เพลิงรักเพลิงแค้น

โทรศัพท์กรีดเสียงระรัวขึ้น ในท่ามกลางความเงียบ เสียงนั่นก็ทำให้ถึงกับสะดุ้งได้เหมือนกัน อุรวีเอื้อมมือแหวกๆ กองกระดาษและกองผ้าที่สุมอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าออกไป คว้ากระบอกโทรศัพท์ขึ้นมาวางแนบไว้กับซอกคอ กรอกเสียงลงไป มือก็ร่างแบบเสื้อต่ออย่างขะมักเขม้น

“ค่ะ...วีพูดค่ะ”

เสียงปลายสายอู้อี้จนเกือบจะไม่ได้ยิน “ไม่ได้ยินเลยค่ะ” หล่อนบอกไป “ค่ะ ได้ยินแล้ว...อ้าว...นิก หรอกรึ...ถึงว่าซิเสียงคุ้นๆ”

หล่อนหัวเราะออกมา วางดินสอลง เอนหลังพิงกับพนัก...

“ลงมากรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าไงนะ กินข้าวเย็นนี้เหรอ ได้ซิ ได้...แต่ต้องเย็นๆ มากหน่อยนะ...งานยุ่ง นี่ก็งานเต็มโต๊ะเลย จะมารับไหม...จะให้ไปเองเหรอ ที่ไหน...จ้ะ...จ้ะ...”

หล่อนรับรู้ในที่นัดหมายแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไปเรื่อยๆ นี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเท่านั้นเอง

“วี...”

ประตูห้องเปิดเข้ามา แล้วเจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาอย่างกระฉับกระเฉง เป็นหญิงสาวใหญ่ อายุสี่สิบเศษๆ แต่ยังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ

“เห็นช่างภาพคนใหม่ของเราหรือยัง เขาเพิ่งมารับงานถ่ายแบบคราวนี้เอง โอ้โฮ...พี่งี้เห็นแล้วน้ำลายจะหกซะให้ได้ หล่อเฟี้ยวเลย พวกสาวๆ กำลังกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่...”

อุรวีทำตาโต แต้มยิ้มที่ริมฝีปาก

“จะให้วีไปช่วยกรี๊ดอีกคน ดีไหมล่ะคะ”

“ก็ลองดูซิ...เพราะเขาว่ากันว่าผู้ชายคนนี้แกไม่เหลียวแลผู้หญิง”

“อ้าว! เป็นเกย์หรอกหรือคะ”

“ก็ไม่มีกระแสข่าวยืนยันนะ เพียงแต่ว่าเขาค่อนข้างจะสมถะสักหน่อย ผู้หญิงชายตาให้ ยิ้มให้ มันก็ทอดสะพานชัดๆ ล่ะนะ พ่อก็ยังวางเฉย”

“ห้าสิบห้าสิบแล้วมั้ง คุณสา ว่าอาจจะผู้ชายครึ่งหนึ่ง เกย์ครึ่งหนึ่ง”

แล้วอุรวีก็หัวเราะ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะมีอ้นต้องสะดุดค้างอยู่เพียงแค่นั้นเอง เพราะประตูห้องที่สุนิสาเปิดทิ้งเอาไว้ ถูกผลักเข้ามาอย่างแรงโดยไม่มีการเคาะบอกกล่าวล่วงหน้า แล้วที่อุรวีมองเห็นก็คือ ชายหนุ่มร่างสูงดวงหน้าเข้มคม เพราะถึงจะยืนอยู่ห่างจากหล่อน ก็ยังเห็นดวงตาคมปลาบของเขาได้ถนัดถนี่

อุรวีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ทำท่าประหลาดใจเป็นอ้นมาก เพราะไม่เคยพบเขามาก่อนที่บริษัทนี้ แล้วก็ได้ยินเสียงสุนิสากระแอมกระไอเบาๆ

“อัมพุจ้ะ วี...ช่างภาพคนใหม่...”

“สวัสดีค่ะ”

ด้วยนิสัยร่าเริงแจ่มใส ประกอบกับหล่อนได้ชื่อว่าเป็นผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม จนเพิ่งคว้ารางวัลไปจากบริษัทเมื่อปีก่อนที่เพิ่งผ่านมาหมาดๆ ทำให้อุรวีทักทายเขาด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ดวงตาเป็นประกาย แต่หล่อนก็สะดุดกึก เมื่อเขาทำท่าชาเย็นปั้นปึ่งเข้าใส่

เขาผงกหัวให้หล่อนนิดเดียว แล้วกระตุกมุมปากนิดๆ ทำท่าเหมือนเสียไม่ได้ อุรวีจึงไม่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นรอยยิ้ม

“อุรวี...เขาเป็นนักดีไซน์มือเอกของเรา”

“ค่ะ” หล่อนตอบรับสรรพคุณของหล่อนหน้าตาเฉย “แล้วอุรวีคนนี้ ก็ยังเพิ่งได้รับรางวัลมนุษยสัมพันธ์ดีเด่นจากบริษัทด้วย”

อัมพุรู้...รู้เต็มอกเลยว่าหล่อนพูดอวดเพื่อแดกดันเขา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ใส่ใจ ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียด้วยซ้ำ นั่นทำให้อุรวีสุดแสนจะหมั่นไส้ จนทนเกือบจะไม่ไหวอีกเหมือนกัน

