แจ็คสันขมวดคิ้วและพูดขึ้น “เขาไม่ได้มีผู้หญิงคนอื่นมานานกว่าสิบปีแล้ว แบบนั้นยังทุ่มเทไม่พออีกเหรอครับ? ผมไม่เคยมีผู้หญิงมานานที่สุดคือครึ่งปี นานสำหรับผมที่สุดคือครึ่งปี มาร์คทุ่มเทมากพอแล้ว”ทิฟฟานี่ปฏิเสธที่จะเห็นด้วยกับความคิดของเขาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า “คุณหมายความว่ายังไงที่ว่า ‘มากกว่าสิบปี’ ตอนนั้นแอริยังเด็กมากไม่ใช่เหรอ? มาร์คมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ในตอนท้ายไม่ใช่เหรอ? เอาใจใส่กับผีน่ะสิ พวกผู้ชายคิดว่าการเอาใจใส่ถูกนิยามโดยการไม่ทิ้งผู้หญิงหรือเปล่า? การเอาใจใส่ความหมายคือมอบกายและมอบใจทั้งหมดของคุณกับคน ๆ เดียว ไม่ใช่หน้าตาเพียงอย่างเดียวควรจะเหลือ...” เธอรู้สึกได้ถึงความไม่เหมาะสมก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค “ฉันขอโทษนะแอริ… ฉันพูดผิดไป...”แอเรียนดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรหรอก มันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับแอรี่ใช่ไหม? ฉันไม่รังเกียจที่คุณสองคนจะพูดถึงเรื่องนี้ มันไม่เป็นไรจริง ๆ “แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แจ็คสันและทิฟฟานี่ก็หยุดพูดคุยเรื่องนี้กันทันที สุดท้ายแล้ว ไม่มีใครมีนิสัยชอบใช้ความเจ็บปวดของคนอื่นเป็นหัวข้อสนทนาหรอกหลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว แจ็คสันทำตามหน้าท
ยืนยันความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่อย่างนั้นเหรอ? ทิฟฟานี่พบว่านี่เรื่องกะทันหันและรวดเร็วจนเกินไป “นั่นมันเร็วเกินไปหรือเปล่า? ฉันคิดว่าเราควรจะคุยกันต่ออีกสักหน่อย...”เคนปฏิเสธข้อเสนอของเธอ “ที่นี่พวกเราเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้วนะครับ เราจะรู้ว่าเราเหมาะสมกันไหมเพียงแค่มองแวบแรกเท่านั้น คืนนี้คุณว่างไหม? คุณจะให้เกียรติมารับประทานอาหารค่ำกับผมได้หรือเปล่า?”ทิฟฟานี่หมดสิทธิ์ที่จะคิดและตอบกลับไป “ตกลง...”ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอลุกขึ้นยืนพลางแสดงความขอโทษและรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล?”“มีจดหมายถึงคุณ ฉันทิ้งมันเอาไว้ที่สำนักงานรักษาความปลอดภัยที่ชั้นล่าง อย่าลืมไปรับมัน”จดหมายอะไร? สิ่งที่เธอเดาเป็นอันดับแรกคือ จอร์จ ลีไวน์ เป็นคนที่ส่งจดหมายมาอีกฉบับ นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมากสำหรับแอเรียน ดังนั้นแน่นอนมันจึงสำคัญกับเธอเช่นกัน เธอวางโทรศัพท์และพูดกับเคน “ฉันต้องไปแล้ว มีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น เรื่องของพวกเราคืนนี้ค่อยว่ากัน ขอโทษนะ!” เธอออกไปจากคาเฟ่ก่อนที่เคนจะได้ทันได้ตอบเธอเธอรู้สึกดีใจมากเมื่อเธอได้รับจดหมาย มันมาจากจอร์จ ลีไวน์จริง ๆ เธอขึ้นรถแท็กซี่และเดินทางไปหาแอ
