ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง

"พระชายา" มีเสียงอันอ่อนแรงดังลอยมาจากมุมข้างๆ นั่นก็คือเฟิ่งเอ๋อร์ สาวใช้แต่งเข้าบ้านตามเจ้าของร่างเดิม และเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับเจ้าของร่างเดิมด้วยใจจริง"พระ…พระชายา นี่เป็นคำสั่งของหมัวมัว ไม่เกี่ยวกับพวกเรานะเพคะ" สาวใช้สองคนที่จับฟิ่งเอ๋อร์ไว้ตัวสั่นเทา แล้วปล่อยตัวเฟิ่งเอ๋อร์ เพราะกลัวว่าตนจะถูกเฆี่ยนตี พวกนางไม่เข้าใจว่าพระชายาที่อ่อนแอมาโดยตลอดเหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้"พระชายาผู้เปี่ยมล้นไปด้วยบารมี อะไรกัน แค่นี้ก็อดทนอดกลั้นไม่ได้แล้วหรือ" เสียงอันมืดมนเย็นเยียบดังมาจากด้านหลัง ซูเนี่ยนไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ตัวนางก็ถูกบีบคอเสียแล้ว"แค่กแค่ก ปล่อยนะ" ซูเนี่ยนตบมือใหญ่ที่บีบคอตนเอาไว้"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ช่วยบ่าวด้วย พระชายาต้องถูกวิญญาณร้ายสิงอยู่เป็นแน่ พระองค์ต้องให้ความเป็นธรรมกับบ่าวนะเพคะ"หลิวหมัวมัวพุ่งไปหาท่านอ๋องแล้วสะอื้นไห้ทั้งน้ำมูกและน้ำตา นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกองครักษ์ของฉู่อี้หานเตะออกไป นางหวาดกลัวจนไม่กล้าอาละวาด ฉู่อี้หานพินิจมองใบหน้าของซูเนี่ยนอย่างละเอียด ราวกับต้องการมองทะลุผ่านใบหน้าของซูเนี่ยนเข้าไป"แค่กแค่ก ท่านอ๋อง...ผู้สง่างาม นึก

สามปีต่อมา ณ จวนอ๋องหลีวันนี้ที่จวนอ๋องหลีครึกครื้นเป็นอย่างมาก เหล่าคนรับใช้เข้าๆ ออกๆ บริเวณหน้าประตูแขวนโคมไฟสีแดงเอาไว้ มีผ้ามงคลพาดอยู่บนวงกบประตู พวกสาวใช้และเด็กรับใช้ต่างก็แต่งกายเนื่องในโอกาสอันน่ายินดีนี้ด้วยเช่นกัน ใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขพรุ่งนี้เป็นวันที่จวนอ๋องหลีจะรับพระชายารองเข้ามา ว่ากันตามหลักแล้วการที่พระชายารองเข้าจวนมาไม่ใช่เรื่องสูงส่งอะไร แต่นั่นเป็นถึงสตรีโฉมงามอันดับหนึ่งในต้าสุย และเป็นคนที่อยู่ในใจของท่านอ๋องเชียวนะ เอาใจพระชายารองก็เหมือนกับได้เอาใจท่านอ๋อง เหล่าคนรับใช้จึงพยายามทำงานให้ดีที่สุดแน่นอนว่า พวกเขาลืมไปเลยว่าในจวนอ๋องยังมีพระชายาเอกอยู่ในจวนอ๋องที่กว้างใหญ่ ทุกคนกำลังยุ่งทั้งภายในและภายนอกไม่มีใครสังเกตเห็นร่างกลมๆ เล็กๆ ที่อ้อมจากลานหลังมายังห้องครัวอย่างรวดเร็ว พวกมันม้วนตัวหลบอยู่ในพงหญ้าแล้วมองออกไปด้านนอก ข้างๆ ยังมีหนูสีเทาตัวอ้วนติดตามมาด้วย“ไอ้หยา แย่แล้ว แย่แล้ว ไฟไหม้ห้องครัวแล้ว รีบมาดับไฟเร็วเข้า”หญิงรับใช้วัยกลางคนที่ทำอาหารใบหน้าเปื้อนขี้เถ้า ในมือยังคงถือมีดทำครัวอยู่ พยายามพุ่งออกจากห้องครัวอย่างสุดกำลังควันที่

สตรีผู้นี้สวมชุดเรียบๆ บนศีรษะปักปิ่นธรรมดาๆ ไว้อันหนึ่ง ดวงตาสดใสดั่งสายน้ำ ดูอ่อนหวานและมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก"ซูอี่เฉิง ทำไมถึงเสียงดังขนาดนี้ เจ้าไปก่อเรื่องอะไรอีกแล้วใช่ไหม" ซูเนี่ยนหรี่ตามองเจ้าเด็กน้อยตัวอ้วนเจ้าเด็กน้อยตัวอ้วนมีชื่อเต็มว่าซูอี่เฉิง ชื่อเล่นว่าเสียวเป่า"ท่านแม่ ท่านตื่นแล้วหรือ เสียวเป่าเป็นเด็กดีเชื่อฟัง ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลย หากไม่เชื่อท่านก็ลองถามเสี่ยวฮุยดูสิ" เสียวเป่าชี้นิ้วอ้วนๆ ไปยังเสี่ยวฮุยซูเนี่ยนจ้องไปยังเสี่ยวฮุยโดยไม่พูดอะไร แม้ว่าเสียวเป่าจะก่อเรื่องอะไรเจ้าหนูอ้วนตัวนี้ก็จะปกป้องเขา ถามไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี"ท่านแม่ ท่านแม่ เสียวเป่าหิวแล้ว วันนี้กินเนื้อได้หรือไม่" เสียวเป่ากลัวว่าซูเนี่ยนจะจี้ถามไม่เลิก จึงได้ก้าวขาเล็กๆ ไปข้างๆ ซูเนี่ยนแล้วเกาะต้นขาของนางเอาไว้ซูเนี่ยนเม้มริมฝีปาก พฤติกรรมเช่นนี้ แสดงว่าไปก่อเรื่องมาแน่นอน นางจะไม่รู้จักลูกที่นางคลอดออกมาเองได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่เสียวเป่าสืบทอดพลังพิเศษมาจากนางด้วย ยิ่งไปกว่านั้นพลังยังกล้าแกร่งกว่านางอีก สัตว์ที่อยู่แถวๆ นี้ต่างก็หวาดกลัวเขาเป็นอย่างมากสามปีก่อนที่โดนไ

