อีธานหันไปมองลูกสาวของเขาอย่างร้อนใจ “เซลีน จะทำอย่างไรต่อไป? ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นภายในบ้านของเราได้โดยไม่มีเหตุผล? นี่เป็นการเริ่มต้นวันใหม่ด้วยลางไม่ดี” เซลีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ“ฉันไม่ค่อยแน่ใจ แต่เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นภายในบ้านของเรา เราควรจะเรียกทุกคนมารวมกันเพื่อทำการตรวจสอบให้ถูกต้อง” อีธานพยักหน้าเห็นด้วย“ถูกของคุณ ทำเลย”ในขณะเดียวกัน ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาของซิลเวียมาจากด้านนอก“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันที่นี่” อีธานพุ่งเข้าไปหาแม่ของเขาราวกับคนที่กำลังจะจมน้ำตายที่มองหาชูชีพ“คุณแม่ ในที่สุดคุณก็มาที่นี่ มาดูนี่สิครับ” เขาพาซิลเวียไปที่ประตูห้องน้ำขณะที่เขาพูด อารมณ์ของเธอพุ่งสูงขึ้นรวดเร็วอย่างต่อเนื่องเมื่อเห็นเลือดบนพื้นเธอเขวี้ยงไม้เท้าลงบนพื้น “ไร้สาระ! ใครทำแบบนี้?” แซลลี่เป็นคนแรกที่พูด “ไม่รู้ เซลีนเป็นคนเจอสิ่งนี้เมื่อเธอใช้ห้องน้ำในตอนเช้านี้”“พวกเราไม่มีแขกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและห้องน้ำของเราได้รับการทำความสะอาดทุกวัน ดังนั้น นี่ต้องเป็นการกระทำของใครสักคนในครอบครัวของเรา สืบให้รู้! ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันต้องหาให้ได้ว่าใครทำแ
ซิเวียหยุดไปชั่วขณะและถอนหายใจเฮือกใหญ่“เธอเป็นลูกกตัญญู แต่โชคร้ายที่เธอเกิดมาเป็นผู้หญิงที่จะต้องแต่งงานออกไปในที่สุด เธอไม่สามารถสืบทอดธุรกิจของครอบครัวให้เจริญรุ่งเรืองได้” อีธานรู้สึกตัวสั่นไปถึงกระดูกสันหลังของเขา เขามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างสุขุมซิเวียเอื้อมมือไปยกชาร้อนขึ้นมาจิบก่อนจะหันกลับมามองลูกชายของเธอ “แซมจะกลับบ้านเร็ว ๆ นี้ไหม?” แซม เจนนิงส์ คือหลานของอีธาน ลูกคนเดียวของลูกชายคนที่สองของซิเวีย นั่นทำให้เขาเป็นหลานชายคนเดียวของเธอตามสายเลือดย้อนเวลากลับไปเมื่อสมัยอีธานยังเป็นนักเรียนที่อาศัยอยู่อย่างยากจนข้นแค้นมีความสัมพันธ์กับเคธี่ มอร์ริสัน ลูกสาวที่เป็นที่รักมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยในจินเฉิง เพราะเหตุผลนี้เองที่ทำให้เจนนิงส์มีสถานภาพความเป็นอยู่ที่สุขสบายเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วน่าเสียดายที่เจนนิงส์เป็นครอบครัวเล็ก ๆ ย้อนกลับไปในยุคนั้น เป็นเรื่องปกติที่แต่ละครอบครัวจะมีลูกโดยเฉลี่ย 4-5 คน ทว่าเจนนิงส์มีเด็กชายแค่สองคนลูกชายคนที่สอง เจมส์ เจนนิงส์ เสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยด้วยโรคภัยไข้เจ็บ ทิ้งภรรยาหม้ายที่ตั้งครรภ์ไว้เบื้องหลัง ด้วยความเวทนาผู้หญิงที่
