ฉบับนิยาย Kiss Me Liar แตกต่างจากซีรีส์อย่างไร

แอบคิดว่าการอ่าน 'kiss me liar' แล้วตามด้วยดูซีรีส์ มันเหมือนเปิดประตูสองบรรยากาศที่คล้ายแต่ต่างกันชัดเจนเลยนะ ความต่างที่ชัดที่สุดสำหรับฉันคือมุมมองและการเข้าถึงความในใจของตัวละคร ในฉบับนิยายผู้เขียนใช้พื้นที่เยอะในการเล่าเสียงภายในของตัวเอก ทำให้เราได้รู้จังหวะคิด ขบคิดกับความขัดแย้งภายใน และรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สร้างความสมจริงของการโกหก เช่น บทที่ยาว ๆ ขณะตัวเอกนั่งบนรถเมล์แล้วทะเลาะกับความจริงในหัวตัวเอง — ฉากแบบนี้ในหนังสือสามารถยืดได้เป็นหน้ากระดาษ แต่พอมาเป็นซีรีส์ ผู้กำกับต้องย่อยให้กระชับ กลายเป็นมุมกล้อง มุมมองใบหน้า เสียงดนตรี และการตัดต่อที่แทนที่บรรทัดคำพูดนั้น

ในอีกแง่หนึ่ง ซีรีส์เติมสิ่งที่หนังสือไม่ได้ใส่ไว้เสมอ เช่น ภาษากายของตัวละคร ดนตรีประกอบ โทนสีของฉาก และความเคมีระหว่างนักแสดง ฉากฝนตกที่ในนิยายราวจะเป็นการบรรยายอารมณ์แบบละเอียด กลับถูกตัดให้เหลือเพียงการแลกสายตาและคัทที่ยาวขึ้น หนังทำให้ความรู้สึกนั้นชัดขึ้นในเชิงภาพ แต่สูญเสียความซับซ้อนของการคิดที่เป็นเส้นใยในนิยายไปบ้าง นอกจากนี้ นิยายมักมีซับพล็อตเล็ก ๆ ที่สร้างมิติให้ตัวรอง—เพื่อนเก่า ความทรงจำในวัยเด็ก—ซึ่งซีรีส์มักตัดหรือย่อเพื่อลงในโครงเรื่องหลักและเวลาออกอากาศ

อีกจุดที่ฉันสังเกตเห็นคือจังหวะการเล่าเรื่องและการปรับตอนจบ บางครั้งนิยายเลือกจบแบบเปิดให้ผู้อ่านคิดต่อ แต่ซีรีส์อาจเลือกให้จบที่ชัดเจนขึ้น หรือปรับบรรยากาศให้เข้ากับผู้ชมทีวีมากกว่า แล้วก็มีการเพิ่มฉากเพื่อสร้างไฮไลต์ภาพ เช่น ฉากโชว์ความอ่อนแอของตัวละครผ่านการกระทำที่ไม่ได้อยู่ในหนังสือเลย ซึ่งอาจทำให้แฟนหนังสือรู้สึกไม่ครบหรือแปลกใจ แต่ในมุมของคนรักภาพยนตร์ ฉันกลับชอบรายละเอียดเล็ก ๆ เหล่านั้นที่ทำให้เรื่องมีชีวิตขึ้นแบบต่างรูปแบบ สรุปแล้วทั้งนิยายและซีรีส์ต่างมีเสน่ห์ของตัวเอง—นิยายให้พื้นที่กับจิตใจและความละเอียด ส่วนซีรีส์เติมความชัดเจนด้วยภาพและเสียง ทำให้ฉันอยากมีเวลาทั้งสองแบบเพื่อเข้าใจโลกของ 'Kiss Me Liar' ให้ลึกเท่าที่จะเป็นไปได้

สมัยที่ดูซีรีส์ 'Kiss Me Liar' ครั้งแรก ฉันทันทีก็รู้สึกว่าบางฉากเป็นการตีความใหม่จากต้นฉบับ เช่น ฉากคาราโอเกะกลางเรื่องที่ในเวอร์ชันจอแก้วกลายเป็นเหตุผลเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกกับตัวรอง ขณะที่ในนิยายฉากที่ทำหน้าที่คลายปมมักเป็นบทสนทนาในบ้านหรือความทรงจำที่ยืดออกมาได้ยาวกว่า ความต่างสำคัญอีกอย่างคือการขยายหรือตัดฉากพื้นหลังของตัวรอง: ซีรีส์มักหยิบธงเล็ก ๆ ของตัวละครรองมาให้พื้นที่มากขึ้นเพื่อสร้างอารมณ์ร่วมทันที แต่หนังสือกลับใช้คำบรรยายและประโยคสั้น ๆ ให้ผู้อ่านค่อย ๆ ประกอบภาพขึ้นเอง ฉันชอบทั้งสองแบบเพราะการดูทำให้เห็นสไตล์การกำกับและการแต่งหน้า-เสื้อผ้าที่เปลี่ยนมุมมองของตัวละคร ส่วนการอ่านทำให้ความสัมพันธ์ในเรื่องมีน้ำหนักจากความคิดภายในที่หนังสือถ่ายทอดไว้ได้ละเอียดกว่า ทำให้ทุกครั้งที่เปรียบเทียบฉันได้ค้นพบมุมเล็ก ๆ ใหม่ ๆ ของเรื่องอยู่เสมอ