แฟนๆ อยากรู้ว่าเคลย์มอร์มังงะมีเล่มทั้งหมดกี่เล่ม

ความจริงแล้วนิยาย 'เบ็นเท็น' นั้นมีหลายภาคและหลายเวอร์ชันที่ถูกผลิตออกมาในรูปแบบต่าง ๆ ตั้งแต่หนังสือการ์ตูนไปจนถึงนิยายอิงเนื้อเรื่อง ในส่วนของนิยายที่วางขายในประเทศไทยนั้นมีทั้งหมด 5 เล่มด้วยกัน โดยแต่ละเล่มจะเล่าเรื่องราวของเบ็นเท็นในมุมมองที่แตกต่างกันออกไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวต้นกำเนิดของเขาหรือการผจญภัยครั้งใหม่ ถ้าจะให้เปรียบเทียบกับอนิเมะหรือเกมที่เคยออกมา นิยายเหล่านี้มักจะขยายความในส่วนที่สื่ออื่น ๆ อาจไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก เช่น ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครหรือเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นในจักรวาลของเบ็นเท็น อย่างไรก็ตาม สำหรับแฟน ๆ ที่ชื่นชอบตัวละครนี้ การอ่านนิยายถือเป็นอีกหนึ่งวิธีที่จะได้ดื่มด่ำกับโลกของเบ็นเท็นอย่างเต็มที่

ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าเรื่อง 'ไฮคิว' ทำให้คำถามแบบนี้สนุกมาก เพราะมันต้องนิยามว่าเราหมายถึงอะไรเมื่อพูดถึง "กำลังกระโดด" — เป็นการวัดเป็นความสามารถในการกระโดดจริงๆ (vertical leap) หรือเป็นความสูงที่ผู้เล่นสามารถสัมผัสบอลได้เมื่อสไปรค์ (spike reach/attack reach)? ทั้งสองแบบให้คำตอบต่างกัน และถ้าต้องเลือกคนเดียวตามนิยามที่ต่างกัน ผลลัพธ์ก็ไม่เหมือนกันแน่นอน การวัดมีสองแบบหลักที่ต้องแยกกันก่อน: แบบแรกคือ "การกระโดดสูงเชิงสัดส่วน" หรือความสามารถในการยกตัวเองขึ้นจากพื้นเมื่อเทียบกับความสูงตัวเอง ซึ่งตรงนี้ฉันมองว่า 'ฮินาตะ โชโย' แจ้งเกิดสุดๆ ฮินาตะสั้นกว่าผู้เล่นเอซหลายคน แต่เขากระโดดได้อย่างรวดเร็วและระเบิดพลังในแนวดิ่งจนสามารถทะลุแนวบล็อกของผู้เล่นที่สูงกว่าได้หลายครั้ง เหตุผลไม่ใช่แค่แรงขาอย่างเดียว แต่เป็นเทคนิคการใช้จังหวะ วิ่งเข้าช็อต และการประสานกับเซ็ตเตอร์เพื่อลดเวลาที่ต้องใช้ในอากาศ ฉากที่ฮินาตะพุ่งขึ้นเพื่อรับบอลจากคาเกมะยะหรือเมื่อเขาขึ้นสกัดแนวรับสูงกว่าชัดเจน ทำให้ความรู้สึกว่าเขา "กระโดดสูงที่สุด" ในเชิงพละกำลังกระโดดตามสัดส่วนตัว ทางด้านการวัดแบบที่สองคือ "ความสูงของการสัมผัสบอล" หรือ spike/attack reach ซึ่งเป็นตัวเลขรวมความสูงตัวผู้เล่นและการกระโดด ในมุมนี้ผู้เล่นสูงๆ อย่างเอซจากโรงเรียนแข็งแกร่งต่างๆ มักจะมีความสูงแตะบอลสูงกว่าเสมอ ตัวอย่างเช่นเอซที่ตัวสูงและมีสแตนด์ดิ้งรีชสูงจะทำให้ spike reach รวมแล้วสูงกว่า แม้ว่าความสามารถในการกระโดดลอยตัว (vertical) อาจไม่เท่าฮินาตะก็ตาม ดังนั้นถามว่าใครทำให้บอลอยู่สูงสุดเมื่อสไปรค์ แบบวัดจริงเป็นเซนติเมตร ผู้เล่นอย่าง 'อุชิจิมะ วากาโตชิ' หรือพวกเอซที่ตัวสูงจะชนะได้ง่ายๆ เพราะฐานความสูงของพวกเขาดีอยู่แล้ว สรุปแบบฉันชอบพูดเล่นๆ ว่า: ถ้ามองเป็น "การกระโดดจากพื้นเป็นกิโลกรัมของแรง" หรือการยกตัวเองสูงที่สุดเมื่อเทียบกับความสูงตัวเอง คำตอบมักจะเป็นฮินาตะ เพราะความเกรียวกราวและสไตล์ดุดันของเขาทำให้เขาดูน่าทึ่งเสมอ แต่ถ้าวัดเป็นความสูงที่บอลถูกตบจริงๆ (absolute reach) ผู้เล่นสูงและพละกำลังมากจะชนะ ฉันชอบความรู้สึกที่ว่า "ทั้งสองแบบต่างมีความงามของตัวเอง" — การกระโดดที่น่าทึ่งของฮินาตะให้ความตื่นเต้นแบบคนตัวเล็กท้าทายคนตัวใหญ่ ส่วนความสุดยอดของเอซตัวสูงแสดงให้เห็นว่าความได้เปรียบทางกายภาพก็สำคัญไม่แพ้กัน และนั่นแหละที่ทำให้ฉากตบและการบล็อกใน 'ไฮคิว' สนุกจนใจเต้นได้ทุกครั้ง