เนลล์ไม่ไปรอที่ประตูหลังจากให้คำแนะนำดังนั้นเธอจึงพาลิซซี่ไปที่ห้องแต่งตัวหลังเวทีมันบังเอิญเป็นเวลาสำหรับการหยุดพักชั่วคราว เนื่องจากเหลือเวลาพักอีกสองนาที แดเนียลที่เพิ่งลงมาจากเวทีหยิบขวดน้ำมาดื่มเพื่อดับความกระหายของเขาดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อเมื่อเนลล์เดินมาพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กในอ้อมแขนของเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้นยังเรียกเธอว่าคุณแม่ด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ“อืม เนลล์ โปรดอย่าบอกฉันว่านี่คือลูกของเธอเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าคุณแต่งงานแล้วแต่ฉันไม่รู้เรื่องลูกของคุณเหรอ?” เนลล์ตอบคำถามกลับด้วยสายตาที่เย็นชา “ฉันคิดว่าเสียงของคุณจะไม่หายไปหรอกถ้าคุณหุบปาก”“เฮ้ แต่พูดตามตรง คุณไปหาเกี๊ยวตัวเล็กๆนี่มาจากที่ไหน?”เนลล์วาง ‘เกี๊ยวตัวน้อย’ ลงบนเก้าอี้และสั่งให้สตาฟคนหนึ่งซื้อเครื่องดื่มที่เป็นของโปรดของเด็กน้อยก่อนจะอธิบายกับชายคนนั้น “ยังไงก็ตามเราทั้งคู่คงต้องปะทะกันล่ะ เหมือนเวลานั้นเธอจะหลงทางตอนที่ฉันพบเธอ ก็นะ ฉันไม่ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวได้ ฉันสั่งกับสตาฟแล้วว่ามองหาครอบครัวของเธอแต่ก็ตัดสินใจพาเธอมาที่นี่ระหว่างนี้” แดเนียลรู้สึกประหลาดใจ“แต่ทำไมเธอถึงเรียกเธอว่าคุณแ
หัวใจของเนลล์ละลายในทันที เธอหันไปหาหญิงชราที่มองกลับมาอย่างเอาจริงเอาจัง เธอจะปฏิเสธหญิงชราและเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ได้อย่างไร?ในที่สุด เนลล์ก็ยกเลิกแผนอาหารค่ำเดิมของเธอและขับรถพาทั้งหญิงชราและเด็กหญิงไปยังร้านอาหารที่เหมาะสำหรับครอบครัวในย่านใจกลางเมืองนี่คือร้านอาหารที่ได้รับการตกแต่งอย่างอบอุ่น นอกจากนั้นแล้วเนลล์ยังเพิ่งเคยมาเยียนสถานที่นี้เป็นครั้งแรกอีกด้วยหลายครอบครัวกับเด็ก ๆ ก็มารับประทานอาหารที่นี่เช่นกันโต๊ะอาหารถูกจัดวางไว้อีกด้านหนึ่งในขณะที่อีกส่วนหนึ่งของร้านอาหารได้รับการตกแต่งให้เป็นสนามเด็กเล่นขนาดเล็กพวกเขาวางรายการที่สั่งในไม่กี่นาที เมื่อเห็นว่าต้องใช้เวลาพอสมควรในการเตรียมอาหาร เนลล์จึงสนับสนุนให้ลิซซี่ไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆในสนามเด็กเล่นอย่างไรก็ตามลิซซี่ส่ายศีรษะของเธอ เธอแสดงความดูถูกและถือตัวเป็นอย่างมากเมื่อหันไปดูเด็กคนอื่นกำลังเล่นด้วยอยู่ไม่ไกลเนลล์พบว่าเด็กคนนี้มีนิสัยเย็นชาแม้ว่าภายนอกจะดูกระตือรือร้นเสมอเธอสงสัยว่าครอบครัวนี้เลี้ยงดูเด็กคนนี้อย่างไรแม้จะเป็นอย่างนั้น เด็กหญิงตัวเล็กก็ยอมเปิดใจให้กับเธอตั้งแต่ต้น ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้น
