Mariing nagkamay si Luna habang pinipigil ang panginginig ng kaniyang katawan. Namumugto na ang kaniyang mga mata, ngunit pinili niyang hindi umiyak. Tinitigan niya si Eduardo nang direkta, saka mahinahong ngunit mariing nagsalita:
"Pakiusap lang… kung may halaga pa 'ko sa'yo kahit kaunti, pakiusap… huwag mo silang hayaang tumira sa tapat ng bahay ng tiyuhin ko."
Sandaling tumigil siya, huminga nang malalim, at muling nagsalita, mas malinaw at tahasan:
"Kahit ano ang gusto mong kapalit… kahit anong kundisyon, tatanggapin ko. Basta pumayag ka." ani Luna.
Bago pa man niya lubusang matapos ang kaniyang mga salita, bigla niyang narinig ang tinig ni Eduardo.
"Sige." anito.
Napahinto siya. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig, hindi dahil sa galit o takot, kundi dahil sa matinding gulat.
Hindi niya inaasahan na agad-agad siyang papayagan. Walang tanong. Walang kondisyon. Walang pagtatalo.
Pumuno ng luha ang kaniyang mga mata, at sa isang saglit, tila nagdilim ang lahat sa kaniyang isi
