There's Something About Amy Fanart

There's a famous catchphrase since time immemorial: The more you hate, the more you love. Alam ni Dennis na iba siya kompara sa ibang mga lalaki. Imbes na sa babae, sa lalaki siya nakakaramdam ng kakaiba. At may lihim siyang pagtingin sa isa sa mga barkada niya, kay Ervin. Subalit hindi niya ito sinasabi kahit kanino man dahil alam niyang ang taong gusto niya'y may iba ng mahal. Kaya mas lalo siyang determinado na itago sa binata ang kakaibang nararamdaman niya rito. Sa hindi inaasahan, may nakaalam ng kanyang sikreto sa hindi niya malamang dahilan. Raymond, the man who hates his guts. All this man do is to pick on his faults that sometimes, he wants to punch his stupid face. Well, the feeling is mutual. He equally hates the other. But then, Raymond's attitude turned 180°. Kung dati, nararamdaman niya ang inis nito sa kanya, ngayon, si Dennis na mismo ang nagugulat na to the rescue si Raymond tuwing may problema siya. Akala niya ba ayaw nito sa kanya? Wait, this is not a story about love. Maybe?

High School students Logan, Charlie, and Jennifer fall in love for the first time. The experiences are magical. The first kiss, the first dance, and the emotions of tender love. They are challenged by being from different social standing. They are challenge by the parent approval and disapproval. They must deal with physical and emotional challenges. Can the relationships endure until the end?

To make me "obedient", my parents send me to a reform center. There, I'm tortured until I lose control of my bladder. My mind breaks, and I'm stripped naked. I'm even forced to kneel on the ground and be treated as a chamber pot. Meanwhile, the news plays in the background, broadcasting my younger sister's lavish 18th birthday party on a luxury yacht. It's all because she's naturally cheerful and outgoing, while I'm quiet and aloof—something my parents despise. When I return from the reform center, I am exactly what they wanted. In fact, I'm even more obedient than my sister. I kneel when they speak. Before dawn, I'm up washing their underwear. But now, it's my parents who've gone mad. They keep begging me to change back. "Angelica, we were wrong. Please, go back to how you used to be!"

DEVIL'S CURSE ต้องคำสาป 'เขา' ผู้นั้นเคลื่อนไหวอย่างดุดันอยู่เหนือร่างของเธอ ในความฝัน รสจูบ และการเสียดสี สร้างความสุขสมเสียจนไม่อยากให้มันจบลง เธอจมดิ่งสู่ห้วงจินตนาการมาอย่างยาวนาน กระทั่งเสียงทุ้มกระซิบข้างหู "มีความสุขให้พอ เพราะมันเป็นวันสุดท้ายของเจ้า" ดังนั้นความสุขในค่ำคืนนี้เธอจะขอรับไว้ทั้งหมดเอง

What will you do if your fiancé betrays you, with someone you are completely unexpected and, in fact, really love about? I ran away, to a club owned by a handsome billionaire who was heartbroken and ended up in his bed. Not stopping there, I continued my escape all the way to Italy, with the fetus in my stomach. I thought, after all that chaos, I and I had finally found a new, peaceful life in a place that no one would ever know about. However, the billionaire found me and was determined to take me back, especially after he found out that there were a pair of twins with me. The problem was, I was determined never to come back, and that man also had a fiancee. What should I do?

"พี่ไคท์ต้องการหาเพื่อนนอนเหรอคะ" "เราคิดว่าไง" "พี่ไคท์หาคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอคะ ขิมไม่มีประสบการณ์ คงทำให้พี่ไคท์พอใจไม่ได้" "พี่ไม่ติด พี่สอนเราได้" "..." "ถึงเราไม่คิดจะเปิดใจให้ใคร แต่การมีคนคอยรับฟังปัญหา มีคนกินข้าว ดูหนัง หรือทำอะไรในสิ่งที่เราชอบด้วยกันก็ดีไม่ใช่?" "ค่ะ" เหมือนกับความรู้สึกแรกเริ่มตอนที่นทีเข้ามาทำความรู้จักกับเธอเลย ตอนนั้นเธอแค่ต้องการคนแก้เหงา ด้วยความที่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าจึงมีคุณสมบัตินั้น "แล้วพี่ไคท์จะได้อะไรจากการทำแบบนี้" "ได้เรา" "อ้อ" "หมายถึงได้อยู่กับเรา" "สองประโยคนั้นความหมายมันต่างกันมากนะ" เพลงขิมหัวเราะเมื่อเขาแก้ไขประโยค "ไม่ต้องแก้ตัวก็ได้ค่ะ"

