Paano Natin Magagamit Ang Halimbawa Ng Elehiya Sa Ating Mga Proyekto?

Isang mundo na puno ng mahika, himala, at mga kwento ng mga bayani ang bumabalot sa mga mitolohiyang kwento na talagang kilala sa mga bata. Halimbawa, ang kwento ni Hercules ay nakakuha ng atensyon ng mga bata sa buong mundo dahil sa kanyang mga nakatutuwang pakikipagsapalaran at paglalakbay sa paghahanap ng kanyang lugar sa mga diyos at tao. Sa mga kwento tungkol sa kanya, may mga halong drama at aksyon na talagang nakakaengganyo. Sa mga pelikulang gawa ng Disney at iba pang mga bersyon, ang kanyang nakatutuwang personalidad ay tila nagbibigay ng inspirasyon sa mga bata na maging matatag, determinado, at puno ng pag-asa. Bukod dito, lumalabas na ang mga kwento ng Griyegong mitolohiya ay talagang naging paborito ng mga bata dahil sa kanilang kakaibang mga karakter at masalimuot na mga kwento na puno ng aral. Tulad din ng kwento ng mga diyos mula sa mitolohiyang Norse, gaya ni Thor na kumakatawan sa lakas at kagitingan. Ang kanyang kwento kasama ang kanyang trusty na martilyo at mga laban sa mga higante ay tiyak na pumupukaw sa imahinasyon ng mga kabataan. Ngayon, sa mga comic books at superhero movies, ang mga elementong ito ay lumalabas upang muling pahusayin ang kanilang pananaw sa tradisyonal na mitolohiya. Ang mga kwento ng Thor at ng iba pang mitolohiyang karakter ay naglalaman din ng mahahalagang aral tungkol sa pagkakaibigan at pananampalataya. Huwag kalimutan ang mga kwento ng mitolohiya mula sa iba't ibang kultura, tulad ng kwento ni Maui sa mitolohiyang Maori. Ang kanyang mga pakikipagsapalaran sa paglikha ng mga isla at paglikha ng araw ay hindi lamang nagbibigay aliw, kundi nagtuturo rin ng mga pagpapahalaga sa paggalang sa kalikasan at pagtulong sa kapwa. Sa mga ganitong kwento, nagiging daan ito para sa mga bata na matutunan ang mga aral sa buhay habang nag-eenjoy sa mga tahanan na puno ng imahinasyon.

Nakakaintriga talaga kapag pinag-iisipan mo ang maliit pero mahalagang pagkakaiba nito: para sa akin, ang pang-ukol at pangatnig ay parang magkaibang klase ng tagapagdala ng relasyon sa pangungusap. Ang pang-ukol (preposisyon) ang nagpapakita ng relasyon ng isang pangngalan o panghalip sa ibang salita — mga salitang tulad ng sa, ng, kay, para sa, tungkol sa, at ukol sa. Halimbawa, sasabihin ko: “Pumunta ako sa tindahan” — ang ‘sa’ ang nagtatakda ng destinasyon. O kaya: “Libro ng bata” — ang ‘ng’ ang nagpapakita ng pag-aari. Sa kabilang banda, ang pangatnig (konjunksiyon) naman ang nag-uugnay ng mga salita, parirala, o buong sugnay. Mga salitang tulad ng at, pero, dahil, sapagkat, kaya, kapag, bago, habang — sila ang naglilipat ng daloy ng ideya. Madalas kong gamitin ito kapag nagkukwento: “Pumunta ako sa tindahan at bumili ng tsokolate” — dito, ang ‘at’ ang nagdugtong ng dalawang kilos. Isa pa, may mga madalas na nakakalitong halimbawa: “Dahil umulan, hindi kami umalis” (pangatnig na nagsusumpa ng sanhi) kontra “Dahil sa ulan, hindi kami umalis” (pang-ukol na sinusundan ng pangngalan). Kapag sinusuri ko ang pangungusap, tinatanong ko: ‘Nag-uugnay ba ito ng dalawang ideya o nagpapakita lang ng relasyon ng isang pangalan?’ Kapag natugunan, mabilis akong nakakita ng tama. Sa wakas, mas masaya magbasa at magsulat kapag alam mo kung paano gumagana ang mga ito sa pangungusap.

