ไม่กี่นาทีต่อมา ยูเลียน่าก็เจอแดร์ริลอยู่ที่ร้านขนมร่างของยูเลียน่าชโลมไปด้วยหยาดเหงื่อเมื่อเธอมาปรากฏอยู่ตรงหน้าแดร์ริล เธอกล่าวด้วยความสับสน "คุณผู้ชายคะ ผู้จัดการลุคต้องการเชิญให้คุณกลับไปที่ศูนย์ค่ะ"เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชาร์ลถึงอยากต้องการอยากเจอคน ๆ นี้นักแดร์ริลกำลังเอร็ดอร่อยกับลูกชิ้นเสียบไม้อยู่ในขณะที่ตอบไป "ก่อนหน้านี้ พวกคุณสนุกสนานกับการไล่ผมออกมานี่ ใช่ไหม? แต่ตอนนี้ดันอยากเชิญผมกลับไป? คุณคิดว่าผมเป็นตัวอะไร?"ยูเลียน่ากังวลมาก เธอแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว "คุณผู้ชาย ดิฉันผิดไปแล้ว ทัศนคติของฉันมันแย่ ถ้าคุณไม่กลับไปกับดิฉัน ดิฉันต้องเสียงานนี้ไปแน่ ๆ "ยูเลียน่ากัดริมฝีปากของเธอแน่น ก่อนหน้านี้เธอดูถูกแดร์ริล แต่ตอนนี้เธอกลับต้องมาขอร้องเขาแทนในขณะที่เธอกำลังจะร้องไห้ออกมา แดร์ริลก็ตอบ "ก็ได้"ครู่ต่อมา เมื่อกลับมาที่ศูนย์อาวดี้ 4S ยูเลียน่าก็พาแดร์ริลมาที่ห้องทำงานอย่างนอบน้อมชาร์ลเดินเข้ามาหาแดร์ริลด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ทันทีที่เขาเห็นชายหนุ่ม"คุณดาร์บี้!"แดร์ริลนั่งอย่าสง่าบนโซฟา จ้องไปที่ชาร์ลแล้วกล่าว "มนุษย์นี่ช่างแปรเปลี่ยนได้ง่ายเหลือเกิน ว่
ชาร์ลต้องการหยุดเธอ "ไม่ มันไม่จำเป็นหรอก ผมจัดการเองได้"ในเวลาเดียวกัน เหงื่อเย็น ๆ ก็พลันไหลชโลมกายเขาเขาคือประธานของบริษัทแพลทินัม และเฟบี้ก็เป็นเพื่อนสนิทของลิลี่ หล่อนไม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง? เสียงเธอหยาบคายมากเวลาพูดกับเขา"ก็ได้ ฉันจะไม่ยุ่ง เมื่อความสัมพันธ์ของคุณและลิลี่เข้าที่แล้ว อย่าลืมเลี้ยงมื้อเย็นฉันด้วยล่ะ!" เฟบี้เก็บมือถือลง กล่าวลาชาร์ลด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันหลังกลับไปในตอนนั้น เฟบี้ไม่ได้รู้เลยว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของชาร์ลนั้นแปลกประหลาดเพียงใด"ท่านประธานดาร์บี้ เรื่องสัญญา..."ชาร์ลยิ้มและเดินกลับมาในห้องทำงานแดร์ริลกล่าวอย่างกระด้าง "เซ็นมัน!" เขาเสริมอีก "แต่ก่อนที่นายจะเซ็น มีอย่างหนึ่งที่นายต้องรู้ก่อน ฉันไม่สนว่านายเจอกับลิลี่ได้อย่างไร แต่ในใจนายคงรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอย่างไรต่อไปในอนาคต"ชาร์ลรีบตอบ "ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ ผมสัญญา หนูน้อยลิลี่กับผม...ไม่สิ ไม่ใช่ คุณลินดันกับผมจะรักษาระยะห่างกันครับ"แดร์ริลยอมรับและกล่าว "ก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว จำไว้ให้ดีล่ะ ในอนาคต อย่าได้คิดว่าตัวเองอยู่สูงนัก ไม่งั้นนายจะต้องอับอายเอาง่าย ๆ "ชาร์ลรีบตอบตกลง
