สายเครื่องสายที่โหยหวนในบรรเลงของคอร์นโกลด์ยังคงทำให้ฉากดราม่าในใจผม
สะกิดไม่หยุดเลย
ผมมักจะนึกถึงช่วงที่ธีมรักและธีมความสูญเสียของ 'The Adventures of Robin Hood' ประสานกัน — เสียงไวโอลินที่ร้องไห้พร้อมกับฮอร์นหนักๆ ทำให้ความรู้สึกของการเสียคนรักหรือการตัดสินใจเสี่ยงชีวิตชัดเจนขึ้นมากกว่าแค่บทพูด ฉากที่มาเรียนถูกคุมขังหรือจังหวะที่โรบินต้องเผชิญการสูญเสียในครอบครัว จะมีพลังขึ้นทันทีเมื่อคอร์นโกลด์ดึงเครื่องเป่านำเมโลดี้และคอร์ดต่ำมาเสริม เหตุผลที่ผมชอบชิ้นนี้ในแง่ดราม่าคือมันไม่พึ่งพาเสียงร้องเพื่อสะกิดอารมณ์ แต่ใช้การจัดวางธีมแบบโอเปราติก ราวกับว่าทุกโน้ตกำลังบอกเล่าเรื่องราวภายในจิตใจตัวละคร ส่วนตัวผมจะเลือกชิ้นนี้เมื่ออยากให้ฉากเศร้าหนักขึ้นโดยยังรักษาความงดงามแบบคลาสสิกเอาไว้