เสียงที่เรียบแต่มีพลังเมื่อ
ryeoun ยืนนิ่งอยู่หน้ากล้องคือสิ่งที่ทำให้ฉากดราม่าของเขาจับใจฉันได้เสมอ ฉันชอบวิธีที่เขาใช้ 'ความเงียบ' เป็นเครื่องมือมากกว่าการระบายอารมณ์ออกมาตรง ๆ — เสียงหายใจช้า ๆ ดวงตาที่ลดระดับลงเล็กน้อย หรือการแขม่วปากเบา ๆ ล้วนเป็นสัญญาณเล็ก ๆ ที่บอกผู้ชมว่าในใจตัวละครกำลังปะทุ พลังของการเล่นแบบนี้คล้ายกับบางฉากใน 'My Mister' ที่การไม่พูดกลับหนักแน่นกว่าเสียงร้องไห้ ฉันมองเห็นว่า Ryeoun มักคุมจังหวะหายใจและใช้การหยุดชั่วเสี้ยววินาทีเพื่อให้ความรู้สึกส่งผ่านไปยังคนดู
ในฐานะแฟนที่ชอบสังเกตรายละเอียดมากกว่าส่วนรวม ผมยังชอบที่เขาไม่ล้นหลามด้วยท่าทางใหญ่โต แต่เลือกใช้การเคลื่อนไหวเล็กน้อยที่มีเหตุผล เช่น การจับแก้วน้ำแน่นขึ้น การ
เอื้อมมือไปแตะผ้าซับน้ำตา แล้วปล่อยให้กล้องจับช่วงเวลานั้นต่อไปอีกครู่ เทคนิคนี้ทำให้ฉากมีมิติและคงความจริงจังแบบที่ไม่รู้สึกว่าถูกบีบอัดเกินไป สุดท้ายฉันคิดว่าความสามารถในการทำให้ฉากเงียบ ๆ เป็นการเล่าเรื่องนั้นคือสิ่งที่ทำให้การแสดงของเขาโดดเด่นและยังคงติดอยู่ในหัวผู้ชมหลังจบฉาก