Genjitsushugi Yūsha No Ōkoku Saikenki

Kylee Nicole Montenegro, ako 'yun. Labing-walong taong gulang na at malapit ng mag-kolehiyo. Hindi na ako nagho-homeschool; malapit na akong maging normal na estudyante, tulad ng pangako ni Dad. Homeschooled ako mula nung ako'y limang taon dahil sa isang aksidente. Madalas sabihin ng mga tao na marami daw nangyari sa buhay ko noong bata ako, pero isang bagay lang ang matandaan ko — isang panyo. Isang hindi kakilalang bata ang nagbigay sa akin nito, at hindi ko alam ang pangalan niya. Malamang, hindi ko na siya makikilala matapos ang maraming taon, pero umaasa ako na isang araw ay makakita ako sa kanya para magpasalamat. Ang hindi kakilalang ito ang tumulong sa akin nang mawala ako sa mall. Naalala ko ang bahagi ng pangyayari, pero hindi lahat. Napapangiti ako nang hindi ko namamalay. Pagkatapos kong lumabas ng banyo, napansin ko ulit ang panyo at ngumiti. Mukhang may kaunting paghanga ako sa taong nagbigay nito sa akin. Ilang taon na itong nasa akin at hindi ko pa ito nalalabhan. May nakasulat ding salitang "TRIST" dito. Iniisip ko kung pangalan ba ito. Nagtango na lang ako dahil wala akong alam. Nahulog sa malalim na iniisip, isang katok sa pinto ang bumalik sa akin sa realidad. "PUPUNTA NA!" sigaw ko nang marinig ko si Ate Lena na nagpapaalam na ang almusal ay handa na. Isinilid ko ulit ang panyo sa aparador, may kakaibang tanong pa rin sa aking isipan. SINO KA?

Pag-ibig, isang salita ngunit marami ang ibig sabihin. Pag- ibig, tila ba simple lamang, ngunit ang totoo ay kayang gawin lahat sa ngalan ng pagsinta. Mayroon bang mas sasakit pa sa pusong pinagtaksilan matapos mong gawin at ibigay ang lahat maging ng iyong buhay sa taong tangi mong minahal? Matapos basagin at durugin ng pinung- pino ang iyong puso ng taong tangi mong pinagkatiwalaan nito, may kakayahan ka pa bang magpatawad at umibig muli? Matapos mong maghintay ng walang hanggan sa pangakong labis mong pinanghawakan ngunit sa huli’y tanging panlilinlang lamang ang iyong napala, may lakas ka pa bang muling magtiwala sa mundo? Papaano mo ipagpapatuloy ang buhay kung hindi mo na kilala maging ang sarili mo mismo?

“Mommy, hindi mo ba kami naaalala?” - Triplets “She’s not your mother.” - Billionaire Namulat ang mga mata ni Yasmien sa isang mapang-abuso at probeng asawa na si Carding habang dinaranas ang pagkawala ng kanyang alaala. Isang gabi ay bigla na lamang may geniuses triplets na nanggulo sa kubo niya at nagtatalo-talo ang mga ito kung siya nga ba ang “Mommy” nila. Maya-maya pa'y sumulpot ang isang bilyonaryo na ito ring yumanig sa buhay niya. Ngayon ay komplikado na siya kung siya nga ba ang ina ng geniuses triplets gayong sinasabi ng bilyonaryong ama ng mga ito na hindi siya ang ina!

Si Zach mismo ang nag-umpisa ng laro sa pagitan nilang tatlo. Siya mismo ang nagpahamak sa sarili. Ang akala niya'y sa pamamagitan ni Zayra ay maibabalik niya sa kaniyang piling ang pinakamamahal niyang babae na si Mageline. Nang una'y umayon ang lahat sa plano ngunit 'di nagtagal, bigla na lamang lumihis ang lahat sa ibang direksyon. Marami siyang nalaman na katotohanan na alam niyang magiging dahilan ng pagkasira nilang lahat. Alam niyang kapag ipinagpatuloy niya pa ang pakikipaglaro kay Zayra ay siya lang din ang mahihirapan. Handa niya pa rin bang sabayan ang laro kahit na alam niyang sakit lang sa puso ang dulot nito? O titigil na lamang siya? Dahil sa patibong na ginawa niya'y siya mismo ang nahulog dito.

