เข้าสู่ระบบแชร์
#5เหยื่อล่อ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-24 23:00:35ค่ำคืนถัดมา – ริมเขตแดนหมู่บ้านมนุษย์
สายลมอ่อนพัดเอากลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเนื้อย่างลอยคลุ้งไปทั่ว แสงไฟจากคบเพลิงกระพริบไหวกลางทุ่งหญ้าโล่งหน้าเขตป่า ลีแอนน์คลุมผ้าคลุมสีดำ มองจากเงาไม้ไกล ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ มือขวากำด้ามมีดเงินแน่น ขณะที่สายตาเฝ้าสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า กลางลานโล่ง มีแวมไพร์แต่งกายดูดีราวพวกขุนนาง ยืนอยู่ในกลุ่มมนุษย์ราวสิบกว่าคน พวกมนุษย์หัวเราะ พูดคุย ดื่มไวน์…โดยไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น “มัน...กำลังล่า” ลีแอนน์พึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ชายแวมไพร์คนหนึ่งยื่นถ้วยไวน์ให้หญิงสาวชาวบ้าน เธอยิ้มรับ ดื่มไปคำใหญ่ ก่อนร่างจะเริ่มโงนเงน แวมไพร์ผู้นั้นโน้มตัวลง กระซิบข้างหูเธอ “เจ้าเหนื่อยไหม ให้ข้าช่วยพักผ่อนตลอดกาลดีไหม?” ทันใดนั้น...ฟันเขี้ยวโผล่พ้นจากริมฝีปาก เขาฝังเขี้ยวลงบนคอเธออย่างไม่ลังเล หญิงสาวสะดุ้ง ดิ้นเล็กน้อย…ก่อนเสียงจะเงียบไป เลือดไหลเป็นทางลงสู่พื้นหญ้า แวมไพร์เลียริมฝีปาก ก่อนหันไปพูดกับเพื่อนร่วมเผ่า “เลือดสด ๆ ยังหอมเหมือนเดิม” ลีแอนน์กัดฟันแน่น หัวใจเต้นเร็ว มือสั่นเล็กน้อย แต่เธอยังไม่ขยับออกจากเงามืด อีกด้านของลาน มีเด็กชายคนหนึ่งถูกล่ามโซ่ทอง เขานั่งเงียบในกรงไม้ ผิวซีด ดวงตาหมองไร้แวว “นั่นมัน…เด็กจากหมู่บ้านใกล้ชายแดน” เธอจำได้ทันที — เด็กคนนี้หายตัวไปเมื่อสามวันก่อน เสียงหัวเราะ เสียงไวน์ เสียงดูดเลือด ทั้งหมดปะปนกันเป็นเสียงงานเลี้ยงอันบิดเบี้ยว แล้ว…ร่างหญิงผู้หนึ่งก็ปรากฏ เธอคลุมผ้าดำยาว ปิดหน้าจนมิด ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ข้างหลังเธอคือเหล่าแวมไพร์ที่ยืนนิ่งเรียงแถว ราวกับกองทัพที่รอคำสั่ง “พอแล้ว…พวกเจ้าจะทำให้กลิ่นเลือดลอยฟุ้งเกินไป” เสียงหญิงคนนั้นเบา…แต่นิ่งขรึมกว่าลมหนาวยามค่ำ ลีแอนน์เบิกตากว้าง “คาร์เซีย เบล…” เธอรู้แล้ว — พวกแวมไพร์ไม่เพียงแต่ล่า พวกมันวางแผน สร้างกลุ่มใหม่ ยึดหมู่บ้านมนุษย์อย่างช้า ๆ และการบุกครั้งใหญ่…อาจใกล้กว่าที่คิด ด้านหลังป่า เสียงกิ่งไม้ขยับ “เจ้ามาไกลเกินไปแล้ว…ลีแอนน์ เวิร์น” เสียงกระซิบของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันขวับ — พบว่า มีเงาหนึ่งโผล่มาจากเงาไม้ ตาแดงฉาน ปากเปื้อนเลือด และเขี้ยว...ยังไม่หุบกลับ “เจ้าจะเป็นเหยื่อรายต่อไปหรือจะวิ่งกลับไปเล่าให้เพื่อนเจ้า?” ลีแอนน์หรี่ตา “ข้าขอโทษนะ...