Nakikita ko agad ang larawan na tipikal na nagpapakita ng pang-ukol kapag may malinaw na indikasyon ng relasyon ng espasyo o oras sa loob ng panel. Halimbawa, isang panel na may dalawang karakter — isa nasa ibabaw ng bubong at isa nasa ilalim ng hagdan — at may arrow o linya na nag-uugnay sa kanila kasama ng caption na nagsasabing 'nasa ibabaw ng' o 'sa ilalim ng' ay perfect example. Madalas may label o maliit na text na naglalaman ng mga salita tulad ng 'sa', 'kay', 'mula sa', 'tungo sa', o 'sa pagitan ng' para madaling makita ang pang-ukol. Bukod pa roon, mahilig akong maghanap ng mga panauhan na gumagalaw kung saan malinaw ang direksyon: tulad ng isang karakter na tumatalon 'papunta sa' isang pinto o naglalakad 'palabas ng' kwarto. Sa mga ganitong larawan, ang visual cue — arrows, motion lines, o ang framing ng background — ay nagpapalakas sa pang-ukol na nakasulat. Kapag sinusuri ko, tinututukan ko rin ang mga captions sa ibabaw o ilalim ng panel; madalas doon naglalagay ang artist ng prepositional phrases para bigyang emphasis ang lokasyon o oras. Mas masaya kapag may simple at malinis na komposisyon dahil agad kong nauunawaan kung anong pang-ukol ang ipinapakita. Kapag nag-eeducate ako ng iba, lagi kong pinapakita ang ganoong klaseng panel dahil madaling makita at i-explain.

Nakakabilib talaga kapag nadarama mong parang treasure hunt ang paghahanap ng libreng panitikang Pilipino—at oo, madalas akong mag-explore ng ganito. Minsan nasa gabi ako nagba-browse at natagpuan ko ‘Noli Me Tangere’ sa Project Gutenberg at sinundan ko ng mga tula sa panitikan.com.ph; parang time travel ang dating. Para sa mga klasikong nobela at lumang isyu, laging magandang puntahan ang Project Gutenberg, Internet Archive, at Wikisource—madalas may mga scan o transkripsyon ng lumang akda na pampaaralan at pampasaya. Ngunit hindi lang klasiko ang meron online. Para sa kontemporaryong kwento at maiinit na kwentong fanfiction o orihinal na nobela sa Filipino, sobrang dami sa Wattpad at sa mga personal na blog ng manunulat. Mahalagang i-check ang lisensya—kung naka-Creative Commons ba o public domain—lalo na kung gagamitin sa proyekto o babasahin ng klase. May mga university repositories din (hal., mga digital collections ng mga unibersidad) at ilang local literary journals na naglalathala nang libre, kaya magandang mag-bookmark at sumubaybay sa feed ng mga ito. Tip ko pa: gumawa ng folder o bookmark list at i-save ang PDF/scan kapag legal at available; masarap balikan. Sa totoo lang, ang paghahanap ay bahagi ng saya—parang nag-iipon ng paboritong kanta sa playlist. Enjoy sa paglalakbay at sana may madiskubre ka ring bagong paborito.

Tuwing umuusbong ang tahimik na hapunan at nagkakasabay-sabay kami sa mesa, sumasagi sa ulo ko ang simpleng tula na ito na isinulat ko para sa pamilya namin. Ako ang hangin na dahan-dahang humahaplos, Ikaw ang tahanang kumukupas ngunit hindi nawawala, Tayo ang mga kwentong nagbubuklod sa gabi, Halakhak na naglilipat-lipat ng init. Hindi perpekto ang ating gabi—may luhang pumapatak, may salitang napupuno ng tanong—pero palaging may kumot na muling nagbabalot. Ginawa ko itong tula kasi minsan, ang pagpapakita ng pag-ibig ay hindi kailangan ng malalaking pangako; sapat na ang pag-upo at pakikinig, ang paghahati ng sariling pagkain, at ang pagdiriwang sa maliliit na tagumpay. Kapag binabasa ko ito, naaalala ko ang amoy ng sinangag tuwing Linggo at ang mga lumang kwento ng lola na paulit-ulit ngunit laging bago. Sana kapag binasa mo rin ito, mahawakan mo ang simpleng totoo: na sa bawat araw na magkakasama tayo, may panibagong linya ang tula ng ating buhay.

