Prologue

SINUNDAN ni Halina nang tingin ang second hand ng magarang wall clock nila sa room. Pagtingin niya sa relong pambisig niya, mga twenty seconds na lang bago mag-dismiss ang professor nila sa subject na Data Structures. 

Kasalukuyang kumukuha si Halina ng Computer Science ngayon dito sa unibersidad malapit sa kanila. Wala namang question ang magulang niya sa kursong kinukuha nila. Sabi ng Daddy niya, natutunan naman ang pag-manage ng business kaya hindi kailangang business course ang kunin niya. Kaya Computer Science agad ang kinuha niya.

Actually, may rason kung bakit ito ang kinuha niyang kurso. Hindi naman ano ang dapat na itanong sa kanya. Sino. Sino ba ang dahilan kung bakit CS ang kinuha niyang kurso. Dahil lang naman sa lalaking nakilala niya noong 4th year high school siya. Iyon kasi ang kurso na gusto nito ayon sa babaeng kausap nito. At hindi niya akalaing makikita rito ang lalaking iyon. Kaya masaya lagi ang araw niya sa unibersidad na ito.

“Tic…” Sumilay ang magandang ngiti kay Halina nang sabayan ang second hand minute. “Tac…” dugtong pa niya nang makitang tumapat sa 3 o’clock ang relo. 

Nagkatinginan ang mga kaklase ni Halina sa kanya nang bigla siyang tumayo. Ganoon din si Mr. Bustamante kaya napangiwi siya.

“Yes, Miss Hernandez?”

“S-sir, time na?” alanganin pa siya ng mga sandaling iyon dahil may hawak pa na libro ang guro niya.

“Time?” Tumingin pa ang guro sa relong pambisig nito. “If I remember, majority sa inyo nag-agree na mag-extend ng ten minutes dahil sa topic natin. Kaya bakit ka tumayo, Miss Hernandez? Hmm?”

Aw! Wala siyang narinig kanina. 

Napatingin siya kay Pia nang hilahin siya nito paupo.

“Kakasabi ko lang sa ‘yo na mag-extend tayo, tumayo ka naman,” pabulong na sabi ni Pia sa kanya.

Inilapit ni Halina ang sarili dito. “Hindi ko nga narinig.”

Tumaas ang isang kilay ni Pia. “Talagang hindi dahil sa wall clock ka nakatingin.”

Kumamot na lang si Halina. “Are we good, Miss Hernandez?”

“Yes, sir,” walang buhay niyang sabi, sumandal din siya at nakinig na lang dito hanggang sa i-dismiss sila nito.

“Library tayo?” tanong ni Pia sa kanya. 

Umiling si Halina. Nagmamadali siyang nagligpit ng mga gamit at pagsuot ng bag.

“May pupuntahan lang ako. P-pero kung hindi ko makita ang sadya ko, sunod ako. Alright?”

Tumango si Pia sa kanya. 

Si Pia ang isa sa kasundo niya sa mga kaklase. Hindi niya naman masasabing close sila, pero lagi silang magkatabi kaya sila ang laging magkasama. Sila rin nagkakasama sa groupings.

Isa lamang si Pia sa scholars sa unibersidad na ito. Isa itong football team player kaya nakakuha ito ng scholar dito. Pero mula ito sa simpleng pamilya. At siya lang daw ang kumakausap dito. Well, sabi niya nga, sanay siya sa hirap kaya kahit sino kinakaibigan niya. Pero hindi close na close, huh. Wala pa kasi siyang maituturing na close friend. Friend lang.

Natagpuan ni Halina ang sarili sa labas ng computer laboratory. Kakabukas lang din noon kaya nakita niya ang ilang estudyante na naroon. May mga papalabas at merong mga nakaupo lang. Isa na ang hinahanap niya sa papalabas kaya napaayos si Halina nang tayo.

“Hi, Goddy!” ani ni Halina nang magtama ang mata nila ng binata.

Si Goddy ang tinutukoy niya kanina. Ito ang dahilan kung bakit kursong Computer Science ang kinuha niya.

Tumango lang sa kanya ang binata bilang pagtugon. Hanggang ganoon lang talaga ang pakikitungo nito. Pero ayos lang sa kanya.

Nang maalala ang pagkaing pinabili niya sa driver niya ay kinuha niya iyon. Kasalukuyang humahakbang na ito palayo sa kanya.

Mabilis na hinarang ni Halina ang sarili kay Goddy nang mailabas ang pagkain.

