ที่มาของแนวคิดนวนิยายบุปผชาติคืออะไร

CRAZY LOVE ♡ คลั่งรัก ♥ Fahrenheit ฟาเรนไฮต์ - ผู้ชายสารเลวที่ไร้สามัญสำนึก - "สำหรับฉัน...ผู้หญิงอย่างเธอ" "ไม่มีค่าอะไรเลยนอกจาก เอา!" Nam Khing น้ำขิง - ผู้หญิงที่ยอมอดทนจนถึงวินาทีสุดท้าย - "ฆ่าฉันให้ตายเลยดีไหม?"  "เพราะทุกวันนี้ที่เป็นอยู่" "มันก็ไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็นเลยสักนิด" คำเตือน นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นเพียงแค่ในจินตนาการของไรท์เท่านั้น เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องสมมุติอยู่ในตะเกียงแก้ว และถือเป็นทรัพย์สินทางปัญญาของผู้เขียน อยู่ในตะเกียงแก้ว เท่านั้น เนื้อหาทุกตัวอักษรและรูปภาพฉากประกอบ ไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่ หรือทำซ้ำ ดัดแปลงเด็ดขาด** หากจากละเมิดลิขสิทธิ์สามารถดำเนินการตามกฎหมายคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญา พ.ร.บ ลิขสิทธิ์ 2537 มีโทษทั้งจำทั้งปรับ Do not Copy , Reproduce , Plagiarism เริ่มเผยแพร่วันแรกในวันที่ 11 / 10 / 21

เกิดใหม่+ความรัก+นางเอกโสด+ฉลาด+สวีท+หาเงินหลินโจวตายแล้วต่อสู้มาตลอดชีวิต ชีวิตการงานของเขารุ่งโรจน์ มั่งคั่งร่ำรวย หนุ่มโสดร่ำรวยหลังจากตายจึงได้รู้ เขาที่โสดมาตลอดชีวิต แม้แต่พิธีศพก็ไม่มีคนดำเนินการน่าขันสิ้นดีต่อมา เขาเห็นผู้หญิงคนนึงวิ่งเข้ามาในห้องคนป่วยเห็นเธอกอดร่างไร้วิญญาณร้องห่มร้องไห้แทบขาดใจมองเห็นเธอจัดการแต่งหน้าให้เขาเอง จัดพิธีศพให้แล้วยังพกของขวัญที่เขาให้โดยไม่ได้ตั้งใจมา กระโดดแม่น้ำในวินาทีนั้น หลินโจวถึงได้รู้ที่แท้ก็มีคนคนนึงที่พยายามรักเค้ามาตลอด...กลับมาเกิดอีกครั้ง มองเห็นเธอนั่งอยู่ข้างตัวเอง เพื่อนข้างโต๊ะที่ทั้งขี้ขลาดและน่ารักหลิวโจวยิ้มออกมา"สู่เนี่ยนชู สวัสดี ฉันชื่อหลินโจว ว่าที่คนรัก...ในอนาคตของเธอมาแล้ว"

เคยมีคนพูดไว้ว่า หากถึงวันที่จำเป็นต้องเลือก ระหว่างความถูกต้องและความถูกใจ ขอให้เลือก "ความถูกต้อง" เป็นคำตอบแรก แต่วริษาไม่เลยรู้ว่า ความถูกต้องที่ว่านั่นมีกี่แบบ ถูกต้องต่อครอบครัว ถูกต้องต่อตัวเอง หรือถูกต้องต่อใคร แต่ในรูปแบบของความรัก... หากคนหนึ่งคือหน้าที่ ส่วนอีกคนคือหัวใจ เมื่อถึงจุดที่ต้องเลือก แต่เธอเลือกไม่ได้ จะเป็นไรไหม หากเธอ... จะไม่เลือกตัดอะไรหรือใครออกไปเลย

เจ้าจอมลูกพี่ผู้เก่งไปเสียทุกอย่างแห่งไร่หมาเมิน ต้องตายด้วยลูกปืนของแก๊งค์ค้ายาเสพติด วิญญาณไม่ไปโลกแห่งความตายกลับมาเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าที่ถูกกดขี่ยิ่งกว่าทาส ‘หึ จะให้เจ้าจอมยอมคนชั่วฝันไปเถอะ'

แผนการครั้งหนึ่งได้ทำลายความบริสุทธิ์ของเจียงเซิงลง บีบบังคับให้เธอต้องออกจากบ้าน หกปีต่อมาเธอกลับประเทศพร้อมลูกสามคนเพื่อฉีกหน้าเขา แต่ไม่คาดคิดเลยว่าลูกทั้งสามคนจะเจ้าแผนการมากกว่าเธอเสียอีก พวกเขาได้ตามหาพ่อแท้ๆมาเป็นแบล็กหลังให้กับเธอ แถมลักพาตัวพ่อแท้ๆกลับมาบ้านอีกด้วย "แม่ครับ พวกเราลักพาตัวพ่อกลับมาแล้ว!" ชายคนนั้นมองดูลูกๆของตัวเอง ต้อนเธอจนมุม เลิกคิ้วแล้วยิ้มๆ "ตั้งสามคนแล้วเหรอ งั้นเอาอีกสักคนไหมล่ะ?" เจียงเซิง "ให้ตายเถอะ!"

ภาพฉายมาที่เมืองใหญ่ที่มีตึกระฟ้าจำนวนมากตั้งเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น แสงนีออนบาดตา เสียงแตรดังระงม กลิ่นดินปืนคละคลุ้งในอากาศเย็นเยียบของเครื่องปรับอากาศ เห็นเงาสะท้อนของตนเองในกระจก เป็นหญิงสาวในชุดดำขลับ เรือนผมสั้นกุด ดวงตาเย็นชาเฉียบคม ในมือถือปืนเก็บเสียงกระบอกยาว นักฆ่ามือหนึ่งโค้ดเนมไคเมร่า ก่อนที่ภาพจะฉายมาอีกที่หนึ่ง เรือนไม้โบราณที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยาจางๆ สัมผัสอ่อนโยนของฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบศีรษะ รอยยิ้มของสตรีงดงามผู้หนึ่งที่เรียกว่าท่านแม่ แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็เริ่มซีดจางลง กลายเป็นเสียงไอและใบหน้าที่ซูบตอบ ความทรงจำถัดมาคือความหิวโหยที่กัดกินลำไส้ ไอเย็นของพื้นไม้ที่นอนทับ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเหล่าพี่น้องและบ่าวไพร่ที่ตราหน้าว่าปัญญาอ่อน ทุกภาพล้วนพร่าเลือนและชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ “ความตายไม่ใช่จุดสิ้นสุดหรอกเหรอ?” ภาพความทรงจำทั้งสองสายวิ่งเข้ามาปะทะกันอย่างรุนแรง เสียงระเบิดที่ปลิดชีวิตในโลกอนาคตดังประสานกับเสียงฟ้าร้องคำรามในอีกภพหนึ่ง แสงไฟจากปากกระบอกปืนสาดส่องทับซ้อนกับแสงตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ ความเจ็บปวดจากการถูกทรยศหักหลังในชาติก่อน ผสมปนเปกับความรวดร้าวจากการถูกทอดทิ้งในชาตินี้