ทุกคนตกใจมากจำเอาไว้ว่าเพียงหยดเล็ก ๆ ของน้ำชาร้อนมาสามารถทำให้เกิดแผลพุพองได้ ไม่ต้องพูดถึงถ้วยที่ใครบางคนเพิ่งโยนออกไปทางนั้นทุกสายตาพุ่งไปหาเนลล์ในทันที เธอไม่ได้รับอันตรายขณะนั้นเธอหลบมันได้ทันเวลาพอดี ถ้วยน้ำชากระทบกับผนังและแตกกระจายลงบนพื้นในที่สุดพวกเขาทั้งหมดถอนหายใจด้วยความโล่งอกสายตาที่ผิดหวังถูกส่งไปทางจีนเนลล์รู้สึกรำคาญเล็กน้อยเช่นกันเธอนับถือจีนในเรื่องที่ว่าเธอเป็นผู้เลี้ยงดูกิดเดียนมาตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่ปรารถนาที่จะมีปากเสียงกับผู้หญิงคนนี้อย่างไรก็ตามไม่ได้หมายความว่าจีนจะสามารถทำตามที่เธอต้องและก่อให้เกิดความขัดแย้งอยู่ตลอดท่าทางใจเย็นหายไปจากใบหน้าของเนลล์ ขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คุณน้า คุณอายุสี่สิบปี แต่คุณกลับไม่รู้ว่า คุณควรจะรอให้น้ำชาเย็นลงก่อนจะดื่มหรือคะ?“นี่เป็นเรื่องที่แม้แต่เด็กอนุบาลยังรู้ อย่างไรก็ตามคุณกำลังโยนความผิดให้กับคนที่รินน้ำชาให้คุณอย่างนั้นเหรอคะ? ดวงตาของคุณ นิ้วมือของคุณมีไว้เพื่อโชว์เหรอคะ? คุณมองไม่เห็นไอน้ำหรือไม่รู้สึกถึงความอุ่นของถ้วยเหรอ? เพิ่งรู้สึกว่ามันร้อนเมื่อมันอยู่ในปากเหรอคะ?”จีนคาดไม่ถึงว่าคำถา
กิดเดียนเหลือบมองสเตฟานี่อย่างห่างเหิน“โอ้? เธอพูดว่าอะไร?”“เธอพูดว่า...” เธอลังเลอยู่สองสามวินาที “น้าจีนแย่กว่าเด็กอนุบาล มีดวงตาและนิ้วมือเอาไว้โชว์เท่านั้นและเธออวดดี...”จีนเริ่มสะอื้นด้วยความเสียใจ“กิดเดียน ผู้อาวุโสสมควรที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างไร? แม้ว่าเธอจะไม่สนใจชื่อเสียงของลีย์ แต่อย่างน้อยก็ควรจะคำนึงถึงเรื่องจริงที่ว่าฉันต้องทนทุกข์ยากโดยไม่อาจจะพูดได้ที่เลี้ยงดูคุณมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่คุณดูว่าเธอปฏิบัติต่อฉันอย่างไร?”เธอรู้สึกสงสารตัวเองมากขึ้นเมื่อพูดเรื่องนี้ น้ำตากลิ้งลงจากดวงตาของเธออย่างควบคุมไม่ได้ราวกับประตูเขื่อนที่ถูกเปิดออกสเตฟานี่รีบยื่นกระดาษทิชชู่ให้โดยไม่ลืมที่จะปลอบโยนผู้หญิงคนนั้นไปพร้อมๆกัน “น้าจีนคะ พยายามอย่าอารมณ์เสียจนเกินไปเลยนะคะ พี่กิดเดียนคงจะรู้สึกผิดที่เห็นคุณในสภาพแบบนี้”จีนรับทิชชู่มาและซับเบา ๆ ที่หัวตาของเธอ “เขาจะ? ยัยจิ้งจอกนั่นทำให้หัวใจของเขาลุ่มหลง เขายังจะคิดถึงคนอื่นอีกเหรอ?”กิดเดียนนิ่งไปสองสามวินาทีก่อนจะนวดที่หว่างคิ้วของเขา“คุณน้า ทำคุณไม่บอกกับผมว่าเนลล์พูดอะไรกับคุณ?”“ฉัน...”คำพูดติดอยู่ในลำคอของเธอ
