“กินนี่ดีกว่า คุณหนูชอบมิใช่หรือเจ้าคะ”
เหยียนหลิวส่งชามน้ำข้าวเจือจางให้ตบท้าย จินซิงซินรับมาดื่มจนหมดคราวนี้ปรากฏรอยยิ้มสว่างไสวขึ้นมาบนใบหน้า มือน้อยปาดน้ำตาป้อยๆ ขณะวางชามลงบนโต๊ะ “อร่อยมากเลยท่านยาย”
“ดีแล้วๆ กินเสียมื้อนี้ก่อนที่จะไม่ได้กิน” เหยียนหลิวมือหนึ่งลูบศีรษะนายน้อยของตนด้วยความรักอีกมือรั้งร่างบอบบางเข้ามาสวมกอดด้วยความสงสารจับใจ
จินซิงซินยิ้มเต็มหน้ากอดตอบด้วยความรักใคร่กระทั่งเสียงฝีเท้าสวบสาบดังมาตามด้วยเสียงเปิดประตูครัวกระแทกผนังจนสะเทือนทำให้สองยายหลานผละออกจากกัน เป็นร่างอวบอัดของจินฮูหยินที่ก้าวเข้ามาตามด้วยสาวใช้ส่วนตัวที่ถือห่อผ้ามาวางลงตรงหน้าสองยายหลาน
“เหยียนหลิว เจ้าดูแลนางให้ใส่เสื้อผ้าชุดนี้ด้วย” จินฮูหยินสั่งทั้งยืนกอดอกปรายตามองทั้งคู่
เหยียนหลิวพยักหน้ารับก่อนเอ่ย “เจ้าค่ะ แต่ให้ข้าทำแผลให้คุณหนูก่อน”
“โดนตีแค่นี้ถึงกับอ่อนปวกเปียกเรียกหาคนช่วยเชียวหรือซิงซิน อยากจะโดนข้าตีอีกสักสองสามไม้หรือไม่”
“มะ มะ ไม่เอา! ซิงซินกลัวแล้ว!...” ดรุณีน้อยร้องลั่นรีบคว้าห่อผ้ามาแกะด้วยมือไม้สั่นเทากระทั่งเหยียนหลิวแตะมือแล้วพยักเพยิดบอก
“เช่นนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที
