แฟนฟิคชั่นยอดนิยมที่สร้างจาก เสกสรรค์ ประเสริฐกุล คือเรื่องอะไร?

สมัยแรกที่ได้อ่านเรื่องสั้นของเขา ฉันรู้สึกได้ว่าเสียงเล่าเรื่องยังใกล้ชิดกับชีวิตประจำวันมากกว่าการเดินทางไปยังโลกอื่นๆ สไตล์การเขียนในมุมมองนี้เหมือนคนที่เริ่มจากการเขียนเรื่องสั้นหรือบทบรรณาธิการลงนิตยสาร มากกว่าจะตั้งใจเขียนนิยายขนาดยาวในแนวแฟนตาซีหรือไซไฟ ฉันเห็นธีมที่วนเวียนอยู่รอบความสัมพันธ์ระหว่างคนกับคน ภาพเมืองเล็ก ๆ หรือครอบครัวที่เต็มไปด้วยรายละเอียดจิปาถะ เป็นงานที่เน้นการสังเกตและการจับโทนของความเรียบง่ายอย่างละเอียด ก่อนที่จะขยายไปสู่การตั้งคำถามทางสังคมที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ ความน่าสนใจคือความสามารถในการทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นพื้นที่สำคัญของการสะท้อนและความรู้สึก ฉันจึงมองว่าเขาเริ่มจากแนวที่ใกล้เคียงกับนิยายชีวิตหรือเรียลิสม์ ที่ให้ความสำคัญกับตัวละครและบทสนทนา มากกว่าจะเป็นแนวที่เน้นพล็อตแบบลึกลับหรือโลกแฟนตาซี ใครที่ชอบงานที่ค่อย ๆ เปิดเผยความเปราะบางของคนจะชอบจังหวะแบบนี้ เพราะมันปล่อยให้รายละเอียดเล็กๆ พูดแทนทั้งเรื่อง

แฟนพันธุ์แท้วรรณกรรมไทยมักจะเจอคำถามนี้บ่อย ๆ และผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ชอบขุดเรื่องแบบนี้เอง: โดยรวมแล้ว ผลงานของ 'เสกสรรค์ ประเสริฐกุล' ยังไม่เป็นที่รู้จักในฐานะงานแปลภาษาอังกฤษอย่างกว้างขวาง ผมมองว่ามีสองเหตุผลใหญ่สั้น ๆ ที่อธิบายปรากฏการณ์นี้ได้: ประการแรก แนวทางและบริบทของงานเขาเป็นงานที่ฝังตัวลึกในบริบทสังคมไทย ทำให้การแปลต้องการคนแปลที่เข้าใจบริบทท้องถิ่นอย่างลึกซึ้ง ประการที่สอง ตลาดหนังสือภาษาอังกฤษสำหรับงานแปลจากไทยยังค่อนข้างจำกัดเมื่อเทียบกับภาษาอื่น ๆ แม้จะมีกรณีความสำเร็จอย่าง 'Sightseeing' ของ 'Rattawut Lapcharoensap' ที่พิสูจน์ว่าเป็นไปได้ แต่ก็เป็นข้อยกเว้นมากกว่าจะเป็นกฎ อย่างไรก็ตาม ผมเองเห็นความหวังเล็ก ๆ จากแง่มุมของบทความวิชาการหรือรวมเล่มธีสิสที่แปลตอนสั้น ๆ ไปลงวารสารต่างประเทศเป็นครั้งคราว ซึ่งหมายความว่าอาจมีชิ้นส่วนของงานของเขาในรูปแบบแปลที่หาได้ยาก แต่ยังไม่มีฉบับสมบูรณ์ที่วางจำหน่ายในตลาดใหญ่ ถ้าชอบสไตล์การอ่านเชิงท้องถิ่นและอยากเห็นงานไทยในเวทีสากล สิ่งที่น่าสนใจคือติดตามรายชื่อบรรณาธิการหรือสำนักพิมพ์ที่นำงานไทยขึ้นสู่ภาษาอังกฤษ แล้วเก็บเป็นความหวังว่าผลงานของเขาจะได้โอกาสแบบเดียวกันในอนาคต

