บทสัมภาษณ์ผู้กำกับพูดถึงแรงบันดาลใจของหนัง ผี ออนไลน์ อย่างไร?

แรงบันดาลใจจากหนังผีออนไลน์มักจะมาจากการผสมผสานระหว่างเทคโนโลยีประจำวันที่เราใช้อยู่และความเปราะบางของความสัมพันธ์มนุษย์

การที่ผู้กำกับเลือกนำอินเทอร์เฟซ เช่น หน้าจอแชต วิดีโอคอล หรือหน้าจอคอมพิวเตอร์ มาเป็นตัวละครหนึ่งในเรื่อง ทำให้ความน่ากลัวเกิดจากสิ่งที่ดูคุ้นเคยมากกว่ามอนสเตอร์ตัวใหญ่ ฉันรู้สึกว่าฉากใน 'Unfriended' เป็นตัวอย่างชัดเจน: ทุกคนบนหน้าจอคือคนจริงที่มีปัญหาและบาดแผล ความกลัวไม่ได้มาจากเงาดำ แต่เกิดจากการที่สิ่งที่เราวางใจ เช่นเพื่อนในโซเชียล กลายเป็นช่องทางของภัยร้าย

เสียงประกอบที่ใช้เสียงแจ้งเตือน เสียงพิมพ์ และการตัดภาพแบบเรียลไทม์กลายเป็นเครื่องมือเล่าเรื่องที่ทรงพลัง ฉันชอบวิธีที่ผู้กำกับจะไม่บอกตรงๆ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ใช้จังหวะภาพและเสียงให้ผู้ชมคาดเดาและค่อยๆ ถูกดึงเข้าไปในความรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อมีการเปิดเผยจุดหักมุม มันจึงมีน้ำหนักมากขึ้นเพราะผู้ชมมีส่วนร่วมกับหน้าจอเหล่านั้นมาตลอด

ในฐานะแฟนหนังที่ชอบวิเคราะห์ ฉันมองว่าแรงบันดาลใจของหนังผีออนไลน์มักมีแกนร่วมกันคือความกลัวจากการสูญเสียการควบคุมของข้อมูลส่วนตัวและความเปราะบางของตัวตนในโลกออนไลน์ งานพวกนี้สะท้อนปัญหาในสังคมยุคดิจิทัลได้อย่างคมคายและทำให้ความน่ากลัวมีรากลึกกว่าแค่การตะโกนให้ตกใจ—มันก้าวเข้ามาในพื้นที่ชีวิตจริงของเรา และนั่นแหละที่ทำให้ฉันยังคิดถึงฉากบางฉากได้แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว

ภาพเงียบๆ ของเครือข่ายที่ว่างเปล่าและการเชื่อมต่อที่ขาดหายคือแรงบันดาลใจที่กดทับหัวใจผู้กำกับหลายคน การใช้อินเทอร์เน็ตเป็นตัวกลางให้ผีนิยามว่าไม่จำเป็นต้องมีรูปทรง หรือเสียงดังเสมอไป เพราะความน่าสะพรึงสามารถซ่อนอยู่ในความเงียบและการติดขัดของสัญญาณได้อย่างน่ากลัว หนังอย่าง 'Kairo' (หรือ 'Pulse') แสดงให้เห็นว่าการเชื่อมต่อมากเกินไปกลับสร้างช่องว่างระหว่างคนกับคน ตัวหนังไม่ได้เน้นการกระโดดแล้วให้เรากลัว แต่เลือกใช้ภาพที่ว่างเปล่า แสงสีฟ้าเขียว และเสียงรบกวนเล็กน้อยเพื่อทำให้ความอ้างว้างชัดเจนขึ้น

ในมุมมองของฉัน ความกลัวแบบนี้มีมิติทางสังคม ผู้กำกับมักจะฉายภาพการแยกตัวของคนในเมืองใหญ่ ความเหงาที่แม้จะล้อมรอบด้วยเครื่องมือสื่อสาร แต่กลับไม่สามารถเชื่อมต่อความเป็นมนุษย์ได้จริงๆ เทคนิคการถ่ายภาพแบบไกล ๆ หรือการใช้เฟรมที่ยืดเยื้อทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากความปลอดภัยที่เคยมี และเมื่อภาพยนตร์ผสมผสานสไตล์นี้กับเนื้อหาที่สะท้อนสถานการณ์จริง ความน่ากลัวก็กลายเป็นเครื่องเตือนใจที่หนักแน่นมากกว่าการหวังตกใจทันที

ความสยองแบบเรียบง่ายที่ฉันชอบเห็นมาจากการเปลี่ยนสิ่งใกล้ตัวให้เป็นภัยที่เงียบและค่อยเป็นค่อยไป ตัวอย่างคลาสสิกคือการใช้กล้องวงในบ้านหรือกล้องวิดีโอแบบโฮมเมดใน 'Paranormal Activity' ซึ่งทำให้ทุกเหตุการณ์ดูใกล้ตัวและเป็นไปได้จริง การตัดต่อที่ยืดจังหวะให้ผู้ชมทนดูความเงียบยาวๆ ก่อนจะปล่อยให้จังหวะหนึ่งพลิกความตึงเครียดไปสู่ความสะดุ้งเป็นวิธีที่ทรงพลังมาก

ฉันชอบที่หนังแนวนี้ไม่ได้พึ่งพาเอฟเฟกต์ใหญ่โต แต่ใช้แสงเงา เสียงหายใจ เสียงเล็ก ๆ ที่ซ้ำไปซ้ำมา และมุมกล้องที่คงที่ เพื่อสร้างบรรยากาศที่ทำให้ชีพจรเต้นแรงขึ้น เวลาออกจากโรงหรือปิดไฟในบ้าน ภาพของบ้านที่กลับมานิ่งๆ จะตามหลอก หลายครั้งความกลัวแบบนั้นทำให้คืนนอนไม่สงบ แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่น่าติดตามและยืนยันว่าความลึกของไอเดียสำคัญกว่าการช็อตหวือหวาเสมอ