"ถ้าพี่ต้องการแค่เพื่อนเที่ยวคงไม่นอนกับธาม ไม่พาไปเจอครอบครัว ไม่ต้องสนใจว่าพ่อแม่พี่จะคิดกับธามยังไง ไม่พามาที่ฮ่องกงด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ว่าธามมีตัวตนอยู่ในชีวิตพี่" ธามไทไม่จำเป็นต้องมีตัวตนเลยก็ได้ เพราะสถานะของเขามันก็แค่เด็กในปกครองของเธอ แต่เฮสเทียก็ให้สิทธิ์เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ รู้จักกับคนสำคัญในชีวิตซึ่งไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยก็ตาม "ธามอาจจะคิดว่าพี่เห็นแก่ตัว แล้วใครบ้างที่มันไม่เห็นแก่ตัว ใครจะอยากเจ็บ ใครมันจะอยากทำร้ายหัวใจตัวเอง ถึงคนอื่นให้คำนิยามว่าพี่เป็นเจ้าแม่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะควบคุมทุกอย่างได้นะ" เฮสเทียเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดให้เขารับรู้ เพราะเธอไม่อยากให้เขาเข้าใจอะไรผิด ๆ ว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นการให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แก่เขา "ธามคิดว่าธามพยายามอยู่ฝ่ายเดียวเหรอ พี่เองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกันนะ"

At three months pregnant, I was diagnosed with an ectopic pregnancy. My husband, a doctor, was overwhelmed with worry, pulling every string he could to arrange surgery and remove the baby. "As long as you're okay, it doesn’t matter if we don’t have our own child. We can always adopt. I can't lose you, Evelyn!" Heartbroken, I blamed myself for being useless, for failing to carry our child, and for disappointing my husband. But then, I accidentally saw his chat messages with another woman on the phone. "Don’t worry, I already told her she had an ectopic pregnancy." "I’ll have her sign the adoption papers soon, then find a way to bring you into our home." "Asher is my only son. I will make sure he inherits everything I have!" That was when I realized that the husband I loved so deeply had long since built another family behind my back.

โซ่ แส้ กุญแจมือ มุมหนึ่งก็น่ากลัว แต่อีกมุมหนึ่งก็ให้ความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก "เห็นแล้วเป็นยังไง" ชายหนุ่มเดินมายืนซ้อนแผ่นหลังคนตัวเล็ก พลางโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างใบหูของเธอ "น่าสนุกใช่มั้ย" "ร่างบางรู้สึกมวนท้องกับสิ่งที่ได้เห็น และเสียงแหบพร่าที่ได้ยิน ก่อนที่อีกฝ่ายจะยกมือขึ้นมาปิดตาของเธอไว้ "หลับตาแล้วปล่อยใจฟัง"

"ฉันจะแต่งค่ะ" "หือ?" ไวซ์ครางอย่างประหลาดใจ ผิดคาดที่คิดว่าพรีมจะปฏิเสธการแต่งงานกับเขา "แต่ฉันอยากตกลงอะไรกับคุณก่อน" พรีมรู้ว่าเงื่อนไขที่เธอคิดไว้มันอาจจะเห็นแก่ตัว เพราะไวซ์เองก็คงไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ แต่เธอขอเลือกความรู้สึกของตนเองก่อน "ว่ามาสิ" เธอกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ และตัดสินใจว่าจะพูดมันออกไปให้จบๆ "ฉันอยากให้การแต่งงานเป็นแบบสัญญาแต่สัญญาของเรามีระยะเวลาแค่หนึ่งปี" "..." "คุณตกลงมั้ยคะ" พรีมสบตากับไวซ์อย่างคาดหวัง ขณะที่เขาตีสีหน้าเรียบเฉยจนมองไม่ออกว่าจะปฏิเสธหรือตอบรับข้อเสนอของเธอ ผ่านไปหลายวินาทีเขาถึงจะตอบว่า "ต้องนอนด้วยกัน" "คะ?" "ถ้าผมกับคุณแต่งงานกันแล้วแปลว่าคุณจะกลายเป็นเมียผม นอนด้วยกันก็คงไม่เป็นอะไรถูกมั้ย" "มันก็ใช่ค่ะ แต่..." ไวซ์เลือกพูดความต้องการของตนเองแทรกข้อแม้ที่พรีมกำลังจะหยิบยกมาโต้แย้งกับเขา "แต่ถ้าคุณไม่โอเค ผมก็ไม่แต่ง อย่างน้อยหนึ่งปีที่ผมเสียไปต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง"