ni Indra kapag tinitingnan mo ang papel ng pamilya sa pagbuo ng pagkatao niya. Para sa akin, malinaw na naging malaking impluwensya ang posisyon niya bilang anak ni Hagoromo: ipinanganak siyang may talento at responsibilidad, pero ang pag-iingat at paghahati ng pagmamahal ng magulang—lalo na nang mas pinalaki ni Hagoromo ang adhikain ni Asura—ang nag-iwan sa kanya ng galit at insecurities. Nakikita ko kung paano nag-ugat ang paniniwala ni Indra na ang kapangyarihan ang sagot sa lahat. Lumaki siyang pinapahalagahan ang sariling lakas at indibidwal na tagumpay, at dahil doon naging mabigat ang pagkakulong sa ideya ng kontrol at paghahari. Ang pamilya niya—hindi lang bilang magulang kundi pati ang legacy ng lahi at ang inaakala niyang paghahari—ang nagbigay-daan sa pagkaugnay ng sama ng loob at paranoia. Kung titingnan mo ang impluwensyang ito sa mas malawak na konteksto, makikita mo kung paano humantong ang mga salitang ‘‘mana’’ at ‘‘karangalan’’ sa paghahati ng pamilya at sa tuluyang paglayo ni Indra mula sa empatiya. Hindi sapat ang talento kung wala ang emosyonal na suporta; iyon ang pinaka-tragic part ng kwento niya, at madalas akong naiisip kung paano sana nag-iba ang lahat kung nagkaroon siya ng ibang uri ng pamilya.

Teka, may naaalala akong detalye tungkol sa librong 'Isang Daang Tula Para Kay Stella' — inilathala ito noong 2016. Nung una kong makita ang kopya sa isang maliit na tindahan ng libro, naawa ako sa ganda ng layout; parang sinadya talaga para basahin nang dahan-dahan habang umuulan. Ang taon na iyon, ramdam ko na may bagong pag-igting sa mga akdang tula na tumatalakay ng personal na emosyon at simpleng pang-araw-araw na eksena, at akala ko ang librong ito ay bahagi ng ganung alon. Palagi kong inuulit ang ilan sa mga tula tuwing gabi; may pakiramdam na bagaman moderno ang boses, classic pa rin ang pulso nito. Hindi ako unang magbabasa noon, pero dahil 2016 ang taon ng publikasyon, na-associate ko agad ito sa panahon ng mga maliliit pero makapangyarihang kumpilasyon ng panitikan sa lokal na eksena. Kung titingnan mo ang mga tala ng bibliyograpiya o mga review sa internet, makikita mo ring madalas na tinutukoy ang 2016 bilang petsa ng unang edisyon. Personal, nagustuhan ko na nagkaroon ito ng espasyo sa bookshelf ko nang medyo mahalaga — parang pekeng medalya ng pagkilala sa sarili bilang mambabasa.

Nakakatuwang isipin na pwedeng gawing laro ang paglikha ng tula para sa mga bata — ako mismo, lagi kong sinisikap gawing masaya at madaling sundan ang proseso. Una, pumili ako ng simpleng tema: halina, wika ay parang luntian na hardin, o wika ay tulay na nagdudugtong sa puso. Pagkatapos, naghahanap ako ng mga salitang madaling bigkasin at may magagandang tunog; inuuna ko ang mga pare-parehong patinig o tugmaan para madaling tandaan ng bata. Sa paggawa, inuulit-ulit ko ang mga linya para magka-ritmo at magaan sa pakiramdam. Halimbawa, sinisimulan ko sa isang linya na may tanong tulad ng ‘Anong salita ang nagpapangiti sa iyo?’ saka sumusunod ang sagot na simple at puno ng imahen: ‘Salitang nagmumula sa puso, parang araw na sumisilip.’ Mahalaga ring maglagay ng kilos o galaw sa tula—hugis, kulay, tunog—kasi mahuhuli ng isip ng bata ang biswal at pandinig na mga elemento. Pagkatapos mabuo ang tula, pinapakita ko ito nang malakas at inuudyok silang sabayan o gumuhit habang nakikinig. Narito ang maikling halimbawa na ginagamit ko: ‘Wika’y bulaklak, me kulay at bango; salita’y butil, lumalaki sa puso.’ Simple pero puno ng damdamin. Nakakatuwa kapag nakita kong napapangiti at natututo silang maglaro sa mga salita, at para sa akin, ‘yan ang pinakamagandang bahagi ng paggawa ng tula para sa bata.'