"ผมกลับมาแล้ว" แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าขฯะที่เดินเข้ามาหาลิลี่ลิลี่พยักหน้าและจ้องมองอาวดี้ R8 ที่จอดอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นลิลี่สงสัย แดร์ริลจึงยิ้มออกมาแล้วกล่าว "นี่คือรถที่ผมหาให้เจ้านายของผม ผมเพิ่งได้มันวันนี้ ดังนั้นเขาจึงให้ผมขับมันก่อน"ลิลี่เข้าใจ แต่ภายในใจของเธอนั้นกลับสงสัยในตัวเขา เจ้านายแบบไหนกันจะใจกว้างถึงขนาดให้พนักงานของเขาขับรถใหม่ของตัวเอง?ในเวลาเดียวกัน ซาแมนธาเพิ่งจะตั้งสติจากความตะลึงได้ก็หัวเราะออกมาไม่หยุด "แท้จริงแล้วรถที่แกขับมาก็เป็นรถคนอื่นนี่เองสินะ ฉันก็นึกว่าคนไร้ประโยชน์แบบแกจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่เสียอีก"แดร์ริลยิ้ม แต่เขาไม่ได้สนใจที่เธอกล่าวเลยซาแมนธาโกรธมากกว่าเดิม เธอหันไปหาลิลี่แล้วกล่าว "หนูน้อยลิลี่ แม่ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมแกยังลังเลอยู่อีก ไม่ใช่ว่าชาร์ลที่ฉันแนะนำแกไปเป็นคนที่ยอดเยี่ยมเหรอ? แกควรจะรีบหย่ากับคนไร้ค่านี่ทันที ยิ่งแม่เห็นมัน แม่ก็ยิ่งอารมณ์เสีย""แม่" ลิลี่กัดริมฝีปากแน่น เธอส่ายหัวและกล่าว "แม่ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งธุระของหนู อย่างน้อยเขาก็มีงานแล้ว หนู… หนูหวังจะให้โอกาสเขา เขามีงานแล้ว เขาเปลี่ยนไปแล้ว"ซาแมนธ
เมื่อได้ยินเสียงร้องของซาแมนธาจากในห้องของเขา แดร์ริลจึงเดินออกมาในตอนนั้นเอง เจด ผู้ซึ่งกำลังยิ้มแย้ม ก็พลันตกใจทันที เธอกระซิบถามลิลี่ "นี่ลิลี่ ดาร์บี้... แดร์ริล ดาร์บี้อยู่ที่บ้านเหรอ?"ตั้งแต่เธอได้ยินมาจากแซมสันที่บาร์ธาราแสงจันทร์ว่าแดร์ริลนั้นเป็นนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้ เธอแทบไม่ได้มาที่ตระกูลลินดันเพื่อมาหาลิลี่เลยเธอไม่กล้า!ที่เธอกล้ามาหาลิลี่ตอนนี้ก็เพราะ เมื่อวานเธอได้ยินว่าแดร์ริลไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้วเธอไม่คิดว่าเธอจะต้องมาเจอแดร์ริลทันทีที่เขากลับมาลิลี่กล่าวอย่างใจเย็น "เขาเพิ่งกลับมาวันนี้แหละ"เจดเหมือนจะพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็หยุดทันทีเมื่อเธอเห็นแดร์ริลเดินลงมาจากชั้นบน เธอก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเขาเมื่อเห็นเจด แดร์ริลก็ยิ้มกว้างออกมาซาแมนธาจ้องแดร์ริลและสั่ง "แล้วแกจะมัวยืนอยู่ตรงนั้นทำไมเนี่ย? รีบไปชามาเสิร์ฟสิ"แดร์ริลไม่ได้ขยับ เขาทำเป็นไม่ได้ยินด้วยซ้ำ"ไม่ มันไม่จำเป็นหรอกค่ะ… ฉันไม่ได้กระหายน้ำ… ไม่เลย พี่เขย ไม่ต้อง… ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ"หลังจากซาแมนธากล่าวจบ เจดก็ยืนขึ้นและส่ายมือไปมาในขณะที่กำลังพูด เจดก็มองไปที่ท่าทีของแด
