แฟนคลับชอบ Levi Ackerman มากกว่าใครใน Attack On Titan?

ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะเห็นสินค้าที่มีลายของ 'Attack on Titan' ที่เน้นตัวละครอย่าง 'Levi Ackerman' ถูกโฉบซื้อจนหมดชั้นวางบ่อย ๆ ฉันมักจะเห็นคนรักการสะสมโฟกัสไปที่ฟิกเกอร์คุณภาพสูงก่อนเสมอ — ทั้งฟิกม่าและเน็นโดรอยด์ที่จับคาแรกเตอร์ของลีไวได้ดีมักขายดีมาก เพราะจับท่าทางเยือกเย็นและใบหน้าคมได้ครบ คราวหนึ่งเคยตามหาเวอร์ชันลิมิเต็ดที่มาพร้อมฐานฉากระเบิดจนหัวหมุน นอกจากฟิกเกอร์แล้ว สตาทูหรือสเกลสแตจจากแบรนด์ที่ทำละเอียด ๆ ก็เป็นของต้องมีสำหรับคนที่ต้องการโชว์เต็มตู้ ความนิยมยังกระจายไปที่ของใช้อีกหลายประเภท—เสื้อฮู้ดลายทหาร, ผ้าพันคอ, พวงกุญแจโลหะ และโปสเตอร์ขนาดใหญ่ ฉันขอเตือนว่าของปลอมมีเยอะ ถ้าตั้งใจสะสมควรมองหาแสตมป์หรือใบรับรองความเป็นของแท้ และวางแผนพื้นที่จัดแสดงให้ดี เพราะของเหล่านี้ถ้าดูแลไม่ดี สีซีดหรือชิ้นส่วนแตกได้ง่าย ๆ สุดท้ายการลงทุนกับของที่มาจากอาร์ตบุ๊กหรือเซ็ตลิมิเต็ดมักให้ความพิเศษที่หายากกว่าของเมสสโตร์ทั่วไป

เพลงที่ติดหูที่สุดในฉากของ 'Ackerman Levi' สำหรับเรา คงต้องยกให้ 'Vogel im Käfig' — เสียงร้องประสานแบบโบลด์กับจังหวะกลองที่หนักแน่นมันสร้างภาพชัดเจนของการต่อสู้ที่เยือกเย็นและแม่นยำได้ทันที อารมณ์ของเพลงนี้เหมือนเป็นการเดินทางเข้าไปในหัวของนักรบที่ไม่แสดงออกมากนัก: มีพลัง แต่เย็นชา เสียงไวโอลินที่ฉีกไปข้างหน้าและฮาร์โมนีซินเนอร์ที่พุ่งเข้ามา ทำให้ทุกจังหวะการหมุนใบมีดของเขามีความหมาย ฉากบู๊ที่ใช้เพลงนี้มักจะเน้นความเร็วและความโหดร้ายแบบคมกริบ เหมือนที่เห็นเวลาทีมสำรวจต้องเผชิญกับฝูงไททันและ Levi เดินเคลียร์พื้นที่อย่างเป็นระบบ เราแอบชอบตอนที่เพลงจังหวะสงัดลงก่อนจะระเบิดอีกครั้ง เพราะมันทำให้รู้สึกว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขาเป็นการตัดสินใจที่หนักหน่วงและคมกริบ แม้จะไม่ใช่เพลงเดียวที่ผูกกับเขา แต่ 'Vogel im Käfig' คือเสียงที่ทำให้ภาพการต่อสู้ของ Levi ฝังลึกในหัวตลอดไป