Naku, kapag usapang wika at tula ang lumalabas sa klase o sa tambayan, laging lumilitaw ang pamagat na 'Sa Aking Mga Kabata' at ang pangalan na Jose Rizal. Ako mismo, noong bata pa, agad kong na-associate si Rizal sa linyang 'Ang hindi marunong magmahal sa sariling wika, ay higit pa sa hayop at malansang isda.' Halos lahat ng Filipino na lumaki sa sistema ng paaralan ay itinuro itong may-akda ni Rizal, kaya natural lang na mamukadkad sa isip na siya ang sumulat nito. Ngunit habang tumatanda at natututo ako ng kaunting kasaysayan, napansin kong may malaking debate ang mga historyador tungkol sa tunay na pagkakalikha ng tula. Maraming iskolar ang nagsasabing walang orihinal na manuskripto ni Rizal na nagpapakita na siya mismo ang sumulat, at may mga pagkakaiba sa estilo at ortograpiya kumpara sa ibang kilalang sulat niya. May posibilidad na ito ay isinulat ng isang iba pang makata noong huling bahagi ng ika-19 na siglo at na-misattribute kay Rizal dahil sa pagpapalaganap ng nasyonalismong simbolismo. Sa puso ko, kahit sino man ang may-akda, malaki ang naging impluwensya ng tula—binigkas niya ang isang damdamin na tumimo sa maraming Pilipino tungkol sa pagmamahal sa sariling wika. Masaya akong makita na patuloy pa rin itong nag-uudyok ng usapan tungkol sa identidad at edukasyon dito sa atin.

Tuwing umuusbong ang tahimik na hapunan at nagkakasabay-sabay kami sa mesa, sumasagi sa ulo ko ang simpleng tula na ito na isinulat ko para sa pamilya namin. Ako ang hangin na dahan-dahang humahaplos, Ikaw ang tahanang kumukupas ngunit hindi nawawala, Tayo ang mga kwentong nagbubuklod sa gabi, Halakhak na naglilipat-lipat ng init. Hindi perpekto ang ating gabi—may luhang pumapatak, may salitang napupuno ng tanong—pero palaging may kumot na muling nagbabalot. Ginawa ko itong tula kasi minsan, ang pagpapakita ng pag-ibig ay hindi kailangan ng malalaking pangako; sapat na ang pag-upo at pakikinig, ang paghahati ng sariling pagkain, at ang pagdiriwang sa maliliit na tagumpay. Kapag binabasa ko ito, naaalala ko ang amoy ng sinangag tuwing Linggo at ang mga lumang kwento ng lola na paulit-ulit ngunit laging bago. Sana kapag binasa mo rin ito, mahawakan mo ang simpleng totoo: na sa bawat araw na magkakasama tayo, may panibagong linya ang tula ng ating buhay.

Sumisibol ang saya sa puso ko tuwing iniisip ko ang isang tula na pwedeng basahin sa ‘misa’ para sa pamilya — simple, taimtim, at puno ng pasasalamat. Gusto ko ng isang bagay na madaling basahin ng kahit sino: lola, kuya, nanay, o bata; hindi masyadong mahaba pero sapat para huminto tayo sandali at magnilay. Sa pagbabahagi ko nito, iniisip ko ang mga tunog ng simbahan: ang mahina at malalim na paghinga bago magsalita, ang banayad na paggalaw sa mga upuan, at ang tahimik na pagninilay matapos. Ang tula na ito ay naglalayong magdala ng pagkakaisa at pag-asa, magpaalala na ang tahanan ay unang simbahan ng pag-ibig, at humiling ng basbas at gabay mula sa Panginoon para sa bawat miyembro ng ating pamilya. Panginoon ng aming tahanan, aming hirang na patnubay, Salamat sa hapag na nag-uugnay sa amin bawat umaga. Pag-ibig mong dumadaloy, tulad ng tinapay at alak na paghandog, Puspusin mo kami ng pag-unawa, patawad, at bagong pag-asa. Sa bawat ngiti ng bata at sa bawat pilit na ngiti ng matatanda, Nawa’y maging ilaw kami sa madilim na gabi ng isa’t isa. Turuan mo kaming magsakripisyo nang walang pag-aalinlangan, Upang ang aming tahanan ay maging kanlungan, hindi kulungan. Basbasan mo ang aming mga kamay na gumagawa at ang aming mga puso na nagmamahal, Iligtas sa sakit, aliwin sa pagluksa, at bigyan ng lakas na bumangon. Pagyamanin ang aming pag-asa, ituro sa amin ang daan ng kapayapaan, At gawing matatag ang aming pananampalataya sa gitna ng unos. Sapilitang ituro sa amin ang kagandahang makita sa simpleng araw-araw, Upang ang aming mga alaala ay maging awit ng papuri sa Iyo. Sa pangalan ng Ama, ng Anak, at ng Espiritu ng Pag-ibig, kami’y kumakatok — Biyayang walang hanggan, tanggapin ang aming munting alay. Bilang isang mambabasa ng tula sa misa, pinapayo kong maglaan ng mabagal at malinaw na pagbigkas; magpahinga ng sandali pagkatapos ng bawat taludtod para bigyan ng panahon ang puso ng mga nakikinig na tumunaw sa salita. Magdala ng malumanay na tono at hindi nagmamadaling intonasyon, dahil mas masarap pakinggan kapag ramdam ang sinseridad kaysa bilis. Sa sarili kong karanasan, tuwing tinawag ang buong pamilya para sa isang maikling tula sa loob ng seremonya, parang tumitigil ang oras at nakikita ko ang mga mata ng bawat isa na umiilaw ng pasasalamat — yun ang totoo at buhay na epekto ng simpleng panalangin at pagbabahagi. Nawa’y magsilbing maliit na ilaw ang tula na ito sa inyong misa at magdulot ng init sa puso ng bawat pamilya na magkakatipon; sana’y maging daan ito ng kapayapaan at pagtutulungan sa araw-araw.