แต่ข้าไม่ชอบฟังคำขู่จากพวกชั้นต่ำ” เสียงฟันเฉือนฟาดใบมีดเงิน ลีแอนน์ฟันเข้าใส่ร่างแวมไพร์ตรงหน้า — ฉึก! มันกรีดร้อง มือคว้าแขนเธอไว้แน่น “เจ้ากล้าแตะเลือดบริสุทธิ์…เจ้าโง่!” มันคำราม ก่อนฟาดเธอกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ ตุ้บ! แผ่นหลังกระแทกแรงจนหายใจไม่ออก ลีแอนน์ไอเสียงแห้ง เลือดซิบออกมุมปาก มือยังคงกำมีดแน่น แต่แขนข้างขวาชาไปเกือบครึ่ง เงาแวมไพร์ตัวนั้นย่างสามขุมเข้ามา เลือดดำหยดจากคอของมันลงบนพื้น “ข้าจะดูดเจ้าจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก!” มันพุ่งเข้าใส่ — รวดเร็วและป่าเถื่อน แต่ก่อนที่มันจะถึงตัวเธอ… ฉึก! ลูกดอกสีเงินพุ่งเสียบทะลุเบ้าตามัน แวมไพร์ส่งเสียงกรีดร้องสุดแสบ ร่างของมันสั่นไหว ก่อนระเบิดเป็นผงเถ้าดำ ลีแอนน์กระเสือกกระสนหันไปมองที่มาของลูกดอก เดรย์วาน ยืนอยู่บนกิ่งไม้สูง คันธนูในมือของเขายังส่องแสงจาง ๆ จากเงิน “เจ้าทำให้ข้าต้องมาเสี่ยงอีกแล้ว” เขาพูดเรียบ ๆ ก่อนกระโดดลงมาข้างเธอ “ข้าไม่ได้ขอให้เจ้ามา” เธอฝืนลุกขึ้น แม้เลือดจะไหลหยดจากแผลที่หลัง เดรย์วานยื่นมือจะพยุง แต่เธอปัดออก “ข้าไม่ใช่เหยื่อ ข้าต้องเห็นเอง…ว่าเรากำลังสู้กับอะไร” เธอหันกลับไปยังทุ่งโล่ง ที่ซึ่งงานเลี้ยงเลือดยังดำเนินต่อ กลิ่นเนื้อสุกและเลือดสดยังคลุ้งกลางอากาศ แต่ร่างของ คาร์เซีย เบล หายไปแล้ว… เหลือเพียงกลุ่มเงาที่กำลังสลายหายเข้าป่า — อย่างมีแบบแผน “พวกมันรู้ว่าเรามา” เดรย์วานพูดเบา ๆ สายตาของเขาไม่มองลีแอนน์ แต่มองไปที่เงาทางเหนือสุด “และพวกมัน…เริ่มเกมแล้ว” ด้านใต้ปราสาทของคาร์เซีย เบล ใต้ดินชื้นแฉะ ห้องโถงหินสีเลือดมีเสาหินใหญ่สองต้น รองรับเพดานที่เต็มไปด้วยเชื้อราสีดำ หญิงสาวคลุมผ้าดำ เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ เบื้องหน้าคือ บัลลังก์กระดูก — ซึ่งราชินีแวมไพร์นั่งไขว้ขา ดวงตาสีแดงเข้มจ้องไปข้างหน้า “เขามาแล้ว?” คาร์เซียถามเสียงเบา — ทว่าเยือกเย็นยิ่งกว่าความตาย “ขออภัยที่ปล่อยให้เดรย์วานรอดไป” แวมไพร์หญิงโน้มศีรษะลง “ไม่ต้องขออภัย” คาร์เซียลุกขึ้นช้า ๆ เดินลงมาจากบัลลังก์ “ปล่อยเขาเห็น ปล่อยให้พวกมันกลัว — และคิดว่า ‘ยังทัน’ ที่จะเตรียมตัว” “แต่ในวันที่พระจันทร์สีเลือดเต็มฟ้า…เลือดบริสุทธิ์จะตก และประตูระหว่างสองโลกจะเปิด”
บทล่าสุด
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #11 คลั่ง
