เทคนิคการอัปสเกลช่วยให้หนังเก่าเป็น หนังใหม่ 4k ได้อย่างไร?

คิดว่าอัปสเกลเปรียบเสมือนการเย็บผ้าเก่าให้พอดีกับร่างแบบใหม่: ต้องเลือกผ้าให้เหมาะ แล้วเย็บให้แนบเนียนโดยไม่ทำให้ลวดลายต้นฉบับเสีย

ผมมองการใช้วิธีเชิงปริมาณกับเชิงคุณภาพเป็นคู่กัน — อัลกอริธึมซูเปอร์‑เรโซลูชันสามารถเติมรายละเอียดที่หายไปได้ แต่ต้องมีการควบคุมเรื่องเฟรมต่อเฟรมและการเคลื่อนไหว เพราะถ้าทำทีละเฟรมอาจเกิดการกระพริบหรือขอบผิดรูป โมเดลที่ใช้ motion compensation และ optical flow จะช่วยรักษาความต่อเนื่อง

อีกประเด็นที่ไม่ควรมองข้ามคือการจัดการกับเม็ดฟิล์ม: บางงานจำเป็นต้องเก็บเม็ดฟิล์มเดิมไว้เพื่อความเป็นดั้งเดิม ขณะที่บางงานเลือกใส่เม็ดฟิล์มเทียมกลับเข้าไปหลังอัปสเกลเพื่อความอบอุ่นของภาพ นี่เป็นเรื่องของรสนิยมและเป้าหมายการนำเสนอมากกว่ากฎเด็ดขาด

สุดท้าย ฉันชอบคิดว่าการอัปสเกลที่ดีคือการคืนชีวิตโดยไม่ทำให้ความทรงจำของหนังหายไป — เป็นงานที่ต้องละเอียดและมีหัวใจอยู่ด้วย

วิธีที่ช่างหนังสมัยใหม่อธิบายการอัปสเกลมักแบ่งเป็นขั้นตอนสั้น ๆ ที่ชัดเจน และฉันชอบยกตัวอย่างจากงานคืนสภาพ 'Spirited Away' ที่ทำให้เห็นความต่างได้ดี

1) เก็บแหล่งข้อมูลดีที่สุดไว้ก่อน: ถ้าพบเนกาทิฟหรือแมสเตอร์สแกนระดับ 4K/8K จะช่วยได้มาก
2) กำจัดฝุ่นและรอยขีดข่วน: ใช้ซอฟต์แวร์ลบฝุ่นอัตโนมัติพร้อมการตรวจสอบด้วยตาเพื่อหลีกเลี่ยงการลบรายละเอียดสำคัญ
3) ลดสัญญาณรบกวนอย่างระวัง: ฟิล์มเก่ามีเม็ดฟิล์มที่เป็นเอกลักษณ์ การใช้ denoise แบบราบเรียบอาจทำให้ภาพดูพลาสติกได้ จึงต้องเลือกพารามิเตอร์ที่รักษาโครงสร้าง
4) อัปสเกลด้วยเครือข่ายเรียนรู้เชิงลึก: โมเดลที่ฝึกกับภาพเคลื่อนไหวจะให้ความต่อเนื่องระหว่างเฟรมดีกว่าโมเดลที่ฝึกจากภาพนิ่ง
5) ปรับสีและใส่เม็ดฟิล์มกลับ: ขั้นตอนนี้คือการคืนหัวใจให้ภาพหลังจากการประมวลผลทางเทคนิค

ผมเห็นบ่อยว่าผลลัพธ์ที่ดีที่สุดไม่ได้มาจากการกดปุ่มเดียว แต่จากการผสมผสานระหว่างการสแกนที่ดี เทคนิคการกู้ข้อมูล และการตัดสินใจเชิงศิลป์ ทำให้หนังเก่ากลายเป็นภาพความละเอียดสูงที่ยังรักษาจิตวิญญาณเดิมไว้

ลองนึกภาพฉากจาก 'Casablanca' ที่เคยเป็นฟิล์มขาว‑ดำเก่า ๆ กลับมามีเส้นคม สีดำเข้ม และรายละเอียดบนเสื้อโค้ทยังคงเอ่อล้นได้ในจอ 4K — นั่นแหละคืองานของการอัปสเกลที่ดี

ฉันทำงานกับฟุตเทจเก่ามาหลายครั้ง แล้วพบว่าแก่นของกระบวนการคือการให้ความเคารพกับต้นฉบับก่อนเริ่มปรับขนาดจริง ๆ ขั้นแรกต้องสแกนจากฟิล์มต้นฉบับ (หรือจาก master ที่ดีที่สุด) ด้วยความละเอียดสูงสุดเท่าที่เป็นไปได้ เพราะยิ่งมีข้อมูลตั้งต้นมาก การอัปสเกลจะยิ่งทำได้อย่างสมจริง ต่อมาคือการล้างรอยขูด รอยฝุ่น และซ่อมเฟรมที่เสียด้วยเครื่องมือกู้คืนแบบพิกเซลต่อพิกเซล ซึ่งบางครั้งต้องใช้การแก้ไขด้วยมือเพื่อไม่ให้รายละเอียดหาย

หลังจากทำความสะอาดแล้ว ขั้นตอนสำคัญคือการใช้เทคนิคซูเปอร์‑เรโซลูชัน ไม่ว่าจะเป็นอัลกอริธึมเชิงสถิติหรือเครือข่ายประสาทเทียม ที่สามารถสร้างพิกเซลใหม่โดยคาดการณ์จากบริบทของภาพ แต่สิ่งที่ทำให้ภาพดูจริงมากกว่าความละเอียดคือการจัดการกับ 'เวลา' — โมเดลที่คำนึงถึงเฟรมต่อเฟรม ช่วยลดการสั่นหรือแสงกะพริบที่มักเกิดจากการประมวลผลทีละเฟรม นอกจากนี้ยังมีการคัลเลอร์เกรดเพื่อคงโทนของฟิล์มดั้งเดิมและการเติมเม็ดฟิล์มกลับเข้าไปเล็กน้อยเพื่อรักษาเนื้อสัมผัส

ท้ายสุด ฉันมักจะเตือนเสมอว่าเครื่องมือแม้จะทรงพลัง แต่ต้องใช้ความเป็นศิลปะในการตัดสินใจ บางครั้งการรักษาความหยาบเล็กน้อยของฟิล์มดั้งเดิมย่อมยิ่งทำให้ภาพมีชีวิตกว่าการลุยให้เรียบสะอาดจนเหมือนภาพสังเคราะห์ นี่แหละคือความสนุกของงานนี้ — เทคนิคนำทาง แต่การตัดสินใจสุดท้ายมาจากสายตาที่เคยดูหนังมานาน