แอบกระวนกระวายใจมานานกับภาคสองของ 'ตำนานวิญญาณแฟนซี' หลังจากที่ภาคแรกปิดฉากแบบห cliffhanger ไว้ ตอนนี้มีข่าวลือว่ากำลังอยู่ในขั้นตอนการผลิตและอาจออกอากาศช่วงปลายปี 2024 นี้ แต่ทางสตูดิโอยังไม่ยืนยันอย่างเป็นทางการ จากที่เคยคุยกับเพื่อนในวงการที่คลุกคลีกับโปรดักชันญี่ปุ่น บางทีการผลิตอนิเมะคุณภาพสูงแบบนี้มักใช้เวลา 2-3 ปี ภาคแรกออกปี 2021 ฉะนั้น timeline นี้ก็เข้ากันพอดี ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด น่าจะได้เห็นโปสเตอร์แรกและ PV ภายในกลางปี

แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องผ่านยอดมะพร้าวในหลายซีนทำให้ฉากหมู่บ้านดูอบอุ่นและคุ้นเคยอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันบอกได้เลยว่าทีมงานของ 'หมู่บ้านแสงตะวัน' เลือกถ่ายทำฉากหลักภายนอกเป็นส่วนใหญ่ในพื้นที่หมู่บ้านจริง ๆ ของจังหวัดเชียงใหม่ โดยเฉพาะหมู่บ้านท่องเที่ยวอย่าง 'แม่กำปอง' ซึ่งมีบ้านไม้ เส้นทางแคบๆ และบรรยากาศชนบทที่แท้จริง นอกจากนั้นยังใช้บริเวณรอบๆ ดอยใกล้เคียงเป็นโลเคชันเสริมเพื่อให้ได้มุมกว้างของทิวทัศน์ภูเขาและหมอกเช้า เห็นได้ชัดว่าทีมงานตั้งใจใช้ความเป็นธรรมชาติของพื้นที่มาสร้างอารมณ์ให้ตัวละคร ส่วนฉากในบ้านหรือร้านค้าเล็กๆ หลายฉากถูกย้ายมาถ่ายทำในสตูดิโอกรุงเทพฯ เพื่อความสะดวกในการควบคุมแสงเสียงและเวลา ทำให้ฉากภายในมีความคมชัดและต่อเนื่องกับฉากภายนอกที่ถ่ายในเชียงใหม่ การผสมกันระหว่างโลเคชันจริงและสตูดิโอช่วยให้ภาพรวมของซีรีส์ทั้งอบอุ่นและมีความเรียบเนียน ปิดท้ายแล้วการเห็นช่างภาพและชาวบ้านท้องถิ่นร่วมงานกันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเชื่อมโยงกับสถานที่นั้นมากขึ้น