ลีแอนน์ยังคุกเข่าอยู่ข้างเตียง กุมมือเบนแน่นจนข้อนิ้วซีด เธอพยายามข่มตัวเองให้ไม่กลัว ทั้งที่เสียงข้างนอกกำลังสั่นประสาทอย่างที่สุดครืด... แกร่ก... โครม!!!ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เสียงอีกต่อไป—เศษอิฐจากกำแพงด้านข้างร่วงลงมาเป็นผงๆ ตามด้วยเสียงคำรามต่ำแหบ เสียงที่เหมือนอะไรบางอย่างที่ไม่ควรมีชีวิตกำลังแงะผนังเข้ามา“มันเจาะเข้ามาได้แล้ว!” ชายผมยาวที่ก่อนหน้าทะเลาะกับลีแอนน์ร้องเสียงหลง รีบหันหลังคว้าปืนที่วางพิงไว้ออร์เรนกระชากเขากลับด้วยแขนกล“อย่าเพิ่งตื่นตระหนก!”“ตะ...แต่! พวกมันเข้ามา—!”“ยังไม่พังเข้ามาได้หมด เรามีเวลาไม่กี่นาที!”เสียงเล็บข่วนแผ่นเหล็กดังสะเทือนหู แสบแก้วหูจนลีแอนน์ต้องหลับตาปี๋ เธอก้มลงกระซิบเบนอีกครั้ง“ฟังนะ ถ้าแกยังได้ยินฉัน…ต้องอยู่ต่อให้ได้ ได้ยินไหม? อย่าไปไหนเด็ดขาด”เบนไม่ตอบ แต่เปลือกตาขยับนิดหน่อย เหมือนพยายามดิ้นจากฝันร้ายที่พันธนาการเขาอยู่“ลีแอนน์!” อาลีนเรียกเสียงด่วน “ช่วยกันปิดช่องทางลมหลังห้องก่อน เผื่อเราต้องหนี!”ลีแอนน์กัดฟัน ก่อนหันไปกระชากผ้าเก่าๆ ที่คลุมลังไม้ข้างผนังโยนให้ชายร่างผอม“ปิดรูนั้นไว้ เอาให้แน่น อย่าให้พวกมันได้กลิ่น!”อาลีนลากล
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #10 พิษ
เสียงครืดๆ ที่ลากเล็บขูดพื้นเมื่อกี้ ไม่ได้เงียบไปเฉยๆ มันกลับยิ่งดังขึ้นกว่าเดิม เหมือนพวกมันเริ่มเดินเข้ามาใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆลีแอนน์นั่งฟังอยู่ตรงเตียง ใจเต้นโครมๆ จนแทบได้ยินเองในอก เบนที่นอนอยู่ก็สะดุ้งเหมือนละเมอ ใบหน้าซีดเผือดจนมองแทบไม่ออกว่าเป็นคนออร์เรนยังยืนชิดประตู ตาจ้องรูเล็กๆ ตรงบานเหล็ก เสียงหายใจเขาหนักกว่าเดิมครืด... ครืด... ครืด...เล็บยาวๆ ของพวกซากร้างครูดผ่านผนังอิฐ คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงเดียว แต่มีหลายเสียง สลับกันไปมาจนคนฟังขนลุกเสียงหายใจข้างนอกก็เริ่มดังขึ้น เหมือนพวกมันยืนกันเต็มปากทางเดิน“มันใกล้เข้ามา…” นักล่าคนหนึ่งเริ่มตะโกนโวยวาย สีหน้าเขาซีด“พวกมัน…ดมกลิ่นได้ใช่ไหม…” หญิงร่างเล็กที่ชื่ออาลีนพูดเสียงสั่น มือเธอกำด้ามปืนเเน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้น“ใช่” ออร์เรนตอบเสียงเรียบ แต่ดวงตาข้างเดียวก็มีแววกังวล “กลิ่นเลือดมันแรง พวกมันคงคลุ้มคลั่งกัน”ครืด…ครืด…แกร่ก…กรร เสียงเล็บครูดแรงขึ้น คราวนี้เหมือนมีตัวหนึ่งข่วนประตูเหล็กเป็นแนวยาว จนเสียงโลหะดังเอี๊ยด..ชวนให้เเสบเเก้มหู ลีแอนน์กัดฟันแน่น มองไปทางเบนที่หายใจรวยริน“…เราอยู่กันครบไหม” เธอถามด้วยเสียงห
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #9 พวกซากร้าง
กลางคืน อุโมงค์ระบายน้ำเก่าใต้ซากเมืองร้างเสียงน้ำหยดเป็นจังหวะในอุโมงค์แคบ ลีแอนน์ประคองเบนที่ตัวสั่นระริกมาตลอดทาง แผลบนอกยังคงซึมเลือดสีเข้มเธอชำเลืองมองใบหน้าเขาที่ซีดเผือด ก่อนกระซิบเสียงเข้ม“อีกนิดเดียว…เดินต่อให้ได้”“ที่นี่…ที่ไหน…” เบนถามแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน“เขตตะวันตก เมืองร้างของนักล่า” เธอสูดลมหายใจลึก “พวกฉันมีฐานหลบภัยอยู่ใต้โรงเก็บศพเก่า”เบนสะอึก “…ฟัง…ไม่ค่อยน่าอยู่”“อย่าพูดมาก” เธอสวนเสียงแข็ง แต่ในดวงตายังมีแววเป็นห่วงลึกๆพวกเขาเดินผ่านกำแพงอิฐที่มีร่องรอยเลือดเก่าเป็นคราบ ลีแอนน์หยุดตรงประตูเหล็กสนิมเขรอะ ยกกำปั้นเคาะเป็นจังหวะเฉพาะสามครั้งเงียบจากนั้นเสียงล็อกกลไกซับซ้อนก็ดังกึกกัก ก่อนประตูจะค่อยๆ แง้มออก เผยให้เห็นช่องทางเดินมืดมิดชายร่างสูงคนหนึ่งยืนเฝ้า เขามีแขนกลสีเงินข้างหนึ่ง และผ้าคาดปิดตาข้างซ้ายดวงตาที่เหลือหรี่มองลีแอนน์ ก่อนเลื่อนมาที่เบน“ลีแอนน์” น้ำเสียงของเขาเข้ม แผ่วต่ำ “นั่นใคร”“ออร์เรน” เธอกลืนน้ำลาย “เขาคือเบน แฮรอน…ลูกชายอีแวน”บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบไปทันทีชายที่ชื่อออร์เรนขยับช้าๆ ตามองเลือดสีเข้มที่ซึมจากผ้าพันแผล“…เลือดนั่น” เขา
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #8 เลือดอมตะ
ในความมืดของอุโมงค์หิน ความตายไล่ตามมาติด ๆ เสียงคำรามโกรธจัดของคาร์เซียดังก้องสะท้อนในโถงใหญ่เหมือนฝันร้ายไม่สิ้นสุด เบนหอบหายใจแรง ความเหนื่อยอ่อนเกาะรัดร่างกายจนขาแทบอ่อน แต่เขายังฝืนก้าวไปข้างหน้า มือของลีแอนน์กำข้อมือเขาไว้แน่น ไฟจากหลอดที่เธอหยิบมันออกจากกระเป๋าคาดเอวส่องแสงสีเหลืองมัว ๆ บนพื้นหินเต็มไปด้วยคราบเลือด อากาศรอบตัวอับชื้น เหม็นกลิ่นสนิม ผสมกลิ่นเน่า จนแสบจมูก เสียงฝีเท้าของแวมไพร์ดังห่างออกไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้แปลว่าพวกมันจะยอมแพ้ คาร์เซียต้องตามมาแน่ เธอไม่ยอมให้เลือดของเบนหลุดมือเด็ดขาด “อีกไม่ไกล…ปลายอุโมงค์มีทางขึ้นไปข้างบน” ลีแอนน์หอบเสียงสั่น “จากตรงนั้น เราอาจหาทางออกไปถึงถนนได้” เบนพยักหน้า แม้สติจะพร่าเลือนเพราะเสียเลือดไปมาก เขามองแผลที่แขนซ้าย ตรงที่แทงเข็มเงินไว้ก่อนหน้านี้ เลือดสีเข้มยังไหลซึมออกมา แต่มันมีประกายเหมือนโลหะละลาย เขาจำได้ว่าเคยถามพ่อ…ว่าทำไมเลือดเขาถึงไม่เหมือนคนอื่น พ่อไม่เคยตอบตรง ๆ แค่บอกว่า “ถ้าเมื่อไหร่ที่มันไหลออกมา…จงระวัง ทุกคนจะอยากได้มัน” วันนี้ เขาถึงได้รู้ว่าพ่อพูดเรื่องจริง “นายต้องอุดแผล” ลีแอ
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #7 นักล่าเลือดบริสุทธิ์
เสียงคำราม ดังไปทั่วห้องโถง คาร์เซีย เบล เดินลงจากแท่นช้า ๆ สายตาจ้องเบนไม่วางตา แวมไพร์หลายตนเริ่มขยับเข้ามาใกล้ บางตนปีนขึ้นไปเกาะเสา บางตนย่องเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนเสือกำลังล่าเหยื่อ เบนหายใจแรง มือเขาควานใต้เสื้อคว้าเข็มเงินอีกเล่ม คาร์เซียยกมือขึ้น สั่งเสียงเข้ม “จับมัน! อย่าให้มันรอดออกไปเด็ดขาด!” ทันใดนั้น แวมไพร์หลายตนพุ่งเข้าใส่เบนพร้อมกัน เบนแทงเข็มเงินลงที่แขนตัวเอง เลือดของเขาไหลออกมา มีสีเข้มและเป็นประกาย ทันทีที่แวมไพร์แตะโดนตัวเขา—ผิวของมันไหม้ทันที เสียงกรีดร้องดังลั่น พวกมันถอยหนีด้วยความตกใจ เบนใช้จังหวะนั้นกระชากโซ่เต็มแรง เสียงเหล็กขาดดังขึ้น ก่อนที่เขาจะรีบพุ่งตัวหนีไปอีกทาง เขาวิ่งผ่านทางแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยเงาและควันตะเกียง เสียงฝีเท้าและคำรามของแวมไพร์ตามมาติด ๆ ...