“งานวีเยอะเยอะเลย คุณสา” หล่อนพูดหน้าตาเฉย

และสุนิสาก็รู้ว่านี่คือการไล่อย่างสุภาพ

“ผมมีธุระกับคุณสาด้วยครับ”

แล้วอัมพุก็ก้าวออกไปก่อน พ้นร่างเขา อุรวีก็พูดออกมาอย่างเหลืออด

“หน้าหล่อ มาดดี แต่ถ้าไม่มีมารยาทสังคมเอาซะมั่งเลย มันก็เจี๊ยะบ่อโล๊ะ เหมือนกันล่ะค่ะ ให้ฟรียังไม่เอาเล้ย”

เสียงของหล่อนไม่เบานัก เหมือนจงใจจะให้ได้ยินไปถึงภายนอกเข้าด้วย สุนิสาเลยจุ๊ปากเบาๆ

“เดี๋ยวเขาก็ได้ยิน”

“ก็ช่างเขาปะไร...วีอยากให้ได้ยิน จะได้รู้ว่าพี่แกเต๊ะมากเกินไป แต่อย่ามาทำเต๊ะกับวีมากนักล่ะ วีไม่ชอบผู้ชายยโส...กะอีแค่มีรูปสมบัติดีหน่อย แล้วทำยืดคอจนเหมือนกิ้งก่านี่นะ ม่ายหวาย”

อัมพุได้ยิน เขายังไม่ได้หูหนวก เสียงของหล่อนที่แผดออกมาเหมือนจงใจจะให้เข้าหูเขาด้วย ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย ฉุนโกรธบ้างเหมือนกัน เพราะเขาก็ยังเป็นปุถุชนครบถ้วน ยังรู้ร้อนรู้หนาว และแม่สาวในห้องนั่นก็รวนเขาซึ่งๆ หน้า แต่เขาก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับหล่อน เพราะรู้ว่าจะต้องเป็นเรื่องยาวไปอีกแน่นอน

เขาสาวเท้าเดินเร็วๆ กลับไปที่ห้องทำงานของสุนิสา แล้วรอหล่อนอยู่หน้าห้อง จนกระทั่งสุนิสาเดินมาถึงแล้วผลักประตูเข้าไปก่อน เขาจึงเดินตามเข้าไป

“มีอะไรรึ”

หล่อนวางท่าเคร่งขรึมเอาการเอางาน เพราะชายหนุ่มผู้อ่อนอาวุโสกว่า ไม่อาจจะทำให้หล่อนพูดจาเล่นหัวกับเขาได้ เขาทำตัวแก่เกินวัยเอามากๆ ทีเดียว

“เรื่องแบบที่จะไปลงหนังสือน่ะครับ”

“อ๋อ...”

แล้วหลังจากนั้น ก็เป็นการปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด จนกระทั่งอัมพุได้รายละเอียดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจึงหอบงานเดินออกไป แล้วก็สวนกับอุรวีตรงทางเดิน หญิงสาวมองดูเขา...ใบหน้าของหล่อนเป็นใบหน้าของคนที่มองโลกในแง่ดีอยู่ตลอดเวลา ริมฝีปากนั่นเหมือนจะยิ้มเยื้อนอยู่เสมอ

แต่เมื่อประจันหน้ากับเขาตรงๆ หล่อนกลับหุบริมฝีปากนิ่งสนิท แล้วแหงนหน้ามองเขา ที่ว่าต้องแหงนหน้ามอง เพราะอุรวีออกจากห้องทำงานโดยสวมรองเท้าแตะ แล้วอัมพุก็เป็นชายหนุ่มร่างสูงและเพรียว ที่ทำให้เขาดูสูงยิ่งขึ้นไปอีก อุรวีเอามือไขว้หลังไว้ แล้วมองดูเขาด้วยแววตาที่เหมือนจะท้าทาย

ที่ทำให้เขาประหลาดใจอยู่เหมือนกันว่า ทำไมหล่อนมองเขาราวกับจะหาเรื่อง แล้วเขาก็อดปากเอาไว้ไม่อยู่

“มีอะไรหรือครับ”

“อะไรล่ะ”

หล่อนทำเสียงรวนๆ ในใจบอกว่าอยากจะให้เขาได้รู้ฤทธิ์ของหล่อนซักหน่อย ใครๆ ในบริษัทเรียกหล่อนว่า ‘แม่จอมยุ่ง’ ด้วยกันทั้งนั้น

“มองผมทำไม”

“ฉันมีตานะคะ” หล่อนตอบนิ่มๆ กวนๆ ตามแบบของหล่อนเอง “เจอใครก็มอง ถ้าไม่อยากให้มอง ทีหลังก็เอาป้ายแขวนคอไว้ด้วยซิ”

เขาเม้มปากเข้าหากัน โกรธก็โกรธ ขำก็ขำ แต่อย่างแรกดูเหมือนจะมีน้ำหนักมากกว่า แล้วเขาก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับอุรวีอีก จึงเดินหลีกไป แล้วสาวเท้าไปให้พ้นจากเจ้าหล่อน งานที่เขาคิดว่าจะเงียบสงบ แล้วทำให้เขามีโลกส่วนตัวสบายๆ ดูจะไม่เป็นดังที่ต้องการเอาเสียเลย

จึงเหลือแต่อุรวียืนเท้าเอวหมับ มองตามเขาไปจนกระทั่งเขาลับหายไปจากสายตาของหล่อน แล้วจึงผลักประตูห้องทำงานของสุนิสาเข้าไป