วิลเลียม ลินดัน!หมอนี่ต้องออกมาชอปปิ้งแน่ เขาใส่ชุดสบาย ๆ พร้อมด้วยเลขาแสนสวยที่เดินตามหลังเขาเลขาคนนั้นกำลังแบกถุงชอปปิ้งสองถุงไว้ในมือหมอนี่ชักจะมากไปแล้ว ลิลี่นั้นทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อให้ตระกูลลินดันทำงานกับบริษัท แพลทินัม ได้ แต่เขากลับออกมาใช้เงินของบริษัท เดินดูสาวพร้อมเลขาของตัวเองแดร์ริลยิ้มเย็น เขาขี้เกียจจะมาวุ่นวายกับเรื่องนี้ เขาจึงรีบที่จะจากไปอย่างไรก็ตาม ด้านหน้านั้นมีคนเดินผ่านไปมามากเกินไป มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเร่งเครื่องขึ้นอีกเมื่อเห็นแดร์ริลเมินเขา วิลเลียมยิ้มเย็นออกมาและแกล้งเขา "แดร์ริล นายกำลังไปได้สวยสินะ นายขับอาวดี้ R8 เลยนะเนี่ย"เขาจ้องไปยังที่นั่งข้างคนขับในขณะที่เขาพูด และมองเจดเมื่อถูกดึงดูดโดยความงามของเจด วิลเลียมถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ เขายิ้มออกมา "คุณผู้หญิงคนนี้ดูไม่ค่อยคุ้นตาเลย คุณชื่ออะไรเหรอครับ?"แม้ว่าเจดจะเป็นเพื่อนสนิทของลิลี่ วิลเลียมก็ไม่เคยเห็นเธอมาก่อน ดังนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าเธอเป็นใครและทางด้านเจดเองก็ไม่รู้ว่าวิลเลียมเป็นใครเช่นกัน เมื่อไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เธอจึงไม่กล้ากล่าวอะไรออกมา เธอแกล
ทุกคนรอบ ๆ พวกเขาถึงกับตกตะลึง"เฮ้ สาวสวยคนนี้อารมณ์ร้อนแรงชะมัด""เดือดปุด ๆ เลย!"คนมากมายเริ่มพูดถึงเจด แต่ก็ต้องเงียบลง พวกเขากังวลว่าเจดจะได้ยินพวกเขาเข้า และพวกเขาอาจทำให้หญิงสาวสุดสวยขี้เหวี่ยงคนนี้รำคาญเอาอย่างไรก็ตาม ฝูงชนไม่ได้สังเกตเลยว่าในขณะที่เจดกำลังด่าวิลเลียมอย่างรุนแรงอยู่นั้น ความสนใจของเธอนั้นกลับอยู่ที่การตอบสนองของแดร์ริลเมื่อเธอเห็นริมฝีปากที่เผยอยิ้มขึ้นด้วยความเห็นดีเห็นงามในการกระทำของเธอจากแดร์ริล เจดพลันรู้สึกได้รับความกล้า"นาย ไอ้คนโสโครกที่เอาแต่ดูถูกคนอื่น นายคิดว่าพี่ชายดาร์บี้ต้องการผู้หญิงรวยเหรอ? นายต้องตาบอด!"พี่ชายดาร์บี้?เมื่อได้ยินเจดเรียกแดร์ริล ทุกคนเริ่มตะลึงกันอีกครั้ง วิลเลียมเองก็ตกใจหลังจากจบประโยคดุด่าหลายประโยค เจดก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ เธอยืนอยู่อย่างสุภาพ แล้วยิ้มอย่างอ่อนหวานและกล่าว "พี่ชายดาร์บี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไปใช่ไหมคะ?"แดร์ริลตอบอย่างสบายอารมณ์ "เธอทำดีมาก!"เจดดีใจมากที่ได้รับการยอมรับจากแดร์ริล เธอเสริม "รถของฉันถูกนำไปตรวจสภาพอยู่ในอู่ด้านหน้า คุณไม่จำเป็นต้องลำบากแล้วค่ะ พี่ชายดาร์บี้ คุณไม่ต้องไปส่งฉั
เมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แดร์ริลก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นของห้องทำงาน เหงื่อเปียกชุ่มตัวและเสื้อผ้าก็เปียกโชกความร้อนและความเจ็บปวดที่เคยแล่นอยู่ในร่างกายบัดนี้ได้หายไปแล้วแ-่งเอ๊ย! แซมสันต้องโดนหลอกแน่สองปีผ่านไป ไม่ว่ายานี่จะมีสรรพคุณอะไร แต่มันคงหมดอายุไปนานแล้วแล้วนี่เขาโง่กินมันเข้าไปทำไม? ดีที่ไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ในขณะที่เขากำลังรู้สึกโชคดี มือถือของเขาก็ดังขึ้นเมื่อเห็นเบอร์ไม่ปรากฏหมายเลขโทรเข้ามา แดร์ริลนวดคิ้วของเขาแล้วรับสาย"เป็นอย่างไรบ้าง? นี่ใช่แดร์ริลรึเปล่า?"ทันทีที่สายถูกรับ เสียงอันนุ่มนวลและยังน่าหลงไหลได้ไหลผ่านสายมา ฟังดูดีและน่าดึงดูดแถมเสียงนี้ยังฟังดูคุ้น ๆ ด้วยแดร์ริลบีบคิ้วหนักกว่าเดิมแล้วถาม "คุณคือ?"เธอแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม "โอ้ ขอโทษที ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันคือ อีวอน ยัง"อีวอน?อึก!แดร์ริลกลืนน้ำลายลงคอ ภาพของหญิงสาวที่นุ่มนวลและเซ็กซี่มากแล่นเข้าประสาทเขาทันทีครู่ต่อมา แดร์ริลยิ้มและถาม "มีอะไรรึเปล่า?"เสียงของอีวอนดูแปลก ๆ เธอกล่าว "มันเกี่ยวกับเรื่องในวันเกิดของคุณย่าซาแมนธา เมื่อวานที่ตระกูลลินดัน ฉันรู้มาว่าคุณให้ของ
เด็กหนุ่มผู้มาจากเมืองหลินคือ ลีโอ ไวท์ เนื่องด้วยสมาชิกครอบครัวของเขากำลังทรมานจากโรคมะเร็ง เขาจึงหวังที่จะขายสมบัติของตระกูลเพื่อเงินเจ้าของร้านรอบ ๆ บางคนเองก็ได้ยินเรื่องนี้เช่นกันหลังจากที่ปีเตอร์ได้อธิบายเรื่องราวให้อีวอนฟัง เขาก็แนะนำเธอ "นี่คือเถ้าแก่ของเรา คุณอีวอน"ลีโอพยักหน้าอย่างจริงใจและกล่าว "ถ้าคุณที่เป็นเถ้าแก่ยังตัดสินใจไม่ได้ ผมคงต้องไปร้านอื่นแล้ว"หลังจากกล่าวจบ เขาก็เปิดกล่องออกภายในกล่องคือจี้หยกสีเลือดด้วยการแกะสลักโบราณ ผิวสัมผัสของมันเรียบกลมและดูฉ่ำ ที่ดูเป็นเอกลักษณ์เด่นที่สุดก็คือรูปทรงคล้ายหยดน้ำสีแดงที่อยู่ภายในอีวอนห้ามตัวเองไม่ให้พูดออกมาไม่ได้หลังจากเห็นมัน "หยกน้ำตาเลือด?"เจ้าของร้านรอบ ๆ ถึงกับสูดหายใจเข้าไปด้วยความตื่นตา"เฮ้ นั่นมันหยกน้ำตาเลือดจริงด้วย""ดูสีของมันสิ นั่นของระดับท็อปเลยนะนั่น"เหล่าเจ้าของร้านทั้งหลายจับกลุ่มคุยกันด้วยตื่นตะลึง ลีโอรู้สึกภูมิใจและพยักหน้าด้วยศักดิ์ศรีของเขาให้อีวอน หลังจากนั้นเขาก็กล่าว "คุณคือเถ้าแก่จริง ๆ ด้วย แค่การมองดู คุณก็รู้แล้วว่ามันคือหยกน้ำตาเลือด คุณเห็นคำที่สลักอยู่บนผิวมันด้วยรึเปล่า