ความทรงจำอีกแบบหนึ่งที่ทำให้ฉากใน 'Gokusen' ถูกยกให้เป็นคลาสสิกคือความฉับไวของคอมเมดี้ผสมแอ็กชันในตอนแรกๆ เมื่อครูใหม่ก้าวเท้าเข้าห้อง 3-D
ฉันชอบการวางคาแรกเตอร์ที่ดูธรรมดาแต่มีมิติทันที: เธอหัวเราะได้เมื่อนักเรียนเล่นมุก โกรธได้เมื่อนักเรียนถูกรังแก แต่พอสถานการณ์เปลี่ยน หัวใจและกล้ามเนื้อของเธอก็เปลี่ยนตามไปด้วย การที่ฉากต่อสู้หรือการจัดการกับปัญหาใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีกลับทำให้ทุกอย่างตลกและทรงพลังในเวลาเดียวกัน ฉากในฮอลล์ทางเดินที่ครูจัดการกับ
หัวโจกด้วยทักษะที่ไม่คาดคิด เป็นตัวอย่างชัดเจนว่าซีรีส์รู้จักบาลานซ์โทนได้ดีเพียงใด
ฉันยังชอบวิธีการตัดต่อที่ไม่ลากยาว ฉากขำมักจะตัดเข้าโมเมนต์จริงจังแบบไม่ให้คนดูตั้งตัว แล้วกลับมาเบรกด้วยมุกเล็กๆ อีกครั้ง ทำให้ดูต่อเนื่องและสนุกไม่เบื่อ ฉากจำพวกนี้ทำให้คนที่ชอบทั้งฮาและดราม่าพอใจไปพร้อมกัน และนั่นคือเหตุผลที่ฉากแบบนี้ยังถูกพูดถึงจนถึงทุกวันนี้