Tumulo ang luha ko habang binibigkas ng anak ang munting tula para sa kanyang ama — hindi dahil perpekto ang mga taludtod, kundi dahil naroon ang lahat: pagsisikap, katapatan, at isang simpleng hangarin na mapasaya ang magulang. Ang tula sa Araw ng mga Magulang ay parang maliit na seremonya na nagbibigay-daan para maipakita ng pamilya ang emosyon na madalas nakatago sa araw-araw na abala. Hindi lang ito tungkol sa magagandang salita; tungkol ito sa koneksyon, sa pag-alala, at sa pagtibay ng isang pagkakakilanlan sa loob ng tahanan. Sa totoo lang, mahalaga ang tula dahil nagiging sasakyan ito para sa pagpapahayag na hindi laging nasasabi ng mga bisaya o gawa. Sa amin, tuwing may pagtitipon, may naglalabas ng lumang liham o tula ng lolo at lola — at napapansin mo kung paano nagiging buhay ang mga alaala kapag binigkas nang may damdamin. Para sa mga bata, ang paggawa at pagbigkas ng tula ay paraan din ng pag-unlad: natututo silang pumili ng salita, magpakita ng empatiya, at mag-organisa ng damdamin. Para sa mga magulang naman, nagiging isang uri ng pagkilala at gantimpala ang tula; hindi mo mabibili ang pagdurusa at sakripisyo na nagmumula sa pag-aalaga, pero ang simpleng tula ng anak ay parang medalya na ipinapakita nang buong puso. May ritual din ang tula: kapag inilalagay ito sa liham o video, nagiging dokumento ito ng pag-ibig na pwede pang balikan. Nakakapagpagaan ng loob ang pagbabasa muli ng mga linyang iyon sa mga oras na mag-isa o nahihirapan. Sa mga pamilyang may malayong nakatira, ang tula ay nagiging tulay—sa video call man o sulat, napapalapit ang pagitan. Nakakatawang isipin pero minsan, mas malalim pa ang dating ng isang tatlong taludtod na galing sa puso kaysa sa isang mamahaling regalong hindi naman nakakaabot ng emosyon. Bukod pa diyan, ang pagtutulungan sa pagbuo ng tula ay bonding: nagbabalangkas ng ideya ang pamilya, nagtatawanan sa pagpili ng mga salita, at nagkakasundo kung sino ang magba-voiceover o magpapabasa. Personal na napansin ko na kapag malinaw at tapat ang tula, nag-uusbong ang mga kuwento — na nagiging aral at pamana. May mga tula na nagtuturo ng pasensya, may mga tula na nagpapatawa, at mayroon ding mga tula na simpleng nagpapahayag ng pasasalamat. Sa huli, ang pinakamahalaga ay hindi ang husay sa pagsusulat kundi ang intensyon: ang pagnanais na kilalanin at ipagdiwang ang pagiging magulang. Natutuwa ako tuwing nakakakita ng pamilya na nagbabahagi ng mga ganitong sandali; ramdam ko ang init at pag-asa na kahit sa maliit na paraan, nagpapalakas tayo ng ugnayan at pagmamahalan sa tahanan.