นี่เป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจเต้นเมื่อเปรียบเทียบกันจริงๆ — แบบภาพยนตร์ของ '
homunculus' มักจะเป็นการระเบิดภาพและเสียงที่รวบรัด แต่ก็ทรงพลังอย่างจงใจ
ผมชอบวิธีที่เวอร์ชันภาพยนตร์เลือกตัด
แต่งเรื่องราวให้เหลือแก่นของสิ่งที่อยากสื่อ: บรรยากาศอึมครึม ซีนเจาะกะโหลกที่ตั้งใจสร้างความช็อก และภาพโคลสอัพบนหน้าตัวเอกซึ่งทำให้เราไม่หนีจากความไม่สบายใจได้ง่ายๆ เสน่ห์อยู่ที่การเข้าถึงอารมณ์แบบทันที แต่แน่นอนว่าการตัดตอนแบบนี้ทำให้รายละเอียดเบื้องหลังและแรงจูงใจของตัวละครรองหายไปค่อนข้างมาก
ในทางกลับกัน เวอร์ชันซีรีส์ของ 'Homunculus' ให้พื้นที่กับการขยายความ ภาพยาวขึ้น ฉากบ้านเก่าและแฟลชแบ็กที่วางเป็นเส้นทางเปิดเผยแผลในใจของตัวละคร ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนรอบข้างมีน้ำหนักกว่า ตอนจบบางตอนอาจไม่ระเบิดเท่าภาพยนตร์ แต่การค่อยๆ เปิดเผยกลับทำให้รู้สึกเจ็บปวดและเข้าใจมากขึ้น
สรุปสั้นๆ ไม่ได้ก็จริง แต่ถ้าชอบความเข้มข้นเร็วแบบมีอิมแพ็คเลือกภาพยนตร์ ถาต้องการไล่ลึกและสัมผัสบาดแผลของตัวละครแบบช้าๆ ให้ซีรีส์เป็นเพื่อนร่วมทางที่ดี