แว็บแรกที่ฉันนึกถึงคือการผสมผสานของงานที่เน้นความเป็นมนุษย์ท่ามกลางความโกลาหล และงานที่เล่นกับมิติของจิตใจ — นั่นทำให้คิดไปถึงอนิเมะไซไฟ/จิตวิญญาณจากญี่ปุ่นหลายเรื่องที่มีโทนคล้ายกัน เช่น 'Neon Genesis Evangelion' ที่เปิดช่องให้ตัวละครต้องต่อสู้กับความบอบช้ำภายในมากกว่าศัตรูภายนอก และ 'Serial Experiments Lain' ที่เล่นกับแนวคิดตัวตนและโลกเสมือนจนรู้สึกไม่แน่ใจว่าอะไรคือความจริง ฉันว่าถ้าดูงานของแทนไทจะพบการสอดแทรกความคิดเชิงปรัชญาและความไม่ชัดเจนของศีลธรรม บ่อยครั้งมันไม่ใช่การบอกว่าใครถูกหรือผิด แต่เป็นการตั้งคำถามกับโครงสร้างรอบตัว ในมุมของภาพและบรรยากาศ ผมมองเห็นเงาตะกอนของ 'Akira' ที่ใช้เมืองเป็นตัวละครสำคัญ — สถานที่กลายเป็นพื้นที่สะท้อนความขัดแย้งทางสังคม และการล่มสลายของระบบ แม้ว่าผลงานของแทนไทจะไม่จำเป็นต้องมีฉากระเบิดหรืองานภาพสเกลยักษ์ แต่องค์ประกอบการใช้เมืองหรือชุมชนเป็นพื้นหลังให้ปัญหาส่วนบุคคลขยายใหญ่ขึ้น นอกจากนี้งานวรรณกรรมเชิงสังคม-การเมือง เช่น '1984' หรือ 'Lord of the Flies' ก็ให้แนวคิดเรื่องอำนาจ ความกลัว และการแตกสลายของคุณธรรมเมื่อถูกกดดัน ฉันคิดว่าแทนไทนำแนวคิดพวกนี้มาปรับใช้ในระดับของตัวละครและสังคมเล็กๆ มากกว่าจะเป็นการพูดถึงระบบทั้งระบบอย่างตรงไปตรงมา หากถามในเชิงความรู้สึกส่วนตัว ผมชอบวิธีที่งานต่างๆ เหล่านี้หลอมรวมเป็นสำเนียงเฉพาะตัว — ไม่ได้ลอกแบบใคร แต่จับเอากลิ่นอายของการตั้งคำถามเชิงจริยธรรม ความโดดเดี่ยว และการสำรวจจิตใจมนุษย์มาใช้เป็นวัสดุก่อสร้าง เมื่อตามอ่านหรือดูผลงานของแทนไทแล้ว มันให้ความรู้สึกเหมือนนั่งฟังคนเล่าเรื่องซึ่งบางตอนเงียบ บางตอนดังจนเจ็บ บทสรุปจึงมักเป็นพื้นที่ว่างให้ผู้อ่านคิดต่อเอง มากกว่าจะป้อนคำตอบทั้งหมดให้จบในหน้าเดียว หรือฉากหนึ่งฉันเองก็ยังคงชอบความไม่แน่นอนนั้น — มันทำให้เรื่องอยู่กับเราได้นานกว่าบทสรุปที่สมบูรณ์แบบ