ในฐานะคนที่ตามอ่านมังงะตั้งแต่เล่มแรก ความประทับใจต่อ 'Levi Ackerman' มันซับซ้อนกว่าคำว่าแค่เก่งหรือเย็นชาอยู่มาก ความคลั่งไคล้ในทักษะการต่อสู้ของเขาเป็นสิ่งที่ดึงดูดแฟนๆ ทั่วไปได้ง่าย แต่สิ่งที่ทำให้ผมติดหนึบคือความเป็นมนุษย์ที่ถูกซ่อนเอาไว้หลังหน้ากากนิ่งเฉย เขามีวิธีสื่อสารน้อยแต่น้ำหนักคำพูดแต่ละคำหนักแน่น ไม่ต้องตะโกนเพื่อบอกว่าห่วงใย การที่เขาดูแลเรื่องความสะอาด เลือกที่จะทำงานอย่างเป็นระบบ และจัดการเพื่อนร่วมทีมแบบจริงจัง คือสัญลักษณ์ของการควบคุมความกลัวภายใน—คนอ่านจึงตีความได้หลายทาง บางคนเห็นเขาเป็นฮีโร่เยือกเย็น บางคนมองว่าเขาถูกทำลายมาจากอดีตจนแทบไม่เหลือพื้นที่ให้แสดงอารมณ์ ส่วนมุมดาร์กที่แฟนๆ ชอบถกเถียงคือความยากในการตัดสินใจเมื่อเผชิญวิกฤต ผมมองว่านี่คือแกนกลางของตัวละคร: เขาเลือกกระทำตามหลักการที่เชื่อ แต่ก็มีรอยแยกให้เห็นเมื่อพบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ ฉากที่เขาต้องเผชิญกับผลลัพธ์ของการตัดสินใจของคนอื่นหรือความสูญเสียของคนใกล้ชิด ทำให้แฟนๆ หยิบมาวิเคราะห์ว่าความเย็นชาของเขาเป็นเกราะหรือเป็นแผลลึกที่ยังไม่หายดี ทั้งยังมีงานภาคแยกอย่าง 'No Regrets' ที่เปิดเผยอดีตและมุมเปราะบางของเขา ทำให้ความคลุมเครือในบุคลิกมีชั้นเชิงมากขึ้น คนที่ชอบตัวละครแนวเท่ห์แฝงด้วยความบอบช้ำ มักจะยกเขาเป็นตัวอย่างว่าความแข็งแกร่งไม่ได้แปลว่าไม่เคยเจ็บปวด สรุปสั้นๆ ไม่ได้ต้องการสรุป แต่ขอทิ้งไว้ว่าเสน่ห์ของ 'Levi Ackerman' อยู่ที่การเป็นตัวละครที่ทำให้แฟนๆ อยากขุดคุ้ยความหมายของการเป็นคนแข็งแรงและคนที่เก็บงำความเจ็บปวด ต่างคนต่างจะเห็นเขาในมุมของตน แต่กระนั้นภาพของเขาที่ยืนหยัดท่ามกลางความโกลาหลยังคงตราตรึงและเรียกร้องให้คิดตามต่อไป

ตั้งแต่ได้อ่าน 'Levi: No Regrets' ครั้งแรก ความเป็นไปของเลวีในวัยเด็กกลับมาชัดเจนในหัวมากขึ้นกว่าแค่คำว่า 'ทหารผู้แข็งแกร่ง' สำหรับเราแล้วภาพของเด็กตัวเล็กๆ ที่สูญเสียแม่และต้องเอาตัวรอดในเขตใต้ดินทำให้ทุกอย่างเข้าใจได้ง่ายขึ้น ชีวิตก่อนเข้ากรมของเขาเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความเหงา—แม่ชื่อคูเชลจากตระกูลแอคเคอร์แมนเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเล็ก ทำให้เด็กคนนั้นต้องเผชิญกับความยากจนและการถูกทอดทิ้ง เขาถูกเคนนี่ แอคเคอร์แมน (ญาติที่ก้าวเข้ามา) พาเข้าวงการเอาตัวรอดที่โหดเหี้ยม เคนนี่สอนให้เลวีต่อสู้และไม่ยอมแพ้ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ไม่เคยอบอุ่นเหมือนครอบครัวทั่วไป ทำให้เลวีเรียนรู้ที่จะพึ่งตัวเองอย่างเด็ดขาด ช่วงเวลาที่ทำให้ชีวิตพลิกคือการได้รู้จักเออร์วินผ่านเหตุการณ์ในเขตใต้ดิน เออร์วินเสนอทางออกให้เลวีออกจากชีวิตที่ไม่มีอนาคตและเข้าร่วมกลุ่มสำรวจ สิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะโชค แต่เกิดจากการตัดสินใจภายในของเลวีเอง—เลือกจะต่อชีวิตในรูปแบบที่มีความหมายมากกว่าแค่การเอาชีวิตรอด การได้เห็นมุมนี้จาก 'No Regrets' ทำให้เราเข้าใจว่าทักษะการต่อสู้ของเลวี ความเย็นชา และการดูแลผู้อื่นหลังจากนั้น ล้วนถูกหล่อหลอมมาจากอดีตที่มืดมิดและการเลือกที่จะลุกขึ้นใหม่อย่างเด็ดขาด

