ตอนที่ 1 ความงามสุดท้ายของหลินเยว่หลาน

ค่ำวันศุกร์ปลายฤดูร้อน เมืองใหญ่สว่างวาบด้วยป้ายไฟและเสียงรถยนต์พ่นลมหายใจยาวไม่รู้เหนื่อย คอนโดหรูย่านธุรกิจที่ว่ากันว่าวิวดีระดับพรีเมียม มีเลาจน์บนชั้นดาดฟ้าสำหรับนั่งรับประทานอาหาร จิบเครื่องดื่ม ไปพร้อมกับบรรยาศที่ดีแบบสุด ๆ

เสียงรองเท้าส้นเสียงดังจิกพื้นเหมือนโน้ตดนตรี หลินเยว่หลานเข้ามาอย่างมั่นใจ หญิงสาวที่แม้ไม่ต้องพยายามแต่งสวยก็เด่นสะดุดตา นางคือบิวตี้บล็อกเกอร์ตัวท็อป ผู้ติดตามหลักล้าน คลิปแนะนำสกินแคร์ 7 วันสวยด้วยหน้าสดของนางถูกแชร์อย่างถล่มทลาย

ค่ำนี้นางแต่งตัวสวยแบบเรียบหรู แต่งหน้าอ่อน ๆ เบา ๆ หน้าผิวฉ่ำแบบน้ำค้าง ตาเรียวสวยดูใจดีและดื้อในเวลาเดียวกัน ชุดเดรสไหมสีน้ำนมไหลลู่ เหมาะกับแสงโกลเด้นของไฟระย้าที่คลอไปกับเพลงแจ๊สเบา ๆ

จานเรียกน้ำย่อยถูกยกมาเสิร์ฟ เสียงแก้วกระทบกันเบา ๆ ราวกับประกายดาว หลินเยว่หลานยิ้มให้ซูเหม่ยหรง เพื่อนนสาวคนสนิทที่อยู่ข้างนางมาตั้งแต่เริ่มทำคลิปแรก

“ดีลคืนนี้ตกลงแล้ว นับว่าเราเริ่มต้นได้ดีทีเดียว” นางพูดเสียงเบาแต่ชัด

“แบรนด์ของเราจะเปิดพรีออเดอร์เดือนหน้า”

ซูเหม่ยหรงสวยคมแบบแม่เสือสาว ยิ้มเก่งจนคนรอบข้างรู้สึกสบายใจง่าย นางหัวเราะนุ่ม

“ฉันบอกแล้วไง เยว่หลาน นางเกิดมาเพื่อเวทีนี้ เวลาอยู่หน้ากล้อง นางชนะได้ทุกแสงไฟ เอ้า! มา ชนแก้วกันหน่อย”

คนงานยื่นไวน์สีทับทิมเข้ามาพอดี กลิ่นผลไม้เปรี้ยวหวานลอยฟุ้ง เยว่หลานยกแก้วขึ้นมือเรียวยาวสะท้อนแสงไฟกลายเป็นภาพที่ถ้าถ่ายสโลว์ก็พร้อมลงสตอรี่ นางยิ้มให้ซูเหม่ยหรง พร้อมกับชนแก้วกันเบา ๆ

“เพื่อความฝันของเรา” หลินเยว่หลานว่า

“เพื่อความฝันของเรา” ซูเหม่ยหรงย้ำคำเดียวกัน แต่อะไรเล็ก ๆ ในหางเสียงเหมือนหนามบางเบาที่คอยทิ่มช้า ๆ จนไม่รู้สึกในทันที

ระหว่างพูดคุยกันเรื่องแผนการตลาด ทั้งคู่คุยกันอย่างออกรสออกชาติ ทั้งเรื่องการจ้างอินฟลูเอนเซอร์ การทำคอนเทนต์โปรโมต หลินเยว่หลานทำมือประกอบจนคนงานที่เห็นแอบอมยิ้ม ผู้ติดตามของหลินเยว่หลานไม่ได้รักเฉพาะผลลัพธ์ที่นางสอน แต่รักความเป็นคนจริงจังที่มีอารมณ์ขันแบบไม่ฝืนและความเป็นตัวของตัวเองของนาง

“นี่ ลองค็อกเทลซิกเนเจอร์หน่อยไหม ฉันสั่งให้แล้ว” ซูเหม่ยหรงชี้ไปที่แก้วทรงสูง สีชมพูมุกตัดกับโฟมขาวเนียน เหมือนเมฆนมสตรอว์เบอร์รี่ในฝัน