มักจะหาได้ตามร้านหนังสือใหญ่ ๆ ในกรุงเทพและหัวเมืองหลัก ถ้ากำลังมองหาเล่มตีพิมพ์ใหม่ ๆ หรือฉบับที่วางจำหน่ายตามปกติ ผมมักจะเริ่มจากแวะดูชั้นนิยายหรือชั้นวรรณกรรมของร้านอย่าง 'SE-ED' และร้านสโตร์ที่มีสาขากว้าง เพราะบางครั้งสต็อกของร้านใหญ่จะมีทั้งเล่มใหม่และเล่มพิมพ์ซ้ำที่ยังคงวางจำหน่ายอยู่ จากนั้นผมจะเปิดเว็บไซต์ของร้านเหล่านั้นเพื่อเช็กสาขาที่มีสินค้า หรือสั่งออนไลน์ถ้าสาขาใกล้บ้านไม่มีให้เลือก การสั่งออนไลน์มักสะดวกเพราะมีตัวเลือกแบบจัดส่งถึงบ้านและบางครั้งมีโปรโมชั่นที่ช่วยลดราคาได้บ้าง ส่วนถ้าอยากจับของจริงก่อนซื้อ การโทรถามสาขาก่อนเดินทางก็ช่วยได้มาก สำหรับเล่มที่หายากกว่าหรือฉบับเก่าที่ร้านมาตรฐานไม่มีอยู่แล้ว ผมมักจะขยับไปที่ร้านหนังสือมือสอง หรือตลาดหนังสือเก่า เพราะที่นั่นมักมีคนคัดแยกเก็บเล่มที่หมดจากชั้นวางของใหม่และอาจเจอรุ่นพิเศษซ่อนอยู่บ้าง ในมุมประสบการณ์ส่วนตัว การได้เล่มที่หายากจากร้านมือสองมักให้ความรู้สึกพิเศษกว่าแค่สั่งออนไลน์อย่างเดียว

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เปิดหน้าแรกของหนังสือ รู้สึกได้เลยว่าเสียงบอกเล่าของเขาไม่เหมือนใคร — นั่นทำให้ผมอยากจัดลำดับการอ่านแบบค่อยเป็นค่อยไปเพื่อซึมซับพัฒนาการของงานเล่าเรื่อง ผมมักแนะนำให้เริ่มจากงานสั้นหรือคอลเล็กชันเรื่องสั้นก่อน เพราะงานสั้นมักเป็นหน้าต่างเล็ก ๆ ให้เห็นสไตล์ การใช้ภาษา และอารมณ์ที่เขาถนัด เมื่ออ่านงานสั้นหลายชิ้นติดต่อกัน พอขยับมาเป็นนวนิยายก็จะจับโทนและโครงสร้างได้ง่ายขึ้น นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมผมมักแบ่งการอ่านเป็นสามช่วง: เริ่มต้น—สำรวจ—ลงลึก ในช่วงสำรวจ ผมเลือกงานที่มีโครงเรื่องชัดเจนและตัวละครที่จับต้องได้ก่อน เพราะมันให้ความรู้สึกสำเร็จรูปและเห็นธีมหลักอย่างชัดเจน เมื่อพร้อมแล้วค่อยย้ายไปสู่ผลงานที่ทดลองรูปแบบหรือเล่นกับมุมมองเล่าเรื่อง ซึ่งมักจะมีชั้นความหมายซ้อนอยู่เยอะ การอ่านช่วงลงลึกสำหรับผมหมายถึงอ่านซ้ำและจับประเด็นย่อย ๆ ของภาษา การตั้งชื่อ และการวางซีน ซึ่งความสนุกของการอ่านแบบนี้คือการได้เห็นพัฒนาการของผู้เขียนจากมุมที่สุกงอมขึ้น ตบท้ายด้วยข้อเสนอแนะเล็ก ๆ: อย่ารีบจบครบทุกเรื่องในเส้นเวลาเดียว ให้เว้นช่วงเพื่อย่อยและเปรียบเทียบ ผมมักสลับอ่านงานหนักกับงานสั้นรองรับจังหวะการอ่านของตัวเอง แล้วค่อยกลับมามองภาพรวมอีกครั้ง — ให้การอ่านเป็นการเดินทางไม่ใช่การแข่งเวลา

