นักเขียนควรออกแบบตัวละครอย่างไรให้ซีรีย์ซอมบี้น่าติดตาม?

กระผมมองว่าความหลากหลายของมุมมองคือกุญแจสำคัญ อย่าให้ซีรีส์มีแต่คนประเภทเดียว วางตัวละครอย่างน้อยสามประเภทที่เห็นโลกต่างกัน: ผู้เชี่ยวชาญที่มีเหตุผล ผู้ที่อาศัยอารมณ์ และคนธรรมดาที่ต้องปรับตัวจริง ๆ การมีมุมมองแบบนี้จะทำให้ทุกตัดสินใจมีผลทางจริยธรรมและเชิงกลยุทธ์ นึกถึงซีนนึงใน 'Kabaneri of the Iron Fortress' ที่การตัดสินใจเชิงความเชื่อและวิทยาศาสตร์ปะทะกัน มันสร้างความตึงเครียดได้ดี

นอกจากนั้นให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็ก ๆ ของชีวิตก่อนวันโลกแตก เช่น ของที่ยังเก็บไว้ หรือนิสัยเล็ก ๆ ที่ส่งผลในสถานการณ์ฉุกเฉิน รายละเอียดเหล่านี้ช่วยให้ตัวละครมีน้ำหนักและทำให้ผู้ชมผูกพัน สุดท้ายกระผมว่าอย่ารีบร้อนปิดเรื่องราวของตัวละครทุกคน ปล่อยให้บางเส้นเรื่องยังคาใจบ้าง เพื่อให้ความรู้สึกว่าชีวิตยังเดินต่อแม้โลกจะไม่เหมือนเดิม

ดิฉันชอบมองการออกแบบตัวละครจากมุมการพัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไป มากกว่าจะโยนช็อกซีนที่ต้องพึ่งเอฟเฟกต์ ฉากซอมบี้ทำให้คนหวาดกลัวได้ แต่สิ่งที่ทำให้คนอยากติดตามคือการเห็นคนคนนั้นเปลี่ยนไปตามสถานการณ์—ทั้งด้านจิตใจและทักษะ ตัวอย่างที่ดีคือการให้ทักษะเฉพาะทางผสมกับจุดอ่อนด้านความสัมพันธ์ เช่น คนที่เก่งการแพทย์แต่ไม่ไว้ใจคนอื่น นั่นทำให้ต้องมีฉากที่เขาต้องลงมือช่วยแม้จะเสี่ยง ด้วยการวางเหตุการณ์แบบนี้ ผู้ชมจะติดตามว่าทักษะจะช่วยหรือทำให้เขาเจ็บหนัก

อีกวิธีคือการใช้ปมในอดีตเป็นแรงผลักดัน แต่ไม่เปิดเผยทั้งหมดในทันที ค่อย ๆ ปล่อยชิ้นส่วนของอดีตผ่านการโต้ตอบและของใช้ส่วนตัว เพื่อให้ผู้ชมค่อย ๆ ประกอบภาพของตัวละครเอง การมีตัวละครที่มีความเชื่อขัดแย้งกับสถานการณ์ใหม่ ๆ ก็ช่วยให้เกิดข้อถกเถียงและฉากตึงเครียด เช่น กลุ่มที่เชื่อเรื่องการตั้งกฎใหม่เพื่อความอยู่รอดปะทะกับกลุ่มที่ยึดหลักมนุษยธรรมแบบเดิม

ดิฉันคิดว่าการให้เวลากับตัวละครรองอย่างจริงจังก็สำคัญ หมายถึงให้โอกาสเขามีโมเมนต์ของตัวเอง ไม่ใช่แค่เป็นเครื่องมือให้ตัวเอกเท่านั้น เมื่อมีพื้นที่พอ ตัวละครรองจะกลายเป็นเสาหลักของเรื่องและทำให้โลกในซีรีส์ดูเชื่อมโยงมากขึ้น มันจะทำให้เรื่องไม่ใช่แค่การเอาตัวรอดแต่กลายเป็นบทสนทนาเกี่ยวกับมนุษยธรรมในโลกที่ถูกทดสอบ

การสร้างตัวละครให้ซีรีส์ซอมบี้น่าติดตามเริ่มจากการใส่มิติให้พวกเขาเป็นคนจริง ๆ ไม่ใช่แค่ผู้รอดชีวิตหรือเหยื่อบนฉากหลัง ผมมองว่าหน้าที่แรกคือทำให้ผู้ชมห่วงใย: ห่วงใยเพราะเข้าใจแรงจูงใจ แม้จะบ้าบอหรือโหดร้ายก็ตาม การมีตัวเอกที่มีข้อบกพร่องชัดเจน เช่น คนที่ต้องเลือกระหว่างความปลอดภัยส่วนตัวกับการช่วยคนอื่น จะสร้างความขัดแย้งภายในที่ดึงคนดูให้ติดตามต่อ

อีกจุดสำคัญคือการสร้างตัวประกอบที่ไม่ใช่แค่ฉากประกอบแต่เป็นกระจกสะท้อนคุณค่าของตัวเอก ตัวละครรองควรมีเรื่องราวสั้น ๆ ที่บอกได้ชัดว่าเขาเลือกมารอดด้วยเหตุผลแบบไหน บางคนกลายเป็นผู้นำเพราะความผิดพลาดในอดีต บางคนเป็นคนธรรมดาที่กล้าทำสิ่งผิดคาด นึกถึงฉากใน 'Train to Busan' ที่ความสัมพันธ์เล็ก ๆ ระหว่างคนสองคนทำให้เหตุการณ์ยิ่งมีน้ำหนัก นอกจากนี้ฉากที่ปล่อยให้ตัวละครต้องแก้ปัญหาเชิงทรัพยากรหรือศีลธรรมโดยไม่มีทางเลือกง่าย ๆ จะทำให้เรื่องเข้มข้นขึ้น

ผมยังชอบใช้ฉากและบรรยากาศเป็นตัวละครอีกชิ้นหนึ่ง ให้เมืองหรือสถานที่สะท้อนอดีตของคนในเรื่อง เช่น บ้านที่เคยเป็นที่อบอุ่นกลายเป็นกับดักแห่งความทรงจำ และเมื่อเอาตัวละครหลายประเภทมาปะทะกัน—ผู้รอดชีวิตที่อาศัยหลักการต่างกัน ผู้ที่ยังยึดมั่นในกฎเก่า กับคนที่เปลี่ยนกฎเพื่ออยู่รอด—มันจะเกิดไดนามิกที่ยากจะคาดเดา สุดท้ายการทิ้งคำถามเชิงศีลธรรมไว้บ้างจะช่วยให้คนดูคุยและคิดต่อหลังจบตอนมากกว่าการให้คำตอบครบทุกอย่าง