เนลล์รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ด้านหลังของเธอ ก่อนเสียงของเธอจะขาดหายไป มีบ้างคนคว้าเอวเธอจากด้านหลังนี่คือสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจเป็นอย่างมาก เธอร้องเสียงหลงและหันกลับมาโดยทันที ใบหน้าหล่อเหลาที่แต้มด้วยรอยยิ้มมองเข้ามา“กิดเดียน ลีย์?” เธอรู้สึกโล่งอกแต่คิดว่ามันน่ารำคาญและตลกในเวลาเดียวกัน “คุณมาเงียบขนาดนี้ได้อย่างไรคะ? คุณทำให้ฉันกลัว!” เธอพูดพลางตบหน้าอกของเธอเบา ๆ เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่บ้านในวันนี้คือเสื้อคอลึกทรงหลวม กระดูกไหปลาร้าที่บอบบางของเธออวดออกมาให้เห็นดวงตาของกิดเดียนเป็นประกายแต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉย เขาก้มศีรษะของเขาลงเพื่อประทับจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ก่อนจะเริ่มจูบมากขึ้นที่คิ้วของเธอและดวงตาของเธอเนลล์รู้สึกแปลก ๆ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นอย่างคาดไม่ถึง ร่างบางของเธอแทรกระหว่างอ้อมกอดของเขา และเคาน์เตอร์ ห้องนี้ไม่มีที่มากพอสำหรับการหลบหนีของเธอ ดังนั้นเธอทำได้แค่เพียงเงยหน้าขึ้นและยอมรับความต้องกานที่ไม่จำกัดของผู้ชายคนนั้นกิดเดียนปล่อยเธอในที่สุดหลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน เขากดหน้าผากของเขากับเธอและระบายยิ้มเนลล์หอบหายใจ เธอดูมึนงงแม้ว่าเธอจะฟื้นคืนสติก็เธอได้แล้วก
อีธานหันไปมองลูกสาวของเขาอย่างร้อนใจ “เซลีน จะทำอย่างไรต่อไป? ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นภายในบ้านของเราได้โดยไม่มีเหตุผล? นี่เป็นการเริ่มต้นวันใหม่ด้วยลางไม่ดี” เซลีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ“ฉันไม่ค่อยแน่ใจ แต่เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นภายในบ้านของเรา เราควรจะเรียกทุกคนมารวมกันเพื่อทำการตรวจสอบให้ถูกต้อง” อีธานพยักหน้าเห็นด้วย“ถูกของคุณ ทำเลย”ในขณะเดียวกัน ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาของซิลเวียมาจากด้านนอก“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันที่นี่” อีธานพุ่งเข้าไปหาแม่ของเขาราวกับคนที่กำลังจะจมน้ำตายที่มองหาชูชีพ“คุณแม่ ในที่สุดคุณก็มาที่นี่ มาดูนี่สิครับ” เขาพาซิลเวียไปที่ประตูห้องน้ำขณะที่เขาพูด อารมณ์ของเธอพุ่งสูงขึ้นรวดเร็วอย่างต่อเนื่องเมื่อเห็นเลือดบนพื้นเธอเขวี้ยงไม้เท้าลงบนพื้น “ไร้สาระ! ใครทำแบบนี้?” แซลลี่เป็นคนแรกที่พูด “ไม่รู้ เซลีนเป็นคนเจอสิ่งนี้เมื่อเธอใช้ห้องน้ำในตอนเช้านี้”“พวกเราไม่มีแขกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและห้องน้ำของเราได้รับการทำความสะอาดทุกวัน ดังนั้น นี่ต้องเป็นการกระทำของใครสักคนในครอบครัวของเรา สืบให้รู้! ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันต้องหาให้ได้ว่าใครทำแ