มีทางเลือกมากกว่าที่คิดสำหรับนิทานบอกรักสั้นๆที่อยากให้แฟนฟัง ฉันคัดมาเป็นชุดๆ ให้เลือกแบบไม่ต้องเสียเวลาแต่งเองเยอะ โดยรวมแล้วฉันแนะนำ 12 เรื่องสั้นที่ผ่านการบีบน้ำตาและหัวเราะมาจริง ๆ แต่ละเรื่องมีอารมณ์ต่างกัน ตั้งแต่หวานละมุนไปจนถึงขม ๆ แต่ให้ความอบอุ่นแบบพอดี เรื่องแรกเป็นแนวเจอกันโดยบังเอิญ: 'แสงจากร้านกาแฟ' เล่าเรื่องคนสองคนที่พบกันทุกเช้าที่เคาท์เตอร์กาแฟจนเริ่มแบ่งปันความฝันเล็กๆ กัน เรื่องที่สองโทนโรแมนติกเรียบง่าย: 'จดหมายใต้ต้นแคนา' เป็นจดหมายสั้นๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในต้นไม้และกลายเป็นคำสารภาพ เรื่องที่สามชวนยิ้มคือ 'รอยยิ้มหน้าต่างรถเมล์' ที่ใช้ฉากประจำวันเล่าเส้นทางความสัมพันธ์ เรื่องสี่เนื้อหาอบอุ่นแบบครอบครัว: 'วันส่งลูกไปโรงเรียน' บอกเล่าความรักที่โตขึ้นพร้อม ๆ กับเวลาที่ผ่านไป อีกสี่เรื่องที่เหลือเติมความหลากหลายด้วยพล็อตสั้น ๆ เช่น 'โปสการ์ดจากฝน' (การบอกรักทางไกล), 'เพลงที่เราเคยร้อง' (ความทรงจำร่วมกัน), 'ลูกอมที่แบ่งกัน' (ความน่ารักแบบเด็กๆ) และ 'คืนที่ดาวตกไม่มา' (การสารภาพแบบเกือบจะผิดจังหวะ) แต่ละเรื่องอ่านจบในไม่กี่นาที เหมาะจะเอาไปบอกรักตอนกลางคืนหรือใส่ในข้อความส่งให้แฟนก่อนนอน สุดท้ายแล้วถ้าอยากได้ฉบับย่อหรือปรับเป็นสคริปต์เสียง ฉันยินดีช่วยขัดเกลาให้อินขึ้นอีกนิดและส่งให้เลือกตามอารมณ์ที่อยากได้

