"ก็ต้องอยู่สิครับ รุ่นพี่ชวนดูทั้งที" หญิงสาวเอ่ยทักชายหนุ่มหลังจากที่เดินตามมา
"คุณซองแทฮยองยังดูเราถ่ายอยู่เหรอคะ ฉันคิดว่าคุณกลับไปแล้วซะอีกค่ะ"พร้อมส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็ยิ้มรับอย่างว่าง่าย หญิงสาวกล่าวออกมา
"ฉันขอตัวไปพักก่อนะคะ"ชายหนุ่ม
"เชิญฮะรุ่นพี่ รุ่นพี่อย่าลืมทานเค้กที่ผมซื้อมาฝากรุ่นพี่นะฮะ"
"ได้ ฉันจะไม่ลืมที่จะทานมันแน่นอน"
"รุ่นพี่ฮะ ถ้ามีโอกาสหวังว่าเราคงได้พบกันอีกเร็วๆนี้นะฮะรุ่นพี่" หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่ส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม และเดินกลับไปที่รถตู้ส่วนตัวของเธอ ไม่นานนักอีแฮอันก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคน แฮอันบอก
"ให้ฉันไปบอกคโยชิให้มั้ย"
“ตกลงนายจะเอายังไง ชอบเขาก็จีบสิ รออะไร" ลีโอซองถามชายหนุ่ม
"ผมแค่รอเวลาที่เหมาะสมฮะ เออออ รุ่นพี่ครับ ผมขอเบอร์โทรของนางฟ้าของผมหน่อย" ลีโอซองที่กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ถึงกับเงยหน้าจากจอมือถือขึ้นมา พร้อมกันกับแฮอันที่อุทานพร้อมกัน
"ฮะว่าไงนะ ขออีกรอบดิ"
"เบา ๆ สิ อย่าดังไป เดี๋ยวก็รู้กันทั้งกอง ผมบอกว่าขอเบอร์นางฟ้าของผมหน่อย"
"ได้สิ" ลีโอซองตอบกลับ หลังากนั้นแฮอันจึงถามขึ้นมา
"แล้วนายจะเอาเบอร์รุ่นพี่ไปทำอะไร"
"เดี๋ยวก็รู้" ทั้งสองคนถึงกับถอนหายใจให้กับขายหนุ่ม ชายหนุ่มอยู่ในกองนี้จนค่ำเพื่อที่จะรอพบหญิงสาวอักครั้ง และหญิงสาวมีคิวถ่ายช่วงกลางคืนต่อ ชายหนุ่มเจอหญิงสาวและกล่าวลากับหญิงสาว
"รุ่นพี่ฮะ ขนมอร่อยรึป่าวฮะ ชอบมั้ยฮะ"
"อร่อยมากมากค่ะ ฉันชอบมาก"
"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง"
" เช่นกันค่ะ ๆ " หลังจากที่ชายหนุ่มเอ่ยลากับหญิงสาวที่เดินออกไปได้สักพัก ชายหนุ่มจึงโทรหารลีโอซอง
"ผมกลับแล้วนะฮะ" และแล้วพ่อตัวสูงขายาวหยั่งกะยีราฟก็เดินมา
"นี่จะกลับได้ยัง ฉันไม่ได้ว่างเหมือนนายตอนนี้นะ" แฮอันพูดขึ้น
"ฉันรู้แล้วน่าๆ ฉายไปส่งฉันด้วย" ซองแทฮยองตอบกลับแฮอัน
"นี่ๆ ฉันไม่ใช่คนขับรถของนายนะ"
"ตอนนี้นายก็เหมือนคนขับรถฉันแหละ ก็ฉันไม่ได้เอารถนานิ แล้วอีกอย่างนายก็เป็นคนไปรับฉันด้วยนะ" พ่อขายาวถึงกับส่ายหัวเบาๆกับความเอาแต่ใจของชายหนุ่ม แต่ทั้งสองหนุ่มหารู้ไม่ว่า มีคนคนหนึ่งแอบมองชายหนุ่มสองคนที่ต่อล้อต่อเถียงเรื่องกลับบ้าน ยื่นหัวเราะด้วยความชอบใจในความน่ารัก จนผู้จัดการส่วนตัวของเธอที่แบบแอบมองหญิงสาวคนนั่น จนเดินมาแซว ๆ
"นี่ยืนมองอะไรอยู่ ดูมีความสุขจัง"
" เปล่าค่ะ" นางเอกสาวรีบปฏิเสธทันที
"เอ๋….หรือว่าจะมองผู้ชายที่ยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น" หญิงสาวมองค้อนๆ ก่อนที่จะปฏิเสธออกไปๆ
"เปล่านีคะ ฉันไม่ได้มองอะไร ไม่ได้มองใครสักหน่อย" หญิงสาวตอบพร้อมกับเดินออกไป ด้วยความเขินอาย แต่ก็ยังมีเสียงแซวจะ ผจก คนเดิมตามหลังมา
"นี่ถ้าไม่ได้เขินจะเดินหนีทำไมล่ะ" หญิงสาวจึงเดินกับไปที่รถ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน เพราะคิวถ่ายสำหรับวันนี้หญิงสาวถ่ายเสร็จหมดแล้ว
ณ รถของแฮอันชิ
สองหนุ่มที่เถียงกันก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าจะให้ใครไปส่งบ้านสรุปทั้งสองหนุ่ม ก็ยังไม่ได้ออกจากกองถ่ายที่นี่สักที ตามจริงสองหนุ่มควรจะกลับไปได้แล้วๆ แต่ดันมีเสียงของลีโอซองแทรกเข้ามาก่อน.