ซิเวียหยุดไปชั่วขณะและถอนหายใจเฮือกใหญ่“เธอเป็นลูกกตัญญู แต่โชคร้ายที่เธอเกิดมาเป็นผู้หญิงที่จะต้องแต่งงานออกไปในที่สุด เธอไม่สามารถสืบทอดธุรกิจของครอบครัวให้เจริญรุ่งเรืองได้” อีธานรู้สึกตัวสั่นไปถึงกระดูกสันหลังของเขา เขามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างสุขุมซิเวียเอื้อมมือไปยกชาร้อนขึ้นมาจิบก่อนจะหันกลับมามองลูกชายของเธอ “แซมจะกลับบ้านเร็ว ๆ นี้ไหม?” แซม เจนนิงส์ คือหลานของอีธาน ลูกคนเดียวของลูกชายคนที่สองของซิเวีย นั่นทำให้เขาเป็นหลานชายคนเดียวของเธอตามสายเลือดย้อนเวลากลับไปเมื่อสมัยอีธานยังเป็นนักเรียนที่อาศัยอยู่อย่างยากจนข้นแค้นมีความสัมพันธ์กับเคธี่ มอร์ริสัน ลูกสาวที่เป็นที่รักมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยในจินเฉิง เพราะเหตุผลนี้เองที่ทำให้เจนนิงส์มีสถานภาพความเป็นอยู่ที่สุขสบายเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วน่าเสียดายที่เจนนิงส์เป็นครอบครัวเล็ก ๆ ย้อนกลับไปในยุคนั้น เป็นเรื่องปกติที่แต่ละครอบครัวจะมีลูกโดยเฉลี่ย 4-5 คน ทว่าเจนนิงส์มีเด็กชายแค่สองคนลูกชายคนที่สอง เจมส์ เจนนิงส์ เสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยด้วยโรคภัยไข้เจ็บ ทิ้งภรรยาหม้ายที่ตั้งครรภ์ไว้เบื้องหลัง ด้วยความเวทนาผู้หญิงที่
เนลล์ไม่ไปรอที่ประตูหลังจากให้คำแนะนำดังนั้นเธอจึงพาลิซซี่ไปที่ห้องแต่งตัวหลังเวทีมันบังเอิญเป็นเวลาสำหรับการหยุดพักชั่วคราว เนื่องจากเหลือเวลาพักอีกสองนาที แดเนียลที่เพิ่งลงมาจากเวทีหยิบขวดน้ำมาดื่มเพื่อดับความกระหายของเขาดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อเมื่อเนลล์เดินมาพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กในอ้อมแขนของเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้นยังเรียกเธอว่าคุณแม่ด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ“อืม เนลล์ โปรดอย่าบอกฉันว่านี่คือลูกของเธอเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าคุณแต่งงานแล้วแต่ฉันไม่รู้เรื่องลูกของคุณเหรอ?” เนลล์ตอบคำถามกลับด้วยสายตาที่เย็นชา “ฉันคิดว่าเสียงของคุณจะไม่หายไปหรอกถ้าคุณหุบปาก”“เฮ้ แต่พูดตามตรง คุณไปหาเกี๊ยวตัวเล็กๆนี่มาจากที่ไหน?”เนลล์วาง ‘เกี๊ยวตัวน้อย’ ลงบนเก้าอี้และสั่งให้สตาฟคนหนึ่งซื้อเครื่องดื่มที่เป็นของโปรดของเด็กน้อยก่อนจะอธิบายกับชายคนนั้น “ยังไงก็ตามเราทั้งคู่คงต้องปะทะกันล่ะ เหมือนเวลานั้นเธอจะหลงทางตอนที่ฉันพบเธอ ก็นะ ฉันไม่ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวได้ ฉันสั่งกับสตาฟแล้วว่ามองหาครอบครัวของเธอแต่ก็ตัดสินใจพาเธอมาที่นี่ระหว่างนี้” แดเนียลรู้สึกประหลาดใจ“แต่ทำไมเธอถึงเรียกเธอว่าคุณแ
