ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
เสียงเคาะเบา ๆ ดังมาจากใต้พื้นไม้ของบ้านนีร่า อีธานหยุดมือที่กำลังพับผ้า ผินหน้าขึ้นอย่างระแวง “เจ้าได้ยินเสียงนั่นไหม?” นีร่ากำลังนั่งพิงขอบหน้าต่าง ดวงตาครุ่นคิดอยู่กับแผนการ แต่พออีธานพูด เธอก็เงี่ยหูฟังทันที “...ก๊อก?” เสียงนั้นยังคงมาเป็นจังหวะ ราวกับมีใครเคาะไม้จากข้างใต้ มาริเบลที่นอนขดอยู่มุมห้องเงยหน้าขึ้น ดวงตาเธอเบิกกว้างทันทีที่จำเสียงได้ “ไม่ใช่เสียงหนูนะ...ข้าเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน คืนที่เรือผีโผล่ใกล้ฝั่งครั้งแรก...มันก็เริ่มแบบนี้เลย” อีธานเดินช้า ๆ ไปที่แผ่นไม้กลางพื้น มือหนึ่งเอื้อมแตะดาบที่พิงข้างผนัง อีกมือค่อย ๆ เคาะกลับ — เพื่อทดสอบ เงียบ ทุกคนกลั้นหายใจ... ทันใดนั้น... “ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก!” เสียงเคาะรัวกลับ ราวกับมีบางอย่าง “โกรธที่โดนท้าทาย” นีร่ารีบลุกขึ้น “อย่าเคาะกลับไปอีก! มันไม่ได้มาหาเพื่อน มันกำลังทดสอบว่าเรากลัวหรือไม่” ไอล่าคว้าหอกไม้ที่เธอทำขึ้นเองจากไม้ยาวกับปลายเหล็ก “มันขึ้นมาจากทะเลแน่ ๆ เจ้าเคยบอกใช่ไหมว่า...เลือดของเงือกกลายพันธุ์ปลุกสิ่งเก่าแก่ได้?” “ใช่” นีร่าพยักหน้า “แล้วข้าคิดว่ามันไม่ได้ขึ้นมาแค่ตัวเดียว” เธอเดินไปเปิดแผนที่กระดาษที่พับเก็บไว้ใต้หีบ กระดาษนั้นเก่าจนขอบเปื่อย แต่มีรอยปากกาวงจุดหนึ่งไว้ใต้หมู่บ้าน “ดูนี่...มีอุโมงค์เก่าของชาวประมงที่เคยใช้ขนของเถื่อน มันเชื่อมกับถ้ำใต้ทะเล” “หมายความว่า...?” มาริเบลหน้าเผือด “หมายความว่า...พวกมันอาจขึ้นมาจากใต้นั่น” อีธานสบตานีร่า ก่อนพูดช้า ๆ “เราต้องลงไปดูก่อนที่มันจะขึ้นมาหาเรา” นีร่าเงียบไปครู่ มือกำศรเซรีออนแน่น — มันยังอุ่นในมือ แต่ยังไม่เปล่งแสง “ถ้ามันยังเงียบ แสดงว่าคันศรยังไม่รับรู้ภัยที่แท้จริง...” “แต่มันจะรู้ในไม่ช้า” ไอล่าหันไปหามาริเบล “เจ้ากับข้าจะเฝ้าบ้าน ส่วนพวกเขาไปตรวจใต้ดิน เจ้าโอเคไหม?” มาริเบลกลืนน้ำลาย แล้วพยักหน้าแม้มือจะสั่น “ได้...แต่รีบกลับนะ” อุโมงค์ใต้หมู่บ้าน เวลาสองยาม บันไดไม้ชื้นและแคบ แสงจากตะเกียงน้ำมันของอีธานส่องเพียงไม่กี่ก้าวเบื้องหน้า กลิ่นคาวน้ำแรงขึ้นทุกฝีก้าว เสียงน้ำหยดลงพื้นเป็นจังหวะไม่แน่นอน “เจ้าแน่ใจนะว่านี่ไม่ใช่กับดัก?” อีธานเอ่ยเบา ๆ “ไม่มีอะไรแน่ใจหรอก แต่ข้าต้องรู้...ว่ามันจะมาแบบไหน” เสียงนีร่าเรียบ แต่น้ำเสียงแฝงความกังวล ทันใดนั้น... “ฉึบ…” เท้าของอีธานเหยียบบางสิ่งที่นิ่มและลื่น เขายกตะเกียงขึ้น — แล้วเห็น… เศษหนังปลาเน่าเปื่อย เต็มไปด้วยเมือกสีดำ และเศษเกล็ดแปลกตา “นี่ไม่ใช่ของที่หลุดจากปลาธรรมดาแน่…” นีร่าค่อย ๆ ก้มลงแตะมัน “ชาราธีน...ทิ้งกลิ่นของตนไว้กับผู้รับใช้” “หมายความว่าอะไร?” อีธานขมวดคิ้ว “หมายความว่า...ใครบางคนในหมู่บ้าน อาจไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไป” เงียบ... เสียงขูดขีดบางอย่างดังขึ้นจากผนังอุโมงค์ ราวกับกรงเล็บขูดไปบนหิน อีธานยกดาบขึ้นทันที นีร่าชักศร แล้วเสียงหนึ่ง...ก็ดังขึ้นเบา ๆ ในหัวของทั้งสอง “...มีคนล่วงรู้...” “...เจ้ามันกลิ่นเลือด นีร่าหายใจแรงขึ้นทันที อีธานเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าสาบานได้...มันพูดเข้ามาในหัวข้า ใช่ไหม?” “ใช่...มันเริ่มตามเราแล้ว”
