เราโตมาในชุมชนเล็กๆ ที่ผู้ใหญ่เรียกกันติดปากว่า '
หมู่บ้านอักษรา' ทำให้คุ้นกับชื่อตัวละครเหล่านี้เหมือนคนในครอบครัว หลักๆ ที่เห็นชัดคือ 'ลาวิน' คนเก็บตัวอักษร เขาไม่ค่อยพูดแต่สายตาอ่านทุกสัญลักษณ์ได้ละเอียด บทบาทของลาวินคือรักษาความทรงจำของหมู่บ้าน — แกะสลักคำจารึก ซ่อมแซมแผ่นหินโบราณ และเป็นคนเดียวที่ตีความร่องรอยอดีตได้เมื่อสถานการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น
ถัดมาเป็น 'มณีจันทร์' หมอประจำหมู่บ้าน เธอผสมยาและใช้พิธีเล็กๆ ที่เกี่ยวกับคำอักษรเพื่อเสริมฤทธิ์ยารักษา ความสามารถของเธอไม่ใช่แค่สมุนไพร แต่คือการเชื่อมระหว่างคำพูดและการรักษา ทำให้ชาวบ้านเชื่อใจเธอจนยกให้เป็นที่พึ่งเมื่อลูกหลานเจ็บป่วย
อีกคนที่ทำให้ระบบความปลอดภัยเดินได้ดีคือ 'มือหิน' ช่างตีเหล็กและผู้คุ้มครอง หมายถึงไม่ใช่แค่อาวุธ แต่เป็นคนที่ซ่อมประตู ล้อมรั้ว และคอยขับไล่อันตรายเวลามีสัตว์ป่าเข้ามา ประกอบกับ 'พิมพ์' เด็ก
ฝึกหัดที่คอยวิ่งไปมาระหว่างลาวินและมณีจันทร์ ทำให้ความรู้ใหม่ส่งต่อเร็วขึ้น ทั้งหมดนี้ผสมกันเป็นโครงสร้างชุมชนที่พึ่งพากันได้ — แต่ละคนมีหน้าที่ชัดเจนและความสัมพันธ์ที่อบอุ่นในรายละเอียดเล็กๆ ของชีวิตประจำวัน