หัวใจของเนลล์ละลายในทันที เธอหันไปหาหญิงชราที่มองกลับมาอย่างเอาจริงเอาจัง เธอจะปฏิเสธหญิงชราและเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ได้อย่างไร?ในที่สุด เนลล์ก็ยกเลิกแผนอาหารค่ำเดิมของเธอและขับรถพาทั้งหญิงชราและเด็กหญิงไปยังร้านอาหารที่เหมาะสำหรับครอบครัวในย่านใจกลางเมืองนี่คือร้านอาหารที่ได้รับการตกแต่งอย่างอบอุ่น นอกจากนั้นแล้วเนลล์ยังเพิ่งเคยมาเยียนสถานที่นี้เป็นครั้งแรกอีกด้วยหลายครอบครัวกับเด็ก ๆ ก็มารับประทานอาหารที่นี่เช่นกันโต๊ะอาหารถูกจัดวางไว้อีกด้านหนึ่งในขณะที่อีกส่วนหนึ่งของร้านอาหารได้รับการตกแต่งให้เป็นสนามเด็กเล่นขนาดเล็กพวกเขาวางรายการที่สั่งในไม่กี่นาที เมื่อเห็นว่าต้องใช้เวลาพอสมควรในการเตรียมอาหาร เนลล์จึงสนับสนุนให้ลิซซี่ไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆในสนามเด็กเล่นอย่างไรก็ตามลิซซี่ส่ายศีรษะของเธอ เธอแสดงความดูถูกและถือตัวเป็นอย่างมากเมื่อหันไปดูเด็กคนอื่นกำลังเล่นด้วยอยู่ไม่ไกลเนลล์พบว่าเด็กคนนี้มีนิสัยเย็นชาแม้ว่าภายนอกจะดูกระตือรือร้นเสมอเธอสงสัยว่าครอบครัวนี้เลี้ยงดูเด็กคนนี้อย่างไรแม้จะเป็นอย่างนั้น เด็กหญิงตัวเล็กก็ยอมเปิดใจให้กับเธอตั้งแต่ต้น ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้น
“ขออภัย แต่คุณคือแขกของห้อง 6602 หรือเปล่า?”พวกเขาทั้งสามคนตกใจ หญิงชราตอบกลับอย่างเร่งร้อน “อืม พวกเรากำลังรีบ พวกเราสามารถแยกแยะอะไรก็ตามที่เป็นอยู่ได้!”ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบเข้าไปด้านในกับเนลล์และลากลิซซี่ตามหลังมาผู้ดูแลขวางทางอีกครั้งนอกจากผู้ดูแลล็อบบี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนยังคงก้าวมาด้านหน้าเพื่อยืนอยู่ในตำแหน่งของตัวเองต่อหน้าคุณผู้หญิงพวกเขาทั้งสามคนจ้องไปที่หญิงชราด้วยท่าทางตึงเครียด “ฉันขออภัย แต่คุณยังไมได้ชำระเงินสำหรับสองวันสุดท้ายของการเข้าพัก พวกเราตกลงว่าจะอดทนกับมันเพราะคุณสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะจัดการชำระเงินโดยเร็วที่สุด อย่างไรก็ตามพวกเราไม่สามารถติดต่อคุณได้ตั้งแต่เมื่อเช้านี้ ฉันเกรงว่าคุณและหลานสาวของคุณจะไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้หากคุณไม่ชำระเงินที่ค้างชำระภายในวันนี้”เนลล์ตกตะลึงเธอหันไปมองหญิงชราสีหน้าลำบากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนที่อยู่ด้านหลัง“อืม... ฉันวางแผนที่จะชำระเงินภายในวันนี้ แต่ฉันทำกระเป๋าเงินของฉันหายเมื่ออาหารเย็นก่อนหน้านี้ ขอเวลาพวกเราอีกสองวันได้ไหม? ฉันสัญญาว่าจะจัดการชำระเงินเมื่อฉันหากระเป๋าเงินของฉันเจอ”ผู้ดูแ