ค่ำคืนถัดมา – ป่าทางเหนือ
ลมเย็นพัดแรง ใบไม้สั่นไหวเป็นจังหวะ กลิ่นดินชื้นและเลือดเก่า ๆ ลอยฟุ้งมาตามสายลม ลีแอนน์ก้มตัวแฝงกายในพุ่มไม้ มือแนบกับด้ามมีดเงิน ข้างเธอคือเดรย์วาน ที่นิ่งราวเงามืด ไม่มีเสียงหายใจแม้แต่น้อย “เงียบแบบนี้นานไป ข้าระแวงนะ” เธอพูดเบา ๆ โดยไม่หันไปมองเขา “ข้าชินกับการเงียบ” เดรย์วานตอบเสียงต่ำ “แต่เจ้าสิ...ทำไมใจสั่น?” ลีแอนน์หันขวับ “ข้าไม่ได้สั่น ข้าแค่...หงุดหงิดที่ต้องฟังเจ้าพูด” เขายิ้มมุมปาก “หงุดหงิดยังดีกว่าตาย” เงาของบางสิ่งเคลื่อนผ่านยอดไม้ด้านบน ลีแอนน์เงียบกริบ เดรย์วานกระซิบ “มีอย่างสองตัว เคลื่อนไหวเร็ว แต่ไม่ใช่พวกนักฆ่า…สายล่อหรือยาม” เธอพยักหน้า “งั้นข้าจะลอบเข้าใกล้ ส่วนเจ้าล่อมันออกไป” เดรย์วานหัวเราะเบา ๆ “ไว้ใจข้าแล้วหรือ?” “ไม่...แต่ถ้ามีใครต้องตายก่อน ข้าก็ไม่อยากให้เป็นข้า” เธอตอบหน้าตาย แล้วพุ่งตัวแทรกเงาไม้หายไปในความมืด เดรย์วานถอนใจสั้น ๆ ทางอีกด้านของป่า “เคลื่อนไหวเร็วเกินมนุษย์…” เสียงหนึ่งกระซิบจากกิ่งไม้สูง สิ่งมีชีวิตร่างสูงเพรียว ผิวซีด มีกรงเล็บโผล่ออกมาจากนิ้วมือ สายตาของมันจับจ้องการเคลื่อนไหวของเดรย์วาน อีกตัวหนึ่ง ยืนเงียบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ มันพูดเสียงเย็นเยือก “กลิ่นเลือดบริสุทธิ์…เดรย์วาน?” เสียงตะขอโลหะกระทบเปลือกไม้ “แจ้งคาร์เซียเบล…เขามาแล้ว” ตัดกลับ – ใจกลางป่า ลีแอนน์แทรกตัวผ่านแนวพุ่มไม้ ก่อนหยุดกะทันหัน ร่างหนึ่งยืนรออยู่กลางทาง — สูง ผิวซีด ตาสีแดงเลือด แสยะยิ้ม “เจ้ามาช้าไปหน่อย นักล่าสาว…” เสียงของ เวย์ลันท์ ดังเบาเหมือนเสียงลมหายใจของคนตาย กลางป่ามืด... มีเพียงเสียงใบไม้เสียดสีและกลิ่นเลือดจาง ๆ ที่ถูกลมพัดปลิวมาตามทาง ลีแอนน์ยืนนิ่ง เบื้องหน้าคือเวย์ลันท์ แวมไพร์นักเชือดผู้มีรอยยิ้มโรคจิตฉาบอยู่บนใบหน้า กรงเล็บของมันยาวราวใบมีด ผิวหนังมีรอยแผลเป็นเหมือนผ่านสงครามมานับครั้งไม่ถ้วน “ข้ารอเจ้ามานานนัก...ลีแอนน์ เวิร์น” เสียงมันแหบต่ำเหมือนกระซิบลงโลง หญิงสาวไม่ตอบ เธอเพียงปลดมีดคู่จากข้างเอว มือแน่น ดวงตาไม่ไหวเอน “ข้าว่าเราจะได้สนุกกัน” เวย์ลันท์ย่อตัว ก่อนพุ่งเข้าใส่ — เร็ว! เหมือนลูกธนูที่หลุดจากสาย ฉึก! ลีแอนน์เบี่ยงตัวหลบ แล้วสวนกลับด้วยมีดซ้ายฟันเฉียดหน้ามัน เลือดสีดำกระเด็นติดหน้าเธอเล็กน้อย เวย์ลันท์หัวเราะ “เลือดเจ้า...ยังหอมเหมือนเมื่อก่อน” ลีแอนน์กัดฟัน “เจ้าจำข้าได้?” “ข้าเคยเห็นเจ้าตอนยังตัวเล็ก ๆ ตอนที่...