“ขออภัย แต่คุณคือแขกของห้อง 6602 หรือเปล่า?”พวกเขาทั้งสามคนตกใจ หญิงชราตอบกลับอย่างเร่งร้อน “อืม พวกเรากำลังรีบ พวกเราสามารถแยกแยะอะไรก็ตามที่เป็นอยู่ได้!”ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบเข้าไปด้านในกับเนลล์และลากลิซซี่ตามหลังมาผู้ดูแลขวางทางอีกครั้งนอกจากผู้ดูแลล็อบบี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนยังคงก้าวมาด้านหน้าเพื่อยืนอยู่ในตำแหน่งของตัวเองต่อหน้าคุณผู้หญิงพวกเขาทั้งสามคนจ้องไปที่หญิงชราด้วยท่าทางตึงเครียด “ฉันขออภัย แต่คุณยังไมได้ชำระเงินสำหรับสองวันสุดท้ายของการเข้าพัก พวกเราตกลงว่าจะอดทนกับมันเพราะคุณสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะจัดการชำระเงินโดยเร็วที่สุด อย่างไรก็ตามพวกเราไม่สามารถติดต่อคุณได้ตั้งแต่เมื่อเช้านี้ ฉันเกรงว่าคุณและหลานสาวของคุณจะไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้หากคุณไม่ชำระเงินที่ค้างชำระภายในวันนี้”เนลล์ตกตะลึงเธอหันไปมองหญิงชราสีหน้าลำบากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนที่อยู่ด้านหลัง“อืม... ฉันวางแผนที่จะชำระเงินภายในวันนี้ แต่ฉันทำกระเป๋าเงินของฉันหายเมื่ออาหารเย็นก่อนหน้านี้ ขอเวลาพวกเราอีกสองวันได้ไหม? ฉันสัญญาว่าจะจัดการชำระเงินเมื่อฉันหากระเป๋าเงินของฉันเจอ”ผู้ดูแ
แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ตามป้าจอยซ์ก็เก็บความคิดเหล่านั้นไว้กับตัวเมื่อได้พบกับสายตาที่ทะลุปรุโปร่งของท่านผู้หญิงกิดเดียนกลับมาในเวลาต่อมาเขาได้รับข้อความจากเนลล์แต่ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาคิดว่าเธอมีเพื่อนมาพักด้วยในระยะสั้นเขาไม่ได้สนใจที่จะตรวจสอบว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครอย่างไรก็ตามเขาตกตะลึงเข้าเต็มเปาในนาทีที่เขาก้าวผ่านประตูเข้ามาในห้องนั่งเล่น หญิงชราและลิซซี่นั่งอยู่บนโซฟาตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลานอน เนลล์บอกว่าเธอจะไปอาบน้ำ ดังนั้นหญิงชราจึงให้ความบันเทิงกับลิซซี่ด้วยการเล่นพันด้ายเเป็นรูปต่าง ๆป้าจอยซ์เฝ้าดูอยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ โทรทัศน์เปิดรายการการ์ตูนรายการโปรดของลิซซี่ เป็นฉากที่สนุกสนานและน่ารัก“พวกคุณ...”“อ่า นี่ต้องเป็นสามีของมิสเจนนิงส์! คุณดูดีเกินไป!”ทันใดนั้นเองหญิงชราก็ลุกขึ้นจากโซฟาและมาทักทายกิดเดียนด้วยท่าทางร่าเริง“????”กิดเดียนงุนงงมุมปากของป้าจอยซ์กระตุก เธอก้าวไปรับเสื้อนอกของกิดเดียนทันที“กลับมาแล้วหรือคะคุณผู้ชาย”กิดเดียนสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อให้หายจากความประหลาดใจนี้เขากำลังจะพูดบางอย่างเมื่อเสียงของเนลล์ดัง
