เพลงประกอบและ OP ของ Bakemonogatari ใครเป็นผู้ร้องและทำไมโดดเด่น

บอกตามตรงว่า เสียงเปิดและเพลงประกอบของ 'Bakemonogatari' เป็นสิ่งที่ฉันติดใจจนรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง ไม่ใช่แค่เพลงประกอบธรรมดา แต่มันคือการสื่อสารตัวละครผ่านเมโลดี้และน้ำเสียง โดยเฉพาะ OP อย่าง 'staple stable' ที่ร้องโดยนักพากย์ของตัวละครในเรื่อง ซึ่งการให้ตัวละครเป็นผู้ร้องทำให้โทนเพลงผูกกับบุคลิกของตัวละครนั้น ๆ ทันที

การเรียงชั้นเสียงใน OP มักจะใช้สไตล์ร้องที่มีเอกลักษณ์—บางท่อนร้องคล้ายพูด บางท่อนก็ลากเสียงเหมือนขยี้ความรู้สึก ทำให้ฟังครั้งเดียวแล้วจำได้ ส่วน BGM ที่แต่งโดยทีมงานดนตรีอย่างผู้ประพันธ์จากค่ายผลิตเพลงชื่อดังมีการผสมเครื่องดนตรีไม่ธรรมดา: เปียโนมินิมอล กีตาร์อะคูสติกบาง ๆ และจังหวะเพอร์คัชชันที่แปลกแต่ลงตัว ผลคือเพลงประกอบกลายเป็นตัวบอกนัยยะแทนบทพูดของตัวละครได้ และนั่นคือเหตุผลที่มันโดดเด่น เหมือนฉากหนึ่ง ๆ ถูกเน้นด้วยสัญญะทางดนตรีมากกว่าคำพูดเพียงอย่างเดียว

สุดท้ายแล้วการที่ซีรีส์เลือกเพลงจากนักพากย์และศิลปินภายนอกอย่าง 'supercell' ที่มีเพลงฮิตอย่าง 'Kimi no Shiranai Monogatari' มาเป็นส่วนหนึ่งของแพ็กทำให้ทั้ง OP และ ED เกิดการปะทะทางอารมณ์ที่น่าจดจำ — ฉันมักหยิบเพลงพวกนี้มาเปิดเมื่ออยากคิดถึงบรรยากาศแปลก ๆ ของเรื่อง อีกอย่างคือมันฟังซ้ำแล้วไม่เบื่อจริง ๆ

พูดตรง ๆ ว่า ดนตรีประกอบใน 'Bakemonogatari' มีวิธีทำงานกับอารมณ์ที่ฉันชอบมาก เพราะมันไม่เติมเต็มซีนแค่ให้รู้สึกยิ่งใหญ่ แต่เลือกจะเน้นรายละเอียดเล็ก ๆ ที่เติมความหมายให้บทสนทนา ฉันมักจะคิดถึงอัลบั้มรวมเพลงประกอบของเรื่องซึ่งเต็มไปด้วยท่อนสั้น ๆ ที่กลับมาเป็นระยะ ๆ ทำหน้าที่เหมือน leitmotif—บางท่อนเป็นเปียโนเงียบ ๆ บางท่อนเป็นซินธ์แปลก ๆ แต่ทั้งหมดทำให้บรรยากาศแปลกและคมชัด

มุมมองจากคนที่ไม่ใช่แค่แฟนอนิเมะแต่ยังเป็นคนฟังดนตรีบ่อย ๆ คือการจัดวางเสียงร้องแบบใช้เสียงนักพากย์หรือศิลปินเฉพาะช่วง ทำให้เพลงเปิดกับเพลงประกอบมีความเชื่อมโยงกับเรื่องราวอย่างเป็นธรรมชาติ ฉันชอบเวลาที่เพลงเบา ๆ ถูกดันขึ้นมาในฉากสำคัญจนทำให้คำพูดดูหนักขึ้น โน้ตสั้น ๆ ที่กลับมาซ้ำ ๆ จะทำหน้าที่เป็นกุญแจเปิดความหมายของซีน และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เพลงประกอบและ OP ของเรื่องโดดเด่นในแบบที่ยังคงติดหูและเรียกคืนความทรงจำของฉากได้ทุกครั้งที่ฟัง

คงต้องบอกว่า การที่เพลงเปิดของ 'Bakemonogatari' หลายเพลงร้องโดยนักพากย์ตัวละครเองคือสิ่งที่ทำให้มันไม่เหมือนการ์ตูนเรื่องอื่น ฉันชอบวิธีที่น้ำเสียงของนักพากย์ถูกใช้เป็นเครื่องมือเล่าเรื่อง แค่เสียงเดียวก็สามารถสื่อมิติความซับซ้อนของตัวละครได้ เช่นเพลงน่ารักสดใสที่ร้องโดยนักพากย์ตัวละครตัวหนึ่งจะให้ความรู้สึกต่างจากท่อนบรรยายเจือความเศร้า ซึ่งช่วยเสริมการเล่าเรื่องแบบ non-verbal ได้ดี อีกประเด็นที่ชวนสนใจคือดนตรีประกอบฉากที่ใช้ธีมย่อยซ้ำแล้วแปรสภาพตามสถานการณ์—เมโลดี้เดียวกันที่ถูกดัดแปลงด้วยคอร์ดหรือจังหวะที่ต่างกัน จะให้ความหมายใหม่ ๆ เสมอ

ตัวอย่างที่ชัดเจนคือเพลงฮิตอย่าง 'Renai Circulation' ที่ร้องโดย Kana Hanazawa ซึ่งมีเสน่ห์ทางเมโลดี้แบบป็อปญี่ปุ่นจ๋า น้ำเสียงของผู้ร้องและการเรียบเรียงดนตรีทำให้เพลงกลายเป็นตัวแทนอารมณ์ของฉากนั้น ๆ ในหลายครั้งฉันพบว่าการฟังเพลงเปิดก่อนดูฉากจะทำให้มุมมองต่อฉากเปลี่ยนไปและเข้าใจสีหน้า น้ำเสียงของตัวละครได้ลึกขึ้น นั่นแหละเป็นเหตุผลที่เพลงเปิดของเรื่องนี้โดดเด่นสำหรับฉัน—มันไม่ใช่แค่งานดนตรี แต่มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของการเล่าเรื่องและประกอบตัวละครอย่างแนบเนียน