เล่มที่อยากให้เริ่มอ่านคือ 'เพลงแห่งเงา' เพราะมันเป็นประตูเปิดเข้าสู่สไตล์การเล่าเรื่องของแทนไท ประเสริฐกุลแบบนุ่มและคมพร้อมกัน บรรยากาศในเล่มเรียกว่าผสมระหว่างความอบอุ่นกับความเศร้าได้อย่างกลมกล่อม เรื่องราวไม่ได้วิ่งไล่หาความอลังการ แต่ให้เวลาลงลึกกับตัวละครและความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน ซึ่งส่วนตัวแล้วชอบการเขียนที่ไม่ผลักผู้อ่านเร็วเกินไป ทำให้มีเวลาระลึกและเชื่อมโยงกับตัวละคร เหตุการณ์บางฉากจะกระตุกความคิดอย่างเงียบ ๆ และฉากจบทำให้ผมยิ้มแบบปะปนกับความหดหู่ ถ้าอยากเริ่มจากงานที่เป็นตัวแทนสำนวนของเขาเล่มนี้ตอบโจทย์ เพราะจะได้เห็นทั้งโทนภาษา ภาพพรรณนา และการจัดจังหวะที่เป็นเอกลักษณ์ เหมาะกับคนที่อยากอ่านนิยายที่ให้ความอบอุ่นแต่ไม่หวานจนเกินไป เมื่ออ่านจบจะรู้สึกว่าต้องย้อนกลับไปอ่านซ้ำเพื่อจับรายละเอียดที่หลุดไปในครั้งแรก

ตั้งแต่เริ่มตามงานของแทนไทมานาน ความประทับใจแรกคือเขาไม่ได้ยึดติดกับสำนักพิมพ์ใหญ่เพียงแห่งเดียว แต่กระจัดกระจายไปตามบริบทงานที่หลากหลาย ฉันเห็นผลงานของเขาปรากฏทั้งในรูปแบบงานเขียนสั้น บทความตามนิตยสารอิสระ และงานอาร์ตเวิร์กสำหรับโปรเจ็กต์คอลลาบอเรชันของกลุ่มสร้างสรรค์เล็ก ๆ ซึ่งมักไม่ได้ขึ้นปกด้วยชื่อสำนักพิมพ์ที่คุ้นตา งานประเภทนี้มักเป็นงานที่ลงในซีนอิสระ เช่น ซีนซีนซับคัลเจอร์ โซเชียลมีเดียของกลุ่มนักเขียน หรือในฟอสเตอร์ของงานแฟนมีต/งานเทศกาลหนังสืออิสระ ฉันเคยเห็นเครดิตของเขาในงานรวมเล่มขนาดสั้น ๆ กับกลุ่มนักเขียนร่วม และในโปรเจ็กต์ที่ผลิตแบบสั่งทำหรือพิมพ์จำนวนจำกัด ซึ่งบ่งบอกว่าเขามีพอร์ตแบบฟรีแลนซ์ที่รับงานจากทั้งสำนักพิมพ์อิสระและค่ายสื่อเล็ก ๆ นอกเหนือจากนั้นยังมีผลงานที่เผยแพร่ผ่านแพลตฟอร์มออนไลน์ ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับการร่วมงานกับ ‘ค่ายคอนเทนต์’ มากกว่าสำนักพิมพ์แบบดั้งเดิม ฉันมักชอบติดตามเครดิตท้ายเล่มหรือหน้าประกาศของโปรเจ็กต์เหล่านี้ เพราะบ่อยครั้งชื่อสำนักพิมพ์ที่แท้จริงจะปรากฏในส่วนนั้น ท้ายสุด ความร่วมมือของแทนไทมักสะท้อนตัวตนที่ไม่ยึดติดกับสำนักพิมพ์ใหญ่ เขาดูชอบงานที่ให้เสรีภาพและพื้นที่ทดลองมากกว่า ดังนั้นการพบชื่อเขาในผลงานของสำนักพิมพ์อิสระ โปรเจ็กต์รวมเล่ม และแพลตฟอร์มออนไลน์จึงไม่ใช่เรื่องแปลกสักเท่าไหร่ นี่เป็นมุมมองจากคนที่ติดตามผลงานแบบใกล้ชิดและชอบความหลากหลายของช่องทางเผยแพร่ มากกว่าจะเป็นการสรุปรายชื่อที่ตายตัว แต่ถ้าอยากเจอผลงานของเขาในบรรยากาศที่ครีเอทีฟและทดลองได้ง่าย ๆ งานจากวงอิสระและแพลตฟอร์มออนไลน์มักเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