แล้วเขาก็สะดุดล้มในซอกมืด “เบา ๆ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นใกล้หู มือของใครบางคนดึงเขาเข้าไปในมุมมืดด้านหลังเสาหินใหญ่ เธอคือ ลีแอนน์ หญิงสาวในเสื้อหนังสีดำ ผมยาวถักเปีย มองเขาด้วยสายตานิ่งสงบ “ตามฉันมา ถ้าไม่อยากตาย” เธอกระซิบ เบนพยักหน้า เธอพาเขาลัดไปตามทาง
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #6 กองทัพที่รอวันตื่น
เพดานหยดน้ำลงบนพื้นหินที่เปรอะเปื้อนเลือดกลิ่นสนิมโลหะ คาวเลือด และเนื้อเน่าอบอวลหนาแน่นราวหมอกภายในห้องโถงขนาดใหญ่ร่างของแวมไพร์นับร้อยนอนเรียงรายบนแท่นหินเย็นเฉียบบางตนยังคงหลับ บางตนตัวกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นเลือดบางตน…ฟันเขี้ยวเริ่มโผล่ ทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาหญิงในชุดคลุมดำเดินผ่านพวกมันไปอย่างสง่างามคาร์เซีย เบล — ยืนอยู่ตรงแท่นสูงสุด ดวงตาแดงดั่งเปลวไฟสุม“เติมเลือด…พวกเขาต้องตื่นก่อนรุ่งสางคืนพระจันทร์สีเลือด”คำสั่งของเธอเฉียบขาด และดังสะท้อนทั้งห้องราวเสียงปีศาจเหล่าผู้รับใช้ของเธอ — แวมไพร์ชั้นต่ำแต่งชุดหนังดำต่างลากร่างมนุษย์เข้ามาเป็นแถวชายหญิงจากหมู่บ้าน ถูกปิดตา มัดมือ“ได้โปรด...ข้าแค่ชาวบ้าน...อย่าฆ่าเมียข้า...!”เสียงร้องไห้ของชายคนหนึ่งดังลั่นก่อนจะถูกกระชากหัวไปพิงแท่นฟันคมเฉือนผ่านคอ — เลือดไหลทะลักลงสู่รางหินที่เชื่อมต่อกับแท่นแวมไพร์รางเลือด ไหลผ่านร่องหินอย่างแม่นยำหล่อเลี้ยงไปถึงแต่ละร่างของแวมไพร์ที่ยังไม่ฟื้นพวกมันเริ่มขยับ...ฟันสั่นกระทบกันดัง กรอด...กรอด…หญิงสาวอีกคนกรีดร้องเมื่อถูกผลักลงบนแท่นโลหะเข็มขนาดเท่านิ้วมือจิ้มเข้าต้นคอ เลือดไหล
บางทีคุณอาจจะชอบ
สมบัติแห่งขุนเขา
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ6.3K viewsป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ
เซี่ยหมิงจู8.0K viewsฉันเป็นเจ้าสาวของคุณผี(I am the bride of the ghost)
จิงจิงน่ารัก357 viewsเกิดใหม่เป็นเมียยักษ์ในวรรณคดี
Madam Hangover2.6K views5/B เมืองร้างต้องคำสาปที่หายสาปสูญ
ยัยแม่มดแสนน่ารัก274 viewsเมื่อฉันติดอยู่ในเกมฮาเร็มที่ไม่ตรงปก
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า403 views5/B เหมืองร้างมรณะ
ยัยแม่มดแสนน่ารัก85 viewsลิขิตสัญญานาคา
นรินทร์ลดา305 views
