คอสเพลเยอร์แต่งนัยน์ตาให้เหมือนตัวละครนี้ด้วยวิธีใด?

เพราะความโชคร้าย อลิชาเลยกลายเป็น...สาวขายบริการ ความสัมพันธ์ครั้งนั้นมี ‘ของฝาก’ ติดท้องมาด้วย ญาติกลุ่มสุดท้ายที่เลี้ยงดูเธอแทนบุพการีที่เสียชีวิต ป้ายรอยราคีนั้นด้วยการ ‘ขาย’ เธอ อลิชาหนีหัวซุกหัวซุนจากขุมนรกที่เคยคิดว่าคือสถานที่ปลอดภัย เธอโผบินออกจากรัง ไม่ต่างอะไรกับนกปีกหัก ความเสียใจทำร้ายจนแทบหมดหวัง แต่แล้ววันหนึ่ง เธอก็กลับมีกำลังใจขึ้น ‘ของฝาก’ มีชีวิตกระตุ้นให้เธอลุกขึ้นสู้ ความเป็นแม่ทำให้อลิชากัดฟันสู้ ความสำเร็จคืบคลานเข้ามาในชีวิต พร้อมเค้าลางหายนะ!! ผู้ชายคนเดิม คนที่ใช้ ‘เงิน’ ซื้อตัวเธอ เขากลับมาและเขาจำเธอได้ อลิชาจะทำยังไงดีกับความลับที่เก็บไว้ เธอคิดจะหนี แต่ดูเหมือนสถานการณ์ไม่เป็นใจ โรมานซ์

“ถ้าคนที่ตายคือฝุ่นคุณป๋า....จะพอใจใช่มั้ยคะ” “คงใช่ ถ้าเป็นเธอแทน....” สองปีแล้ว สองปีที่พี่ฝนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน สองปีที่ฉันเอาแต่โทษตัวเองว่าฉันคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด สองปีที่คุณป๋าเย็นชากับฉัน ไม่สิ! ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาคุณป๋าเลยต่างหาก ในสายตาของคุณป๋าคงมีแค่พี่ฝน ถึงแม้วันนี้พี่ฝนไม่อยู่แล้ว ฉันก็ไม่อาจไปแทนที่ได้ ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม.... ———————————

“ไข่ตุ๋น” รุ่นน้องปี 2 ที่ชอบแต่งตัวเฉิ่มๆ เชยๆ แถมยังชอบใส่แว่นตาหนาเตอะ “ปาย” รุ่นพี่ปี 4 เห็นก็เรียกเธอทันทีว่า “ไอ้เฉิ่ม” แต่ใครจะรู้กันล่ะว่าเธอน่ะคือตัวแม่ นี่มันของแซ่บไม่ใช่ของเฉิ่ม!!

ชาติก่อนเวินซื่อเป็นไข่มุกบนฝ่ามือของบิดาและเหล่าพี่ชาย แต่หลังจากที่บิดาพาน้องสาวกลับมา นางก็สูญเสียความรักไปทั้งหมด อีกทั้งยังโดนพวกพี่ชายมองว่าเป็นสตรีเจ้าเล่ห์เพราะแก่งแย่งความรักกับน้องสาว พี่ใหญ่บังคับให้นางคุกเข่าต่อหน้าผู้คน พี่รองตัดมือเท้าทั้งสองข้างของนาง พี่สามทรมานนางอย่างหนัก พี่สี่ทำลายโฉมหน้าและชื่อเสียงของนาง แม้แต่บิดาก็ไล่นางออกจากบ้าน สุดท้ายเวินซื่อเสียชีวิตอย่างน่าเวทนาด้วยน้ำมือของบิดาและพี่ชาย เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางเลือกที่จะละทิ้ง ขอพระราชโองการออกจากตระกูล ตัดขาดความสัมพันธ์ทางสายเลือด ใครจะรู้ว่าพวกพี่ชายกลับพากันนึกเสียใจ คุกเข่าอ้อนวอนให้นางลาสิกขา เวินซื่อส่ายหน้าอย่างเฉยชา “อมิตตาพุทธ ตระกูลเวินอันใด เวินซื่ออันใด พวกประสกจำคนผิดแล้ว”

ทั้งคู่ถูกคนวางแผนร้ายทำให้กลายเป็นผัวเมียกันเพียงข้ามคืน หยางหนิงเฉิงเห็นสตรีที่ถูกทุบตีมาก็แค่นเสียง "ไป๋ซู่ฮวา เจ้าอาลัยอาวรณ์บุรุษผู้นั้นถึงเพียงนี้ก็ไม่ควรปีนเตียงข้า ไปขอร้องให้เขารับเจ้าเป็นอนุแต่กลับถูกทุบตีแล้วมาโยนไว้หน้าบ้านข้าช่างน่ารังเกียจนัก" "นี่หยางหนิงเฉิง ข้าไม่ได้ไปอาลัยอาวรณ์ไอ้หน้าปลาในนั่นข้าไปทวงเงินที่เขายืมข้าไปสอบต่างหาก " ไป๋ซู่ฮวาเพิ่งฟื้นก็ถูกคนบนเตียงด่าทอแถมยังขับไล่ ต้องไปจัดการไอ้สารเลวนั่นก่อนบังอาจนักมากล่าวหาเจ๊ว่าคบชู้ ถึงจะไม่ใช่คนเดิมแต่ตอนนี้นางอาศัยร่างนี้แล้วใครจะแบกชื่อเสียงไม่ดีกันเล่า "ไป๋ซู่ฮวาถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับพวกเราเจ้าก็กลับบ้านตนเองเถอะ ยังไงก็ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นป้าสะใภ้เจ้ายัดเยียดเจ้ามาใช่ว่าข้าอยากแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าเมื่อไหร่ ข้ามีคนรักแล้วใช่ว่าเจ้าไม่รู้" บุรุษบนเตียงยังคงกล่าวต่อ "นี่หยางหนิงเฉิงอย่าปัญญาทึบนัก เจ้าและข้าต่างก็ถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ แต่แล้วอย่างไรล่ะถ้าเจ้ารังเกียจข้านักเหตใดคืนนั้นเจ้าไม่กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย กลับขึ้นขย่มข้าเอาเป็นเอาตายทั้งคืนจนเอวข้าปวดเมื่อยอยู่จนถึงตอนนี้"

เท่าไหร่..ถ้าคืนนี้ คุณจะไปกับฉัน ******************* "ถ้าบอกว่าติดใจล่ะ คุณจะรับเลี้ยงดูผมเป็นรายเดือนไหม" คนรูปหล่อตรงหน้าใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาร้อนแรงมองเธอจนใบหน้าเห่อร้อนวูบวาบไปหมด แต่สาวมั่นกลับเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยปิดบังอาการประหม่า "เสียใจค่ะ ฉันไม่นิยมเลี้ยงเด็ก" "ถ้างั้นผมเลี้ยงคุณแทนก็ได้ มาอยู่กับผมไหม" ทั้งสายตาและน้ำเสียงของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ ภาพความวาบหวามระหว่างเธอกับเขาฉายชัดเข้ามาในสมองเป็นฉากๆ บ้าจริง แค่มีอะไรกับเขาเพียงคืนเดียว ผู้ชายบ้าๆ นี่กลับมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเธอขนาดนี้เชียวหรือ "ฉันไม่ใช่เด็กโฮสต์แบบคุณนะ จะรับเลี้ยงฉันในฐานะอะไร" "ก็เมียไงครับ เมียของผม" คำโปรย : เท่าไหร่..ถ้าคืนนี้ คุณจะไปกับฉัน..