Ako si John. Dalawampu't dalawang taong gulang. Kasalukuyan akong nagtratrabaho bilang isang Nurse. Isang taon pa lamang akong naninirahan dito mula nang kunin ako ni Uncle Robert. Siya ang nagpa-aral sa akin mula Highschool hanggang Kolehiyo ko kaya malaki ang utang na loob ko sa aking Uncle. Ang mga magulang ko kasi ay isang hamak na magsasaka lamang sa aming probinsya. Kaya naman ang kapatid ng Papa ko na si Uncle Robert ang nag-alok na pag-aralin ako dahil nakakaluwag naman ito sa buhay. Isang Pulis si Uncle dito sa Maynila. Mayroon siyang asawa na si Auntie Mabeth at mayroon na rin silang anak. Aaminin ko, isa akong bakla. At alam iyon ni Uncle dahil noong bata palang ay nakitaan na nila ako ng pagiging mahinhin. Hindi naging handlang iyon kay Uncle para hindi ako pagtapusin ng pag-aaral. Nasa edad trenta'y singko na si Uncle Robert. Pero makikita mo parin ang kakisigan nito kahit na nasa ganoong edad na siya. Matipuno si Uncle. Ang baitang nito ay nasa 5'10" kumpara sa akin na nasa 5'5" lamang. Malaki ang katawan nito dahil kailangan niya iyon dahil sa uri ng kanyang propesyon. Aaminin kong may pagtingin ako sa aking Uncle. Alam kong mali ito, pero hindi ko lang talaga maiwasan na pagnasaan siya sa tuwing makikita itong hubad kapag inaayos ang kanyang sasakyan. O, kapag nakasuot ito ng kanyang uniporme at bumabakat ang batutang tinatago nito. Pero nitong mga nakaraang araw, nag-iba lalo ang tingin ko sa kanya nang umalis si Auntie Mabeth para mangibang-bansa. Mas lalo akong nagkaroon ng pagnanasa sa Uncle ko. Mas naging malawak at mapusok ang imahinasyong binubuo ko sa tuwing makikita ko si Uncle. Sa mga sandaling ito, hindi ko alam kung hanggang saan aabot ang pagnanasa ko sa aking Tiyuhin.

Ashton Kiel Alvarez, ay isang binatang nangulila sa kalinga ng kanyang pamilya. Bata pa nung siya'y iniwan ng kanyang kuya, na nag sanhi na rin sakan'ya ng trauma. Hindi na syang ng iwan ng iba, kasi takot narin syang maiwan tulad ng ginawa ng kanyang kuya. Taon ang lumipas at handa na sya upang pamunuan ang kanilang kompanya. Sa panahong 'yon nakilala nya ang babaeng alam nyang para sakanya. Pinangarap upang dalhin sa altar at pagsilbihan habang buhay. Ngunit nabuo ang isang pagkakamali. Na hindi nya inakalang 'yon ang wawasak sa lahat ng pangarap nya. Kaya nyang bang iwan ang taong ginawa na nyang tahanan? Kaya nya bang iwanan yung taong lubos nyang pinahalagahan. Mananatili ba sya o tanging abo ang haharap sa altar.

Ang sarap siguro sa pakiramdam kung may malaman kang kapintasan doon sa taong kung umasta ay parang Diyos na bumaba sa lupa at alipin kung tratuhin ang mga tao sa paligid nito? But no, she felt the opposite way, it's a little disappointing when she found out the dirty little secret of her boss, Yuki Galvez pero walang ano't-ano'y siya pa ang tinanggal nito sa trabaho at inakusahan ng isang bagay na hinding-hindi niya magagawa, dahil hindi naman masama ang budhi niyang katulad nito. But then when karma strikes, and he found himself on the verge of losing everything he has and before she could exit the company; she found herself being drag in the trouble that she never thought she would put herself into or else he will take her with him in his fall. "It's either you marry me or you will have to deal with the consiquence of your drama. You have no idea what I'm capable of, If I lose this company, I'll promise to make your life miserable, because if I fall... I'll surely bring you with me."

“Paano kapag Ang taong Gusto mo at Mahal mo ay nakatakdang Ikasal sa taong Hindi niya Gusto. Mapapayagan mo ba Ito? Magagawan mo ba ng paraan? kapag ang Mahal mong Tao ay Humiling sa'yo ng Isang bagay na kaylanma'y Hindi Basta-basta Ibinibigay Lalo na kapag Ito'y Hindi mo kayang panindigan? Would you still grab the Chance to have The one you Love By Taking His/Her Virginity?” Ating Tunghayan Ang buhay Pag-Ibig nang dalawang taong Nag-aalangan sa bawat Isa ngunit sa Huli Hindi matatakasan Ang tinatawag nilang "Pagmamahal na Hindi matatawaran."

"I'm trying to keep in my mind that I want you to stay away. But my heart reacted otherwise, it wants you to stay, Theo." *** Having a DID condition, Hope Quinn used to just let her other personalities beat her. She doesn't have to fight anymore, because she knows that her life is already ruined. Even herself, she can't control. Because like a flower without water, like a sunrise without sun, and like a world without light, is the definition of her life. So meaningless! Not until, Theo Ares came. Theo became so persistent with Hope, telling his romantic feelings that she always rejected him. But then, the man didn't give up. Until Hope could do nothing but let him like a defeated queen.

Hindi ako nagkamali sa nakita ko, alam ko siya ‘yon. Hinding-hindi ako magkakamali pagdating sa kanya. “Daddy!” it was a heart melting voice who called me. “There you are!” I said as I carry my son. I can’t do anything; it pains me seeing her walk away. I want to ask how her life is going, if she has someone new, if it’s still me. I really wanted to hear her talk, see her smile, and met her eyes once again. “Babe? Let’s go,” A soft voice called me, Solange. I turned my gaze in her direction once again, but I lost her… again. Ang pakiramdam na pilit kayong pinaglalayo ng mga alon ay sobrang sakit. Animo’y protektado siya ng malalakas at matatayog na alon kaya hindi malapitan dahil pilit kang itinataboy nito papunta sa dalampasigan. She’s an ocean wave that I can’t keep, an ocean wave that I can only see and admire from afar. ‘Till next time…