ยกตัวอย่างจากฉากใน 'Shingeki no Kyojin' ที่กลับไปยัง Shiganshina ฉากสงครามใหญ่ทำให้เห็นความแตกต่างระหว่างมังงะกับอนิเมะได้ชัดเจนมาก ในมังงะภาพของ Levi มักถูกวาดด้วยเส้นที่กระชับและคม ข้อความบรรยายสั้น ๆ และช่องสี่เหลี่ยมที่เน้นการเคลื่อนไหว ทำให้ความเหนื่อยล้า ความโกรธ และความโดดเดี่ยวของเขาออกมาในระดับที่ดูเยือกเย็นและเป็นภายในมากกว่า ฉันมักรู้สึกว่ามังงะเลือกเก็บรายละเอียดอารมณ์ไว้ในท่าทางเล็ก ๆ บริเวณใบหน้าและการจัดเฟรม มากกว่าที่จะให้คำอธิบายย้ำซ้ำเหมือนละครเพลง

ในทางกลับกัน อนิเมะเติมเต็มช่องว่างด้วยดนตรี บทพูด และการเคลื่อนไหวที่ยืดออก ทำให้โมเมนต์ที่ในมังงะดูเรียบ ๆ กลายเป็นฉากที่ปรุงแต่งอารมณ์ขึ้นมาอย่างชัดเจนในจังหวะเวลาเดียวกัน ภาพช้าหรือเสียงดนตรีที่พุ่งขึ้นตอนที่ Levi โจมตีหรือเผชิญหน้ากับความสูญเสีย ทำให้คนดูรู้สึกร่วมมากขึ้น แต่ความรู้สึกนั้นเป็นการถูกชี้นำจากทีมงานมากกว่าเป็นความเงียบที่บอกอะไรเป็นนัยแบบในมังงะ

สรุปแบบไม่เป็นทางการก็คือ มังงะแสดงอารมณ์ของ Levi เป็นความเรียบแต่ลึก ส่วนอนิเมะขยายรายละเอียดให้ผู้ชมรับรู้ได้ง่ายและรุนแรงขึ้น ทั้งสองเวอร์ชันมีเสน่ห์ต่างกัน — บางครั้งฉันก็ชอบความเยือกเย็นของหน้ากระดาษ แต่ก็มีหลายฉากที่การใส่ดนตรีและซาวด์เอฟเฟกต์ในอนิเมะทำให้หัวใจกระตุกได้อย่างบังคับใจ

การมองเห็นลีไวจากกระดาษสู่จอทำให้มิติหนึ่งของตัวละครเด่นขึ้นจนแทบจะรู้สึกได้ — นั่นคือพลังของภาพ เคลื่อนไหว และเสียงที่อะนิเมะเติมเข้ามา ผมยังจำภาพการสังหารไททันเป็นแถวยาวในฉากชิงกันชินะได้ชัดเจนในเวอร์ชันอนิเมะ: การตัดต่อที่รวดเร็ว กล้องหมุนตามดาบ เหล่าใบมีดที่พุ่งผ่านศีรษะไททันพร้อมจังหวะดนตรี ทำให้ลีไวกลายเป็นเครื่องจักรที่โหดเหี้ยมและมีเท่ในระดับที่กระดาษไม่สามารถส่งออกมาได้เต็มที่ แม้มังงะจะเล่าได้ดิบและคม แต่เฟรมนิ่งของมังงะทำให้ความเยือกเย็น ความเฉียบคม และความเหี้ยมของลีไวกลายเป็นความรู้สึกที่ต้องตีความจากข้อความและหน้ากระดาษ อีกด้านหนึ่ง มังงะจะให้มุมมองที่เป็นส่วนตัวกว่า ผ่านกรอบคำพูดเล็ก ๆ หรือการวางแผงที่เน้นใบหน้าเป็นชิ้น ๆ ทำให้ลีไวดูเป็นคนเก็บกดและลึกซึ้ง แต่ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีดนตรีช่วยชี้ความหมาย พอมาเป็นอะนิเมะ การพากย์เสียงและจังหวะการหายใจเล็ก ๆ ขณะเงียบกลับเติมความเห็นอกเห็นใจให้ตัวละครได้อย่างมหาศาล ฉากที่ในมังงะถูกอ่านผ่านความเงียบ อะนิเมะกลับขยายด้วยการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของหน้า การสบตา และโน้ตเพลงเบา ๆ — ทำให้บทบาทของลีไวจากคนที่เป็นเพียงยอดนักรบ กลายเป็นหมุดยึดอารมณ์ของกลุ่มได้ชัดเจนขึ้น และท้ายที่สุดผมก็ชอบทั้งสองแบบ เพราะแต่ละสื่อให้ความรู้สึกที่ต่างกันและช่วยเติมเต็มกันอย่างลงตัว