แน่นอน แอเรียนสรรเสริญเยินยอ “ก็ไม่เลว หน้าตาโดยรวมก็ใช้ได้นะแล้วเธอรู้สึกอย่างไร” ในที่สุดมาร์คก็รู้ว่าทิฟฟานี่อยู่ที่นี่เช่นกัน ดูเหมือนกับว่าเธอกำลังมาเดท เขาพยักหน้าให้เธอซึ่งถือได้ว่าเป็นการทักทายทันใดนั้นเอง ก็มีลูกค้าไม่กี่คนตะเกียกตะกายออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นพนักงานสองสองคนก็รีบเข้าไปข้างในพร้อมกัน บอกได้ง่ายมากว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ทิฟฟานี่ไม่เห็นเคนออกมา เธอจำได้ว่ามันคือห้องน้ำผู้ชายและคงจะไม่สะดวกสำหรับเธอที่จะเข้าไป เธอจึงหันไปบอกมาร์ค “มาร์ค คุณช่วยไปดูให้ฉันหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? เคนอยู่ข้างในนั้นสักพักแล้วและยังไม่ออกมาเลย ฉันคิดว่าอาจจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา”ในตอนแรก มาร์คไม่ได้ตั้งใจที่จะไป อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นว่าแอเรียนจ้องมองมาที่เขาด้วยความคาดหวัง เขาจึงลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำด้วยใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมของเขา เขาเคลื่อนตัวผ่านผู้คนและเห็นคราบเลือดอยู่เต็มพื้น แจ็คสันตรึงเคนลงกับพื้นและต่อยเขาอย่างรุนแรง ขณะที่เขาไม่สามารถตอบกลับอะไรได้เลย เคนถูกทำร้ายอย่างยับเยินจนเขาดูเกือบจะไร้ซึ่งความปราณีแม้จะไม่รู้สถานการณ์ที่แท้จริง ทว่าเขาก็ก้าว
ระหว่างทางที่กลับบ้าน แอเรียนหันไปหามาร์คและถามขึ้น “คุณคุยกับแจ็คสันแล้วใช่ไหมคะ? ทำไมเขาถึงทำมันลงไป?”มาร์คจึงบอกความจริงกับเธอ “ผู้ชายคนนั้นเป็นขยะ บอกให้ทิฟฟานี่อยู่ห่างจากเขา”ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “ทำไมคุณไม่พูดแบบนั้นตั้งแต่ทีแรกล่ะ? ฉันจะบอกทิฟฟ์ แต่ทำไมคุณถึงไม่อธิบายกับเธออย่างตรงไปตรงมา? เรื่องมันจะได้ง่ายกว่านี้”เขาจ้องมองไปที่เธอราวกับว่าเขากำลังมองคนโง่ “บางครั้งการพูดอย่างตรงไปตรงมาก็ทำให้เธอเป็นเหมือนคนโง่เธอรู้ไหม? มันไม่ใช่เรื่องผิดที่จะมีไหวพริบ”เวลาห้าทุ่มในคืนนั้น ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ปิดทำการในวันนั้น แจ็คสันเดินไปที่โรงรถพร้อมกับกุญแจรถของเขาในมือ เขาเพิ่งมาถึงยังรถของเขา เมื่อจู่ ๆ ก็มีกลุ่มผู้ชายปรากฏตัวขึ้นในความมืด เคนโผล่ออกมาจากรถเบนซ์ของเขาด้วยท่าทางหยามใจ “เฮ้ ไอ้โง่ แกต่อยฉันสนุกไหม?”แจ็คสันจ้องมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ตอนนี้แกคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลถ้าไม่มีใครมาห้ามฉันเอาไว้”เคนแตะที่ใบหน้าของเขาซึ่งพันด้วยผ้าพันแผล แล้วเขาก็ถ่มน้ำลายลงกับพื้น “พูดมา แกต่อยฉันทำไม? ฉันไม่ได้คิดที่จะปล่อยแกไป แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไม ฉันไม่คิดฉันเค
ในใจของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยคำถามขณะที่เธอถามขึ้น “สักครู่นะคะ คุณคือ… คุณแม่ของแจ็คสันใช่ไหมคะ? ยินดีที่ได้พบคุณค่ะคุณนายเวสต์ ดิฉันรู้จักกับเขาค่ะ เขาเป็นเจ้านายของดิฉันและเป็นเพื่อนของสามีของเพื่อนสนิทดิฉัน อย่างไรก็ตาม… ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น”คุณนายเวสต์ดึงเอกสารที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือออกมาจากที่ด้านหลังของเธอ “ฉันไม่อยากจะอธิบายเรื่องนี้กับเธอ ดูด้วยตัวเองแล้วกัน นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่ฉันได้รับมา”ทิฟฟานี่เหงื่อแตกพลั่ก เธอรับเอกสารมาและอ่านอย่างละเอียด เธอจ้องมองด้วยความเคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เอกสารได้อธิบายทุกอย่างเอาไว้อย่างชัดเจน ตั้งแต่การต่อสู้ที่รุนแรงของแจ็คสันกับเคนในไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น รู้สึกผสมปนเปไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เช่นนั้น เเจ็คสันชกต่อยกับใครสักคนเพราะเธออย่างนั้นหรือ? และเขาลงเอยด้วยการได้รับบาดเจ็บจากการตอบโต้เช่นกัน...“ดิฉันเสียใจค่ะ คุณนายเวสต์... ดิฉันไม่เคยตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย... ดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงชกต่อยกับผู้ชายคนนั้น เขาอยู่ที่โรงพยาบาลไหนคะ? ดิฟฟฉันอยากจะไปเยี่ยมเขาค่ะ” เธอพูดขึ้นพร้อมกับเรี
พยาบาลดูเหมือนจะไม่พอใจ ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอหันกลับออกไป สุดท้ายแล้วหากผู้ป่วยมีคนดูแลเขาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องดูแลเขาไม่กี่นาทีต่อมา มือของทิฟฟานี่ก็เริ่มเจ็บปวด “คุณทำไม่ได้จริง ๆ เหรอ? ใช้สายสวนปัสสาวะได้นะถ้าคุณฉี่ไม่ออก อย่าฝืนตัวเอง...”ใบหน้าของแจ็คสันเปลี่ยนเป็นสีแดงจากนั้นก็ขาวซีด “คุณเป็นคนที่ทำให้ ‘ทำไม่ได้’ ...คุณเป็นผู้หญิง คุณไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไง? คุณเคยพูดด้วยซ้ำว่าคุณคือคนที่ดูแลพ่อเมื่อเขาป่วย ไม่เหมาะสมไม่ใช่เหรอแม้ว่าคุณจะเป็นลูกสาวของเขา? มันคงไม่แย่ขนาดนี้ถ้าเป็นแม่ของคุณแทน...”เธอตอบออกมาอย่างเยาะเย้ยตัวเอง “แม่ของฉันเหรอ? ถ้าพ่อของฉันสามารถพึ่งพาเธอได้จริง ๆ เขาก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขณะที่เขายังคงมีชีวิตอยู่ แม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถพิเศษอยู่อย่างเดียวคือการมีความสุขกับชีวิต ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะลำบากมันก็ยังเหมือนเดิม สิ่งที่เธอรู้คือร้องไห้ให้กับมัน ฉันสิที่ต้องทำแม้ว่ามันจะน่าอึดอัดใจแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายแล้วเมื่อพ่อของฉันล้มละลาย... พวกเราไม่มีเงินแม้แต่จะจ้างผู้ดูแล อย่างไรเสียคุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอาย ต่อหน้าพยาบาล
