บทที่ 146 ออกกำลังกาย

ผ้าม่านไม่มีอะไรผิดปกติ หรือระเบียงด้านนอก นอกเหนือจากความเขียวขจีแล้วก็ยังไม่เห็นอะไรนอกจากนั้น

เพื่อความแน่ใจ ฌอนจึงส่งคนให้กระโดดข้ามรั้วเพื่อตรวจดูภายนอก ไม่มีใครซ่อนอยู่ด้านล่างเช่นกัน

เมื่อมองดูมันแล้ว การปรากฏตัวบนที่สูงขนาดนี้เป็นไปได้ยากมาก

เซลีนยังอยู่ในอาการไม่เชื่อ

“เป็นไปได้อย่างไร? ฉันได้ยินมันจริง ๆ มีผู้หญิงกำลังร้องไห้ เสียงฟังดูน่าสงสารราวกับมีคนกำลังบีบคอเธออยู่ จะไม่มีใครได้อย่างไร?”

ด้วยความงุนงง เธอเดินทอดน่องไปที่ระเบียงและเดินผ่านบริเวณนั้นด้วยความสับสน

อย่างไรก็ตามความจริงคือถ้ามีคนซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่อันจำกัดนี้ เธอคงจะถูกพบไปตั้งนานแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะซ่อนตัวได้จนถึงตอนนี้

“อย่าบอกฉันนะ... มันเป็นผีจริง ๆ...”

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องผีอะไร? ฉันไม่เชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติแบบนั้น!”

ด้วยความโมโห ฌอนดึงผ้าม่านลงมาด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี ทันใดนั้นสิ่งของสีดำขนาดเล็กก็ตรงลงมาจากด้านบน

ไม่นานนักเสียงร้องโหยหวนก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง

ทุกคนตกตะลึง

ที่จริงแล้วพวกเขานิ่งไป

ผู้คนจับจ้องไปที่ของชิ้นเล็ก ๆ ที่อยู่บนพื้น ใช้เวลาสักพักก่อนที่พวกเขาจะคิดออก ว่าการ