การตีความของหนังคนแสดงต่อ 'Attack on Titan' ทำให้ตัวละครอย่างเลวี่รู้สึกเป็นคนจริง ๆ มากกว่าที่วาดไว้บนกระดาษในบางมุมมอง ฉันชอบตรงที่ในการฉายในภาพยนตร์จะเน้นความเป็นมนุษย์ของเขา—แววตา การเคลื่อนไหว และการหายใจ—ซึ่งมังงะถ่ายทอดผ่านกรอบภาพและมุมกล้อง ทำให้ฉากต่อสู้บางฉากในหนังมีความดิบและใกล้ชิดกว่า แต่ก็แลกมาด้วยรายละเอียดเชิงจิตวิทยาที่ถูกตัดทอนลงไป ในมังงะ เลวี่ถูกวาดให้เป็นคนที่เก็บตัว ละเอียดถี่ถ้วน และมีความเคร่งครัดในมาตรฐานส่วนตัวอย่างเป็นส่วนหนึ่งของคาแรกเตอร์ แต่หนังมักจะขยายช่วงเวลาที่ทำให้เขาดูรับรู้ความเป็นผู้นำมากขึ้น เพื่อให้ผู้ชมที่ไม่คุ้นเคยกับต้นฉบับเข้าใจได้เร็วขึ้น ผลคือบางครั้งความเยือกเย็นเชิงเสียดแทงหรือมุกในมังงะถูกแปลงเป็นท่าทีที่แสดงออกชัดเจนขึ้น นอกจากนี้ แกนความทรงจำภายในและช่องว่างของความคิดที่มังงะใช้เล่าเรื่องไม่ได้ถูกถ่ายทอดทั้งหมดในหนัง เพราะสื่อภาพยนตร์ต้องพึ่งการแสดงออกภายนอกและบทพูด ฉันชอบที่หนังให้ความเป็นมนุษย์แก่เลวี่ แต่ในแง่ของความลึกทางอารมณ์ มังงะยังให้รายละเอียดได้ละเอียดยิ่งกว่า

ฉากไคลแม็กซ์ของมิคาสะใน 'Attack on Titan' เวอร์ชันมังงะให้ความรู้สึกเหมือนตัดเป็นภาพนิ่งที่กัดกร่อนใจ ในมังงะฉันรู้สึกถึงความเยือกเย็นและความแน่วแน่ของเธออย่างชัดเจน—ภาพแผ่นแล้วแผ่นเล่าที่เซ็ตจังหวะช้า ให้ผู้อ่านมีเวลาหยุดคิดกับน้ำหนักของการตัดสินใจนั้น ฉันเห็นว่ามังงะใช้พื้นที่หน้ากระดาษเล่าอารมณ์ด้วยรายละเอียดเล็กๆ:แววตาที่นิ่งลง เส้นหน้าที่ถูกบังคับให้หยุดยิ้ม และฉากเงียบหลังการลงมือ ซึ่งทำให้การจุมพิตที่มิคาสะมอบให้แก่เศษร่างของเอเรนหลังเหตุการณ์กลายเป็นการกระทำที่เต็มไปด้วยความซับซ้อนทางความรักและความสูญเสีย ไม่ได้เป็นแค่ฉากโหดหรือช็อก แต่เป็นการยอมรับชะตากรรมที่เจ็บปวด ส่วนอะนิเมะนำเสนอช็อตเดียวกันด้วยการขยับและเสียง ฉันชอบที่เสียงพากย์และดนตรีช่วยผลักให้จังหวะมีความยืดหยุ่นมากขึ้น—บางช่วงอะนิเมะยืดเพื่อให้เราร่วมหายใจและรู้สึกถึงความเวิ้งว้าง ในขณะเดียวกันการเคลื่อนไหวของอนิเมชั่นก็ทำให้การกระทำนั้นรู้สึก 'จริง' ขึ้น ด้านหนึ่งมันเข้มข้นกว่า แต่ด้านหนึ่งก็ปิดพื้นที่ให้ผู้ชมคิดน้อยลง ต่างฝ่ายต่างมีพลังของตัวเอง แต่สำหรับฉันแล้ว มังงะยังคงเก็บความเจ็บปวดเป็นของเงียบที่หนักแน่นกว่า