“บาร์เทนเดอร์บอกว่ามันเข้ากับลิปสีที่นางทาอยู่พอดี ถ่ายลงสตอรี่ปุ๊บ ยอดวิวพุ่งปั๊บแน่”

หลินเยว่หลานหัวเราะ “ขนาดนั้นเลยดิ”

นางหยิบแก้วขึ้น กลิ่นหอมหวานปะทะปลายจมูกอย่างน่าพิศวง หอมแบบเด็กดีที่ซ่อนเล่ห์ นางจิบอย่างไว ชิมโฟมแล้วเลียนิ้วอย่างเผลอตัว นิสัยน่ารักที่ไม่เคยคิดจะปรุงแต่งนี่แหละที่ดึงดูดผู้คนให้ชื่นชอบ

ซูเหม่ยหรงส่งสายตาชื่นชม “ต้องอย่างนี้สิ บิวตี้บล็อกเกอร์คนดังของฉัน”

ไม่มีใครทันสังเกต จุดเล็กจิ๋วคล้ายฟองละลายไม่หมดที่ขอบแก้ว มันจมหายไปเร็วเหมือนสัญญาบางอย่างที่ไม่เคยมีอยู่จริง

หลังอาหาร ทั้งคู่ย้ายจากเลาจน์ไปยังห้องของซูเหม่ยหรงในคอนโดเดียวกัน ห้องนั้นกว้างโล่งและสะอาดเป็นระเบียบ โซฟาหนังสีทรายเสริมด้วยหมอนกำมะหยี่สีขาวนุ่ม ตรงระเบียงมีวิวเมืองระยิบระยับเต็มผืนกระจก หลินเยว่หลานถอดรองเท้าส้นสูง เดินเท้าเปล่าลงบนพรมขนยาวอย่างโล่งใจ

“อย่าลืมล่ะ คืนนี้เราต้องถ่ายวิดีโอขอบคุณผู้ติดตามด้วยนะ” ซูเหม่ยหรงเตือน

“ล้านห้าแสนคนแล้ว! โอ๊ย ฉันตื่นเต้น”

หลินเยว่หลานยิ้มตาหยี “ฉันจะพูดสั้น ๆ ไม่สปอยล์โปรดักต์มาก เดี๋ยวมีดราม่าว่าปั่นยอด”

“ใช่ ไม่เอาวิชาการนะ” ซูเหม่ยหรงขำ

“นางนี่ชอบหลุดเข้าโหมดครูวิทย์อยู่เรื่อย”

หลินเยว่หลานทำท่าทะเล้น “ก็ฉันตั้งใจอยากให้ข้อมูลที่ถูกต้องไง”

พูดจบนางก็หัวเราะเอง “โอเค ๆ จะฮา ๆ ละมุน ๆ ตามสไตล์เรา”

ซูเหม่ยหรงหยิบแก้วค็อกเทลอีกแก้วจากเคาน์เตอร์ครัว เปิดฝาเชคเกอร์อย่างคล่องแคล่ว เทให้เยว่หลานครึ่งแก้ว

“ดื่มนิดหน่อยให้คลายเกร็ง จะได้พูดลื่น ๆ”

หลินเยว่หลานรับมาโดยไม่คิดอะไร นางถ่ายสตอรี่เบื้องหลัง ใส่ฟิลเตอร์วิบวับกับซาวด์ยอดฮิต ใส่สติกเกอร์ประกอบนิดหน่อย ก่อนจะหันกลับมาทดสอบไฟหน้ากล้อง ซูเหม่ยหรงช่วยตั้งขาตั้งกล้องและปรับแสงไฟให้พอดี

“เริ่มได้” ซูเหม่ยหรงยกนิ้ว

หลินเยว่หลานยิ้มกว้าง เสียงนุ่มชัดแจ๋ว “ฮายยย ทุกคน เยว่หลานเองนะคะ วันนี้ยอดผู้ติดตามเราแตะหลักหนึ่งล้านห้าแสนแล้ว ขอบคุณมาก ๆ ที่อยู่ด้วยกันมาตลอด วันนี้เรากำลังจะก้าวหน้าขึ้นอีกขั้นแล้ว”

นางพูดด้วยประกายตาแบบคนเห็นตัวเองมาไกลมากกว่าเมื่อวาน พร้อมกับพูดแทรกมุกขำขัน

“ใครที่ชอบริมฝีปากแตกกร้าน ฝากกดไลก์คลิปนี้ไว้นะคะ เดี๋ยวมีทริคดี ๆ มาแนะนำการแก้ปากแตกปากกร้านให้ค่ะ”