สีหน้าของเสียวเป่าแลดูวิตกกังวล ทว่าซูเนี่ยนกลับไม่ขมวดคิ้วเลยด้วยซ้ำ"ข้าตกลง แต่หากเจ้ากล้าหักหลังข้า ข้าจะทำให้เจ้าทรมานจนอยู่ไม่รอด ตายก็ไม่ได้""มั่วอี ถ่ายทอดคำสั่งของข้าลงไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้คืนฐานะพระชายาแก่นาง และให้ย้ายไปอยู่ที่เรือนเซียงจู๋""พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง""ช้าก่อน ท่านอ๋องหลี ข้าอยู่ที่เรือนลั่วสุ่ยมาจนชินแล้ว ขออยู่ที่นี่ต่อไปได้หรือไม่ หากมีเรื่องอะไร ท่านก็ส่งคนมาแจ้งให้ข้าทราบล่วงหน้าก็เป็นพอ" ซูเนี่ยนกล่าวอย่างถ่อมตน"มีอีกอย่าง ให้เฟิ่งเอ๋อร์มาดูแลข้าได้หรือไม่ เพราะอย่างไร ข้าก็คุ้นเคยกับนางอยู่ก่อนแล้ว”"ได้ มั่วอี ทำตามที่พระชายาบอก แล้วก็ พรุ่งนี้เป็นวันที่ข้าจะรับพระชายารองเข้ามา หวังว่าพระชายาจะไม่ก่อปัญหา" ทันทีที่ฉู่อี้หานพูดจบ เขาก็หมุนเก้าอี้ล้อออกไปทันที และเหลือบมองเสียวเป่าเล็กน้อยก่อนจะจากไปกับเด็กคนนี้ เขามักจะมีรู้สึกแปลกๆ อยู่เล็กน้อย"หม่อมฉันจะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านอ๋องเพคะ" ซูเนี่ยนเปลี่ยนคำเรียก แล้วย่อตัวคำนับซูเนี่ยนยกมุมปากขึ้น ก่อปัญหานั้นหรือ แม้ว่านางกับฉู่อี้หานจะร่วมมือกัน แต่นางไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะไม่แก้แค้น

"น้องพี่ เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน พี่เคยบอกเจ้าแล้วไงว่ายินดีจะทำให้เจ้ากับท่านอ๋องสุขสมหวัง วันนี้จึงมาด้วยตนเอง เหตุใดเจ้าถึงยังเข้าใจพี่ผิดเล่า หากใครไม่รู้ก็คงคิดว่าเจ้าจงใจพูดเช่นนี้ ข้าล่ะรู้สึกน้อยใจจริงๆ" ซูเนี่ยนก้มหน้า ท่าทางเศร้าสร้อยเดิมซูเนี่ยนก็งดงามตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว ในยามนี้เมื่อได้เห็นรูปร่างหน้าตาแล้ว จู่ๆ ทุกคนก็รู้สึกว่าสตรีที่งามอันดับหนึ่งในต้าสุยเมื่อยืนอยู่ข้างๆ ซูเนี่ยนก็ดูธรรมดาซูเยียนหรันกัดฟัน เหตุใดซูเนี่ยนที่โง่เขลาถึงได้เปลี่ยนไป หากเป็นเมื่อก่อนนางคงเถียงข้างๆ คูๆ ออกมาแล้ว ยิ่งเถียงมากเท่าไร ทุกคนก็จะยิ่งคิดว่านางกำลังปกปิดความผิด อีกทั้งถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับฉู่อี้หาน ซูเนี่ยนก็ต้องระเบิดความโกรธออกมาแล้ว เหตุใดถึงได้สุขุมขนาดนี้ ทั้งยังจะทำให้นางสมปรารถนาอีก"เด็กๆ พระชายาสุขภาพไม่ดี มาพาพระชายาลงไปพักฟื้นเถิด" ฉู่อี้หานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ"ท่านอ๋อง ต่อให้หม่อมฉันจะไม่สบายสักเพียงใดแต่ก็ต้องการเห็นท่านกับน้องสาวกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกันนะเพคะ หม่อมฉันคือชายาเอก หากน้องสาวไม่ยกชาให้หม่อมฉัน มันจะไม่เป็นการผิดธรรมเนียมหรือเพคะ" ซูเนี่ยนมีท่