“Para sa ‘yo, o. Sobra kasi ang pinadala ni Mommy. Sayang naman kasi kung itatapon ko,” nakangiting sabi niya rito.

Nagbaba nang tingin ang six-footer na si Goddy hawak ni Halina. Sa taas nito, medyo nakatingala siya rito. Para talaga itong basketball player. Kaya talagang tinanggap ito sa Basketball. Hoggers ang pangalan ng basketball team nila dito sa Avelino University. Anak ito ng Janitor nila dito. At namana nito ang height nito sa ama. Sobrang close rin nito sa mga gurong nagtatrabaho rito, maging sa Dean ng university. Kaya siguro naging scholar din ito.

“Salamat, Miss.” Sabay kuha nito.

“Halina. Halina Hernandez, Goddy,” paalala na naman niya rito. 

Sa ilang beses na paglapit niya rito, nabanggit na niya ang pangalan niya, pero di pa rin nito magawang banggitin ang pangalan niya.

“Salamat ulit dito. Mauna na ako,” pagkasabi nito ay humakbang ito palayo sa kanya. Wala na siyang magawa kung hindi ang ihatid ito nang tanaw.

Masaya na siyang kinuha nito ang pagkaing binigay niya. Sana naman mabusog ito.

May isang subject pa sila kaya nagpasyang pumunta na lang si Halina sa library. May isang subject silang kailangan niya ng research kaya pumunta na lang siya doon. Meron din naman sa internet pero kumpleto rin ang nasa library nila. Digital na rin kaya walang problema. 

Napatigil si Halina nang makita si Goddy. Huminto ito sa mismong harap ni Pia. Hindi pa pala ito nakakapasok sa library. 

“The heck,” anas niya nang makitang inabot ni Goddy ang pamilyar na paper bag. Agad namang kinuha iyon ni Pia ar tiningnan ang loob.

Naningkit ang mata niya nang kunin ni Pia ang nasa loob na burger at kinagat iyon. Tinaas pa nito sa harapan ni Goddy at pinakita kung gaano kalaki ang kagat nito. May pa-okay sign pa ito habang nakangiti.

Akmang hahakbang siya palapit nang may pumigil sa kanya.

“Sumabay ka raw sa akin mamaya.”

Sumimangot si Halina bago nilingon ang nagsalita.

“No, thanks.” Imbes na tumuloy, tumalikod siya at naghanap ng matambayan. 

“Pinuntahan mo na naman siya?” 

Napapikit si Halina nang marinig na naman ang boses ni Kalei.

“You’re annoying me!” 

Nakangisi si Kalei nang sulyapan niya. Tumabi ito sa kanya.

“Manhid ka ba?” tanong ni Kalei sa kanya. Hindi tuloy nawala ang pagsimangot niya.

“Ikaw, manhid ka ba? Ayaw kitang kausap.” Inirapan pa niya ang kakambal.

“Ilang beses na kitang nakikita na nilalapitan ka niya pero hindi ka niya kinakausap nang matagal. Kapag ganyan, hindi ka niya type, Halina.”

“Pwede bang paki-zipper ng bibig mo? Ang sakit mo magsalita.”

“Well, kailangan mong tanggapin kahit na masakit. Move on, Halina. Hindi lang siya ang lalaki sa mundo. Dapat kang matuwa because I found you beautiful. Smart ka. But, um, tanga pagdating sa bagay na ‘to.”

“So, kailangang ipamukha sa akin, huh? ”

“Yes. Para magising ka.”

Sa sobrang inis ay nagpapadyak siya ng paa bago iwan ang kakambal. She found herself sa likurang bahagi ng building. Tumambay siya doon para magpalipas nang inis sa kakambal. At nag-iisip din siya nang paraan kung paano siya mapansin ni Goddy. 

Nang sumunod na araw, bago siya pumasok sa unibersidad ay pinapadaan niya ang driver niya sa bahay nila Goddy. Nakita niya ito at niyakag na sumakay pero tumanggi ito. 

Lagi siyang tinatanggihan nito kahit ng mga sumunod na araw. Pero hindi siya sumuko. Kahit sa pagkain, binibigyan niya ito. Hindi man lang kasi niya ito nakitang kumakain, kaya sinasabay niya sa pag-take out.

“Masarap ’yan!” aniya nang iabot ang slice ng cake na naka-microwavable container.

“Hindi ka ba nagsasawa kakabigay sa akin, Miss?”

“Paano ako magsasawa? Hindi mo pa magawang tandaan ang pangalan ko. I’m Halina— Halina Santillan Hernandez.” Sabay kindat dito pero tinaasan lang siya ng kilay ng gwapong binata. 