วิดีโอดำเนินไปอย่างราบรื่น จนถึงช่วงท้ายที่นางเผลอไอเบา ๆ แล้วกลั้วหัวเราะ

“ขอโทษค่ะ คอแห้งนิดนึง” นางยกแก้วค็อกเทลขึ้นจิบอีกครั้งเพื่อให้เสียงชุ่ม หยุดครู่หนึ่งแล้วปิดด้วยประโยคซึ่งกลายเป็นคำคมสุดท้ายก่อนปิดคลิป

“ความงามที่ดีที่สุด คือความงามที่เราไม่ต้องพยายามให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป ไว้เจอกันคลิปหน้านะคะ”

นางยกมือไหว้กล้องแบบน่ารัก เสี้ยววินาทีถัดมา นิ้วเรียวปล่อยแก้วลงจานรอง ทว่าในอกกลับรู้สึกแปลก ๆ นางนั่งนิ่งไปสองวินาที เหมือนกำลังฟังเสียงบางอย่างที่คนอื่นไม่ได้ยิน

“เยว่หลาน เป็นอะไรหรือเปล่า” ซูเหม่ยหรงเอ่ยถาม น้ำเสียงยังติดยิ้ม แต่หางคิ้วเกร็งขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

“ฉันตาพร่าแปลก ๆ” หลินเยว่หลานพึมพำ นางกะพริบถี่ หายใจลึก

“อาจจะเมาไวน์มั้ง”

“นอนพักสักแป๊บไหม เดี๋ยวฉันปิดไฟให้”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยววันนี้ฉันกลับบ้านดีกว่า พรุ่งนี้มีถ่ายงานแต่เช้า”

นางพูดด้วยรอยยิ้มมั่นคงอย่างคนที่ทำงานมานานพอจะปั้นสีหน้าให้ปกติได้ แต่ปลายนิ้วมือเริ่มเย็นผิดปกติ นางเอื้อมหาโทรศัพท์ แต่ก็แทบจะทำตกพื้น

ซูเหม่ยหรงขยับเข้าหา “ฉันไปหยิบผ้าห่มให้นะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

หลินเยว่หลานพยักหน้าช้า ๆ นางพยายามสูดหายใจลึกอีกครั้งฟังหัวใจตัวเองเต้นเป็นจังหวะที่ไม่เคยซ้อมมาก่อน ความหวาดกลัวชั้นบาง ๆ เริ่มปิดทับสติทีละแผ่น นางลุกขึ้นยืน แต่มองผืนพรมไหวเหมือนคลื่นทะเล

ในห้องครัว เสียงเปิดตู้กับข้าวเบา ๆ ตามด้วยเสียงแก้วสัมผัสกัน ซูเหม่ยหรงตะโกนถามจากไกล ๆ

“เอาน้ำเปล่าด้วยไหม”

“อือ ก็ได้” หลินเยว่หลานพยายามตอบให้ดัง แต่คอเหมือนถูกใครจับด้วยมืออุ่น ๆ ที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นทุกวินาที

นางนั่งลงอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามนับหนึ่งถึงสิบและหัวเราะกับตัวเองในใจ

“ตลกจัง แพ้ค็อกเทลงั้นเหรอเนี่ย”

จากนั้นก็เกิดภาพซ้อน หน้าต่างเมืองสว่างเป็นสองชั้น แล้วก็เป็นสี่ชั้น เพลงเบา ๆ ในห้องเปลี่ยนจากแจ๊สเป็นเสียงเครื่องยนต์ที่ที่ฟังแล้วปวดหัว นางเอื้อมมือไปควานหายาดมกระเป๋า

ซูเหม่ยหรงกลับมาอย่างเร็ว วางน้ำลงบนโต๊ะ

“เฮ้ย นางเหงื่อออกเยอะจัง” มือของนางแตะไหล่เยว่หลานก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่ผิดปกติ

“ฉันว่าเราไปโรงพยาบาลกันดีกว่านะ”

หลินเยว่หลานไม่ทันได้ตอบ เหงื่อเม็ดเล็กซึมตามไรผม ปลายมือสั่น นางก้มมองแก้วค็อกเทลอย่างงงงัน ครึ่งแก้วที่เหลือซ่อนความลับเหมือนสระน้ำสีชมพูในนิทานที่ไม่เคยมีเจ้าหญิงรออยู่ และในวินาทีนั้น นางเห็นประกายแปลก ๆ ที่รอยยิ้มของซูเหม่ยหรงเพียงชั่วพริบตาเดียว เหมือนมุมปากยกขึ้นช้า ๆ ก่อนรีบปรับกลับมาเป็นความห่วงใยตามเดิม