พูดตรงๆว่าตัวละครที่มีพัฒนาการเด่นสุดใน '
jigokuraku' สำหรับฉันคือกาบิมารุ — แต่คำว่า 'เด่น' ที่ว่ามีหลายชั้นมากกว่าที่ดูเผิน ๆ
ต้นเรื่องกาบิมารุเป็นภาพของนักฆ่าที่ไร้อารมณ์และอยากตายสุดชีวิต เพราะชีวิตก่อนหน้านั้นเต็มไปด้วยคำสั่งและความว่างเปล่า แต่การเผชิญกับโลกใหม่บนเกาะประหลาดทำให้เขาต้องเผชิญกับคำถามที่ไม่เคยคิดจะตอบ: ทำไมยังอยากมีชีวิตอยู่? ความสัมพันธ์ลึก ๆ กับอดีตภรรยาและการค่อย ๆ เปิดรับความผูกพันกับคนรอบข้างไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงแบบทันทีทันใด แต่เป็นการคืนชีพของความเป็นมนุษย์อย่างช้า ๆ และแยบยล
สิ่งที่ทำให้การเติบโตของกาบิมารุน่าสนใจกว่าแค่การ 'อ่อนโยนขึ้น' คือการตัดสินใจเชิงจริยธรรมที่เขาต้องเผชิญ ทั้งการเลือกปกป้องคนที่เขารักและการยอมรับบาดแผลในอดีต ฉากที่เขาต่อสู้เพื่อคนที่เคยทำให้เขาอยากตายสะท้อนความซับซ้อนของตัวละครได้ดี และยังทำให้ผมคิดไปถึงการเดินทางทางอารมณ์ในงานอย่าง 'Violet Evergarden' ที่ตัวเอกต้องเรียนรู้การรู้สึกและรับผิดชอบต่อหัวใจของตัวเอง
จบแล้วความประทับใจไม่ได้อยู่แค่ในฉากบู๊หรือคำพูดเด็ด แต่เป็นการเห็นคนที่เคยปิดกั้นตัวเองกลับมายอมรับความเปราะบางและความมุ่งมั่นอีกครั้ง นั่นแหละทำให้กาบิมารุสำหรับฉันโดดเด่นเหนือคนอื่นใน 'jigokuraku'