งานเขียนของ แทนไท ประเสริฐกุล มักมีความละเมียดละไมในรายละเอียดชีวิตประจำวันและความสัมพันธ์เล็กๆ ที่ซ่อนความหมายไว้ใต้ผิว เรื่องหนึ่งต่อเรื่องหนึ่งอ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเปิดสมุดบันทึกส่วนตัว ดังนั้นเมื่อตั้งคำถามว่าผลงานชิ้นใดถูกดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ คำตอบเชิงตรงไปตรงมาที่ฉันรู้คือ ไม่มีผลงานของเขาที่ได้รับการดัดแปลงเป็นภาพยนตร์เชิงพาณิชย์หรือหนังยาวที่เป็นที่รู้จักในวงกว้าง ในมุมมองของฉัน เหตุผลไม่น่าจะมาจากคุณภาพของงาน แต่เป็นเรื่องของความเหมาะสมกับสื่อภาพยนตร์และโอกาสทางอุตสาหกรรม งานของ แทนไท มักเน้นความละเอียดละออของบทสนทนา บรรยากาศ และความเงียบที่สื่ออารมณ์ได้ลึก ซึ่งแปลงเป็นภาพได้ยากถ้าไม่มีผู้กำกับที่เข้าใจจังหวะและน้ำหนักของบทอย่างแท้จริง นอกจากนี้การดัดแปลงต้องใช้ทุนและการผลักดันจากผู้ผลิต รวมถึงการหานักแสดงที่สามารถถ่ายทอดน้ำหนักอารมณ์แบบละมุนได้ การที่ยังไม่มีการดัดแปลงอาจเกิดจากองค์ประกอบเหล่านี้ไม่ได้มาบรรจบกัน ลองคิดในเชิงสร้างสรรค์ ฉันเห็นว่าถ้าใครจะเอางานของเขามาทำหนัง น่าจะเหมาะกับการทำเป็นภาพยนตร์อิสระที่โฟกัสตัวละครสองสามตัว ไม่ใช่หนังบล็อกบัสเตอร์ ตัวอย่างเช่นเรื่องสั้นที่เน้นความเงียบและมุมมองภายในของตัวละคร จะเปลี่ยนเป็นหนังที่ใช้ภาพและซาวด์สเคปอย่างชาญฉลาดได้ดีมากกว่าที่จะพยายามยัดกรอบเนื้อเรื่องให้ยาวเท่ายาวนิยาย นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรู้สึกว่าแม้ตอนนี้ยังไม่มีการดัดแปลง แต่งานเหล่านั้นมีศักยภาพมากพอที่จะกลายเป็นหนังที่อบอุ่นและคมชัดถ้าเจอทีมที่เข้าใจ สรุปแบบไม่เป็นทางการแล้ว ฉันคิดว่าอย่าเพิ่งคาดหวังว่าผลงานของเขาจะโผล่บนจอใหญ่เร็วๆ นี้ แต่ในฐานะแฟนงานวรรณกรรม การได้เห็นงานแบบนี้ถูกตีความผ่านภาษาภาพคงเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจไม่น้อย และถ้าวันหนึ่งมีผู้กำกับอิสระกล้าพอ ผมยินดีจะไปดูรอบปฐมทัศน์ด้วยความตื่นเต้น