แนวทางหนึ่งที่น่าสนใจสำหรับนักเขียนคือการมอง 'close friends' เป็นเวทีทดลองที่ปลอดภัยและอบอุ่นสำหรับแฟนจริงจัง การทำให้ตอนพิเศษรู้สึกพิเศษเริ่มจากการให้คุณค่าแท้จริง ไม่ใช่แค่ล็อกข้อความไว้เฉยๆ ผมมักให้ตัวอย่างสั้นๆ เป็นตัวล่อ เช่น เปิดประโยคแรกของตอนพิเศษให้ดูในสตอรี่ แล้วบอกว่าใครอยากอ่านต่อให้เข้ามาในกลุ่ม 'close friends' แบบมีชิ้นงานประกอบ เช่น ภาพประกอบแบบพิเศษ หรือโน้ตการเขียนที่อธิบายแรงบันดาลใจ ยิ่งถ้าทำเป็นชุดระยะสั้น ๆ (เช่น 3 ตอนพิเศษเฉพาะสมาชิก) จะสร้างความคาดหวังและการรอคอยได้ดี การตั้งราคาและความถี่ต้องคิดให้เข้ากับฐานแฟนและโทนเรื่องด้วย หลังจากที่ใช้วิธีให้สมาชิกได้โหวตทิศทางของฉากหนึ่ง ผมเห็นการมีส่วนร่วมเพิ่มขึ้นชัดเจน เพราะคนรู้สึกว่ามีส่วนร่วมจริง ๆ นอกจากนี้การบริหารสตอรี่แบบมีเวลาเปิด-ปิด (เช่น เปิดให้ดู 48 ชั่วโมงแล้วเก็บ) ช่วยให้ความรู้สึกว่าเป็นสิ่งหายากและคุ้มค่า ควบคู่กับการให้ 'เบื้องหลัง' เช่น ร่างต้นฉบับหรือคอมเมนต์ตัวละคร จะช่วยให้แฟนที่ชื่นชอบเบื้องลึกยอมจ่าย ท้ายที่สุด สิ่งที่ผมใส่ใจเสมอคือความซื่อสัตย์ต่อแฟน ถ้าจะปล่อยสปอยล์สำคัญควรติดป้ายชัดเจนและรักษาความเป็นส่วนตัวของกลุ่มไว้ คนที่เข้ามาใน 'close friends' คาดหวังทั้งความใกล้ชิดและความเคารพต่อประสบการณ์การอ่านของพวกเขา สร้างของขวัญเล็ก ๆ ให้ถูกจังหวะ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคนเขียนกับผู้อ่านก็จะแน่นแฟ้นขึ้นเอง

ในคืนที่ตอนพิเศษของ 'โจฮันนอร์ธ' ปล่อยออกมา บรรยากาศบนโซเชียลมีเดียเต็มไปด้วยสีสันและความคาดหวัง การเล่าเรื่องฉับพลันที่ไม่ได้ยึดติดกับพล็อตหลักทำให้แฟนบางกลุ่มหลงใหลในความละเอียดเล็ก ๆ ของฉาก เช่นแสงเงาที่เข้มขึ้น หรือบทสนทนาสั้น ๆ ที่เผยมุมด้านมืดของตัวละคร ซึ่งผมมองว่าเป็นการเติมเต็มเฉพาะกิจที่ทำให้โลกของเรื่องดูกว้างขึ้นและมีบริบททางอารมณ์มากขึ้น อย่างเช่นช็อตหนึ่งที่ใช้เพียงเสียงดนตรีกับภาพนิ่ง สร้างความเงียบที่หนักแน่นจนหลายคนเอาไปทำวิดีโอสั้น ยังมีอีกด้านที่พูดถึงความไม่สมดุลของจังหวะ บางคนรู้สึกว่าตอนพิเศษเหมือนงานทดลองที่ยิ่งใหญ่เกินไป แต่ผมกลับชอบความเสี่ยงนั้น เพราะมันเปิดพื้นที่ให้แฟน ๆ ท้าทายการตีความ และบางมุมมองทำให้ฉากหลักเดิมดูมีมิติใหม่ เหมือนเวลาที่ดู 'Mushishi' แล้วได้ค้นพบรายละเอียดเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ระหว่างกรอบเรื่อง ซึ่งผมคิดว่าตอนพิเศษแบบนี้คือของขวัญสำหรับคนที่ชอบขุดลึก

ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกใน 'แม่ของฉันเป็นทายาท' ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเป็นธรรมชาติมากๆ เลยนะ ตัวละครหลักที่ต้องปรับตัวกับการเป็นทายาทตระกูลแต่ก็ยังรักษาความเป็นแม่เอาไว้ได้อย่างสมดุล มันทำให้เห็นว่าครอบครัวสำคัญไม่แพ้อาณาจักร อนิเมะเรื่องนี้ใช้การเล่าเรื่องที่ผสมผสานทั้งมุกตลกและช่วงเวลาสะเทือนใจได้อย่างลงตัว พาร์ทแอ็กชั่นก็ทำออกมาได้น่าตื่นเต้นไม่น้อย โดยเฉพาะตอนที่แม่แสดงพลังออกมาแบบไม่ยั้ง แถมยังมีทวิสต์เรื่องราวที่คาดไม่ถึงอยู่เรื่อยๆ