ดวงตาของเด็กหญิงที่กำลังนอนหลับอย่างสงบทำให้หัวใของเนลล์อบอุ่นเธอดึงแขนของเธอออกอย่างระมัดระวังเพื่อปรับตำแหน่งให้เด็กนอนสบายบนเตียง เด็กคว้าแขนของเธอเอาไว้โดยไม่รู้ตัวและพึมพำ “คุณแม่!”เนลล์นิ่งไป หัวใจของเธอปวดร้าวเด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอน่าเอ็นดูมากไปแล้ว เธอนั่งลงบนเตียงอีกครั้งเพื่อลูบหลังเด็กหญิงด้วยความอ่อนโยน ในที่สุดเนลล์ก็ดึงแขนของเธอออกมาจากเด็กหญิงตัวน้อยที่เข้าสู่ห้วงนิทราโดยไม่ลืมที่จะปิดไฟก่อนออกจากห้องท่านผู้หญิงควินตันยืนอยู่ข้างประตู เธอยิ้มทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมา“ไม่ต้องกังวลนะคะ ลิซซี่หลับไปแล้ว คุณควรจะพักผ่อนให้เพียงพอด้วย”หญิงชราพยักหน้า “คุณเป็นคนดี คุณผู้หญิง”เนลล์ดูตกใจแต่ก็คลี่ยิ้มอย่างรวดเร็วจนความประหลาดใจเมื่อครู่หายไปคนดี? เธอไม่เห็นด้วยเป็นเรื่องจริงที่เธอรู้สึกใกล้ชิดกับเด็กคนนี้โดยธรรมชาติ บางทีอาจจะเป็นเพราะเด็กคนนี้มีความกระตือรือร้นเป็นพิเศษเมื่อพบเธอครั้งแรก!เนลล์ปัดความคิดนั้นออก เธอกลับไปที่ห้องของตัวเองหลังจากกล่าวราตรีสวัสดิ์กับหญิงชราในห้องนอนใหญ่ที่ชั้นบน กิดเดียนกำลังส่งข้อความถึงหญิงชรากิดเดียน: [คุณทำแบบนี้เพื่อ
เธอสลัดความคิดออกจากหัว จีนตอบกลับ “ใช่ ใช่ ใช่ แบบนั้นแหละ ฉันมาที่นี่เพื่อชมทัศนียภาพ”หญิงชราเหลือบมองไปที่เธอด้วยความสงสัย “โอ้ จริงหรือ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณกำลังโกหก?”จีน “...”จีนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ หญิงชราไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับนิสัยของเธอโดยดูจากปฏิกิริยาของเธอ หญิงชรารู้ว่าจีนปิดบังความจริงอยู่ดันนั้นเธอจึงเย้ยหยัน “จีน คุณไปไล่ตามภรรยาของกิดเดียนหรือเปล่า?”เธอกลั้นหายใจ จีนอยากจะปฏิเสธแต่มาคิดอีกที หญิงชราขัดจังหวะเธอ “ไม่เป็นไร มันไม่เป็นไรถ้าคุณจะไม่บอกความจริงกับฉัน ฉันเคยพบกับภรรยาของกิดเดียนมาแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ดี ฉันชอบเธอมากดังนั้นอย่าเข้าไปยุ่งในเรื่องของพวกเขาหรือสร้างปัญหาให้กับพวกเขา ได้ยินที่ฉันพูดไหม?”จีนโมโหจัด“คุณแม่พูดแบบนั้นได้อย่างไร? คุณหมายถึงอะไรที่ว่าสร้างปัญหา? คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนอย่างไร?”“แน่นอน ฉันรู้”เนลลี่เป็นหญิงสาวที่ใจดีมากเธอไม่เพียงมีหัวใจอันบริสุทธิ์เท่านั้น แต่เธอยังให้ความเคารพต่อผู้อาวุโส เธอเห็นมันประจักษ์ด้วยตาของเธอเองเมื่อสองวันที่ผ่านมา!“คุณแม่ ทำไมคุณถึงปล่อยให้เธออยู่กับกิดเดียนถ้าคุณรู้? หร