"ว่าไง! นายสองคนรอฉันนานมั้ย" ชายหนุ่มจึงตอบกลับไป
" นานมากครับพี่....อีกนิดเดียวผมจะหลับแล้วนะครับ" เจ้าของรถถึงกับเอ่ยปากมา
"ถ้ามาช้ากว่านี้ ผมขับรถออกไปจริง ๆนะ" ชายหนุ่มสุดหล่อ ที่นั่งข้าง ๆ แฮอันก็เปิดประตูรถลงไป จนทำให้เจ้าของรถนั่งอยู่ถึงกับงงกับการกระทำของชายหนุ่มและเอ่ยถามออกไป
"เฮ้ ๆเดี๋ยว ๆนั่นนายจะไปไหนน่ะ"
ชายหนุ่มตอบออกไปทั้งที่ยังมีอาการง่วงหนาวหาวนอน
"ไปนั่งข้างหลัง"
"แล้วทำไมต้องไปนั่งข้างหลังด้วยว่ะ"
" อ่อ….ฉันจะนอน ๆ น่ะ" แล้วเจ้าของรถก็หันไปถามคนที่มาใหม่ว่า
"นี่ พี่ครับจะยืนอีกนานมั้ยครับ มันดึกแล้วนะ ผมง่วง" ลีโอซองที่เดินที่มาใหม่ไม่ตอบอะไรเดินอ้อมไปนั่งข้างหลังของรถ ชายหนุ่มสุดหล่อที่ขึ้นมานั่งก่อนหน้านี้
“ฉันขึ้นมาแล้ว ออกรถสิ รออะไรล่ะ” เจ้าของรถถึงกับบ่น
“นี่ พวกนาย ฉันกลายเป็นคนขับรถของพวกนายตั้งแต่เมื่อไร” ลีโอซองได้เอ่ยออกมาเมื่อได้ยินแฮอันบ่น
“นายจะบ่นอะไรมากมายน่ะแฮอันนี้มันรถของนายไม่ใช่รถของฉัน ถ้าฉันเอารถมาเอง ฉันไม่ต้องติดรถนายกลับบ้านหรอกน่า” ชายหนุ่มที่นั่งหลับอยู่บนรถได้ยินเสียงดัง
“ฉันก็ด้วย นายไปส่งเฮียลีก่อนส่งฉันนะ ตอนนี้ฉันง่วง ฉันขอนอนฝันถึงนางฟ้าของฉันก่อน” ลีโอซองถึงกับอดแซวไม่ได้
“ถึงกับเอามานอนฝันเลยรึไง เป็นเอามากเนอะ ขับรถไปนะแฮอันฉันง่วงฉันขอนอนก่อนล่ะ ถึงแล้วปลุกด้วย ขับรถดี ๆล่ะ บายๆ”เมื่อคนที่อยู่ข้างหลังทั้งสองคนเข้าสู่ห้วงของนิทราไปแล้ว เจ้าของรถถึงกับถอนหายใจ
“เฮ้อๆ นี่ฉันกลายเป็นคนขับรถไปแล้วจริง ๆใช่มั้ยเนี้ย ๆ รถฉันแท้ๆ ”บ่นไปก็ขับรถไปเรื่อย ๆ
หน้าบ้านของลีโอซอง
“เจ้านายครับบบบ ถึงบ้านแล้วครับ” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง เมื่อเรียกไปทั้งสองคนที่นอนอยู่ก็นิ่งสนิท เลยตัดสินใจเรียกอีกครั้ง “เอิ่ม…เจ้านายทั้งสอง ตื่นได้แล้วครับ เฮียครับครับถึงบ้านแล้วครับ” คนที่กำลังนอนสบบายทั้งสองตื่นมาด้วยอาการงัวเงียไม่อยากตื่น
“นี่แฮอันยังไม่ถึงบ้านฉันเลยนี่ รีบปลุกทำไม”
“ยังไม่ถึงบ้านนายก็จริงนะแทฮยอง แต่ถึงบ้านเฮียลีแล้วครับ”
“อ่อออ ถึงบ้านฉันแล้วเหรอ ขอบใจนะที่มาส่ง”
“ครับเจ้านาย” ก่อนที่รุ่นพี่จะเดินห่างออกไป ชายหนุ่มได้เปิดกระจกรถถาม
“รุ่นพี่ฮะ ซีรีย์ของรุ่นพี่ยังถ่ายไม่จบใช่มั้ยฮะ” ถูกถามก็พยักหน้าก่อนที่จะตอบ
“ อ่าๆใช่ นายมีอะไรรึป่าวๆ” คนถามรีบตอบ
“เปล่าครับป่าวๆ โชคดีนะครับรุ่นพี่ ” พร้อมกับโบกมือลา แต่ในใจของชายหนุ่มกลับมีแผนการบางอย่าง แล้วหันมาบอกแฮอัน
“ไปกันเถอะ ส่วนนายก็ไปส่งฉันที่บ้านทีนะ อีกสองอาทิตย์ฉันก็ต้องเข้ากรมแล้วๆ ” แฮอันก็ได้แต่ว่า
“ครับเจ้านาย ๆ ๆ ” ประหนึ่งแฮอันเป็นคนขับรถ