“Nagmamadali ako kaya kukunin ko ulit.” 

“Okay—” Biglang umalis na nga si Goddy sa harapan niya. Naiwan na naman siyang nakangiti. 

At least, kinuha nito. 

Halata ang saya sa labi niya nang bumaba ng building na iyon. Nakasalubong niya ang kakambal pero hindi niya ito napansin, kaya pumitik pa ang kamay nito sa harapan niya nang harangin siya.

“Saya natin, a. Bakit? Kinuha niya ulit ang binigay mo?” may pang-aasar ang himig ng kakambal.

“Yes. At dyan magsisimula ang aming love story.” Nangangarap pa siya ng mga sandaling iyon habang nakatingin sa kawalan. Nakangiti dahil sa magandang simula na naisip niya.

Napatingin siya kay Kalei nang tumawa ito nang malakas.

“Ilang beses mo na siyang binigyan. Ang tanong, kinain ba niya?”

“Naman! Sila ang tipong hindi magsasayang ng pagkain!”

“Ah. Okay. So, ano ’to?” Sabay pakita sa kanya ng cellphone nito. Mayamaya ay pinindot nito ang play button ng video.

Literal na natigilan si Halina nang makita kung sino ang umubos ng binibigay niya kay Goddy. Walang iba kung hindi si Pia. At ang video na iyon, compilation ng same scene kung saan inaabot ni Goddy ang mga pagkaing bigay niya at pinapakain sa kaklase. 

“Now, sagutin mo ako. Kinakain ba ni Goddy?”

“K-Kalei…”  Sa pagkakataong iyon, hindi niya alam kung ano ang sasabihin sa kakambal. 

Namalayan na lang ni Halina na hila-hila siya ni Kalei papunta sa canteen. At doon, nakita niya si Pia at Goddy na magkasabay na kumakain. Iba ang hawak ni Goddy pero ang kay Pia, ang slice ng cake na binake pa niya. 

All this time, akala niya kinakain ni Goddy ang mga bigay niya nang palihim. Umaasa siya rito. Oo, nakita na niya noon na binigay niya kay Pia, pero binalewala niya iyon sa pag-aakalang nagkataon lang iyon.  Pero ngayon, hindi. 

Sapo ni Halina ang dibdib nang talikuran ang mga ito. Nakasunod si Kalei sa kanya, panay ang salita pero hindi niya naririnig. 

Pero kahit na ganoon, hindi siya sumuko. Mas lalo niyang pinag giitan ang sarili kay Goddy. Dumadalas ang pag-aabang niya rito para bigyan ito ng pagkain, kinukuha naman nito. Hindi na niya nakita na binigay nito kay Pia kaya baka nakita na nito ang kahalagahan niya. Saka sinundan niya si Pia isang beses, hindi man lang niya nakitang hinatid o pinu-pursue ito ni Goddy.

Nang sabihin niya sa driver niyang dadaan sila bahay nila Goddy, kumontra ito dahil male-late na siya, pero siya pa rin ang nasunod.

Agad niyang binati si Goddy at inalok na sumakay pero tinanggihan siya nito. At hindi niya inaasahan na  tatanungin siya nito sa kanyang intensyon sa pagbigay ng pagkain lagi, maging ang pagpunta rito.

“Isn’t it obvious? I like you, Goddy.”

“Pero hindi kita gusto, Miss Hernandez. Si Pia ang napupusuan ko…”

Ilan lamang ’yan sa sinagot ni Goddy noong una na ikinakirot ng dibdib niya. Sinabi pa niya rito na handa niyang iwan ang maalwang buhay kung naiilang ito sa status nila subalit sinagot siya nito na hindi nito kayang turuan ang puso nito. Tanging si Pia lang ang napupusuan nito. Ngayon, alam na niya kung bakit pinapakain niya lagi si Pia, dahil gusto pala nito. At hindi rin nito kayang umanong makipagrelasyon sa gaya niyang mayaman dahil sa langit at lupang agwat nila.

Nang mga sandaling iyon, pakiramdam niya may bumab4yo sa puso niya hanggang sa tumigil sa pagtibok.

Nang dahil sa kabiguang iyon, napilitan siyang mag-transfer ng ibang unibersidad, kung saan nagsimula siyang maging cold sa lahat— lalo na sa mga mahihirap gaya ni Goddy at ni Pia. Binansagan pa nga siyang Ice Princess kalaunan. Ang tanong ba, mapaninindigan niya kaya ang pagiging cold sa oras na makita ulit ito?