ระดับความผิดหวังของเธอสร้างความแปลกใจให้กับเธอ ทำไมเธอจะต้องรู้สึกผิดหวังแบบนี้ด้วย? เธอไม่ควรจะมีความหวังตั้งแต่ทีแรก เธอควรจะเดินหน้าต่อไปอย่างที่เธอเคยทำ – อยู่ใกล้ทว่ารักษาระยะห่างเหมือนที่ผ่านมาใช่ไหม?ช่วงเวลาอาหารกลางวัน ร่างที่โดดเด่นปรากฏขึ้นที่ทางเข้าประตูออฟฟิศ พนักงานที่เตรียมตัวจะออกไปรับประทานอาหารกลางวันหยุดเดินและจับตามอง นั่นเป็นเพราะมาร์คดูดีมาก ที่สำคัญที่สุดคือเขากำลังถือกล่องอาหารกลางวันที่ห่อเอาไว้อย่างสวยงามบริษัทที่เปิดใหม่ส่วนใหญ่จะประกอบไปด้วยพนักงานใหม่ พวกเขาส่วนใหญ่จึงไม่เคยเห็นมาร์คมาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงเดาว่าเขาคือ ‘สามีผู้มีชื่อเสียง’ ของใครสักคน เมื่อเขามาถึงที่โต๊ะของแอเรียน ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจ พลางถอนหายใจและแยกย้ายกันไปช้า ๆ “คุณมาทำอะไรที่นี่?” อารมณ์ของแอเรียนในตอนนี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นความตกใจ“ช่วงเวลาอาหารกลางวัน” เขาไม่ได้พูดอะไรมากและเปิดกล่องอาหารกลางวันเหล่านั้น จากนั้นเขาก็ส่งมีดและส้อมใส่ในมือของเธอ กล่องอาหารกลางวันที่ร้อนเต็มไปด้วยสตูว์ ไก่ย่างและผัก สิ่งที่พวกเขาเห็นจะทำให้ทุกคนน้ำลายสอด้วยความหิว แอเรียนเองก็ไม่ได้พูดอะไร
ในช่วงกลางดึก เธอส่งข้อความไปหามาร์คหลังจากที่คิดลังเล : คุณยุ่งเหรอ? ฉันได้ยินว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นที่บริษัทระหว่างประเทศของคุณเธอเลือกที่จะส่งข้อความนั้นกลางดึกด้วยความแตกต่างของเวลาต่างประเทศ ทั้งสองฝ่ายทำงานร่วมกันเพื่อความสัมพันธ์เติบโต มันไม่มีเหตุผลเลยถ้าเธอจะไม่แสดงความเป็นห่วงให้เขาเห็นหลังจากผ่านไปกว่าห้านาที เขาก็ตอบกลับมาในที่สุด : ฉันไม่ต้องการความเป็นห่วงของเธอ แค่ดูแลตัวเองก็พอเธออ่านข้อความบนโทรศัพท์ซ้ำอยู่สองสามครั้ง มีความรู้สึกหดหู่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธออ่าน เธอถามคำถามกับเขาด้วยความห่วงใย ทว่าเขาก็ยังปฏิเสธเธอกลับมาแบบนั้น เธอไม่ควรถามตั้งแต่แรก!เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวของบริษัทระหว่างประเทศของมาร์คแพร่กระจายออกไปอย่างต่อเนื่อง แม้กระทั่งวิดีโอสัมภาษณ์ของเขาซึ่งเป็นประกาศปิดบริษัทอย่างเป็นทางการ สาขาย่อยในต่างประเทศของบริษัทของเขาไม่ใช่สาขาเดียวที่ได้รับผลกระทบ ทว่าสำนักงานในประเทศก็ได้รับผลกระทบเช่นเดียวกัน เหตุผลโดยทั่วไปคืออุตสาหกรรมทั้งหมดภายใต้ตระกูลเทรมอนต์นั้นมีปัญหามากมายซึ่งทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง ยกตัวอย่างเช่น มีคนพบสินค้าปลอมใน