Nakakakilabot ang lakas ng damdamin kapag nababasa ko ang mga tulang nagpapasiklab ng pag-ibig sa bayan—parang nagbabalik ang dugo ng kasaysayan sa dugo ko mismo. Madaming halimbawa: siyempre naroon ang 'Mi Último Adiós' ni José Rizal, na isinulat niya bago siya barilin at puno ng pagmamahal at sakripisyo para sa inang bayan. Mayroon ding 'A la juventud filipina' ni Rizal na nasa Espanyol pero siyang nagbigay-diin sa pag-asa sa kabataan. Tradisyonal din na inia-attribute kay Rizal ang 'Sa Aking Mga Kabata', bagaman may debate ang ilang historyador tungkol sa orihinal na may-akda nito; kahit kailan, naging simbolo ito ng pagmamahal sa sariling wika. Huwag kalimutan ang 'Pag-ibig sa Tinubuang Lupa' ni Andres Bonifacio—sobrang galaw at sigaw ng himagsikan. At pang-masa, ang 'Bayan Ko' (liriko ni José Corazón de Jesús, musika ni Constancio de Guzmán) ay naging himig ng paglaban mula sa mga protesta hanggang sa mga konsyerto. Kahit ang 'Florante at Laura' ni Francisco Balagtas, bagamat mas puspos ng personal at pampanitikang tema, maraming parte nito ang binasa ng mga makabayang damdamin noong panahon ng kolonyalismo. Para sa akin, ang mga tulang ito ay parang mga ilaw: nagtuturo ng kasaysayan habang nagbibigay ng tapang at pag-asa, at palagi silang sumasabay sa ritmo ng mga pagbabago ng bayan.

Tila bata pa rin ang puso ko tuwing binubuklat ko ang mga lumang kuwentong pambata ng Pilipinas — madali akong maaliw sa simpleng aral at makukulay na larawan. Sa koleksyon, sigurado akong babanggitin ko ang 'Mga Kuwento ni Lola Basyang' dahil ito ang unang nagpakilala sa akin sa iba’t ibang alamat at kuwentong-bayan na madaling maintindihan ng mga bata. Kasama rin dito ang mga klasikong alamat tulad ng 'Alamat ng Pinya', 'Alamat ng Saging', at 'Alamat ng Ampalaya' na palaging may nakakatawang dahilan kung bakit nagkakaanyong-anyo ang isang bagay o prutas. Malaki rin ang puwedeng maidulot ng mga epiko at mas mahabang kuwento kapag pinasimple para sa mga bata: halina sa 'Ibong Adarna' at 'Si Malakas at Si Maganda'—hindi puro pakikipagsapalaran, kundi puno ng imahinasyon at moral na aral. Para sa mga mas batang bata, mga bugtong, kanto-kantang 'Bahay Kubo', at kuwentong hayop tulad ng 'Si Pagong at si Matsing' ay perfect; madaling isali sa laro at awitin. Bilang rekomendasyon, humanap ng ilustradong edisyon o retelling na may modernong wika para mas maka-relate ang mga bata. Ako mismo, kapag nagbabasa, madalas akong gumagawa ng maliit na akting-pagtatanghal para mas tumatak ang aral at karakter — mas masaya, at hindi basta-basta nakakalimutan ng mga bata.

Sobrang tahimik ang kwarto nang sinimulan kong isulat ang elehiya para sa paborito kong karakter — at iyon ang tamang mood para rito. Sa personal kong estilo, tinatrato ko ang elehiya bilang isang pagpupugay: hindi basta-basta pagpatay o paglalagay ng trahedya para lang mag-drama. Bago pa man ako magsulat, iniisip ko kung ano ang tunay na nawawala — ang tao ba, ang ideya, ang pagkabata nila, o ang isang panahon na hindi na maibabalik? Kapag malinaw sa akin ang elemento ng pagkawala, mas madali kong napaplanong ipakita ang epekto nito sa paligid, hindi lang sa pangunahing tauhan. Hindi ko pinapabayaan ang konteksto: binibigyan ko ng panahon ang pagdadalamhati, hindi isang maikling eksena na agad lilipat sa “revenge arc.” Mahalaga ring igalang ang canon personality ng karakter — ang elehiya ay dapat tugma sa kung sino sila, hindi isang paraan para pwersahin ang mga basang luhang emosyon. Kapag kukunin ko ang malalim na tema tulad ng depresyon o self-harm, nagre-research ako at minsan nakikipag-usap sa mga taong may personal na karanasan para hindi maging insensitive o sensationalize ang sakit. Sa pagtatapos, lagi kong inilalagay ang content warning sa umpisa at malinaw na nagsasabing ang kwento ay may malungkot na tema. Hindi ko din itinuturing na kailangan itong gawing komersyal: elehiya sa fanfiction ay dapat isang tahimik na regalo sa komunidad, isang paraan ng pag-alala at pagproseso, hindi simpleng kalakaran para sa views. Sa huli, kung nasusulat mo ito nang may respeto at katapatan sa emosyon, makikita mo rin na mas nakakaantig at mas makatotohanan ang resulta.