อาร์มตั้งนิรันดร ให้สัมภาษณ์เรื่องแรงบันดาลใจอย่างไร?

การฟังเรื่องแรงบันดาลใจจากอาร์มเป็นเหมือนการได้ยินคนเล่าแผนที่ลับของตัวเอง ที่มีทั้งทางตันและทางลัดซ่อนอยู่เต็มไปหมด

ฉันมักชอบวิธีที่เขาเริ่มจากภาพเล็ก ๆ ก่อน เช่นเล่าวันวานกลางฤดูฝนที่เขานั่งจิบกาแฟ มองแสงถนนสะท้อนในหยดน้ำแล้วคิดเป็นเรื่องราว ยกตัวอย่างตอนเขาเล่าเกี่ยวกับฉากเปิดใน 'ลมหายใจแห่งรุ่งอรุณ' เขาไม่ได้พูดแค่ว่าได้แรงบันดาลใจจากธรรมชาติ แต่ชี้ให้เห็นถึงรายละเอียดเล็ก ๆ —เสียงบันไดไม้ที่หายไป เสียงแมลงยามเช้า—แล้วบอกว่าจากสิ่งนั้นเขาสร้างความรู้สึกไม่แน่นอนให้ตัวละครขึ้นมา ความจริงที่ว่าเขานำเรื่องส่วนตัวผสานกับสังเกตการณ์รายวัน ทำให้การพูดคุยไม่แห้งและเต็มไปด้วยภาพ

ในอีกแง่หนึ่ง เขามักจะพูดถึงกระบวนการเป็นแบบทดลองมากกว่าแบบวาทกรรมศิลป์ มีการยอมรับความล้มเหลวแบบไม่หวั่นไหว และเขาบอกว่าการเดินทางสั้น ๆ ออกจากเมืองหรือการคุยกับคนแปลกหน้าบนรถเมล์มีความสำคัญเท่าการอ่านหนังสือชั้นครู ฉันชอบตอนที่เขาหยิบยกตัวอย่างการเปลี่ยนมุมมองจากฉากเดียวกันใน 'ทางเดินแสง' ซึ่งทำให้เห็นว่าแรงบันดาลใจสำหรับเขาเป็นทั้งแหล่งกำเนิดและห้องทดลอง — เอาไอเดียมาทดลอง ตัดต่อ เปลี่ยนจังหวะ จากนั้นก็ปล่อยให้มันล้มแล้วหยิบขึ้นมาใหม่

โดยรวมแล้วสไตล์การบอกเล่าของอาร์มเป็นแบบคนที่ไม่ยึดติดกับคำว่าแรงบันดาลใจในเชิงศิลป์ที่ยิ่งใหญ่ แต่ให้ความสำคัญกับความต่อเนื่องของการสังเกตและความซื่อสัตย์ต่อตัวเอง นั่นทำให้เวลาฟังเขาเล่า ฉันรู้สึกเหมือนได้รับใบอนุญาตให้สร้างงานจากเรื่องเล็ก ๆ ในชีวิตประจำวัน — นี่แหละคือสิ่งที่ยังคงติดตาและทำให้ฟังแล้วอยากลุกไปทดลองเขียนต่อทันที

เสียงของอาร์มในการสัมภาษณ์มีความสงบแต่เต็มไปด้วยความชัดเจน เขาไม่พูดหวือหวาแต่เลือกคำเหมือนคนคัดของดี ทำให้แต่ละประโยคมีน้ำหนัก

ในบทสนทนาสั้น ๆ กับเขา ฉันมักได้ยินการแบ่งแรงบันดาลใจเป็นสองส่วน: แรงมาจากภายนอก เช่นภาพยนตร์หรือทิวทัศน์ และแรงมาจากภายใน เช่นความอยากเล่าเรื่องบางอย่างให้คนใกล้ชิดเข้าใจ เขาเคยยกตัวอย่างหนึ่งเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับ 'เส้นทางแสงจันทร์'—ไม่ใช่เพื่ออวด แต่เพื่ออธิบายว่าบางไอเดียเกิดจากการพยายามอธิบายความคิดให้คนเดียวฟัง

อีกสิ่งหนึ่งที่ชอบคือความตรงไปตรงมาของเขาเมื่อพูดถึงนิสัย: การจดบันทึกแบบไม่มีการคาดหวัง การตั้งคำถามกับตัวเอง และการให้เวลากับไอเดียให้มันนอนก่อนจะตัดสินใจ นั่นทำให้มุมมองเขาดูสมดุลและไม่โรแมนติกจนเกินจริง ฉันฟังจบรู้สึกได้ว่าการสร้างแรงบันดาลใจสำหรับเขาเป็นกิจวัตรที่เงียบ ๆ มากกว่าพรสวรรค์ที่ผุดขึ้นมาเองในชั่วข้ามคืน