บทที่ 27

"แม่คะ! เราจะลากแดร์ริลเข้ามาลำบากแทนไม่ได้นะ..." ลิลี่ค้าน

"ลากเขามาไม่ได้?" ซาแมนธาหัวเราะ "แดร์ริลอยู่กับเรามาสามปีในขณะที่พวกเราลินดันเลี้ยงเขามา แต่เขากลับเป็นคนทำให้เราตกต่ำมาตลอดสามปี! เร็วเข้า ให้เขาเข้ามา!"

แอชตันยิ้มในขณะที่ถือมีดไว้ในมือแน่น เขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มันก็เข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงถลำลึกมาขนาดนี้

เปลี่ยนตัวประกัน? ฝันไปเถอะ!

"แอชตัน ทำไมแกถึงทำตัวเป็นขยะแบบนั้นล่ะ?" แดร์ริลยิ้มแล้วเดินเข้าไปใกล้หน้าต่า ตอนนี้มันเป็นสิ่งเดียวที่กั้นเขาและแอชตันไว้ "แกชอบเมียฉัน แต่เธอไม่ได้ชอบแก แกก็เลยคลั่งงั้นเหรอ? นี่แกยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า?"

"หุบปากซะไอ้เวร!"

แอชตันรู้สึกเดือดดาลมาก! แดร์ริลเป็นขยะชั้นต่ำ แต่เขากลับได้เป็นสามีของเทพธิดา!

และนั่นก็เป็นอุปสรรคที่ไม่สามารถข้ามไปได้สำหรับเขา เขารู้สึกล้มเหลวโดยสมบูรณ์!

"ฉัน? ให้ฉันหุบปาก?" แดร์ริลหัวเราะ "แอชตัน แกนี่มันน่าเศร้าชะมัด แกไม่มีอะไรเหลือแล้ว บริษัทของแกก็ถูกริบไป เทพธิดาที่แกหลงไหลนักก็เป็นภรรยาของฉัน แกนี่มันความล้มเหลวชัด ๆ "

"แกหุบปากเดี๋ยวนี้ หุบปาก!" แอชตันกรีดร้องด้วยความบ้าคลั่ง ดวงตาของเขาแดงก่ำเป็นส