ข้าเชือดแม่เจ้ากลางหมู่บ้าน” มือของเธอสั่นไปชั่ววูบ แต่ในวินาทีนั้น — เธอก็พุ่งใส่มันทันที เพล้ง! เพล้ง! เสียงมีดปะทะกรงเล็บดังสนั่นไปทั่วป่า สองเงาร่างเคลื่อนไหวเร็วเกินตามองทัน จนกระทั่ง... ฉัวะ! เวย์ลันท์เฉือนเข้าที่ต้นแขนของลีแอนน์ เลือดสีแดงสดพุ่ง เธอถอยหลังไปสามก้าว หอบหายใจ เหงื่อแตกซึม เวย์ลันท์เลียเลือดปลายนิ้ว “เจ้า...หวาดกลัว และโกรธ...อารมณ์มนุษย์นี่มันชวนติดใจนัก” ลีแอนน์เช็ดเลือด “ข้าอาจจะกลัว...แต่ข้าก็ฆ่าเป็น” เธอกระชับมีด แล้วตะโกนลั่น “ข้าไม่ใช่เด็กคนนั้นอีกแล้ว!” ฟึ่บ! เงาหนึ่งพุ่งลงมาจากต้นไม้ เดรย์วาน กระแทกใส่เวย์ลันท์เต็มแรง “ข้าไม่ให้เจ้าแตะต้องเธออีก” เขากระซิบ แล้วใช้มือฟาดเข้าใบหน้าของแวมไพร์นักเชือด เลือดดำพุ่งกระจาย เวย์ลันท์หงายหลังชนต้นไม้ ก่อนยิ้มอย่างบ้าคลั่ง กลับมาที่สนามรบ ลีแอนน์และเดรย์วานยืนเคียงข้าง เธอบาดเจ็บ แต่ไม่ถอย เขาเยือกเย็น...แต่พร้อมฆ่า เวย์ลันท์หัวเราะสุดเสียง ก่อนค่อย ๆ ถอยเข้าสู่เงามืด “ข้าจะกลับมา…พร้อมคนที่เจ้า ‘ลืม’ ไปแล้ว” เสียงฝีเท้าสองคู่กระแทกผืนป่าชื้นน้ำค้าง ลีแอนน์เดินเซน้อย ๆ ขณะกดผ้าพันแผลแน่นกับต้นแขน เลือดหยดเป็นทางบนดินแต่เธอไม่ปริปากร้อง เดรย์วานเดินตามหลัง พูดเสียงต่ำ “เจ้าควรหยุดพัก ข้ายังแบกเจ้าไหว” “ข้าไม่ใช่คนเจ็บจนเดินไม่ได้” เธอกัดฟันตอบโดยไม่หันไปมองเขา “แต่เลือดเจ้ากำลังเรียกสิ่งที่อยู่ลึกกว่าแวมไพร์ทั่วไป...ข้าสัมผัสได้” เสียงเขาราบเรียบ เย็นชาอย่างน่าขนลุก กลับถึงบ้านไม้เก่า ออร์เรน นั่งรออยู่แล้ว “เจ้าโดนเวย์ลันท์ทำร้าย?” เขาถามทันทีเมื่อเห็นเลือดที่ไหลซึมจากแขนของเธอ ลีแอนน์ไม่พูด เธอเดินไปหยิบเหล้าขวดเล็ก แล้วเทลงแผลโดยไม่สะทกสะท้าน เสียงซู่ของแอลกอฮอล์ทำให้ฟินน์ที่นั่งอยู่มุมห้องหันขวับ “เจ้าทำเหมือนแค่โดนข่วนจากแมวบ้าน” เขาบ่น แต่เดินมาเปิดกล่องปฐมพยาบาล ออร์เรนมองหน้าเดรย์วาน “เจ้าอยู่ตรงนั้น แล้วปล่อยให้เธอเจ็บแบบนี้?” “เธอไม่ยอมให้ข้าปกป้อง...เธอเลือกสู้คนเดียว” เดรย์วานตอบเรียบ ๆ ลีแอนน์มองหน้าเขา “ข้าไม่ใช่เหยื่อ และข้าไม่เคยขอให้ใครมาช่วย” บรรยากาศหนักอึ้งจนฟินน์ต้องกระแอม “โอเค ๆ ก่อนจะหักคอกันเอง...พวกเจ้าควรดูนี่” เขาหยิบอุปกรณ์ฉายภาพขึ้นมา เปิดภาพที่ได้จากกล้องรอบป่า ภาพเบลอ ๆ ของเวย์ลันท์ยืนคุยกับร่างหญิงคนหนึ่งที่คลุมผ้าดำทั้งตัว ข้างหลังมีร่างแวมไพร์จำนวนมากยืนเรียงราวทหาร นั่นใคร?” ลีแอนน์ถามเสียงแหบ ออร์เรนขมวดคิ้วแน่น “...คาร์เซีย เบล” “ราชินี...ตัวจริงกำลังเคลื่อนไหวแล้ว”
