Tahimik si Sara. Tahimik din si Luke. Hangin lamang at ang alingawngaw ng alon sa malapit na tabing-dagat ang kanilang saksi.
Maya-maya, unti-unting lumapit si Sara kay Belle. Nakatitig pa rin sa sanggol.
Hinaplos niya ang pisngi ng bata. “Si Leo…”
Napakagat ng labi si Belle. “Oo. Leo ang pangalan niya. Luke ang pumili n’yan.”
Hinawakan ni Sara ang kamay ni Belle, nanginginig.
“Hindi ko pa alam kung anong mararamdaman ko,” wika niya, tinig na basag ngunit kalmado. “Masakit… parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Pero may isang parte sa puso ko na… natutuwa pa rin na buhay ako. Na may nagmahal sa anak ko. Na may tumayong ina sa kanya.”
Nagulat si Belle. “Sara…?”
“Hindi pa ako nagpapatawad,” mabilis na dagdag ni Sara, nangingilid pa rin ang luha. “Pero hindi rin ako galit. Gulong-gulo ako. Nawalan ako ng alaala… pero ngayon, mas mahirap pa yatang alalahanin ang katotohanan.”
“Hindi kita pipilitin,” sabi ni Belle, tinig na puno ng kababaang-loob. “Kung kailan mo kayang tanggapin ang
