มังงะ

เป็นบุตรสาวที่บิดาไม่รักเอ็นดู มารดาต้องยอมโขกศีรษะก่อนตายให้บิดาเพื่อให้เลี้ยงนางไว้ แม่เลี้ยงรังเกียจ น้องสาวรังแก กระทั่งวันนึงชีวิตต้องพลิกผันเพราะถูกวางยาปลุกกำหนัดตอนออกจวนครั้งแรก...

เหตุใดเมื่อส่งนางมายังชีวิตนี้อีกครั้ง จึงไม่เลือกช่วงเวลาให้ดี ๆ ให้นางได้มีโอกาสแก้ตัวในความผิดพลาด เหตุใดจึงส่งนางมาในช่วงเวลาที่แก้ไขสิ่งใดไม่ได้แล้วกัน

วิศวะสาวปีสามข้ามมิติเวลามาพร้อมความสามารถจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ทว่ากลับได้เป็นคุณหนูรองที่บิดาทอดทิ้งให้เติบโหญ่ในดินแดนรกร้างห่างไกล ซ้ำยังถูกลากตัวไปอภิเษกกับรัชทายาทที่ไม่เคยพานพบด้วยความจำใจ!

หญิงใบ้ ผู้เคยถูกครอบครัวดูแคลนใครจะรู้ว่านางคือดวงวิญาณของสายลับที่มาจากอีกโลก เพื่อปกปิดความลับที่น่าอับอายของตนเซี่ยชิงหลีจึงถูกทำร้ายโดยป้าสะใภ้ ทำให้เซี่ยชิงหลีอีกคนเข้ามาสวมร่างแทน

เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา *** นางคืออดีตจอมยุทธ์หญิงฝีมือฉกาจในร่างหญิงสาวอ่อนแอไร้ค่า เขาคือองค์รัชทายาทหนุ่มรูปงาม ในคราบชายอัปลักษณ์ การแต่งงานเกิดขึ้นที่ริมธาร ความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง *** มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมั้นหมาย หากแต่เป็นเพราะเขากับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพที่เห็นคืออันใด น้องสาวแสนดีกับชายคนรักกำลังเดินจูงมือกันอย่างหวานชื่น และหายไปทางเรือนแห่งหนึ่ง หลังจากลอบติดตามและแอบมองเนิ่นนาน เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำอะไร? นั่นคือคู่หมั้นอันเป็นที่รักของนางกับน้องสาวผู้แสนดี พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตามประสา นางมิอาจคิดการไม่บังควรกับพวกเขา... “ช้าก่อน!” ซานซานตวาดก้อง “นี่ข้าต้องเป็นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผู้นี้อย่างนั้นหรือ? คู่หมั้นตัวเองกำลังขย่มกับน้องสาวก็ยังไม่เข้าใจ ข้าจะบ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?” “ไม่ได้!” “...!?”

(หลงจ่านเหยียน มู่หรงฉิงเทียน ไทเฮางามล่มเมือง ฉบับใหม่ล่าสุด) ข้ามเวลามาก็ต้องแต่งงานกับฮ่องเต้ที่ประชวรหนักหรือ? ใครจะรู้ว่าวันต่อมาหลงจ่านเหยียนจะได้เลื่อนขั้นเป็นไทเฮา แม้แต่บิดาเลวทรามมารดาชั่วร้ายยังต้องคุกเข่าโขกศีรษะ ฮ่องเต้ยังต้องโค้งกายน้อมคารวะ บอกได้คำเดียวว่า...สะใจ! เพียงแต่ สายตาคู่นั้นของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ที่จ้องมองนางกลับดูค่อนข้างประหลาด… “เจ้าผ่านบุรุษมาแล้วกี่คน” “ครึ่งคนกระมัง ต่อมาก็สิ้นใจตายเสียแล้ว” “ตายได้ก็ดี! หากเขาไม่ตาย ไว้ข้าเจอตัวเขาเมื่อใด จะต้องตายอนาถยิ่งกว่าเดิม”